Συνηθίζει κανείς τόσο εύκολα τον χαμό των ηρώων του; Είπαμε, δεν φταίει το 2020 που είναι σκατοχρονιά όσο λίγες, αλλά ότι μεγαλώνουμε και μαζί μας μεγαλώνουν ακόμα περισσότεροι οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε και μας έμαθαν να ακούμε μουσική. Βέβαια, χρονιά που ξεκινά με τον χαμό του Neil Peart και κλείνει με τις απώλειες του Eddie Van Halen και του Ken Hensley, δεν χωνεύεται εύκολα. Με στεναχωρεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό όσων ακούν σκληρή μουσική, σε όλες τις εκφάνσεις της, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ή δεν κατανοούν, πόσο σημαντικός μουσικός υπήρξε ο Ken Hensley. Βγάζω έξω από το κάδρο τη σόλο καριέρα του, τις συμμετοχές τους σε γκρουπ όπως οι BLACKFOOT, οι WASP, οι CINDERELLA και τόσους άλλους. Θα μείνω στους URIAH HEEP.
Αυτός ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ, μιλάμε για έναν από τους απόλυτους πολυοργανίστες των 70s, αφού έπαιζε άψογα τουλάχιστον κιθάρα, πλήκτρα και φυσικά τραγουδούσε (εντάξει, λέμε τώρα ότι έχει τραγουδήσει ένα “Lady in black” με τον David Byron στο συγκρότημα!). Μιλάμε για τον βασικό συνθέτη ενός από τα σπουδαιότερα hard rock σχήματα όλων των εποχών, υπεύθυνο σχεδόν για ΟΛΑ τα τραγούδια τους όσο έμεινε στο σχήμα, όλη τη δεκαετία του ’70. Βρείτε μου κι άλλους που έχουν συνθέσει αποκλειστικά ή με άλλους συν-συνθέτε ΥΜΝΟΥΣ όπως το “Easy livin’”, το “Lady in black”, το “Look at yourself”, το “July morning”, το “The wizard”, το “Blind eye”, το “Return to fantasy”, το “Sympathy” και τόσα άλλα.
Μέσα στη δικτατορία των μετρίων που ζούμε, κάποια στιγμή οι πραγματικά σπουδαίοι πρέπει να ξεχωρίζουν. Έστω και μετά θάνατον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Arjen Lucassen να δακρύζει λέγοντάς μου ότι έπεισε τον Hensley να παίξει στο “The human equation” και μου έβαζε το σόλο του στο “Loser” με ύφος “I’m not worth it”… Απολαύστε ως ένα μικρό δείγμα γραφής ενός γιγαντιαίου μουσικού, τη λίστα που ετοίμασαν με πολύ μεράκι ο Σάκης Νίκας και ο Δημήτρης Τσέλλος. Κάποια στιγμή, να μάθουμε να εκτιμάμε και αυτούς που άκουγαν τα σημερινά μας είδωλα για να δημιουργήσουν την όποια μουσική δημιουργούν… Ευχαριστούμε για την μουσική, Ken.
Σάκης Φράγκος
Ζούμε σε μία εποχή όπου κάθε είδηση, όσο βαρύγδουπη ή σημαντική είναι, έρχεται και φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα χωρίς να προλαβαίνουμε καν να αφομοιώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έχει συμβεί. Ξέρετε…είναι πολύ δύσκολο να μπορέσω να εκφράσω με λέξεις του τι σημαίνει για μένα προσωπικά η απώλεια ενός θρύλου της μουσικής. Για τον πολύ απλό λόγο ότι η μουσική είναι κάτι πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο. Ωστόσο, η είδηση του αναπάντεχου θανάτου του Ken Hensley δεν μπορεί να είναι κάτι ιδιαίτερο και προσωπικό. Είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι κάτι γενικευμένο, καθολικό και μουσικά παγκόσμιο. Γνωρίζω ότι οι νεότερες γενιές ίσως δεν έχουν δεθεί με το έργο του Hensley ή ακόμη -και αυτό είναι το χειρότερο- έχουν συνηθίσει τόσο πολύ σε μία κατάσταση πλήρους αποδόμησης και απομυθοποίησης των πάντων που για αυτούς το όνομα του Hensley είναι απλώς ένα ακόμη όνομα ενός συνηθισμένου μουσικού. Δεν είναι έτσι…
Δεν είμαι εδώ για να κάνω μία ρετροσπεκτίβα της καριέρας του Hensley. Όσοι ενδιαφέρονται, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αυτό που θέλω όμως να κάνω είναι να υπενθυμίσω τον επιδραστικό χαρακτήρα της μουσικής και της εν γένει προσωπικότητας του Hensley. Μιλάμε για έναν εκ τους βασικούς συνθέτες και δημιουργούς αριστουργηματικών δίσκων με τους URIAH HEEP. Μιλάμε για τον άνθρωπο που σηματοδότησε με τα πλήκτρα του τη στροφή των BLACKFOOT στο ανυπέρβλητο “Siogo”. Μιλάμε για τον άνθρωπο που συνετέλεσε τα μέγιστα στο να θεωρείται μέχρι σήμερα (και στο διηνεκές) το “The headless children” (W.A.S.P.) ένα κολοσσιαίο άλμπουμ. Και είναι πολλά ακόμη…διάολε, ακόμη και το “Heartbreak station” (CINDERELLA) πήρε κάτι από την αίγλη του Hensley.
Αυτό όμως που ξεπερνάει όλα τα παραπάνω είναι το πόσο πολύ άγγιξε με τον ήχο του τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Πόσο έντονα «μίλησε» στον καθένα ξεχωριστά με τις νότες του. Σήμερα πατάς ένα μόνο κουμπί και ακούς τα τραγούδια κάνοντας παράλληλα κάτι άλλο ή και χωρίς να το ψάχνεις πολύ – πολύ. Υπήρχε όμως μία εποχή που τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τη μουσική, γύρω από ένα δίσκο, γύρω από ένα τραγούδι. Φανταστείτε λοιπόν να αγοράζει κάποιος σε δίσκο, κασέτα ή CD το “Demons and wizards” ή το “Look at yourself” και να αφιερώνει μέρες και βράδια ολόκληρα ακούγοντας τα, φτιάχνοντας εικόνες, δημιουργώντας ήρωες και μύθους στο μυαλό του. Ένας βασικός ήρωας ήταν ο Ken Hensley…και πάντα θα είναι.
Κάτι τελευταίο…ανήκω στη γενιά εκείνη που μου φαίνεται αδιανόητο να μην έχει κάποιος ιδέα για το τι πρόσφεραν οι URIAH HEEP στη μουσική ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να αφιερώνει γελοίο αριθμό ωρών για λεπτομέρειες για τον κάθε ταλαίπωρο. Δεν είναι θέμα γούστου παιδιά. Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και οι URIAH HEEP – άρα και ο Hensley – θα έπρεπε να είναι πολύ ψηλά στην πυραμίδα των προτιμήσεων σας. Neil Peart, Eddie Van Halen, Ken Hensley και πολλοί άλλοι μέσα σε μία χρονιά. Κάπως έτσι συνειδητοποιούμε ότι οι ήρωες μας, οι θρύλοι της μουσικής μας αποχαιρετούν παίρνοντας μαζί τους ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή και την αθωότητα μας. Καλό ταξίδι, Ken!
Σάκης Νίκας
“Ken Hensley passed away peacefully on Wednesday evening…”. Όταν διάβασα αυτή την φράση, δεν μπορούσα να πιστέψω πως είναι αλήθεια. Ο αγαπημένος μου keyboard hero, ένας λατρεμένος συνθέτης, ένας υπέροχος τραγουδιστής, ένας όμορφος άνθρωπος, δεν ήταν πια εδώ. Μια απώλεια που ήρθε από το πουθενά, εντελώς άξαφνα, χωρίς να ξέρουμε το παραμικρό για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. Τουλάχιστον εγώ, δεν γνώριζα. Αμέσως, πέρασε ξανά από το μυαλό μου η σκέψη πως τα αγαπημένα μας μουσικά πρότυπα και είδωλα, οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε οι τουλάχιστον άνω των πρώτων -άντα, ένας – ένας μες στα επόμενα χρόνια θα «φεύγουν», αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό πίσω τους. Μα, θα μου πεις, εγώ είμαι από αυτούς που στηρίζω τις νέες γενιές και πάντα τις υπερασπίζομαι σε αυτόν τον αέναο αγώνα τους να ξεπεράσουν την βαρυσήμαντη σκιά των πρωτοπόρων, πως γίνεται να χαρακτηρίζω ένα κενό «δυσαναπλήρωτο»; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι μόνο μία: Όσο καλή μουσική και να παράγεται σήμερα, που παράγεται και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, η ΜΑΓΕΙΑ που «κουβαλούσαν» αυτοί οι άνθρωποι, δεν αντικαθίσταται. Και ο Ken Hensley ήταν πολύ δυνατός… «κουβαλητής».
Οι URIAH HEEP ήταν, είναι και θα είναι η αγαπημένη μου hard rock μπάντα, μαζί με τους RAINBOW. Τους γνώρισα μαθητής Γυμνασίου, όταν ένας καλός μου, παιδικός φίλος, έφερε να ακούσουμε μια από εκείνες τις συλλογές οι οποίες αποτελούσαν τότε το κυρίως μέσο μας, για να γνωρίσουμε καινούργια μουσική. Τελευταίο τραγούδι της δεύτερης πλευράς, ήταν το “Lady in black”. Σπάνια θυμάμαι να έχω πάθει τέτοιο σοκ με κάποιο τραγούδι, στην πρώτη κιόλας ακρόαση. Αυτό ήταν… ο δρόμος ήταν πια ανοικτός και στο τέρμα του, οι URIAH HEEP με περίμεναν με ανοικτές αγκάλες. Η ονειρική τους μουσική, ήταν εν πολλοίς δημιούργημα του Hensley. Αυτός ήταν ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε ο μύθος τους. Ο μαέστρος τους, ο μάγος των πλήκτρων και των ενορχηστρώσεων και βασικός συνθέτης σε τραγούδια αθάνατα, μνημειώδη, άφθαρτα στο πέρασμα του χρόνου. Το μαγικό του άγγιγμα μεταφέρθηκε, όχι όμως αυτούσιο, και σε συγκροτήματα όπως οι BLACKFOOT, W.A.S.P, CINDERELLA, AYREON, THERION. Τον καταλάβαινες, τον ένιωθες αμέσως με τα πρώτα πατήματα των πλήκτρων του. Η αλήθεια όμως είναι, πως καμιά από αυτές τις συνεργασίες, ούτε αυτές με τους παλαιούς συνοδοιπόρους του John Lawton και John Wetton, μπορούν να σταθούν δίπλα στην χρυσή δεκαετία των URIAH HEEP. Όπως επίσης, είναι γεγονός πως και οι ίδιοι οι Heep, όσο καλούς δίσκους και να κυκλοφόρησαν στην πορεία, ουδέποτε κατάφεραν να αναπληρώσουν το κενό του. Τελικά, όλα στην ζωή γίνονται για κάποιον σκοπό. Και ο Hensley έγινε ο καλλιτέχνης που έγινε, για να μεγαλουργήσει με τους URIAH HEEP.
Κen σε ευχαριστώ για όλα. Και είναι πολλά αυτά. Σε ευχαριστώ για εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες, για εκείνες τις «μεγάλες ώρες», που στην απόλυτη ησυχία του έξω σκοταδιού, στο ημίφως του δωματίου μου η μουσική σου έφτιαχνε από μόνη της κόσμους παραμυθένιους. Σε ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο του rock και του heavy metal. Που δημιούργησες μαζί με τον «Κουτί» ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών και που αυτό δεν θα αλλάξει ΟΣΑ χρόνια και να περάσουν, Ο,ΤΙ και να βγει από δω και στο εξής. Τώρα εκεί ψηλά, βρες ξανά τον David, τον Gary, τον Lee και φτιάξτε πάλι την μουσική των ονείρων μας. Όπως τότε. Αναπαύσου εν ειρήνη.
Δημήτρης Τσέλλος
