Η σχέση μου με τους KAUAN πηγαίνει πίσω αρκετά χρόνια, και συγκεκριμένα ξεκινάει το 2011 όταν ο τέταρτος δίσκους τους είδε το φως της δημοσιότητας. Τότε με το “Kuu…” ο μόλις 22 χρονών Anton, αποδείκνυε ότι η μουσική του πορεία δεν ήταν μια εφηβική παρόρμηση ή ένα καπρίτσιο για να την σκαπουλάρει από την πραγματικότητα. Απέδειξε ότι η πολύ καλή δουλειά του “Aava Tuulen Maa” (2009) είχε αντίκρισμα και συνέχεια. Τα “Pirut” (2013) και “Sorni Nai” (2015) σύστησαν κάθε φορά την μπάντα κάθε φορά και σε ένα ευρύτερο κοινό, καθώς η υψηλή ποιότητα των συνθέσεων αναγνωρίζονταν όλο και περισσότερο από εκείνους που έψαχναν «κάτι διαφορετικό» στον ατμοσφαιρικό κόσμο της μουσικής. Το “Kaiho” έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ξέρουμε ήδη για τον ταλαντούχο Ρώσο μουσικό, ότι δηλαδή πρόκειται για μια ιδιοφυΐα που δύσκολα πια περιορίζεται σε στεγανά και νόρμες.
Πριν δύο χρόνια το “Sorni Nai” εξέπληξε τους πάντες. Ουδείς περίμενε ότι η black πλευρά του συγκροτήματος θα αναγεννιόταν (έστω και περιστασιακά μέσα στον δίσκο) και θα έδενε τόσο καλά με το τότε συνθετικό παρόν της μπάντας. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι αυτή η τάση της νοσταλγίας θα εμφανίζονταν και στο νέο τους δίσκο, η μουσική έρχεται να ανατρέψει τις εικασίες μας. Το “Kaiho” γύρισε στους ήχους με τους οποίους είχα γνωρίσει την μπάντα. Αφαιρετικό ambient που συνδυάζεται με το αισθαντικό παίξιμο του πιάνου και των εγχόρδων. Το όλο εγχείρημα της μπάντας, συγγενεύει κατά πολύ με τον ήχο των μαέστρων του dark ambient, TENHI. Παρατηρούμε την ίδια μοναχικότητα που εκπέμπουν οι συνθέσεις τους. Όπως και οι Φιλανδοί έτσι και ο Anton καταφεύγει στην γλυκύτητα και την επιβλητικότητα του πιάνου, που σε συνδυασμό με τις μελαγχολικές νότες του βιολονίστα Igor Andrievskiy μετατρέπουν τον ήδη σκοτεινό ουρανό της χώρας τους σε πιο μαύρο. Αυτό όμως που κάνει τον ήχο τους τόσο ιδιαίτερο είναι η αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής για το πόσο εύθραυστο είναι το δημιούργημά τους και κατ’ επέκταση πόσο επισφαλής είναι η θέση μας μέσα σε αυτό.
Το “Kaiho” είναι πρωτίστως ένας σύγχρονος δίσκος που παρουσιάζει μια εκδοχή της μουσικής που για χρόνια έχουμε μάθει να ακούμε με διαφορετικούς τρόπους. Ο ατμοσφαιρικός ήχος που εκπέμπει ο δίσκος είναι σίγουρα διαφορετικός από οτιδήποτε έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Είναι ambient, κρατά λίγο από folk, έχει pop και prog ψήγματα , ενώ το δυνατό του χαρτί είναι η σωστή παραγωγή. Πρόκειται για μια δικαίωση που έρχεται πολλά χρόνια αφότου έλεγα ότι εδώ κάτι έχουμε. Συστήνω να τον ακούσετε ανεπιφύλακτα κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
8.5 / 10
Νίκος Ζέρης
