Θυμάμαι σαν σήμερα, πως όταν είχε βγει το “Bilateral” των LEPROUS, τους προσκύνησα αμέσως και το άλμπουμ τους ήταν «άλμπουμ της χρονιάς» για μένα. Φρέσκο, καινοτόμο, περιπετειώδες prog metal, όπως ακριβώς γουστάρω, κατατάσσοντάς τους αμέσως στα τέσσερα-πέντε κορυφαία σχήματα που αναδύθηκαν στο χώρο της σκληρής μουσικής την περασμένη δεκαετία. Έκτοτε, έδειχναν σημάδια προόδου σε κάθε δίσκο τους, βάζοντας από indie rock, post rock μέχρι pop στοιχεία τον ήχο τους, ποτέ όμως δεν απώλεσαν την ταυτότητά τους, βγάζοντας κολοσσούς όπως το “Malina” και μία σειρά από τραγουδάρες, άλλοτε σε πιο στρωτές φόρμες, άλλοτε σε πιο τεχνικέ, μεγάλα σε διάρκεια έπη, αλλά και τρίλεπτα-τετράλεπτα, εμφανίζοντας μία εκπληκτική ικανότητα στο να γράφουν τρομερά ρεφρέν, αλλά και να χτίζουν τις συνθέσεις τους.
Ο Einar Solberg, είναι από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς των τελευταίων ετών. Ο τρόπος με τον οποίο δομεί τις συνθέσεις του, είναι μοναδικός, η δε φωνή του, έχει φτάσει σε επίπεδα ασύλληπτα και στο “Aphelion” η απόδοσή του είναι μακράν η κορυφαία που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Βέβαια, όταν έχεις κι έναν ντράμερ σαν τον Baard Kolstad, μπορείς να κάνεις παπάδες. Είναι από τους ανθρώπους που μπορώ να κάθομαι να τους χαζεύω με τις ώρες να παίζουν τύμπανα και πάντα να μένω με το στόμα ανοιχτό…
Το “Pitfalls”, ήταν ένας πάρα πολύ προσωπικός δίσκος, concept και είχε να κάνει με την περιπέτεια του Solberg με την κατάθλιψη. Το “Aphelion”, συνεχίζει να ασχολείται με την κατάθλιψη και το γενικότερο άγχος του τραγουδιστή/τραγουδοποιού, αλλά δεν είναι concept δίσκος, παρά αποτελείται από ξεχωριστά, αυτόνομα τραγούδια, που παρά το γεγονός ότι συγκροτούν ένα ομογενοποιημένο ηχητικό αποτέλεσμα στο τέλος, είναι σαφώς πιο «περιπετειώδες» από το –εξαιρετικό, όπως και να έχει- “Pitfalls”, έχοντας, θα έλεγα, μεγαλύτερη ποικιλία συναισθημάτων και περισσότερες εξάρσεις, κάτι που λατρεύω στους LEPROUS.
Για μία ακόμη φορά, βρίσκουμε τον Raphael Weinroth-Browne στο τσέλο και τον Chris Baum στο βιολί, επιπλέον όμως, υπάρχει ολόκληρη μπάντα από χάλκινα, οι BLÅSEMAFIAEN και ο ρόλος όλων, είναι πάρα πολύ κομβικός, όχι συμπληρωματικός, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ το “The shadow side” ή το “Nighttime disguise”, για παράδειγμα, χωρίς αυτά τα όργανα. Δεν θα είχαν κανένα νόημα.
Εκτιμώ αφάνταστα, για να λάβετε κι εσείς μία πιο σαφή εικόνα (αφού η μουσική των LEPROUS, δεν είναι και ότι πιο εύκολο να περιγραφεί), το γεγονός ότι τα πρώτα δείγματα γραφής του δίσκου, είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικά του τι θα ακούσουμε και στα 56 περίπου λεπτά που διαρκεί. Το “Castaway angels”, το γνωρίζαμε από πέρσι ήδη, χωρίς να έχουμε ιδέα ότι θα μπει σε full length δίσκο ένα χρόνο αργότερα, έχει μία εθιστική μελωδία, με τη φωνή του Solberg να χτυπά αδιανόητες νότες, ενώ τα “Running low” και “The silent revelation”, είναι τραγούδια που έχουν τα γνώριμα LEPROUS ξεσπάσματα, το “Running…” έχει και την μπάντα με τα χάλκινα. Τεχνικά, γεμάτα συναισθήματα, είχαν γεμίσει ελπίδες όλους τους οπαδούς των Νορβηγών, ότι ο δίσκος θα είναι από τα highlights της χρονιάς. Κι έτσι είναι. Αν σας άρεσαν τα πρώτα δείγματα, μην ανησυχείτε καθόλου. Αν πάλι, σας απασχολεί αν οι LEPROUS είναι λιγότερο metal στους τελευταίους δίσκους ή γιατί τους έβαλαν να παίξουν με τους SLAYER (δυστυχώς, το έχουμε ακούσει κι αυτό, επανειλημμένως) θα έπρεπε ήδη να έχετε σταματήσει να διαβάζετε την παρουσίαση αυτή. Δεν έχει νόημα. Η μουσική των LEPROUS είναι πολύ παραπάνω από ταμπέλες.
Αν μπορείτε να μου βρείτε πολλά σύγχρονα σχήματα που να μπορούν να χτίζουν συνθέσεις όπως το “Out of here” και μέσα σε 4:15 να φτάνουν σε τέτοια κορύφωση, έχοντας κι ένα ρεφρέν που δεν σου φεύγει από το μυαλό και όταν τελειώνει το κομμάτι, να νιώθεις τόσο γεμάτος, ελάτε να μου πείτε. Ακολουθεί το “Silhouette” που είναι το νέο “Illuminate”. Τόσο απλά. Όσοι ξέρουν, κλείνουν το μάτι. Το έπιασαν το νόημα. ΕΠΟΣ και ταυτόχρονα το μικρότερο τραγούδι του δίσκου, με λιγότερα από τέσσερα λεπτά διάρκεια.
Εκεί που τους βγάζω το καπέλο όμως είναι, ότι η τριάδα που κλείνει το δίσκο, νομίζω ότι είναι απολύτως εντυπωσιακή. Το “On hold”, είναι ένα ανατριχιαστικό τραγούδι που οφείλει κανείς να το ακούσει διαβάζοντας τους στίχους και περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις στιγμές τις κατάθλιψης, που πέρασε (ή περνάει;) ο Solberg… Στο ρεφρέν που λέει: “My life is on hold, In this moment, There is nothing here but darkness / My life is on hold, It’s on hold, Until I’ve figured out this maze”, η φωνή του κάνει ένα falsetto που σε κάνει να δακρύζεις και να αναρωτιέσαι αν είναι ποτέ ανθρωπίνως δυνατό να βγει αυτή η φωνή από άνθρωπο. Αν το ακούσουν οι MUSE, θα πρέπει να ψάξουν στον κατάλογό τους, πόσα τραγούδια έχουν σαν κι αυτό, τόσο καλά…
Προτελευταίο τραγούδι είναι το “Castaway angels”, που είναι γνωστό και το “Nighttime disguise” είναι LEPROUS, «με δόξα και τιμή», που θα έλεγε και η …κυρία Κοκοβίκου!!! Όλοι οι LEPROUS σε 7 λεπτά, σ’ ένα κλείσιμο δίσκου, βγαλμένο μέσα από τα υγρά όνειρα των οπαδών τους. Ότι αγαπήσαμε σ’ αυτούς, υπάρχει εκεί μέσα με αποκορύφωμα τα ακραία φωνητικά στο τέλος, σε συνδυασμό με την ορχήστρα. Εκεί, ομολογώ, ότι όταν το άκουσα για πρώτη φορά, κοίταξα τα credits, να επιβεβαιώσω ότι συμμετέχει και πάλι ο Ihsahn. Κι όμως. Είναι ο Einar Solberg. Αυτός ο τύπος, δεν αστειεύεται. Είναι φάση “take no prisoners”. Αυτά που κάνει με τη φωνή του, απλά δεν υπάρχουν…
Η βαθμολογία, θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αλλά βρίσκω ότι υπάρχουν 2-3 τραγούδια που δεν στέκονται στο ίδιο επίπεδο, όπως το “All the moments”, το “Have you ever?” ή το “The shadow side”. Διότι για να βρεις θέση στο “Aphelion”, πρέπει να είσαι το λιγότερο τέλειος, όπως και τα υπόλοιπα τραγούδια. Πάλι καλά όμως που υπάρχουν κι αυτά, για να μας θυμίζουν ότι οι LEPROUS είναι θνητοί. Ότι αποτελούνται από σάρκα κι αίμα. Διότι με όλα τα υπόλοιπα που κάνουν, δείχνουν ότι το επίπεδό τους είναι εξωγήινο, ότι έχουν ξεφύγει. Όσοι μπορούν να τους ακολουθήσουν, ας το κάνουν. Οι υπόλοιποι, αν χάσουν αυτό το επεισόδιο, δεν ξέρω αν τους ξαναπρολάβουν. Είναι σαν να άφηνες τον Γιουσέιν Μπολτ στα ντουζένια του, να πάρει το προβάδισμα σε μία κούρσα ταχύτητας. Υπήρχε περίπτωση να τον προφτάσεις; Μόνο αν έβλεπες το video του τερματισμού… Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θυμάμαι πολλές φορές να «επέστρεψα» τέσσερις φορές σ’ ένα δίσκο, σε τραγούδι που άκουσα, αναρωτώμενος «τι στο καλό ήταν αυτό που άκουσα; Πως το έκαναν αυτό οι τύποι;». Οι καιροί πλέον είναι πολύ πιο εύκολοι από το παρελθόν. Δεν χρειάζεται να πας κάπου με κλειστά μάτια να επενδύσεις. Ακούστε το “Aphelion” και είμαι βέβαιος πως κατά το μάλλον ή ήττον θα συμφωνήσετε με τα γραφόμενα.
9 / 10
Σάκης Φράγκος
