Συνεπείς στο ραντεβού τους που τους θέλει να κυκλοφορούν άλμπουμ περίπου κάθε δύο χρόνια, οι Αμερικανοί θεούληδες speed / thrashers MIDNIGHT επιστρέφουν με το έκτο τους άλμπουμ που έχει τον τίτλο “Hellish expectations”. Το προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Let there be witchery”, προσωπικά με είχε αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο όμως, εκτός από την αφεντιά μου και αυτούς που το γούσταραν, υπήρξαν και εκείνοι που το βρήκαν ελαφρώς κατώτερο των προσδοκιών τους. Λογικό από μία άποψη καθώς ο Athenar μας έχει συνηθίσει σε πολύ δυνατές κυκλοφορίες που αυτόματα ανεβάζουν υψηλά τον πήχη και δημιουργούν απαιτήσεις από τους MIDNIGHT. Πάμε να δούμε όμως αν ο νέος δίσκος ανταποκρίνεται στις…. κολασμένες προσδοκίες των οπαδών, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο τίτλος του.
Κάποια πράγματα σε αυτήν την ζωή δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ και ένα από αυτά είναι η λατρεία του Athenar για τους VENOM και τους MOTORHEAD. Και αν και για τους δεύτερους, δημιούργησε ο αθεόφοβος μια μπάντα αφιερωμένη σε αυτούς (μιλάμε για τους WHITESPADE με τους οποίους κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ το 2022 και το οποίο οφείλετε να τσεκάρετε…. ΧΘΕΣ), για τους πρώτους υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα οι MIDNIGHT. Έχω ξαναπεί, και δεν θα κουραστώ να το λέω, ότι οι MIDNIGHT είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό στους VENOM αυτή τη στιγμή. Προσοχή όμως, στους παλιούς VENOM, τους ορθόδοξους. Όχι στο πανηγυράκι που έχει στήσει ο Cronos (μακάρι να με διαψεύσει κάποια στιγμή αλλά φευ…), ούτε στους πολύ αγαπημένους μου κατά τα’ άλλα, VENOM INC. Στην ανίερη τριάδα από το Newcastle που ξέρναγε φωτιά και θειάφι.
Προφανώς και στο “Hellish expectations” δεν θα ακούσετε ηχητικές παρεκκλίσεις από αυτά που φανταζόμαστε, για τους MIDNIGHT μιλάμε άλλωστε! Η ειδοποιός διαφορά όμως σε σύγκριση με το προηγούμενο άλμπουμ είναι ότι ο Athenar δείχνει ότι αφουγκράστηκε τα όποια παράπονα των οπαδών και μας παρουσιάζει εδώ όχι απλά ένα σαφώς καλύτερο άλμπουμ , αλλά ίσως μιλάμε για το πιο λυσσασμένο, το πιο αχαλίνωτο, το πιο άναρχα δομημένο δίσκο των MIDNIGHT.
Τι να περιμένει κανείς στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άλμπουμ; Την απάντηση την δίνει το πρώτο κομμάτι του δίσκου, που βροντοφωνάζει “Expect total hell” και εξαφανίζει μονομιάς τις όποιες αμφιβολίες. Απλά, λιτά, ξεκάθαρα. Μέσα σε μόλις 25 λεπτά ο Athenar μας ξερνάει δέκα τραγούδια σφυρηλατημένα θαρρείς στα έγκατα της κόλασης που σφυροκοπούν ανελέητα τον ανυποψίαστο ακροατή, βουλώνοντας ταυτόχρονα τα στόματα όσων είχαν τολμήσει να τους αμφισβητήσουν.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω κάθε τραγούδι ξεχωριστά, όλα τους είναι απίστευτα, άλλα με τις γνωστές φρενιασμένες ταχύτητες και άλλα πιο ρυθμικά και μοχθηρά, όλα τους όμως είναι πορωτικά και γεμάτα ενέργεια και με καταπληκτικά riffs που δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Κατ’ εξαίρεση όμως, επιτρέψτε μου να αναφερθώ ξεχωριστά στο καλύτερο, κατά την ταπεινή μου άποψη, κομμάτι του δίσκου που είναι το “Slave of the blade”. Μιλάμε ένα ρυθμικό έπος όπου μέσα σε μόλις ενάμισι λεπτό περικλείεται όλη η έννοια των MIDNIGHT. Μια κομματάρα που θυμίζει το “Angel dust” των ακατανόμαστων με μια απαραίτητη τζούρα MOTORHEAD. Από τα τραγούδια που θες να ακούς ξανά και ξανά μέχρι τελικής πτώσεως.
Με το “Hellish expectations” οι MIDNIGHT όχι απλά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία αλλά μας παρουσιάζουν ίσως τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι στιγμής. Ένα άλμπουμ απόλυτου μακελειού και πραγματικά ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη ότι θα ακούσουμε κάποια από αυτά τα κομμάτια ζωντανά τον Απρίλιο. EXPECT TOTAL HELL!
9 / 10
Θοδωρής Κλώνης
