Δεν ήμουν έτοιμος για αυτό, ωστόσο ήταν μοιραίο να καταλήξει στο χέρια μου. Όταν βγήκε η λίστα με τις αναθέσεις για τα άρθρα του μήνα, αυτό ήταν αυτεπάγγελτα ταγμένο στον καλό φίλο Γιώργο Δρογγίτη, ο οποίος μια φορά που κόπηκε κατά λάθος, δεν έτρεξε αίμα, KATATONIA έτρεξε. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, το έργο μου είναι διπλά δύσκολο, διότι θέλω να το διαβάσει και να πει “μπράβο ρε Μιμάκο!”. Γιώργο, να ξέρεις από τώρα στο λέω, στην τελική ανακατάταξη παίζει να μην έχουμε ούτε ένα κοινό, καμία συμφωνία!
Απαραίτητη κατατονική εισαγωγή:
Για να τα έχω οργανωμένα όπως μου αρέσουν στο κεφάλι μου, έχω διαχωρίσει την πορεία των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ σε 3 μέρη, την πρώιμη doom death περίοδο με τον αγαπημένο μου Jonas να ουρλιάζει και με τους 2 πρώτους δίσκους διαμάντια, την ενδιάμεση μετά την κυκλοφορία του “Discouraged ones”, ανοιχτό συμβόλαιο με την μεγάλη Peaceville Records, σταθεροποίηση του line up, μετάβαση σε καθαρά φωνητικά λόγω προβλημάτων υγείας στις φωνητικές χορδές του Jonas, να οριοθετείται μέχρι και το άλμπουμ που θα ασχοληθούμε σήμερα, και την τρίτη μέχρι και τώρα περίοδο που δυστυχώς κάπου εκεί μέσα με έχασαν από ακροατή και σταμάτησα να τους παρακολουθώ.
Με κράζουν πρωτοδισκάκηδες και κάφροι, αλλά η αγαπημένη μου είναι η ενδιάμεση προφανώς, με προσωπικό peak καριέρας, κοίτα σύμπτωση, το “The Great Cold Distance”!. Η πρώτη θέση στην καρδιά μου ήταν ανέκαθεν μεταξύ αυτού και του προηγούμενου άλμπουμ, το “Viva Emptiness”, με διαφορά τρίχας δίνω το 12άρι μου σε αυτό.
Οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ είχαν την τύχη και την ατυχία ταυτόχρονα να είναι Σουηδοί. Πόσο ευλογημένος τόπος μουσικά αυτή η χώρα ρε φίλε. Είναι απίστευτο το τι μας έχει προσφέρει. Τύχη γιατί μπορείς να κάνεις παρέα ας πούμε με τον Mikael, τους ΟΡΕΤΗ, να δουλεύεις με τον Jens Bogren, να κυλάει στο αίμα σου DNA BATHORY, CANDLEMASS, DISSECTION, AT THE GATES, ENTOMBED… Και ατυχία όμως, γιατί πρέπει να σταθείς στο ύψος σου ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΈΝΤΕΣ!
Σαν σήμερα λοιπόν, το 2006, κυκλοφορεί το “The Great Cold Distance”. Λογική συνέχεια από εκεί που σταμάτησαν με το προηγούμενο έπος, αλάνθαστη συνταγή επιτυχίας με Jens Bogren στην παραγωγή, Travis Smith στο artwork και με το συγκρότημα στο απόγειο του συνθετικού του οίστρου. Ο συνιδρυτής και συνοδοιπόρος Anders Nyström και ο Jonas Renkse έχουν γράψει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, τα αδέρφια Norman κάνουν άψογα την δουλειά τους (ειδικά ο Mattias σε σημεία μας υποχρεώνει να παραδεχτούμε πόσο καλός μπασίστας είναι) και με τον Daniel Liljekvist να έχει παίξει ίσως τα καλύτερα τύμπανα της ζωής του.
Θα κάνω ξεχωριστή μνεία για τον Jonas όμως.
Μέσα σε όλη αυτή τη μουσική που έχω ακούσει, έχω καταλήξει σε κάποιες μορφές που θα έλεγα είναι οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες. Μέσα στους 5 αγαπημένους μου τραγουδιστές λοιπόν, έστω και στην τελευταία θέση, βρίσκεται ο Jonas Renkse. Ερωτεύτηκα την χροιά της φωνής του από την πρώτη στιγμή που την άκουσα. Μου μίλησε. Ήταν ζεστή, οικεία. Και είναι τόσο ιδιαίτερη και ξεχωριστή, που τον κάλεσαν να κάνει guest vocals σε ένα σωρό δίσκους. Κι επειδή όπως συνηθίζω να λέω, εγώ τρελός δεν είμαι, κέρδισε και μια θέση σε ένα κλαμπ που είναι τιμητική διάκριση να συμμετέχεις, και δεν είναι άλλο από το κλαμπ των τραγουδιστών που διάλεξε επιλεκτικά να συνεργαστεί ο μεγάλος μαέστρος Arjen Lucassen. Δυο φορές. Και αυτό, λέει όχι απλώς πολλά, αλλά τα πάντα.
Είχα καιρό να γράψω και ίσως φλυάρησα αρκετά. Δύσκολο το συγκεκριμένο worst to best, γιατί οι μεσαίες και οι τελευταίες θέσεις είναι με πολύ μικρή διαφορά μεταξύ τους. Αντίστοιχα, και οι πρώτες είναι ξεκάθαρες και βιωματικές για διάφορους λόγους.
Πάμε για ανακάτεμα να βγει το καφεδάκι μας με ενδιαφέρον και μασλάτι;
The “Great cold distance” countdown:
- “Journey through pleasure” (4.20)
Θα τα πάρω ανάποδα για να βγει η σειρά ικανοποιητικά. Το φινάλε του δίσκου ξεκινάει την αντίστροφη μέτρηση μας εδώ. Από τα λίγα κομμάτια που το τέμπο είναι πεσμένο. Θα το χαρακτήριζα fillerάκι, τύπου και να έλειπε δεν θα πείραζε, κι αυτό και τα 2 επόμενα (προηγούμενα), όμως αφού βρίσκεται στον δίσκο, το αγαπάμε έστω και πλατωνικά.
- “The itch” (4.20)
Μπαίνει απότομα και ψαρωτικά, πέφτει στα κουπλέ και χάνεσαι στο ρεφρέν. Καλό χάσιμο όμως. Ισχύουν τα ίδια με το προηγούμενο.
- “In the white” (4.53)
Ίσως είναι λίγο άδικη η θέση για αυτό, αλλά δεν έχω κουράγιο να ταλαιπωρηθώ περαιτέρω. Εδώ οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ παθαίνουν λίγο ΟΡΕΤΗ σε σημεία, και εννοώ παλιούς καλούς ΟΡΕΤΗ, με τους οποίους ανέκαθεν ήταν κολλητοί. Κι αυτό είναι καλό.
- “Increase” (4.20)
Χαρακτηριστικό στοιχείο της μπάντας ανέκαθεν οι κραυγαλέες μεταπτώσεις από heavy strong σε acoustic light, έτσι κι εδώ. Κερδίζει βαθμούς έναντι των προηγούμενων λόγω επειδή φοβερά θέματα σε μπάσο και τύμπανα, και φυσικά μια ψιλή από Mikael και ΟΡΕΤΗ στη μελωδία στη μέση.
- “Rusted” (4.21)
Στη μέση του δίσκου βάζουν οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ το “Rusted” όμως κάθε άλλο παρά σκουριασμένοι ακούγονται. Κάθε φορά που ακούω κομμάτια όπως αυτό, συνειδητοποιώ ότι αυτοί οι τύπου είναι εξίσου καλοί τόσο όταν βαράνε διαολεμένα όλα τα όργανα με τις κιθάρες να στρώνουν μπετό, όσο και όταν εξαφανίζεται το distortion και παίζουν τα κλασικά ακουστικά σημεία τους.
- “Follower” (4.45)
Ακόμα ένα χαρακτηριστικό δείγμα της εξαιρετικής συνεργασίας μπάσου και τυμπάνων εδώ. Απογειώνεται κάπου στη μέση που σε λίγα δευτερόλεπτα σηκώνεται μια οικοδομή από το μπετό που ρίχνουν οι κιθάρες, και φυσικά πάνω στο καλό, χειρόφρενο και πάλι στα πατώματα. Αυτό με τα χειρόφρενα ΣΙΓΟΥΡΑ το κόλλησαν από το φιλαράκι τους τον Mikael.
- “Soil’s song” (4.12)
Εδώ λίγο ζόρισε η φάση, γιατί θα μπορούσε να είναι κάλλιστα αλλού αυτό, και να μην άνοιγε ρουθούνι. Το βάζω εδώ γιατί αφενός κερδίζει βαθμούς σε σχέση με τα προηγούμενα επειδή έχει αυτό το riff το κοφτό στη κιθάρα που σε συνδυασμό με τα διακριτικά σφυρίγματα ανεβάζουν επίπεδο εργοστασιακά πάντοτε, όχι πιο πάνω όμως γιατί θα ήταν άδικο να κλέψει θέση από τα επόμενα.
- “Consternation” (3.50)
Ανεβαίνουν οι τόνοι κάπως εδώ, από τα πιο heavy κομμάτια του δίσκου, απανωτές αλλαγές στους ρυθμούς με υπέροχη τυμπανική δουλειά από τον Daniel, χωρίς να λείπει η μυρωδιά ΟΡΕΤΗ και από εδώ. Παρορμητικά βρέθηκε σε ψηλότερη θέση από αυτή που θα του έπρεπε ιδανικά, διότι για κάποιον λόγο την επόμενη χρονιά οι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ ηχογράφησαν ένα διπλό live δίσκο, το πρώτο live που κυκλοφόρησαν για την ακρίβεια, και είχε τον τίτλο “Live Consternation”, οπότε θεώρησα ότι θα ήταν σημαντικό γι’ αυτούς.
- “Leaders” (4.20)
Και κάπως έτσι ξεκινάει ο δίσκος. Και σκέφτομαι εγώ, να έχουν έτοιμα τα κομμάτια αραδιασμένα στο τραπέζι και να λένε “οκ, ποιο θα μπει πρώτο; Πρέπει να μην είναι αδιάφορο, αλλά ούτε και το καλύτερο του δίσκου, και φυσικά πρέπει να σε βάζει στο κλίμα από την αρχή”. Και να κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους, και να λένε ταυτόχρονα, “το Leaders”! Αυτό ακριβώς είναι το “Leaders” λοιπόν. Νομίζω ότι κερδίζει μια θέση και στα ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ classics πλέον. Είπαμε, έχει γίνει φοβερή δουλειά στην παραγωγή, όλα τα όργανα είναι “ζωντανά” και πεντακάθαρα, τόσο καθαρά που θυμάμαι ορισμένοι οπαδοί είχαν πει τότε ότι το τόσο καλογυαλισμένο ψιλοχαλάει την παλιά καταθλιπτική doom gothic ατμόσφαιρα. Μμμ, μάλιστα. Fascinating! (με φωνή Jim Carey “The Mask”).
- “My twin” (3.41)
Το απόλυτο χιτ του δίσκου. Το ξέρουν όλοι. Στα ίδια επίπεδα μεγαλείου με το “Evidence” του προηγούμενου άλμπουμ, ίσως να έμεινε εκτός από εκεί για να μην έχει 2 μεγαθήρια το “Viva Emptiness”, ποιος ξέρει;
Έγινε single, έγινε video clip, έχει μερικά εκατομμύρια views στις γνωστές πλατφόρμες, είναι πάντα μέσα σε όλα τα συναυλιακά set list της μπάντας. Και θα κάνεις την εύλογη ερώτηση. Και γιατί ρε φίλε του δίνεις χάλκινο μετάλλιο…; Η απάντηση μετά το ρεφρέν.
“You used to be like my twin
And all its been
Was it all for nothing
Are you strong when you’re with him
The one who’s placed you above us all…”
- “Deliberation” (3.59)
Μετά από τόσα worst to best που έχετε διαβάσει στο Rock Hard, θα έπρεπε να έχετε καταλάβει ότι στις πρώτες θέσεις των άτυπων ανακατατάξεων που παλεύουμε να κάνουμε δεν μας απασχολεί καν αν θα είναι τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, γιατί το “καλύτερο” είναι πάντα πλήρως υποκειμενικό. Έτσι λοιπόν και σήμερα, χωρίς να έχει την παραμικρή σημασία αν το “Deliberation” είναι το 2ο καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ασημένιο μετάλλιο.
Πριν κάποια χρόνια όταν είχα το μαγαζί, έκανα κάποια ιδιαίτερα αφιερώματα. Πέραν των κλασικών που κάνουν όλα τα μαγαζιά, Τετάρτες συνήθως, μου άρεσε να κάνω και κάποια…περίεργα. Αφιερώματα τύπου SKYCLAD, SAVIOUR MACHINE (αυτό το είχα κάνει μεγάλη Τετάρτη, στο λόγο μου), TIAMAT/LAKE OF TEARS (!), ούτε οι ίδιες οι μπάντες δεν θα τα έκαναν για τον εαυτό τους! Μια Τετάρτη σαν τη σημερινή λοιπόν, αποφασίζω να κάνω αφιέρωμα OPETH/KATATONIA. Λίγοι και καλοί στο μαγαζί. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως, είναι δίπλα μου στο μπαρ ο Άρης, ένα από τα καλύτερα παιδιά που περπατάνε στην πόλη μου. Τον Άρη τον σέβομαι και τον εκτιμώ όσο λίγους, και θεωρώ τιμή μου να είναι φίλος μου. Μου λέει λοιπόν κάποια στιγμή, “μήπως μπορείς να βάλεις το “Deliberation”…; Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι, το είχα ήχο κλήσης στο κινητό πολλά χρόνια…”. Το βάζω να παίξει. Τσουγκρίσαμε τις μπύρες μας και αυτή η ιστορία υποθέτω είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την 2η θέση.
- “July” (4.45)
Δεν θα μπορούσα να βάλω άλλο εδώ. Παρά μόνο το αγαπημένο μου τραγούδι. Ίσως με αυτό να αγάπησα την χροιά του Jonas. Ίσως το μοναδικό τραγούδι που έχω προσπαθήσει να τραγουδήσω στο μπάνιο. Ανυπέρβλητη ερμηνεία στο ρεφρέν. Δεν είσαι άνθρωπος αν δεν σε αγγίξει αυτό, απλά δεν είσαι. Δεν έχω άλλα λόγια να το περιγράψω. Ίσως να φταίει που είμαι και Καρκίνος στο ζωδιακό κύκλο. Ποιος ξέρει;
“I see the bright lights
It’s the month of July
It’s violent here
Why have you left me?
If only you could stay
And keep me in
It’s violent here
Why did you run from me?”
Καληνύχτα σας.
Μίμης Καναβιτσάδος
