Μετά τον εξαιρετικότατο δίσκο “Berlin”, οι KADAVAR επανήλθαν με την τέταρτη δουλειά τους προσφέροντας τον πιο πειραματικό δίσκο της καριέρας τους. Η μέχρι τώρα πορεία τους ήταν ανοδική με τον ομώνυμο δίσκο τους να συστήνονται και να κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον του κόσμου, με το υψηλής ποιότητας psych rock που προσέφεραν. Στην συνέχεια με τον “Abra Kadabra” δίσκο, εξελίχθηκαν ως μουσικοί και προσέφεραν έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και τέλος με τον “Berlin” διεύρυναν και άλλο το κοινό τους, καθώς για πολλούς είναι ίσως η καλύτερη δουλειά τους ως σήμερα.
Ο δίσκος “Rough Times” είναι ένα αμάλγαμα των προηγούμενων δουλειών τους με αρκετή δόση συνθετικής ελευθερίας και πειραματισμού που οδήγησε σε αυτή την ποικιλομορφία του. Στα πρώτα τρία τραγούδια υπάρχει αρκετή εναλλαγή σε διάθεση καθώς ξεκινάει ο δίσκος δυνατά με το ομώνυμο, στην συνέχεια γίνεται πιο σκοτεινός στο “Into the wormhole”, για να καταλήξει στο “Skeleton Blues” που είναι ένα κλασσικό τύπου KADAVAR τραγούδι, ευκολάκουστο και ισορροπημένο. Το τραγούδι “Die Baby Die” θα μπορούσε να είναι στον δίσκο “Berlin” από άποψη ήχου και αίσθησης που αφήνει, χωρίς όμως να πιάνει τα επίπεδα ποιότητας των τραγουδιών του δίσκου εκείνου. Ωραίο τραγούδι είναι το Sabbath-ικό “Words of evil” το οποίο είναι από τα highlights του δίσκου και μαζί με το “Into the Wormhole” θα το ήθελα να είναι μόνιμα στα set list της μπάντας. Το “Tribulation Nation” που έχει κυκλοφορήσει και σε βιντεοκλίπ, είναι ένα επίκαιρο τραγούδι στιχουργικά αλλά δεν με άγγιξε κατά τα άλλα καθώς βρήκα κουραστικό το refrain και προσωπικά το θεωρώ το πιο αδύναμο του δίσκου. Ο δίσκος στα τελευταία τρία τραγούδια αλλάζει ύφος σε σχέση με το πρώτο μέρος, δίνοντας ένα πιο ζεστό 60s-70s feeling με τα τραγούδια “The Lost Child” και την μπαλάντα “You Found the Best In Me” που έχει ένα έντονο southern vibe. Ως επίλογο επέλεξαν το “A L’ombre Du Temps” ένα αδιάφορο τραγούδι, όπου ένας μονόλογος με γαλλικούς στίχους συνοδεύεται από μουσική με διάφορους περίεργους ήχους χωρίς πραγματικά να προσφέρει τίποτα. Με τον επίλογο αυτό επιβεβαιώνουν το υψηλό επίπεδο πειραματισμού που επέλεξαν οι KADAVAR να κινηθούν σε αυτή την κυκλοφορία τους.
Κακά τα ψέματα, στον δίσκο αυτό δεν προκάλεσαν κάποιον χαμό και ούτε τάραξαν τα «μουσικά νερά» όπως έκαναν με τις προηγούμενες δουλειές τους και ιδιαίτερα με τον δίσκο “Berlin”. Κέρδισαν βέβαια το ότι παρόλο τον πειραματισμό δεν έχασαν την μουσική τους ταυτότητα και αυτό δεν είναι λίγο για μία μπάντα, ενώ έσπρωξαν τα καλλιτεχνικά τους όρια αναζήτησης ακόμα πιο μακριά, όρια που οι ίδιοι θέτουν σε κάθε κυκλοφορία τους και όχι οι οπαδοί τους. Προσωπικά ο δίσκος δεν μου προσέφερέ τα συναισθήματα ενθουσιασμού και τα επίπεδα επιθυμίας να τον ξανακούσω μετά τα πρώτα ακούσματα, όπως έκανα και εξακολουθώ να κάνω με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Οι KADAVAR έχουν επιλέξει να εξελιχθούν ως μουσικοί αδιαφορώντας να ικανοποιήσουν τα «θέλω» των οπαδών τους και αυτό είναι φυσικά σεβαστό. Ο δίσκος “Rough Times” είναι μία καλή δουλειά μεν με κάποια καλά τραγούδια που ξεχωρίζουν και θα έχουν θέση στα setlists της μπάντας, αλλά φαίνεται πως χάθηκαν μέσα στην ανάγκη για πειραματισμό και επουδενί δεν έπιασε τα επίπεδα των προηγούμενων δουλειών τους.
7.5/10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
