Δεν θυμάμαι να είναι πολλές οι φορές που έστειλα δίσκο από μεγάλο συγκρότημα στη συντακτική ομάδα για παρουσίαση και μου επιστράφηκε πίσω με την υποσημείωση ότι κάποιος δεν θέλει να γράψει γι’ αυτό… Και τότε συνειδητοποίησα ότι ενδόμυχα ο λόγος που το έδινα αλλού, είναι πολύ απλά διότι ούτε εγώ ήθελα να γράψω για τους MACHINE HEAD, όσο και να μου άρεσε το “Of kingdom and crown”. Θέλεις να τρία πρώτα single που είχαμε ακούσει (συμπεριλαμβάνω και το “THESE SCARS WØN’T DEFINE US” φυσικά που είχε βγει από το Νοέμβριο ήδη, με τη συμμετοχή των IN FLAMES, LACUNA COIL και UNEARTH); Θέλεις οι πρώτες κλεφτές «αυτιές» που έριξα; Θέλεις το γεγονός της ακύρωσης της περσινής τους εμφάνισης που ουσιαστικά δείχνει ότι ο κόσμος τους έχει γυρίσει την πλάτη, πιθανώς;
Όπως και να έχει, καθάρισα το μυαλό μου από οποιαδήποτε προκατάληψη, θετική ή αρνητική κι έβαλα να ακούσω το “UNATØNED” (όπως ακριβώς το γράφω, διότι το Δελτίο Τύπου μας παρακαλούσε να γράφουμε όλους τους τίτλους με κεφαλαίο και Ø αντί για Ο. Αυτό μας μάρανε…). Από τα πρώτα ακούσματα, ήταν φανερό ότι ο Robb Flynn προσπαθεί να ακουστεί επίκαιρος, να ακουστεί μοντέρνος, up-to-date ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Για μία ακόμη φορά, θα συμπλήρωνα εγώ.
Άλλαξε το μοτίβο με τα 7λεπτα τραγούδια και πήγε σε 10 ως επί το πλείστον τρίλεπτα κομμάτια με δύο εισαγωγές που λοξοκοιτάζουν αρκετά γκρουπ όπως οι BRING ME THE HORIZON, για παράδειγμα, δίχως βέβαια να απαρνούνται τις ρίζες τους. Και σκέφτομαι εγώ, φωναχτά, ο Flynn, δεν ήταν αυτός που ξεκίνησε μία ηχητική επανάσταση, ουσιαστικά με το “Burn my eyes” back in the day, που λένε, πριν από 31 χρόνια; Ποιος ο λόγος στα 57 του, να επιθυμεί τόσο πολύ να προσεγγίσει τον ήχο του σήμερα, σε βαθμό που να ακούγεται σαν φτωχός συγγενής, σαν boomer, θα λέγαμε;
Διότι, καλώς ή κακώς, μερικές φορές, τα πράγματα είναι αυτά που είναι. Είναι πολύ καλό να πειραματίζεσαι, είναι πολύ καλό να μην παραμένεις στάσιμος στον ήχο σου, από την άλλη όμως είναι και δικαίωμά μας να μη μας αρέσει κάτι και να το θεωρούμε μέτριο. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όσο ορμητικά κι αν είναι κάποια τραγούδια, όταν μπαίνει το ρεφρέν έχουμε την ίδια ιστορία, δηλαδή αυτά τα καθαρά, «παραπονιάρικα» φωνητικά, που πολλές φορές βγάζουν μία «μίρλα», μία «μιζέρια», ένα παράπονο.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το “Burn my eyes” κατά κύριο λόγο και το “The more things change…” ήταν εξαιρετικοί δίσκοι. Το “Supercharger” όχι τόσο κακό όσο πιστεύαμε εκείνα τα χρόνια, αλλά σαφώς κατώτερο. Το “The burning red”, πολύ μέτριο. Η επιστροφή με το “Through the ashes of empires” εκκωφαντική και το “The blackening” ίσως το ζενίθ τους. Τα τρία επόμενα άλμπουμ τους, όμως, ήταν …κατηφόρα. Το “Unto the locust” εντελώς άνισο, το “Bloodstone & diamonds” ποιος το θυμάται και το “Catharsis” προσπαθήσαμε όλοι να το σβήσουμε από τη μνήμη μας. Για το “Of kingdom and crown” τα είπαμε στην αρχή.
Ουσιαστικά, λοιπόν, με την προηγούμενη αναλαμπή, τα τελευταία περίπου 15 χρόνια, οι MH μας πότισαν με συνεχόμενες απογοητεύσεις, οι οποίες συνεχίζονται με το “UNATØNED”. Κρίμα, γιατί προς στιγμήν πίστεψα ότι είχαν ξαναβρεί το δρόμο τους. Η συνέντευξη που είχα κάνει με τον Flynn, μου έδειχνε έναν άνθρωπο που τα είχε βρει με τον εαυτό του, με όλους και με όλα, πολύ ήρεμο και κατασταλαγμένο. Κατανοώ το δικαίωμα για αλλαγές, για πειραματισμούς, αλλά συγνώμη, το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου, τουλάχιστον για τα δικά μου τα γούστα, είναι μέτριο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αφού οι συνθέσεις είναι πανομοιότυπες μεταξύ τους και δεν έχουν το στίγμα των MACHINE HEAD που αγαπήσαμε (και γιατί όχι, ακόμα αγαπάμε).
Σε τελική ανάλυση, βαρέθηκα να κρίνουμε με επιείκεια και συμπάθεια όλα τα συγκροτήματα, ακόμα κι όταν τα στραβοπατήματά τους είναι αρκετά και συνεχόμενα. Στα μάτια μου, είσαι τόσο καλός, όσο είσαι την ημέρα που μιλάμε. Κι αυτό ισχύει για όλες τις δουλειές. Από αυτή του μουσικού δημοσιογράφου, μέχρι και αυτή του μουσικού. Δεν μπορεί να επαναπαυόμαστε συνέχεια στις δάφνες του παρελθόντος, αλλά να προσφέρουμε και προϊόν που να προσεγγίζει έστω τα μεγαλεία του παρελθόντος. Και κατά την προσωπική μου γνώμη, οι MACHINE HEAD, κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που είναι από τα πιο μέτρια της καριέρας τους. Δυστυχώς.
5 / 10
Σάκης Φράγκος
