Ένας σόλο δίσκος από έναν σπουδαίο και αγαπητό μουσικό όπως ο Jordan Rudess δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα χαρμόσυνο νέο, διότι έχουμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε και ανακαλύψουμε ως πράγματι σόλο καλλιτέχνη και όχι ως μέλος των DREAM THEATER, όπως έχουμε συνηθίσει. Εδώ βέβαια υπάρχει και ένα άλλο διακύβευμα, ότι δηλαδή ο ακροατής μπορεί, έστω και υποσυνείδητα, να προσδοκά κάτι στα χνάρια του συγκροτήματος και πως ο σόλο καλλιτέχνης θα μας προσφέρει κάτι οικείο σ’ αυτό το πλαίσιο. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει πάντοτε να θυμίζω στον εαυτό μου σ’ αυτές τις περιπτώσεις καθώς άλλος είναι ο Rudess με τους DREAM THEATER και άλλος στις σόλο κυκλοφορίες του. Και μάλιστα, από δίσκο σε δίσκο, ο Jordan Rudess δεν επαναπαύεται σε ένα ύφος, σε ένα line-up και έναν συγκεκριμένο ήχο. Έτσι και τώρα, στο εικοστό σόλο δίσκο του με τίτλο “Permission to fly”, ο κατά πολλούς καλύτερος πληκτράς στο κόσμο παρουσιάζει νέες πτυχές του που σε λίγα θυμίζουν DREAM THEATER.
Το τελευταίο από μόνο του αποτελεί μια επιτυχία αφού ο Rudess είναι ειλικρινής πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του ως σόλο μουσικό και συνθέτη. Τι έχουμε λοιπόν εδώ: εννιά συνθέσεις με συνολική διάρκεια τα 55 λεπτά, από τις οποίες οι οχτώ περιέχουν στίχους γραμμένους από την κόρη του Ariana και ερμηνευμένους από τον ξακουστό για το εύρος του Joe Payne, έναν τραγουδιστή με ιδιαιτέρως απαλή φωνή. Το επιτελείο συμπληρώνουν οι Darby Todd (DEVIN TOWNSEND) στα τύμπανα, ο Steve Dadaian στη κιθάρα και σε επιλεγμένα σόλο κιθάρας ο Bastian Martinez. Στο κέντρο όλων αυτών ο Rudess ξεχωρίζει όχι μόνο για την γνωστή του δεξιότητα αλλά και ως συνθέτης και ενορχηστρωτής. Και το αποτέλεσμα, ξαναλέω, δεν θυμίζει σε σχεδόν τίποτα DREAM THEATER. Αν μη τι άλλο αυτό που ξεχώρισα ήταν μια εντελώς προσωπική και αυθεντική προσέγγιση στο μουσικό και ηχητικό σύμπαν, αλλά και την γενικότερη νοοτροπία, του αγαπημένου καλλιτέχνη του Rudess, Keith Emerson. Επομένως να περιμένετε να ακούσετε αρκετά οργιώδη μουσικά περάσματα σε μέτρα που κανένας δεν παίζει σήμερα, απροσδόκητες εναλλαγές που εκπλήσσουν και μια μίξη fusion, κλασσικής μουσικής, prog rock, soundtrack, ακόμη και μιούζικαλ στα πιο θεατρικά περάσματα.
Το άλμπουμ ανοίγει εντυπωσιακά και δυναμικά με το “The final threshold” και νιώθω λες και ακούω την εισαγωγή του έπους “Tarkus” από τους EMERSON LAKE & PALMER κάτι που επαναλαμβάνεται στις τρεις ακόμη συνθέσεις που ξεπερνάνε τα οχτώ λεπτά δίνοντας το χώρο για εναλλαγές και μουσικό όργιο. Η δομή δεν είναι καθόλου συμβατική και το prog-ο-μετρο βρίσκεται ψηλά. Μόνο που από το σύνολο λείπουν οι Greg Lake και Carl Palmer με το τρέχον line-up να ακούγεται σε μεγάλο βαθμό απλώς συνοδευτικό στο εξωπραγματικό παίξιμο του Rudess. Εδώ είναι και ένα άλλο διακύβευμα: θέλουμε να ακούσουμε τον σόλο καλλιτέχνη πλαισιωμένο από μια μπάντα που τον βοηθά να λάμψει ή θέλουμε να ακούσουμε ουσιαστικά μια νέα μπάντα στην οποία δεν υπάρχει ένας σόλο πρωταγωνιστής; Προσωπικά δεν με ενοχλεί το ένα ή το άλλο ενδεχόμενο αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως μετά από πολλά απαραίτητα ακούσματα του δίσκου, ένας που είναι σίγουρα απαιτητικός, συμπεραίνω πως δεν ταιριάζει η φωνή του John Payne στη μουσική του Rudess και πως οι Todd και Dadaian απλώς τον συνοδεύουν χωρίς να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο.
Επιπλέον, εξεπλάγην που δεν υπάρχουν επικές instrumental συνθέσεις γιατί τελικά εκεί είναι που το “Permission to fly” απογειώνεται (pun intended). Πράγματι, τα instrumental σκέλη των πιο μεγάλων και δαιδαλωδών συνθέσεων είναι μαγικά και ο Rudess με αποστομώνει για ακόμη μια φορά και αποδεικνύει πως είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς και πρωτοπόρους prog μουσικούς. Επίσης, με την έμφαση να έχει δοθεί σε μεγάλο βαθμό στο τραγούδι, τα σόλο, παραδόξως, έχουν μικρότερη διάρκεια. Αν τώρα είστε από κείνους που τα θεωρούν μουσικό βερμπαλισμό, θα χαρείτε, εάν σας ευχαριστεί η φωνή του Payne και οι φωνητικές γραμμές οι οποίες είναι καλές φυσικά. Ωστόσο, μεταξύ του prog instrumental σκέλους και των κουπλέ/ρεφραίν νιώθω πως δεν υπάρχει συνοχή και πως ίσως ο Rudess να είναι ένας καλύτερος εκτελεστής από τραγουδοποιός τελικά. Ίσως να είμαι και γω από κείνους που συνειδητά ή υποσυνείδητα προσδοκά κάτι πιο κοντά στους DREAM THEATER. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν βοηθούν οι τρεις μπαλάντες που είναι μεν όμορφες αλλά και λίγο βαρετές, χωρίς κάτι το απρόσμενο και μεγαλειώδες.
Το “Permission to fly” είναι αναμφίβολα ένας καλός δίσκος από έναν μουσικό που δεν δύναται να γράψει έναν αδιάφορο, ποσώς κακό δίσκο. Κάποιες πρωτοβουλίες όμως, όπως το line-up που ο Rudess διαμόρφωσε, η απουσία του instrumental σκέλους έναντι των φωνητικών και τα κουραστικά απαλά μέρη αφαιρούν από το τελικό αποτέλεσμα.
7 / 10
Φίλιππος Φίλης
