Τελευταία Δευτέρα του Μαρτίου. Και επισήμως δηλαδή, η άνοιξη είναι εδώ. Τα πουλάκια κελαηδούν, τα λουλουδάκια ανθίζουν και εμείς…το χαβά μας! Στο καθήκον, όσο όμορφο κι αν γίνεται. Ειδικά δε, όταν αφορά κάτι τόσο όμορφο όσο μια από τις 3 μπάντες της καρδιάς του υποφαινομένου. Φυσικά μιλάω για τους DEATH ενώ αφορμή για όσα θα διαβάσετε, είναι όταν το tribute σχήμα στην τεράστια αυτή μπάντα, οι LEFT TO DIE, επισκέπτονται την πρωτεύουσα για να παρουσιάσουν ολόκληρο το ΜΝΗΜΕΙΟ “Leprosy” συν κομμάτια από το ντεμπούτο – επίσημη έναρξη του death metal “Scream bloody gore”. Σε πρόσφατη συνέντευξη που κάναμε μαζί τους, ο Terry Butler αποκάλυψε ότι θα έχουμε και εκπλήξεις ως προς τις επιλογές του set. Βέβαια, τέτοιου τύπου συναυλίες, είναι “μετρημένα κουκιά” που λέει και ο σοφός μας λαός. Ξέρεις ποια κομμάτια θα ακούσεις πάνω κάτω, ως εκ τούτου πας προετοιμασμένος καταλλήλως.
Το ερώτημα είναι ένα: ποια θα είναι η απόδοση των LEFT TO DIE; Διότι, ναι, ο Rick Rozz και ο Terry Butler είναι οι 2 από τους “πρωταγωνιστές” του τιμώμενου δίσκου, ενώ ο Gus Rios και ο Matt Harvey είναι εγνωσμένης αξίας παίκτες που μπορούν να φέρουν εις πέρας μια τόσο σημαντική αποστολή. Μέχρι λίγες ώρες πριν τη συναυλία, οι πληροφορίες της Reborn Dead περιοδείας των LEFT TO DIE, έκαναν λόγο για εξαίρετη απόδοση, ενώ ο κόσμος, όπως μας είπε και ο ίδιος ο Butler, το αγκάλιασε με τη πλειοψηφία των κλεισμένων εμφανίσεων να πλησιάζουν το sold out, ενώ κάμποσες έγιναν όντως sold out. Αν μη τι άλλο, ενδεικτικό του πως μια ολόκληρη γενιά, ειδικά στην Ευρώπη, δεν είχε απολαύσει αυτά τα κομμάτια επί σκηνής. Κάπως έτσι, οι ώρες περνούν, φτάνοντας αισίως έξω από τον ιστορικό χώρο του Κυττάρου.
Πολύ μεγάλη ανυπομονησία, πηγαδάκια παλαιών και νέων που είναι ενθουσιασμένοι για το τι θα ακούσουν και θα δουν. Η ώρα έφτασε 9:45 το βράδυ, ένα τέταρτο μετά τη προβλεπόμενη ώρα εκκίνησης. Τελειώνει ένα μικρό intro MOLLY HATCHET (αν δεν απατώμαι “Flirtin’ with disaster”), και ακούμε τις τρεις συγκεκριμένες νότες που όλοι όσοι λατρεύουμε τους DEATH, ξέρουμε τι σημαίνουν: BOOOOODIES DEEEEEFOOOORMED WAY BEYOOOOND BELIEEEEEEEF. Ομώνυμο “Leprosy” και ο γράφων είναι σε συναισθηματική σύγχυση. Από τη μια δέρνει, από την άλλη γκαρίζει κάθε συλλαβή μαζί με τον Matt Harvey (πέρασε τις άτυπες “εξετάσεις” του tribute με ΑΡΙΣΤΑ – εκπληκτική απόδοση, φωνή και παίξιμο αλφάδι!), πλήρως συγκινημένος, νιώθοντας λες και μπήκε σε χρονομηχανή, κλείνοντας για δευτερόλεπτα τα μάτια του. “Born dead” καπάκια σου λέει….ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΜΩΡΕ; Μας έχουν βρει μπόσικους και μας βαράνε στο ψαχνό!
Μικρή ανάσα από τον Matt “Γεια σας, είμαστε οι LEFT TO DIE είναι η πρώτη μας φορά εδώ, και αυτό λέγεται ”Forgotten past”!“…ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ ΜΕ ΧΑΝΕΙΣ! Γυρίζουμε το χρόνο κατά μια χρονιά πίσω, στο “Scream bloody gore” για ένα κομμάτι που όχι μόνο αγαπήθηκε, αλλά και διασκευάστηκε από τους MASSACRE επί ημερών του Terry Butler…”Mutilation”. Χάλασε καλώδιο του Matt, γκαρίζαμε εμείς τους στίχους αντί για εκείνον που έψαχνε να βρει τι παίζει, εκείνος με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, να μη πιστεύει τι βλέπει, ομοίως και οι υπόλοιποι LEFT TO DIE. Μέχρι να βάλει εν μέσω χειροκροτημάτων το καλώδιο στην έτερη κιθάρα, είχαμε πει το μισό κομμάτι μαζί του. Δεν μάσησε ο τιτάνας, στιγμή! “Απ’ ότι κατάλαβα έχουμε μεγάλους οπαδούς του “Scream bloody gore” εδώ μέσα, τι θα λέγατε για ένα κομμάτι που λέγεται…”Baptized in blood”;”. Χαμός, όλεθρος, μπουνιές φεύγουν σε χέρια, κλωτσιές σε πλευρά….ο υποφαινόμενος κρατιέται όρθιος και φεύγει μέσα στο κύκλο, μες τη πώρωση, μην πιστεύοντας τι βιώνει εκείνη τη στιγμή.
Ε, και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο “Leprosy” και το “Open casket”. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του τιμώμενου δίσκου….το αργό riff, με έκανε να γυρίσω το βλέμμα προς τα πάνω με τη καρδιά να χτυπάει δυνατά έτοιμη να βγει από το στήθος, λέγοντας “για σένα τεράστιε”! Άρχιζε σιγά σιγά να βγαίνει όλη η συγκίνηση της βραδιάς….απερίγραπτα όμορφα συναισθήματα. Δεν περίμενα να με πάρουν έτσι τα ζουμιά σχεδόν, αλλά συνέβη. Να σας πω και ένα μυστικό; Πολύ μα ΠΟΛΥ χαίρομαι που συνέβη! O λατρεμένος μας Chuck έτσι θα το ήθελε και έτσι ακριβώς συνέβη. Ορκίζομαι, ότι κάπου στο χώρο, ήταν το πνεύμα του να γνέφει καταφατικά. Ο Matt πήρε μια ανάσα να συστήσει στο κοινό την μπάντα, με έμφαση στους δύο βασικούς πυλώνες της βραδιάς αλλά και του δίσκου που παρουσίαζαν λέγοντας “ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι εδώ”. Άλλη μια δυάδα από το “Leprosy”: “Primitive ways”/”Choke on it” σχεδόν δίπλα δίπλα….δεν είναι δυνατόν αυτό που έγινε, απερίγραπτο! Για να παραφράσω τον εκπαιδευτή από την πασίγνωστη ταινία του Θανάση Βέγγου “DEATH METAL ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ”.
Επιστροφή στο “Scream bloody gore” για το μακελειό του “Denial of life”. Πέραν του κολασμένου βρωμόξυλου που θύμιζε τις μανούρες έξω από το ψαράδικο του Αλφαβητίξ, η απόδοση της μπάντας ξεπερνούσε κατά πολύ, την απόδοση (ακόμα και την πάρα πολύ καλή) που αναμένεις από tribute μπάντες. Δεν είναι δυνατόν, να παίζεις ΑΥΤΑ τα κομμάτια με ΑΥΤΗ την απόδοση και να το κάνεις να φαίνεται ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ. Και κάπου εδώ, έχουμε ένα πολύ συνοπτικό μάθημα death metal ιστορίας….”θα σας παίξουμε ένα demo κομμάτι που γράφτηκε το ‘85 και κατέληξε σε ένα δίσκο που λέγεται “From beyond”….”CORPSEGRINDER”!!”. Το Κύτταρο έγινε πεδίο μάχης, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, βουτιές, η μπάντα έχει γουρλώσει μάτια….δεν πιστεύει και η ίδια πως αντιδρά το κοινό σε αυτά που βλέπει και ακούει. Πάρε και το “ομώνυμο” κομμάτι της μπάντας, που περιγράφει γλαφυρά, ότι εμείς από εδώ μέσα…δε τη βγάζουμε καθαρή…”NO MORE TOMORROW, THIS IS YOUR LAST DAY…ON THIS FUCKIN’ EAAAAAAAAAAARTH”.
Επειδή μας πήραν χαμπάρι, μας παίζουν και λίγο “έχω μια ερώτηση, πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα είναι η πιο δυνατή χώρα της περιοδείας ως τώρα;” για να απαντήσει “δια βοής” το κοινό (τα αυτιά του πήραμε του ανθρώπου!) θετικά. Και εκεί, ξεκινάει ΤΟ riff….”ZOMBIE RITUAL” ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ! Τι ολοκαύτωμα είναι αυτό που να πάρει; Δεν συζητάμε ΚΑΝ ότι το κοινό ακουγόταν στα τέρματα και όλοι τους χαμογελούσαν σαρδόνια! Φτάνοντας σιγά σιγά στο φινάλε ο Matt έρχεται και μας κάνει αλοιφή για κάλους….”σας ευχαριστούμε όλους που ήρθατε σήμερα, άλλωστε όλο αυτό γίνεται για τον Chuck….CHUCK! CHUCK! CHUCK!” με το κοινό φυσικά να ακολουθεί και να σείεται το Κύτταρο. Ακόμα και 20 χρόνια μετά το θάνατο του, είναι προσωπικότητα που προκαλεί δέος, σεβασμό και απερίγραπτη αγάπη στους γύρω του. Είναι γλυκόπικρο γιατί εύχεσαι έστω να ήταν εκεί, σε μια γωνίτσα να το απολαμβάνει ο ίδιος, μαζί μας, δίπλα μας. “Για να δούμε αν το αναγνωρίζετε αυτό”…ΤΑ-ΤΑ-ΤΑ-ΤΑ-ΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝ….σε τα μας Matt; “Pull the plug” σε μια κολασμένη εκτέλεση που ο συγχωρεμένος άκουσε στον άλλο κόσμο σίγουρα.
Κλείνει το κομμάτι….παρατεταμένο τελείωμα…τσίμπα και ένα “Evil dead” να μας θυμάσαι! Αντίο ζωή! Το κλάμα του κλάματος ω κλάμα. Κάθαρση και λατρεία, σοκ και δέος! Δεν θα ήθελα ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω από αυτή τη βραδιά. Γύρισα υπερπλήρης σπίτι μου, ενώ μια ολόκληρη γενιά απόλαυσε κάτι κοντά σε αυτό που ήταν είναι και θα είναι οι DEATH στους αιώνας των αιώνων αμήν. Η μπάντα που θεμελίωσε μεταξύ άλλων τον ήχο που λέμε death metal, δίνοντας σάρκα και οστά σε αυτό που βροντοφώναξαν το 1985 οι POSSESSED στο “Seven churches”.
LIFE ENDS SO FAST, SO TAKE YOUR CHANCE AND MAKE IT LAST!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
