Οι LEPROUS δεν είναι το μέσο συγκρότημα που θα συναντήσει κανείς. Δεν είναι καν το μέσο prog συγκρότημα, το οποίο φοβάται να πειραματιστεί ή να τσαλακώσει την εικόνα του και να χάσει τους –όποιους- οπαδούς του. Με αυτήν τη λογική, τους παρακολουθώ και παρουσιάζω σχεδόν όλους τους δίσκους τους με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, επειδή βρίσκω πως είναι ένα από τα σχήματα που δεν διστάζει να παίξει αυτό ακριβώς που νιώθει χωρίς να του καίγεται καρφί τι θα πει ο κόσμος…
Ο Einar Solberg, τραγουδιστής, πληκτράς και γενικός κουμανταδόρος, εδώ και χρόνια έχει μπει στην ελίτ του χώρου ως μία από τις πιο σημαντικές περσόνες που ξεπετάχτηκαν την τελευταία δεκαετία. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που κατάφερε να κουμαντάρει τη φωνή του τόσο καλά, ώστε να αποδίδει πολύ κοντά στο τέλειο στις συναυλίες τους, θεωρούσα ότι το “Pitfalls” είναι το do or die άλμπουμ τους. Το άλμπουμ που πρόκειται να τους απογειώσει ή να τους κάνει ένα ακόμη prog σχήμα της Inside Out, που θα κάνει ντόρο στους απανταχού οπαδούς του ιδιώματος, αλλά δεν θα μπορέσουν να κάνουν το breakthrough που θα μπορούσαν πιθανώς να κάνουν…
Ένας ακόμη λόγος που τους γουστάρω, είναι ότι πάντα καταφέρνουν να κρατούν το όνομά τους στην επικαιρότητα, χωρίς να το επιδιώκουν απαραίτητα. Επειδή όλοι τρέφουν ελπίδες ότι μπορούν να είναι το next big thing, ξαφνικά βρέθηκε ο μέσος Έλληνας οπαδός να ασχολείται μαζί τους. Έπαιξαν με τους SLAYER; «Τι φλώροι είναι αυτοί που παίζουν με τους Θεούς;» έλεγαν αρκετοί. Έρχεται ο Ihsahn κι ο κόσμος έψαχνε να βρει που είναι οι υπόλοιποι LEPROUS (αφού δύο πρώην μέλη τους έπαιζαν με το Νορβηγό ηγέτη των EMPEROR). Βγαίνει το “Malina” που σαρώνει το σύμπαν, βγαίνουν οι πιουρίστες να ψάξουν να βρουν τον επόμενο, γιατί πλέον τους άκουγαν περισσότεροι από τους 100-200 που τους ήξεραν και πρέπει να βρουν το νέο underground ήρωά τους, βαφτίζοντας την μουσική τους εμπορική!!! Ότι και να κάνουν οι LEPROUS, πάντα θα υπάρχει κόσμος να μιλά υπέρ ή κατά τους. Μια χαρά λοιπόν, αυτό σημαίνει πως κάτι κάνουν πολύ καλά!
“Pitfalls” λοιπόν… Σκάει το εναρκτήριο “Below”. Οι μεταλλάδες αρχίζουν να μιλούν για πρώην rock/metal μπάντα, που κάνει στροφή στην pop. Βγαίνει και το “Alleviate”… Κανείς δεν ασχολήθηκε με το αν του άρεσε ή όχι το κομμάτι. “Ξεκάθαρη pop”, έλεγε ο Μπάμπης ο Priest κι έριχνε την πέτρα του αναθέματος. Φυσικά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διαφωνήσω με το ότι τραγούδια σαν το “Alleviate”, έχουν ξεκάθαρη pop χροιά και προσανατολισμό. Ο δίσκος αυτός, φτιάχτηκε από τον Solberg, για να εκφράσει τις δύσκολες στιγμές που πέρναγε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όταν πάλευε με την κατάθλιψη! Κι όπως λέει και ο ίδιος, οι στίχοι του δεν είναι μεταφορικοί, αλλά 100% αληθινοί και straightforward. Μουσικά ο δίσκος είναι χωρισμένος ευκρινώς σε δύο μέρη. Τα πρώτα πέντε κομμάτια, έχουν ανεξαιρέτως pop χαρακτήρα, άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο, με ότι σημαίνει αυτό. Έχουν μικρότερη διάρκεια, είναι βασισμένα κατά συντριπτικό ποσοστό στα φωνητικά του Solberg και στα πλήκτρα, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερο χώρο στα υπόλοιπα όργανα να αναδειχθούν και ιδιαίτερα σ’ αυτό το κτήνος πίσω από τα ντραμς, τον Baard Colstad (με εξαίρεση του “By my throne”, που παίζονται τερατουργήματα).
Ξαφνικά, μετά το πέμπτο τραγούδι, αρχίζει μία μεταστροφή του κλίματος, περνώντας σε πιο experimental και proggy φόρμες, περίπου όπως τους αγαπήσαμε. Και λέω περίπου, γιατί υπάρχει το υπερ-έπος “Foreigner”, που είναι ένα μόλις τρίλεπτο τραγούδι που όμως συμπυκνώνει ότι αγαπήσαμε στο παρελθόν στους LEPROUS ή το “At the bottom” με το ρεφρέν που σου σηκώνει μέχρι και τις τρίχες από τα μούσια, υπάρχει όμως και το 11λεπτο “The sky is red”, που κλείνει τον δίσκο και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο διάολο ήταν αυτό που μόλις άκουσες. Διότι μπορεί να ξεκινάει σαν ένα κλασικό LEPROUS τραγούδι, στην πορεία όμως μεταλλάσσεται σε οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μου πήρε άπειρες ακροάσεις για να μπορέσω να βγάλω ακριβές συμπέρασμα για τον δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι έχω και πολλές απορίες, όπως για παράδειγμα, για ποιον λόγο έβγαλαν τόσο pop τραγούδια σε μία rock/prog rock εταιρία; Σε ποιο κοινό απευθύνονται τελικά με το “Pitfalls”; Για ποιον λόγο τα δύο πρώτα video clip τους δεν ήταν ανάμεσα στα κομμάτια που υπάρχουν στον δίσκο και θα περίμεναν να ακούσουν –πιθανώς- οι οπαδοί τους, δημιουργώντας συζητήσεις αν τελικά άλλαξαν τελείως ρότα με το άλμπουμ αυτό; Μπορώ να συνεχίσω να διατυπώνω ερωτήσεις για πολλή ώρα, γνωρίζω όμως σίγουρα την απάντηση. Επειδή μπορούν κι επειδή έτσι γουστάρουν. Ακόμα και σ’ αυτόν τον τόσο κομβικό δίσκο για την καριέρα τους, γείωσαν όλες τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας, κατάφεραν να είναι αντιεμπορικοί παρότι παίζουν πιο pop πράγματα στο μισό άλμπουμ, πειραματίζονται, δεν φοβούνται να βγάλουν τα προβλήματά τους στη φόρα και ιδιαίτερα αυτό της κατάθλιψης και στην τελική προσφέρουν ένα δίσκο που δρα καθαρτικά για τον ηγέτη τους, Einar Solberg, αλλά τελικά είμαι σίγουρος πως ο πυρήνας των οπαδών τους, θα το λατρέψει. Δεν είμαι σίγουρος αν θα κερδίσουν περισσότερους θαυμαστές με το “Pitfalls”, είμαι όμως βέβαιος τελικά, ότι ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο το ζητούμενο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του. Όσοι θεωρείτε τους εαυτούς σας απελευθερωμένους από ταμπέλες και ακούσετε το άλμπουμ χωρίς παρωπίδες, θα απολαύσετε τις –μακράν- καλύτερες ερμηνείες του Einar Solberg (δεν μπορώ να παραβλέψω ότι σε πολλά σημεία ακούγεται σαν τον Morten Harket των A-HA), εκπληκτικό drumming, απρόβλεπτες συνθέσεις και τελικά, μία μουσική χωρίς προηγούμενο. Απλά LEPROUS κι αφήστε τους άλλους να προσπαθούν να τους αντιγράψουν…
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
