Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κλείσει μία πολύ δύσκολη εβδομάδα, από πολλές απόψεις, με μία συναυλία. Άλλωστε θεωρώ την μουσική ως την καλύτερη ψυχανάλυση και η παρουσία των LACUNA COIL, παρέα με τους CELLAR DARLING και τους SIN HERESY, ήταν μία καλή ευκαιρία για ένα όμορφο Κυριακάτικο βράδυ και ας είχα τον νου μου στο Αθηναϊκό ντέρμπι, η διεξαγωγή του οποίου συνέπιπτε με την συναυλία. Για να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν είμαι οπαδός των LACUNA COIL κι αυτό κυρίως επειδή δεν έχω ασχοληθεί εγώ με το συγκρότημα τόσο όσο θα ήθελα. Θεώρησα λοιπόν πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους δω από κοντά και να επιβεβαιώσω τις φήμες που θέλουν ένα συγκρότημα που αποδίδει φανταστικά και με τρομερό επαγγελματισμό στα live του, αλλά και που έχει προοδεύσει μουσικά.
SIN HERESY
Πριν φτάσουμε όμως στους Ιταλούς LACUNA COIL ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν έφτασα στο Piraeus Academy και είδα την προσέλευση του κόσμου, μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα αρκετά. Η ουρά που είχε σχηματιστεί δεν ήταν μεγάλη και μετά την μισάωρη καθυστέρηση στο άνοιγμα της πόρτας, το να βλέπεις σε έναν τόσο μεγάλο χώρο περίπου 200-250 άτομα, μόνο απογοήτευση σου δημιουργεί. Ευτυχώς η κατάσταση σώθηκε αργότερα, που ο κόσμος αυξήθηκε αρκετά, αλλά οι SIN HERESY έπαιξαν μπροστά σε ένα μισοάδειο venue. Οι παρευρισκόμενοι όμως τους υποδέχτηκαν θερμά και οι Ιταλοί symphonic/melodic heavy metallers ξεκίνησαν το show τους. Το συγκρότημα σίγουρα δεν εντυπωσίασε. Πολύ μέτριος ήχος με εξαφανισμένη κιθάρα, καθόλου χημεία επάνω στη σκηνή, κυρίως μεταξύ των δύο τραγουδιστών, τραγούδια σ’ ένα στιλ που έχουμε ακούσει άπειρες φορές, έντονα προηχογραφημένα back vocals και γενικά τίποτα το ιδιαίτερο. Το συγκρότημα αν θέλει να κάνει κάτι περισσότερο από το να είναι ένα support σχήμα που θα παίζει μισή ώρα, πρέπει να δουλέψει πολύ σε όλα τα επίπεδα.
CELLAR DARLING
Με το που μας αποχαιρέτησαν οι SIN HERESY, έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή οι CELLAR DARLING για να κάνουν το απαραίτητο sound check. Βλέποντας τα τρία πρώην μέλη των ELUVEITIE επάνω στην σκηνή, προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο έφυγαν από την πρώην μπάντα τους. Οι CELLAR DARLING ήταν τρία βασικά μέλη των ELUVEITIE (Anna Murphy, Ivo Henzi και Merlin Sutter) και έφυγαν από μία πολύ καλή μπάντα για να δουλέψουν επάνω στον δικό τους ήχο, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι. Ο δικός τους ήχος αποτυπώθηκε στο “This is the sound”, που είναι ένα κακό άλμπουμ το οποίο δεν μπόρεσα να καταλάβω σε τι κοινό απευθύνεται. Δεν είναι όμως μόνο το στιλ που είναι απροσδιόριστο αλλά και οι νερόβραστες συνθέσεις που βαλτώνουν τον δίσκο. Να σημειώσω εδώ πως στο merchandise το βινύλιο το είχαν στα 30 €…
Τι και αν είχα μέσα μου μία κρυφή ελπίδα να ακούσουμε έστω ένα “The call of the mountains” ρε αδερφέ.. To set list τους ήταν ήταν βασισμένο αποκλειστικά επάνω στο ντεμπούτο τους και τα εννέα τραγούδια που έπαιξαν μου φάνηκαν σαν αιώνας. Συμπαθέστατη η Αννούλα η Murphy και πολυεργαλείο, αφού εκτός από τα φωνητικά και το hurdy gurdy έπαιξε και φλάουτο αλλά και κράτησε και ρυθμό σε ένα ταμπούρο, πολύ καλός παίχτης ο Sutter, τίμιος ο Ivo, αλλά τα τραγούδια δεν τραβάνε καθόλου. Ο κόσμος που είχε αυξηθεί σημαντικά, ήταν σε μία κατάσταση ύπνωσης, αν και υπήρχαν αρκετοί που τους απόλαυσαν. Μία ώρα περίπου κράτησε η εμφάνιση των Ελβετών, κατά την διάρκεια της οποία η Murphy μίλησε κολακευτικά για την χώρα μας, αναφέροντας την αρχαία ιστορία μας και τα επιτεύγματα μας στις επιστήμες. Το κοινό τους αποχαιρέτησε με ένα θερμό χειροκρότημα, με την Murphy να υπόσχεται πως θα επιστρέψουν. Από την πλευρά μου αν πω ότι τους χάρηκα, ψέματα θα είναι.
LACUNA COIL
Λίγο πριν βγουν οι LACUNA COIL είχα απογοητευτεί με το live. Λίγο όμως που το Piraeus Academy από μισό άδειο έγινε μισό γεμάτο και λίγο τα σκηνικά που είχαν στηθεί για τους LACUNA COIL με έκαναν να αναθαρρήσω. Με αφορμή το τελευταίο τους άλμπουμ “Delirium”, ένα άλμπουμ που αναφέρεται σε ψυχικές ασθένειες, το σκηνικό που είχε στηθεί ήταν εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο θέμα. Η σκηνή ήταν διαμορφωμένη σαν ένας θάλαμος από ψυχιατρική κλινική που ξεπήδησε από θρίλερ και περίμενε να φιλοξενήσει τους τρομακτικούς ασθενείς της. Ο πρώτος που βγήκε στην σκηνή ήταν ο ντράμερ Ryan Blake Folden, βαμμένος με corpse paint που θύμιζε black metal συγκρότημα, και ακολούθησε το υπόλοιπο συγκρότημα, ντυμένοι όλοι με ζουρλομανδύες και βάψιμο παρόμοιο με του ντράμερ.
Η μπάντα ξεκίνησε με το “Ultima ratio” από το “Delirium” και πλέον η φάση ήταν συναυλία με τα όλα της. Τέλειος ήχος, επίδοση από top class επαγγελματίες, συναίσθημα και ο κόσμος να συμμετέχει στο maximum. Το συγκρότημα έβγαζε μία απίστευτη ενέργεια και μία τρομακτική επιθετικότητα, σαν να σε άρπαζαν από τα μούτρα! Ο φωτισμός ήταν άψογος και όλα τα στοιχεία μαζί προμήνυαν ένα εξωπραγματικό live. “Spellbound” και “Die & rise” για την συνέχεια, με το συγκρότημα να μας έχει αναστατώσει για τα καλά. Και μιας που μιλάω για αναστάτωση δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην Cristina Scabbia. Δεν είναι μόνο η αναμφίβολα όμορφη παρουσία της που τραβάει τα βλέμματα, αλλά και όλο το πακέτο που έχει αυτή η χαρισματική performer. Να πω για την φωνή της; Εξαιρετική! Οι ερμηνείες της; Καθηλωτικές. Κάθε της βήμα επάνω στη σκηνή απέπνεε μία σιγουριά και έναν αέρα αυτοπεποίθησης που λίγοι επαγγελματίες βγάζουν. Μαζί της στα φωνητικά ο Andrea Ferro, ο οποίος με την σειρά του έβγαζε μία ανεξάντλητη ενέργεια και τα growl φωνητικά που έφτυνε, έδιναν μία πανέμορφη αγριάδα στα τραγούδια τους.
Μετά το πολύ όμορφο “Kill the light”, οι LACUNA COIL συνέχισαν με το “Swamped” από το “Comalies” με τον κόσμο να τραγουδά και να ευχαριστιέται κάθε λεπτό. Το “Blood, tears, dust” μας παρέσυρε και εμάς στο σανατόριο που έφερε μαζί της η μπάντα και η ψυχανάλυση που επιζητούσα πήγε περίπατο. Το συγκρότημα συνέχισε με την ίδια διάθεση και τα τραγούδια που ακολούθησαν ήταν τα “Ghost in the mist”, “Victims”, “My demons”, “Trip the darkness” και “Downfall”.
Το setlist όπως είναι λογικό ήταν βασισμένο περισσότερο στο “Delirium” αλλά ήταν αρκετά πλούσιο και δεν πιστεύω να άφησαν κάποιον παραπονεμένο τα δεκαεννέα τραγούδια που ακούσαμε. Και πως να απογοητευτεί κανείς όταν ακούει την απίστευτη ερμηνεία της Cristina στο “Enjoy the silence” των DEPECHE MODE, με τον κόσμο να τραγουδά δυναμικά το ρεφρέν, ή στο “Our truth” που ακολούθησε. Μετά το “Delirium”, που εκτός από το ντελίριο που προκάλεσαν οι τσιρίδες της Cristina στέλνοντάς μας στον ψυχίατρο, η Cristina αναφέρθηκε στο βιβλίο που ετοιμάζει το συγκρότημα και στην μεγάλη γιορτή που θα πραγματοποιηθεί για τα 20 χρόνια που συμπληρώνει το συγκρότημα. To “Nothing stands in our way” έκλεισε το βασικό κομμάτι του set list, αλλά η τρέλα δεν θα σταματούσε εκεί. Λίγο πριν το συγκρότημα ανέβει ξανά στη σκηνή, ένας χιονάνθρωπος και ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο κάνουν την εμφάνιση τους επάνω στη σκηνή, ψεύτικο χιόνι εκτοξεύεται και το συγκρότημα ξεκινά να παίζει το “Naughty Christmass” από το περυσινό single. Το απόλυτο hit των LACUNA COIL, “Heaven’s a lie”, αποθεώθηκε και αυτή η μαγική νύχτα έκλεισε με τον πιο δυναμικό τρόπο καθώς το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με το “The house of shame”.
Η συναυλία των LACUNA COIL ήταν από αυτές που προσπαθείς να βρεις το σαγόνι σου στο πάτωμα φεύγοντας. Μία συναυλία που ο οποιοσδήποτε θα περάσει καλά αν την παρακολουθήσει και ας μην είναι οπαδός τους. Και το πιο σημαντικό είναι πως δεν έδωσαν μία διεκπεραιωτική συναυλία. Αντίθετα το έβλεπες και το ένιωθες πως επάνω στη σκηνή έδιναν και την ψυχή τους και αυτό όχι με κέρδισε απλά, αλλά με έκανε να τους εκτιμήσω όσο δεν περίμενα. Πραγματικά είναι μεγάλο κρίμα, να είναι κάποιος οπαδούς τους και να μην βρέθηκε αυτό το Κυριακάτικο βράδυ στο Piraeus Academy για να τους δει. Και ακόμα μεγαλύτερο κρίμα το club να μην είναι ασφυκτικά γεμάτο. Μπάντες με αυτό το performance το αξίζουν.
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
