a
Θεωρώ άκρως σημαντική, κομβική ως και θείο δώρο τη στιγμή που οι LUCIFER μπήκαν στις ζωές όλων μας και από το 2015 μέχρι και σήμερα ηχογραφούν σε τακτά χρονικά διαστήματα και μας αποδεικνύουν πως μπορείς αν έχεις τον τρόπο, να σώσεις ένα ολόκληρο είδος. Βαρύγδουπο ενδεχομένως αλλά είναι τέτοιος ο αέρας φρεσκάδας και η αίσθηση υπεροχής που έφεραν σε όλη την ευρύτερη έννοια του ροκ, που τους το προσάπτω χωρίς φόβο και με μπόλικο πάθος. Μπορεί σχεδόν τίποτα να μην τους θυμίζει ηχητικά πλέον σε σχέση με το πρωτόλειο και μνημειώδες ομότιτλο ντεμπούτο τους του 2015, αλλά η φαιά ουσία τους και η μετάλλαξηή τους μέσα από 3 πλέον άλμπουμ που ακολούθησαν, είναι αν μη τι άλλο άξια αναφοράς και ανάλυσης. Κι αν το μόνο που έμεινε όχι απλά ίδιο κι απαράλλαχτο, αλλά με πολύ μεγαλύτερο πεδίο έκφρασης και συνεισφοράς, είναι η απαστράπτουσα παρουσία της Johanna Andersson (και ουχί Sadonis πλέον, καθότι ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ NICKE, ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο NICKE), το συγκρότημα συνολικά ακούγεται σαν μια ομάδα που όσο παίρνει «παιχνίδια» στην πλάτη της, παρουσιάζεται στο «γήπεδο» με μεγαλύτερη σιγουριά και μαγεύει τον κόσμο με το θέαμα που προσφέρει αλλά και με το πόσο απέριττα εκτελεί το παιχνίδι της.
Έτσι παρότι οι LUCIFER μεγαλούργησαν σαν doom oriented σχήμα στο πρώτο τους –και ακόμα και παντοτινά αξεπέραστο- προαναφερθέν ντεμπούτο του 2015, η αλήθεια να λέγεται, όσο ανώτερο κι αν το θεωρώ από τα μετέπειτα άλμπουμ, τους έβαζε σε συγκεκριμένα καλούπια από τα οποία ευστόχως θεώρησαν – η Johanna δηλαδή- ότι έπρεπε να ξεφύγουν και ορθότατα έπραξαν. Από το “II” άλμπουμ και έπειτα, το συγκρότημα και με τη συμβολή του πάλαι ποτέ αρχιερέα του Σουηδικού death metal και νυν συζύγου της Johanna (μα τι υπέροχο ζευγάρι, ε;) έχει διαλέξει ένα δρόμο που τέμνει με απόλυτη αρμονία και παράξενα εύστοχη οπτική τους BLACK SABBATH, BLUE OYSTER CULT, FLEETWOOD MAC, HAWKWIND. Και είναι πολύ διαφορετικό να πεις ότι θες να το κάνεις παρά όντως να το κάνεις στο τέλος, διότι πάρα πολλοί είναι πρόθυμοι πνευματικά, αλλά τα χαλάνε (ως εκτελούν εν ψυχρώ) στην τελική προσπάθεια. Όχι, οι LUCIFER είναι τόσο ακριβείς που αν για δεδομένα 2021 προς 2022 μπορούμε να μιλάμε ξεκάθαρα για κόσμημα του γενικού ροκ ήχου, ε, είμαι βέβαιος ότι ακόμα και στα 70s που έχουν ως αποκλειστική ηχητική προσέγγιση, θα έκαναν τη διαφορά ακόμα και με τις μπάντες-πατέρες ειδών που ξέρουμε ότι μεγαλούργησαν και ακόμα ψάχνουμε να καταλάβουμε το πώς.
Η Johanna και το συγκρότημα συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι –και ποιος ο λόγος για αλλαγή άλλωστε;- όπως στα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους, με την ίδια σε κεντρικό προφανώς ρόλο να ακούγεται ωριμότερη από ποτέ και να έχει καταφέρει να έχει έλεγχο στη φωνή της με τέτοιο τρόπο, που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι πλέον δεν προσπαθεί το ίδιο όπως παλιά, αλλά της βγαίνει πιο φυσικά η όλη γαματοσύνη (αδόκιμος όρος; Ενδεχομένως, σόρρυ, δεν έχω άλλον πιο ταιριαστό) και χρωματίζει με κορυφαίο τρόπο τα κομμάτια. Για τον Nicke είμαι μικρός κι εγώ κι ο οποιοσδήποτε να πει το οτιδήποτε, ο άνθρωπος και στη συναυλία τους εδώ απέδειξε ότι όταν μπορείς να φτιάχνεις ένα είδος μόνος σου, μπορείς να προσαρμοστείς σε οτιδήποτε άλλο, ακούγεται και τώρα και στα προηγούμενα άλμπουμ ότι κατέχει την όλη έννοια του ροκ στο πετσί του (άλλωστε πλην του συγχωρεμένου L.G. Petrov, κανείς στους ENTOMBED δεν ήταν μεταλλάς) και ξέρει που να κρατήσει ρυθμό, που να κάνει το σωστό γύρισμα (με άνοιγμα χεριών που θα ζήλευαν ο Popov, o Thorpe, o Phelps κι όλοι οι τεράστιοι κολυμβητές) και που να δείξει γενικότερα ότι είναι συν-αρχηγός του συγκροτήματος στο πλάι του έτερου ημίσεος προφανέστατα, αυτή η χημεία όμως κάνει τη διαφορά.
Όπως τη διαφορά κάνει η χημεία των εγχόρδων παικτών στη μπάντα που όσο περνάει ο καιρός ενισχύεται και βγάζει ένα κρυστάλλινο ήχο με την αίσθηση ότι είσαι κάπου στο ’71-’72 το πολύ και όλα είναι ανέμελα και δεν έχεις ιδέα πόσο σκ@τ@ θα έχει γίνει ο κόσμος 50 χρόνια μετά. Κάθε δίσκος LUCIFER που σέβεται την υπόσταση του έχει το χάρισμα να έχει κομμάτια που λειτουργούν άψογα αυτόνομα, αλλά και το καθένα να εξυπηρετεί σαν αδερφό του άλλου το σύνολο του δίσκου χωρίς να μπορείς να φανταστείς το τελικό αποτέλεσμα δίχως κάποιο από αυτά. Να σας πω την αμαρτία μου ενώ γουστάρω το δίσκο κάργα –πως όχι άλλωστε;- στο άκουσμα πρώτη φορά –και την οπτικοποίηση δια βίντεο κλιπ- του “Bring me his head” έπαθα ντουβρουτζά άνευ προηγουμένου, μιλάμε για τοπ 5 αν όχι 3 κομματιών που γράψανε, ασύλληπτη έμπνευση, ρυθμός, σκέρτσο της Johanna, κομμάτι που αν γραφόταν την ένδοξη δεκαετία του ’70 θα είχαμε κόσμο να πηδάει από ταράτσες από την χαρά. Κοντά στον πολιορκητικό κριό του δίσκου έχουμε ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ τύπου “Crucifix (I burn for you)”, “The funeral pyre”, “Cold as a tombstone”, ενώ και το δίδυμο των “Orion”/”Phobos” (μα τι ωραίους συνειρμούς προκαλούν οι τίτλοι αυτοί!) κλείνει το δίσκο ιδανικά!
Οι LUCIFER δεν ήρθαν στη ζωή όλων μας ούτε για να ανακαλύψουν τον τροχό, ούτε και για να αποδείξουν το οτιδήποτε. Κι αυτό στο τέλος αποτελεί το μεγαλύτερο προσόν τους. Παίζουν τέρμα απαλλαγμένοι από κλισέ, ταμπέλες και «πρέπει» στη μουσική τους, φέρνουν στο προσκήνιο το πνεύμα και το πανέμορφο συναίσθημα μιας εποχής που δυστυχώς η γενιά μας δεν έζησε αλλά πάντα σέβεται και χαμηλώνει κεφάλι σε αυτήν και αποδεικνύονται άξιοι μελετητές αρχικά και εκτελεστές μετέπειτα όλης αυτής της νοοτροπίας στο 4ο άλμπουμ τους. Εκεί που η μουσική αφήνεται να μιλήσει μέσα από το πόσο ψυχή καταθέτεις μέσα της κι εκεί που ο καθένας από το κουιντέτο λάμπει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, οι LUCIFER δίνουν σκόνη σε τυχόν μιμητές ή σφετεριστές της έμπνευσής τους, και τρόπον τινά μέσω της Εσταυρωμένης στο εξώφυλλο Johanna, σου λένε με τον τρόπο τους να τους σταυρώσεις θετικά με την ψήφο σου υπέρ τους. Μια ψήφος που είναι σίγουρο ότι δικαιούνται και που δεν θα σε γεμίσουν με «ΘΑ» όπως οι εκάστοτε πολιτικοί, αλλά που θα δείξει ότι θα κάνουν πράγματα χωρίς να στα υποσχεθούν, θα σε γεμίσουν χαρά χωρίς να τους το ζητήσεις και θα παρακαλάς για πολλές τετραετίες ηγεσίας. Ausgezeichnet που θα’λεγε και η Johanna!
8 / 10
Άγγελος Κατσούρας
