Είναι νωρίς το πρωί. Φτιάχνω το πρώτο καφέ της ημέρας, και κάθομαι, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά. Πρέπει τώρα εγώ να αξιολογήσω το άλμπουμ (ή ένα από αυτά τουλάχιστον) που με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τη κορωνίδα του Ευρωπαϊκού ακραίου ήχου, και το απόλυτο άλμπουμ της αγαπημένης μου Ευρωπαϊκής μπάντας. Το “Coma of souls” των KREATOR. Επετειακό κείμενο δεν ήθελες πέρυσι Γιαννάκη; Λούσου worst to best τώρα! Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα και άλλα τέτοια. Εντάξει, δεν θα πω ψέματα, ψοφολογάω να ξαναματαγράψω γι’ αυτό το άλμπουμ, αλλά μην ανησυχείτε, θα γίνει υπό ένα διαφορετικό πρίσμα αυτή τη φορά. Κοινώς, δεν θα διαβάσετε το ίδιο κείμενο δύο φορές. Ξεκινάμε λοιπόν το ταξίδι μας, γυρίζοντας πίσω στα 1989.
Πτώση του τείχους του Βερολίνου. To 1990, oι KREATOR, αγκαζέ με τους συμπατριώτες μπυρολάγνους TANKARD, τους Βρετανούς θρύλους SABBAT και τους Ελβετούς πιονέρους CORONER, αναλαμβάνουν να είναι η πρώτη συναυλία Δυτικής μουσικής στην Ανατολική πλευρά του Βερολίνου, μια και λόγω του κομμουνιστικού καθεστώτος, αυτό απαγορευόταν. Το σχετικό ντοκιμαντέρ στο DVD “At the pulse of kapitulation – Live in east berlin” (2008) (δεν υπάρχει στο YouTube, δυστυχώς, αναζητήστε το, αξίζει το βάρος του σε χρυσό) περιγράφει γλαφυρά το πως αγόραζαν/άκουγαν μουσική οι της Ανατολικής Γερμανίας, καθώς και το πως ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ περνούσαν από τον έλεγχο στα σύνορα, οι δίσκοι συγκροτημάτων της Δυτικής Γερμανίας, λόγω του ότι έμοιαζαν φιλικά προς το καθεστώς και με μιλιταριστική αισθητική. Οι δε εμφανίσεις των συγκροτημάτων παρατίθενται αυτούσιες, για τη δική σας ευχαρίστηση. Όπως και το “Thrashing the east” που δείχνει ιστορικά πλάνα εκτός μουσικής καθώς και μικρές συνεντεύξεις των μελών.
Στον απόηχο τέτοιων γεγονότων, οι τιτάνες από το Essen, ετοιμάζουν τον πέμπτο τους δίσκο, με το βάρος ενός “Extreme aggression” στους ώμους τους. Άλλους, αυτό το βάρος θα τους λύγιζε, θα τους έκανε να βγάλουν δίσκο κατώτερο των περιστάσεων. Και ποιος να τους αδικούσε; Όταν έχεις βγάλει ένα τέτοιο άλμπουμ – διαμάντι του ακραίου ήχου της Ευρώπης, τα όργανα, οι μπαγκέτες και οι πένες ζυγίζουν ένα τόνο όποτε πας να ηχογραφήσεις το διάδοχο του. Και αυτοί βγάλανε για μένα, στις 6 Νοεμβρίου του 1990 κάτι άκρως ανώτερο και τουλάχιστον ισάξιο του. Πως το κάνανε αυτό; Ο καταλύτης είναι ένας, και ήρθε από τους συμπατριώτες SODOM. Frank Blackfire (θα λέτε και θα κλαίτε!). Συνεχίζοντας από εκεί που άφησε το “Extreme aggression” οι KREATOR έκαναν ένα από τα μεγαλύτερα back-to-back στο κλασσικό thrash, με ισάξια αριστουργήματα του είδους σε συνεχόμενες χρονιές. Το “Coma of souls” είναι όνειρο θερινής νυκτός για τις περισσότερες σκεπτόμενες ακραίες μπάντες εκεί έξω. Όπως και όνειρο θερινής νυκτός είναι η αξιολόγηση αυτού από το “χειρότερο” προς το “καλύτερο”. Άιντε πάμε, και ο Mille βοηθός.
The “Coma of souls” countdown:
10) “World beyond” (2:02):
Το φονικό σφηνάκι του δίσκου, απλό λιτό και απέριττο. 123 δευτερόλεπτα πετσόκομμα στο μικρότερο ίσως κομμάτι (μαζί με το ακυκλοφόρητο “Limits of liberty”) της ιστορίας των Γερμανών θεών. Και αυτό με το πιο φιλοσοφικό στιχουργικό περιεχόμενο σαν αντίθεση. Κόσμοι αλλόκοτοι, ένα πνεύμα που εξερευνά τη μετά θάνατον ζωή, και το μέγα έλεος (αμήν), που δε δείχνει επ’ ουδενί η μπάντα καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού. Όλεθρος, νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, ή όπως το λέει και ο ίδιος ο Mille: “FEARLESS MINDS, GHOST EXPLORES, SPECTRE FLIES, JOURNEY TO THE WORLD BEYOND”.
9) “Twisted urges” (2:46):
Το καλύτερο εκ των δύο σφηνακίων του δίσκου, οριακά κάτω από 3 λεπτά, με τεχνική κιθαριστική αρμονία στην εισαγωγή βγαλμένη “καρφί” από το “Terrible certainty” (1987), που χτίζεται σε ένα καταστροφικό κομμάτι, με φοβερό κόψιμο στη μέση. Και κομμάτι με ένα ακόμα πιο καταστροφικό στιχουργικό περιεχόμενο. Μια κοπέλα που αναγκάζεται να κάνει διαφόρων ειδών διεστραμμένα “χατίρια” σε διάφορους “κυρίους”, και εξάρτησης της από τους εν λόγω “κυρίους” που της υποσχέθηκαν “ανταλλάγματα” παντός είδους. Άλλη μια ψυχή χαμένη…“her martyred soul cries out, yet no one hears her scream, her world is fear and doubt, she’s a prisoner of this grotesque scene! Mistress of perversity, she never had a chance, raped, beaten, sodomized, twisted urges drove her to the end!”
8) “Mental slavery” (5:43):
To μεγάλο φινάλε του δίσκου, το μεγαλύτερο σε διάρκεια αγκαζέ με το “Terror zone” που οριακά είναι κάτω από 6 λεπτά. Ένα κομμάτι που μιλάει για τη Σκλαβιά του Μυαλού, για το πως αυτό ελέγχεται από άλλους για ίδιον συμφέρον με διάφορους τρόπους. Ένα mid-tempo κατά βάση κομμάτι, φτιαγμένο για να βιδώσει πόδια στο έδαφος, εστιάζοντας στα πιασάρικα riffs και δίνοντας χώρο για πιο τεχνικά περάσματα στους κυρίους Petrozza/Blackfire, με τον Reil να οδηγεί το ρυθμό, όντας σε πιο χαμηλές ταχύτητες, και πιο άνετος στις αλλαγές εξαιτίας αυτού. Οι KREATOR δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους χωρίς να ανεβάσουν στιγμή τα γκάζια, και βγαίνουν νικητές. Στιχουργικά δε, η πένα στάζει φαρμάκι: “Just one of a million slaves, an expendable commodity, this song’s for those who serve the system of terror that rules the earth”.
7) “Agents of brutality” (5:16):
Ένα περιστατικό απαγωγής, βασανισμού και βιασμού, ένα ιδανικό στιχουργικό θέμα για τον πάντα οξυδερκή Γερμανό στιχουργό. Οι βαρβαρότητες προς τους αδύναμους, που γίνονται τα βράδια, όπου κανένας δεν κοιτάζει, κανένας δεν ακούει, και οι κραυγές χάνονται στο σκοτάδι. Το κομμάτι καθαρόαιμα γρήγορο, διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του, με το ρεφρέν ελαφρώς να κατεβάζει στροφές για να γίνει αισθητά πιασάρικο, καθώς και η φοβερή εισαγωγή, το δε solo που σπάει σε δύο μέρη, με σκοτώνει, ειδικά με την χαρακτηριστική φράση του Mille ενδιάμεσα. “SPEAK THE TRUTH, PAY THE PRICE, THE UNJUST REIGN, THE INNOCENT CRY!”. FRANK, ΡΙΧΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ!
6) “People of the lie” (3:15):
Η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή των KREATOR, αγκαζέ με το “Betrayer”. Η θρυλική αρμονία στην εισαγωγή, και το mid-tempo χώσιμο στους φασίστες/ρατσιστές. Ο Mille για πρώτη φορά εδώ και για δεύτερη στο “Europe after the rain” κάνει τα υπάνθρωπα όντα που σηκώνουν το δεξί χεράκι με τα κρεμμυδάκια χωρίς να σηκώσει το μικρό του δαχτυλάκι. Προσωπικός κώδικας κοινωνικοπολιτικής συνείδησης, απέναντι στους Ανθρώπους Του Ψέματος. Πανέξυπνο break στα τύμπανα από τον Jurgen Reil με το solo του Blackfire απλά να στέλνει το κομμάτι στα ουράνια. “You cannot hide, behind those empty claims, your racist pride is nothing but a game. And you will lose, for right is on the side, of those who choose to fight for human kind”.
5) “Coma of souls” (4:18):
Το κομμάτι που ένιωσα όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας, ενώ στην αρχή είχα πιάσει ως έφηβος μόνο το κοινωνικοπολιτικό του κομμάτι. “Fooled by the friends that we keep…”. Αυτός ο στίχος με σκοτώνει. Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι καν τι συμβαίνει στη ζωή σου, σε φιλικό ή και σε κοινωνικό/πολιτικό επίπεδο, όταν η ίδια σου η ψυχή είναι σε κώμα. Και εσύ νιώθεις τόσο έξυπνος ενώ είσαι τόσο βλάκας, μέσα στο μονοδιάστατο/κοντόφθαλμο της ύπαρξης σου. “…spirits on ice, they’ll never be free, one-dimensional lives, WITH THE COMA OF SOULS, OUTLIVE ETERNITY”. Πίσω στα του κομματιού, ένα από τα καλύτερα καθαρόαιμα γρήγορα κομμάτι του δίσκου κατ’ εμέ, που είχα και τη χαρά να ακούσω ζωντανά. Το δε σημείο μετά το solo, είναι πανέξυπνο ρυθμικά, με τον Mille, να μη χαρίζει κάστανα: “Deep in the unconscious mind, lies the oldest wisdom. Buried by centuries of war and inquisition. Truth is raped and crucified by men with savage brains. And greed flows forth in endless wave, from fools to wretched slaves…COMA OF SOULS!”.
4) “Hidden dictator” (4:47):
Καπάκια από το “Twisted urges”, όπως είναι και στη σειρά του δίσκου, και ο Κρυφός Δικτάτορας. Εισαγωγή που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι ANTHRAX, ή οι D.R.I. (με τους τελευταίους κιόλας περιόδευσαν. Τυχαίο; Δεν νομίζω!) με το μπάσο του Fioretti επιτέλους να ακούγεται δυνατά και καθαρά για μερικά δεύτερα, προτού ξεσπάσει γρήγορα καταιγίδα! Άλλο ένα κομμάτι που ατόφια μπορούσε να βρίσκεται στο ”Terrible certainty” (1987), και δε θα μου έκανε εντύπωση αν τους είχε ξεμείνει από τις τότε (προ τριετίας) ηχογραφήσεις. Μια και είναι το πιο “old school” κομμάτι με πατροπαράδοτα “Γερμανικό” skank beat να οδηγεί το κουπλέ, προτού το ρεφρέν, κατεβάσει τις στροφές. Ακόμα περισσότερο, κατεβαίνουν οι στροφές χάρη στο εκπληκτικό solo του Blackfire, ίσως το πιο αργό σημείο στην ιστορία της μπάντας ως τότε, με το χτίσιμο πίσω στη τσίτα να είναι σεμιναριακό. Φανταστικά αφηρημένοι στίχοι για το ποιος είναι ο Κρυφός Δικτάτορας: “No shape, no form, no brain, no mind, but the power to control all resistance, its awesome might cannot be denied, by the world that ignores its existence. Older than time – stranger than life, don’t look for a sign without warning it will arrive”.
3) “Material world paranoia” (4:59):
Σπουδαίος τίτλος, “η παράνοια του κόσμου των υλικών αγαθών”. Η εξάρτηση του ανθρώπου από τα υλικά αγαθά, και πως αυτή τον “σκλαβώνει” εν τέλει ακόμα και από τη γέννηση του. Ένα ακόμα κομμάτι με εκπληκτική εισαγωγή του Reil στα τύμπανα που χτίζεται σιγά σιγά σε ένα οδοστρωτήρα, που οδηγεί το κομμάτι κυκλικά στο ίδιο θέμα στα τύμπανα, που “ντύνει” το ρεφρέν, ιδανικά θα έλεγα, τονίζοντας το δυσοίωνο του περιεχομένου των στίχων (“The promise of a better future, is nothing, but a lie!”). “Σπάσιμο” του ρυθμού 100% KREATOR, προτού ο Blackfire πάρει έτι μια φορά τα ηνία στέλνοντας τη μπάντα στον έβδομο ουρανό (γιατί ακούγομαι σαν το Χελάκη; ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!). “Don’t dream about how life can be, experience your dreams. Before this prefab culture wastes your life, stay on the straight and narrow course”.
2) “When the sun burns red” (5:28):
Από τα πλέον πλήρη κομμάτια στη δισκογραφία των KREATOR. Ακουστική γλυκιά εισαγωγή, που αναπτύσσεται σε ένα κολασμένο riff, αντάξιο της περιγραφής του τέλους μας από τη κλιματική αλλαγή και από το πως ο ήλιος θα γίνει κόκκινος και θα μας αφανίσει. “Σπάσιμο” για σεμινάριο με το πιο JUDAS PRIEST riff (ναι, το είπα) που έχουν γράψει, ακριβώς κάτω από το solo του Blackfire. Φανταστικό, τεχνικό τόσο-όσο, υπεράνω λοιπών λέξεων, μια και τις πιο ουσιώδεις τις έχει γράψει ο Mille…”Now rain shall wash away, the sad remains of man, cities once so proud will crumble into sand, buildings all collapse when all is done and said, the guilty ones will die with the innocent, when the sun burns red!”
1) “Terror zone” (5:54):
Ακολουθεί προσωπική, οπαδική και καθόλου “αντικειμενική” άποψη του γράφοντος: ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ KREATOR, ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ (το “π” με “κ”). Σεμινάριο ανάπτυξης από τις υποδειγματικές κιθαριστικές αρμονίες στην αρχή του κομματιού, στα τύμπανα που προετοιμάζουν το έδαφος, στα υπερτεχνικά riffs που δεν τσιτώνουν, αλλά ελέγχουν την έρπουσα (για δεδομένα KREATOR) φύση του κομματιού, σαν αγρίμι που δεν το αφήνουν ελεύθερο από τις αλυσίδες του. Σχεδόν, γιατί στο μεσαίο μέρος αυτό το αγρίμι με το σύνθημα του Jurgen Reil, τις σπάει, διαλύει ό,τι είχε το θράσος να αναπνεύσει δίπλα του, σαν ιδανική μουσική απεικόνιση των βουτηγμένων στη ψυχολογία στίχων που παρέδωσε στην ανθρωπότητα ο Petrozza, μιλώντας για το πως το μυαλό παίζει καμιά φορά και παιχνίδια μαζί σου, με τη ψυχή σου, και χωρίς όμορφη κατάληξη, όπως βλέπουμε παρακάτω. “Deception and disguise, dissolve before my inner eyes, my heart turns to stone, God I’m all alone, OH NOOOOOOOOO, ALL ALONE…TERROR ZONE”.
Η έκρηξη αυτού του δίσκου, πρωτοφανής, με γερές περιοδείες εκτός συνόρων. Εξέχουσας σημασίας, η Ευρωπαϊκή περιοδεία (άλλο αν αποδείχθηκε φιάσκο για τους DEATH) “Torture over Europe ‘90” (όχι “Legacy of brutality” όπως εσφαλμένα έγραψα στο κείμενο για το “Human”) με τους DEATH χωρίς τον Chuck (το φιάσκο που λέγαμε…). Οι KREATOR σαν δαιμονισμένοι, παίζουν και αφήνουν κουφάρια στο πέρασμά τους. Κατ’ αυτό το τρόπο, οι KREATOR αναγνωρίζονται ως η μεγαλύτερη δύναμη στο Ευρωπαϊκό thrash. Μια θέση που δεν στερήθηκαν ποτέ στην ιστορία τους, και που ενίσχυσαν, ανανεώνοντας με άλλου τύπου επιρροές από τον επόμενο ειδικά δίσκο, τον ήχο τους. Την επόμενη χρονιά, το “Hallucinative comas”, οπτικοποίησε την ιστορία του πρωταγωνιστή του “Terror zone”, Dr. Wagner, σε ένα ντοκιμαντέρ που παρεμβάλλονται τα επίσημα videoclip του δίσκου, καθώς και ένα live video του “Agents of brutality”. Ο Andreas Marschall (ιστορικός σχεδιαστής εξωφύλλων, πασίγνωστος σε όλο το φάσμα του σκληρού ήχου σχεδόν) ανέλαβε να το σκηνοθετήσει, με τη δημιουργία του concept να συναποφασίζεται από εκείνον με τους Petrozza/Reil. Πρωτοφανής για τα δεδομένα της εποχής βιντεοκασέτα (οι παλαιοί την έχετε ήδη ξεσκονίσει και νοσταλγείτε), με τους KREATOR να τολμούν το κάτι διαφορετικό και για μια ακόμα φορά, να δικαιώνονται.
Κάπως έτσι, κλείνει ένα ακόμα κείμενο για ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών. Οι KREATOR έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη καρδιά μου, και με το “Coma of souls” με έκαναν να σκέφτομαι καλύτερα, και γι’ αυτό τους ευγνωμονώ. Ως εκ τούτου η σειρά με την οποία μπήκαν τα τραγούδια αυτού του διαμαντιού, είναι καθόλα υποκειμενική. Είμαι σίγουρος ότι κάτσατε να ξανακούσετε το δίσκο, άλλη μια φορά, προσπαθώντας να φτιάξετε και τη δική σας, ρίχνοντας μου πιθανότατα κατάρες που το δικό σας νο 1 δε συνάδει με το δικό μου. Χαλάλι. Το σημαντικό είναι ότι το απολαύσατε άλλη μια φορά.
Γιάννης Σαββίδης
