Τη χρυσή εποχή του power/europower, υπήρχαν κάποιο δίσκοι που ξεχώρισαν, ασχέτως αν η πορεία της μπάντας που τους έβγαλε δεν ήταν αντίστοιχη του επιπέδου και της λάμψης αυτών των δίσκων. Γιατί καλές οι μπάντες που έδωσαν πάρα πολλά σπουδαία άλμπουμ (HELLOWEEN, GAMMA RAY, HEAVEN’S GATE, STRATOVARIUS, BLIND GUARDIAN κλπ), αλλά υπήρχαν και σχήματα όπως οι Ιταλοί LABYRINTH, τα οποία μπορεί να μην γιγαντώθηκαν ποτέ, ούτε εμπορικά, ούτε στις συνειδήσεις του κόσμου με τη συνολική πορεία τους, αλλά κάπως/κάπου/κάποτε, έβγαλαν ένα δίσκο όπως εδώ το “Return to heaven denied”, που ανήκει στο πάνθεον αυτού του τρομερά αγαπητού, κάποτε, είδους.
Το “Return to heaven denied”, ήταν τότε το δεύτερο άλμπουμ των Ιταλών power metallers. Μάλιστα, έχοντας κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, “No limits”, το 1996, χρειάστηκε να προβούν σε αλλαγές μελών της μισής μπάντας για να καταφέρουν να συνεχίσουν. Όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, για καλό έγινε αυτό. Γιατί πήραν τον σπουδαίο Rob Tyrant (Roberto Tiranti) στα φωνητικά, ενώ στην ουσία απέκτησαν και σταθερό lineup.
Έτσι, με τα demos του δίσκου, παίρνουν μεταγραφή στην Metal Blade Records και στις 24 Ιουνίου 1998, κυκλοφορούν το δεύτερο και κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους, βάζοντας βάσεις για μία πολύ μεγαλύτερη καριέρα από αυτήν που έκαναν, η οποία δεν ήρθε ποτέ για πολλούς και διάφορους λόγους. Μόνο δισκογραφικά να το δει κανείς, αρκεί για να καταλάβει το γιατί. Όταν έχεις για διάδοχο του breakthrough άλμπουμ σου το “Sons of thunder” (2001), με τον larger than life Neil Kernon παρακαλώ σαν παραγωγό, αλλά με τραγικό, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, ηχητικό αποτέλεσμα και δύο χρόνια μετά, κυκλοφορείς και το μετριότατο (επιεικώς) “Labyrinth”, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Όπως και να έχει, το “Return to heaven denied”, είναι από τα άλμπουμ που ανήκουν άνετα στην 20άδα των κορυφαίων του europower metal, ενώ ξέρω και κόσμο που το έχει και στη δεκάδα, χωρίς να τους κατηγορώ. Άλλωστε είναι από αυτά τα άλμπουμ που είναι κοινά αποδεκτά από την πλειοψηφία των οπαδών του είδους, αλλά και όσους δεν είχαν θέμα με το europower. Εδώ ειδικά, στην Ελλάδα, πόσοι δεν τραγουδούσαν τουλάχιστον το “Heaven denied”; Έλα, να πείτε αλήθεια.
Πάμε να τα βάλουμε σε σειρά λοιπόν.
The “Return to heaven denied” countdown
11. “Feel (Legend B remix)” (4:22)
Πολύ εύκολο έργο η αρχή, καθώς μιλάμε για μία διασκευή στο ομότιτλο techno/trance κομμάτι της εποχής, των CENITH X. Λατρεύω τις διασκευές, η συγκεκριμένη όμως, δεν μου είπε ποτέ τίποτα, οπότε μπορεί να στρογγυλοκάτσει ήσυχα και χωρίς άγχος στην τελευταία θέση της λίστας των τραγουδιών του δίσκου. Το είχαν βάλει και 8ο στο tracklisting. Μάλιστα.
10. “Time after time” (5:08)
Θα ήθελα να είναι διασκευή και αυτό με τέτοιο τίτλο. Αλλά δεν είναι. Είναι ένα εξαράκι κατά βάση, που παρόλο που είναι η αδυναμία μου αυτά τα κομμάτια, το συγκεκριμένο είναι πολύ μέτριο. Έχει και αυτήν την… περίεργη (να είμαι ευγενικός) αλλαγή στο δίκασο ρεφρέν και γενικά είναι λίγο αχταρμάς, αλλά εντάξει. Προχωράμε.
- “Thunder” (4:22)
Από εδώ και πέρα φτιάχνουν τα πράγματα. Κομμάτια σαν το “Thunder” έχει αρκετά ο δίσκος. Up tempo, δίκασα, power metal, ανοικτά λυρικά ρεφρέν, όλα καλά και όμορφα, όπως τα γουστάραμε τότε ειδικά. Απλά επειδή είναι αρκετά παρόμοια τραγούδια, τα υπόλοιπα είναι και ένα κλικ καλύτερα. Αλλά και αυτό μια χαρά είναι, ειδικά το ρεφρέν του.
- “The night of dreams” (4:48)
Κάτι μεταξύ mid tempo και power ballad το συγκεκριμένο, με εμφανέστατες επιρροές από το prog/power της εποχής, λυρισμός αλα FATES WARNING στα φωνητικά, αλλά και μουσικά πινελιές από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, σε ένα καλό μεν, αλλά ως εκεί αποτέλεσμα, καθώς το πολύ ωραίο ρεφρέν του, δυστυχώς, δεν συνοδεύεται από αντίστοιχα άλλα σημεία σε ποιότητα. Αλλά μια χαρά είναι και αυτό. Επόμενο.
- “Falling rain” (6:24)
Αν κάτι μας έδωσα απλόχερα το europower τότε, πέρα από τα ατελείωτα δίκασα και τα μελωδικά/λυρικά ρεφρέν, είναι power ballads. Ήταν κάτι σαν must να υπάρχουν σε κάθε (σχεδόν έστω) δίσκο. Το θέμα μου ήταν και είναι ένα: Η συντριπτική πλειοψηφία τους, ήταν πολύ καλά τραγούδια. Όμως ο τρόπος τους ήταν τόσο μα τόσο πανομοιότυπος στη σύνθεση, που μετά από λίγο, κάπου με κούραζαν. Αυτό εδώ το κομμάτι, δεν με κουράζει. Απλά αν το πρώτο μισό του ήταν αντίστοιχο με το δεύτερο, θα ήταν αρκετά ψηλότερα στη λίστα. Έλα όμως που δεν είναι. Συνεχίζουμε μια χαρά πάντως.
- “Die for freedom” (7:00)
Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο. Και το κάνει μια χαρά, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει και με μία περίληψη του τι είχαμε ακούσει στα προηγούμενα 10 τραγούδια. Όλα τα στοιχεία του άλμπουμ περνάνε και από εδώ και το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό για να το τοποθετεί κάπου στη μέση ποιοτικά. Δεν το λες και άσχημο. Καθόλου!
5. “Lady lost in time” (5:33)
Από εδώ και πέρα, προσωπικά, διαλέχτε και πάρτε. Ειλικρινά. Από φίλους, ο καθένας έχει τη δική του σειρά σε αυτήν την πεντάδα, η οποία και αποτελεί την κορυφαία του άλμπουμ. Αφού είναι προσωπικό όμως το κείμενο, στη θέση Νο 5, το “Lady lost in time”. Τα λέγαμε στο “Thunder”, ε, το συγκεκριμένο είναι ένα κλικ καλύτερό του (μικρό κλικ, το δέχομαι), αλλά για κανένα λόγο καλύτερο από τα επόμενα τίγκα power-άδικα. Βασικά, είναι αυτό το ωραίο, λυρικό ρεφρέν του που του δίνει τη θέση που μπορούσε να έχει το “Thunder”, αλλά και το μεσαίο σημείο του. Γενικότερα, ποτέιτο, ποτάτο, που λέμε.
- “State of grace” (3:09)
Τώρα, αυτό εδώ μπαίνει στο 4 μεν, με βαριά καρδιά δε. Απλά τα εναπομείναντα 3, είναι κολλήματα από τα εφηβικά χρόνια, άρα να με συγχωρεί το “State of grace” με το υπέροχο μελωδικό κουπλέ και τα εξαιρετικά «τόσο-όσο» πλήκτρα του και την ωραία γενικότερη ατμόσφαιρά του, αλλά δεν μπορώ να το βάλω πιο πάνω. Παραλίγο βάθρο όμως. Θα ήταν Ολυμπιονίκης σε πιθανή Ολυμπιάδα (τι μπούρδες γράφω……). Πολύ ωραίο τραγούδι, τι να λέμε τώρα.
- “Moonlight” (5:44)
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το κομμάτι που σε προετοίμαζε για τη συνέχεια, που σου έδειχνε ότι οι LABYRINTH είχαν γράψει ένα δίσκο που θα μείνει στη ιστορία του europower metal. Power metal Κο-μμα-τά-ρα, τσίτα γκάζια, δίκασα, μελωδιάρα στο ρεφρέν, super αλλαγή μετά το πρώτο ρεφρέν, όλα καλά, όλα όπως πρέπει. Για κάποιους το αγαπημένο. Δεκτό. Όμως, προσωπικά, είναι δύο ακόμα καλύτερα από αυτό. “Moonlight shiiiiniiiing in the skyyyy”. Ωραίες power-ίλες!
- “Heaven denied” (4:57)
Έλα, το είπαμε και στον πρόλογο. Πες μου ότι ασχέτως αν άκουγες power metal, europower, κλπ, αυτό το κομμάτι, τότε που βγήκε, δεν το γούσταρες όποτε το άκουγες. Θα προσπαθήσω να σε πιστέψω, αλλά ανάθεμα αν θα το κάνω τελικά. Είναι ταμάμ για Ελλάδα, όλο! Λυρικό, μελαγχολικό, groove-άτα και ατμοσφαιρικά σημεία, μελωδιάρα ρεφρέν. Όπως μας άρεσε, ειδικά τότε. Πολύ μεγάλο τραγούδι. Πάρα πολύ μεγάλο. Ίσως η σπουδαιότερη στιγμή της δισκογραφίας αυτών των Ιταλών. Υπέροχος Tyrant (καλά, σε όλο το δίσκο, απλά εδώ είναι σαν να του είπαν «δώσε πόνο αγόρι μου») και όπως ειδικά λέει το pre-chorus, είναι απλά σαγηνευτικός. Έλα παιδιά. Κομματάρα!
- “New horizons” (6:23)
Ε, τα κολλήματα είναι κολλήματα. Και την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο, το σημείο που σκάνε τα πλήκτρα μετά το intro, ήταν αρκετό για να λατρέψω αυτό το τραγούδι. Τίγκα power metal, όπως πρέπει για την εποχή, μελωδιάρες, ωραία πλήκτρα, ωραίες εναλλαγές, τα πάντα στη θέση τους και εξαιρετικά τοποθετημένα. Έχει και την prog/power-ίλα του με τις ANGRA αναφορές (είχαν γενικότερα τέτοιες αναφορές σε αυτό το δίσκο οι LABYRINTH για να είμαστε ειλικρινείς), ε δεν ήθελα και πολύ ο δύσμοιρος. Ομορφιά!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
