Περίεργη ημέρα για να παρακολουθήσει κανείς συναυλία. Με το τραγικό συμβάν στα Τέμπη να είναι ακόμη νωπό, η διάθεση όλων στο sold-out Gagarin 205 ήταν σε βαρομετρικά χαμηλά. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως η μουσική λειτουργεί ως μέσο λύτρωσης και παυσίπονο για να ξεχαστείς, σε καμία όμως περίπτωση να ξεχάσεις.
Όπως προανέφερα, η μέρα ήταν περίεργη. Η απεργία στο βασικό μέσο μετακίνησης της πρωτεύουσας οδήγησε σε κυκλοφοριακό χάος, η λασποβροχή έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, τα εκτεταμένα επεισόδια στην Πλατεία Αττικής κατέστησαν την πρόσβαση μια μικρή περιπέτεια και η εμφάνιση των KALANDRA νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα έναρξης συντέλεσαν δυστυχώς στο να μην προλάβω ούτε μισή νότα τους. Όχι τίποτε άλλο, το ντεμπούτο τους “The line” ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες του 2020 στον χώρο του ethereal/folk και η δημοτικότητά τους είναι ολοένα και αυξανόμενη στη χώρα τους. Από όσα πληροφορήθηκα, η Kathrine πίσω από το μικρόφωνο έκανε κατάθεση ψυχής, επηρεασμένη και αυτή από το φονικό τρένο. Ξενέρωσα…
Η ξενέρα μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη με τους MONUMENTS. Εκεί στα 00s υπήρχε ένα σχήμα που το έλεγαν FELLSILENT και είχε για εικόνισμα τους MESHUGGAH. Από τη διάσπασή τους, προέκυψαν δύο συγκροτήματα, οι TESSERACT του Acle Kahney και οι MONUMENTS των Neema Askari και John Browne. Για τους TESSERACT δε χρειάζεται να πω πολλά, η πορεία τους μιλάει από μόνη της. Με τους MONUMENTS, παρ’ όλο που έχουν τέσσερα albums στην φαρέτρα τους, με πιο πρόσφατο το περσινό “In stasis”, δεν έτυχε να ασχοληθώ μαζί τους, όμως είχα καλή διάθεση να τους γνωρίσω εκείνο το βράδυ, λόγω και του καλού τους feedback.
Εκείνο που συνάντησα ήταν ένα χαρμάνι από 80% metalcore και 20% djent, που προσωπικά με άφησε στην καλύτερη αδιάφορο. Τη θέση του Askari την έχει πάρει πλέον ένας clean-cut τυπάκος ονόματι Andy Cizek, τον οποίο όπως μου είπαν ο Browne τον εντόπισε στο YouTube. Όχι, δε μου έφταιγε ο Cizek, απεναντίας ήταν συμπαθέστατος και έκανε ότι μπορούσε για να φτιάξει τη διάθεση του κοινού, μέχρι και τραγούδησε εν μέσω crowdsurfing. Εκείνο που μου χτύπησε περισσότερο άσχημα ήταν το υπερβολικό στυλιζάρισμα στη σκηνή, που παρέπεμπε περισσότερο σε boy band ή σε όλα αυτά τα σχήματα που έκαναν θραύση στα late 90s/early 00s.
Λίγο πριν τις 10, ζητήθηκε από μικροφώνου και εκ μέρους των διοργανωτών και των συγκροτημάτων να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τις αδικοχαμένες ψυχές. Η απόκοσμη ησυχία, τα κατεβασμένα κεφάλια, τα δάκρυα στα μάτια, το ζεστό χειροκρότημα και μια ολόψυχη ευχή να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο, οδήγησαν τους LEPROUS να ξεκινήσουν με το “Have you ever?” από το πλέον όχι-και-τόσο-φρέσκο “Aphelion”. Η ταιριαστή εισαγωγή μετά από μια μονόλεπτη κατάνυξη.
Ο ήχος μπροστά ήταν ένας από τους καλύτερους που έχω ακούσει στο Gagarin 205 κι έχω πάει σε πολλές συναυλίες εκεί (άκουσα βέβαια κάποια παράπονα από αυτούς που ήταν κάτω από τον εξώστη, αλλά δεν έχω άποψη). Το ότι έχουν ανέβει πολλά level από την πρώτη εμφάνισή τους στο An Club είναι ένα προφανές συμπέρασμα, όπως και ότι ο Einar έχει μεταμορφωθεί σε καθηλωτικό performer. Μετά την βουτιά στο “The price” από το “The congregation” ο Solberg πήρε την πρωτοβουλία να εκφράσει την οδύνη του για όσα τραγικά συνέβηκαν.
Αφού είπε ότι κανενός η διάθεση δεν είναι στα καλύτερά της, προλόγισε την αφιέρωση των LEPROUS σε όσους έχασαν τη ζωή τους με τον επίλογο του “Malina”, για πρώτη φορά σε αυτήν την περιοδεία. Οι πρώτες νότες του “The last milestone” με τον Einar σε φωνή και πλήκτρα και τον Raphael στο cello σε εμένα προκάλεσαν άμεση ανατριχίλα, ενώ στις λιγοστές ματιές που έριξα δίπλα μου, είδα κόσμο να κλαίει μέχρι και με λυγμούς. Αυτά τα επτά λεπτά δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και θεωρώ ότι ήταν από τα πιο συγκλονιστικά που έχει ζήσει ο συγκεκριμένος συναυλιακός χώρος από τότε που άνοιξε.
Το “On hold” ήρθε να ελαφρύνει λίγο το βαρύ κλίμα και η αλήθεια είναι ότι έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει συναυλιακό στανταράκι σε όλες τις μελλοντικές συναυλίες των Νορβηγών, έναν τίτλο που έχει εδώ και πολλά χρόνια το ultra classic “From the flame”, όπου το singalong συντόνισε για τα καλά τα πατώματα. Το debate του κοινού, από τις αρχικές επιλογές, κατέληξε σε δίλημμα μεταξύ των “Running low” και “Forced entry” και ο μύστης στον οποίο κατέληξε το τσαλακωμένο μπουκάλι νερού, δικαίωσε τις φωνές μου για τον εντεκάλεπτο ΥΜΝΟ. Ο Einar αφού τον ευχαρίστησε για την ταλαιπωρία που θα τραβήξει η φωνή του, σεβάστηκε την ετυμηγορία του λαού και προσέφερε μια αριστουργηματική ερμηνεία, που έφερε στα όρια τις χορδές του.
Κάπου εκεί μετά και το “Distant bells” φάνηκε και η μεγάλη καταπόνηση στις χορδές του frontman, ενώ λίγο πριν θυμήθηκε και την επική σαβούρα που έφαγε πριν κάτι χρόνια από τον διάφανο βατήρα στο μπροστινό μέρος της σκηνής. Είπαμε όμως, εκείνο το βράδυ έδωσε όλο του το είναι για να απαλύνει λίγο τη στεναχώρια των θεατών. Το ίδιο έκαναν βέβαια και οι Tor, Baard, Simen, Robin και Raphael, παίζοντας χωρίς κανένα ψεγάδι. Όλοι τους έδωσαν το 101% τους.
Ο αποχαιρετισμός με το “Nighttime disguise” ήταν το σύνθημα ότι έρχεται το encore, όπου και αναμενόμενα υπήρξε το “The sky is red”, όπου όσοι βρίσκονταν πάνω στη σκηνή χτυπιόντουσαν σα να μην υπήρχε αύριο. Η αποθέωση που ακολούθησε ήταν δικαιολογημένη και για λίγο υπήρξε ένα μικρό, αμήχανο χαμόγελο στους παρευρισκόμενους. Το rollercoaster των συναισθημάτων βλέπετε ήταν συνεχόμενο για σχεδόν ένα δίωρο.
Οι LEPROUS, κόντρα στις αντίξοες συνθήκες, έδωσαν μαθήματα απόδοσης, επαγγελματισμού, ερμηνείας, ηχητικής και φωτιστικής αρτιότητας και σεμνότητας, συνδυασμό που σπάνια βρίσκουμε σε συναυλία με όλα αυτά τα συστατικά. Να ευχαριστήσουμε τη Νορβηγία που προσφέρει στην ανθρωπότητα τους LEPROUS και να ευχηθούμε την επόμενη φορά να τους απολαύσουμε με καλύτερο ψυχολογικό mindset. Τόσοι άνθρωποι χάθηκαν άδικα ρε γαμώτο…
Γιώργος Κόης
Photo: Cristina Alossi
