Το ημερολόγιο μας, γράφει 12 Οκτωβρίου 1991. Βρισκόμαστε στο θρυλικό Day On The Green festival, στο Oakland της πολιτείας της California. Headliners οι METALLICA. Εκεί, ο κιθαρίστας των μεγάλων VIO-LENCE, Rober Conrad Flynn (ή Lawrence Matthew Cardine, όπως ήταν το όνομα του, πριν υιοθετηθεί), δημιουργεί ένα side-project, επ’ ονόματι MACHINE HEAD, αγκαζέ με τους Logan Mader (κιθάρες), Adam Duce (μπάσο) και Chris Kontos (drums). Όταν θα αποχωρήσει από τους VIO-LENCE την επόμενη χρονιά, οι MACHINE HEAD θα γίνουν η κύρια προτεραιότητά του. Το πρώτο demo θα κυκλοφορήσει το 1993, στις 11 Μαρτίου, και θα έχει πέντε κομμάτια που θα κατέληγαν έπειτα στο ντεμπούτο της μπάντας “Burn my eyes”: “Death church”, “Old”, “The rage to overcome”, “A nation on fire” και το “Real eyes/Fuck it all”, που φυσικά είναι το “Real eyes realize real lies” αγκαζέ με το “Block” που τότε ονομαζόταν “Fuck it all”. Υπάρχουν ακόμα φορές μετά από τόσα χρόνια, που ο Flynn το προλογίζει ως “Fuck it all” και όχι ως “Block”.
Οι εκτελέσεις αυτές, ηχογραφημένες στο The Grill Rec. studios, παρότι πιο ωμές/ακατέργαστες από αυτές που θα καταλήξουν φυσικά στο δίσκο, στέκονται ως και σήμερα από πλευράς παραγωγής. Το demo αυτό, τράβηξε το ενδιαφέρον της Roadrunner (λαγωνικό από τα λίγα βλέπετε ο Monte Conner), και τους υπέγραψε συμβόλαιο. Έτσι, με τον Colin Richardson πίσω από τη κονσόλα, στα Fantasy studios, οι MACHINE HEAD, ηχογραφούν το ντεμπούτο τους, και στις 9 Αυγούστου, κυκλοφορούν το “Burn my eyes”. Στα πλαίσια της στήλης ετούτης, θα αποπειραθούμε να βάλουμε σε αξιολογική σειρά τα κομμάτια του, κατά τα γούστα εμού του ιδίου. Προσπάθεια μου, ωστόσο είναι να το κάνω όσο πιο πλήρες γίνεται, απολαύστε το κείμενο για ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της δεκαετίας του ‘90 γενικότερα, χωρίς περιθώριο συζήτησης.
The “Burn my eyes” countdown:
11) “Real eyes, realize, real lies”: Το “ιντερλούδιο” του δίσκου, έχει την άχαρη, και προφανή θέση εδώ κάτω. Να πούμε όμως, πόσα λέει εδώ μόνο με το τίτλο του, και με τα αποσπάσματα του. Μια αστική και βίαιη πραγματικότητα σε μορφή headlines από δελτία ειδήσεων. Φωτογραφίζονται όλες οι πτυχές του χάους και των εξεγέρσεων στο Los Angeles το διάστημα από 29 Απριλίου ως και 4 Μαΐου 1992 στον απόηχο της δολοφονίας του Rodney King από τις αστυνομικές αρχές. Οι ζημιές υπολογίζονται στο 1 δισεκατομμύριο, οι νεκροί στους 63, οι τραυματίες στους 2383 και οι συνολικά προσαχθέντες στους 12,000 (πηγή: wikipedia).
10) “Death church”: Ένας τηλε-ευαγγελιστής που θεωρεί ότι η μουσική ξεσηκώνει και οδηγεί τη νεολαία σε βίαιες επαναστάσεις, είναι η τέλεια εισαγωγή σε ένα κομμάτι κατά της θρησκείας. Το δεύτερο στη σειρά του δίσκου που πραγματεύεται κάτι τέτοιο. Ένα groove-άτο τέρας που διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του, χωρίς να επιταχύνει ούτε μια στιγμή. Με τον Flynn να είναι καυστικότατος όσο ποτέ, με στιχάρες όπως “Hey Jesus, can you help me with my pain? Μainline me some religion, keep me sane” ή το “Strength, truth and honor, words I strive to live. Your faith’s profane, it takes, never gives. ‘Cause I’m gonna die standing upon my feet. You’re gonna die groveling on your knees”. Κάτσε καλά!
9) “Block”: Το τέλος ενός αστικού ταξιδιού στην Αμερική με μια ωδή στην οργή, και στην άγνοια. Το μήνυμα του, σαφέστατα κατά του συστήματος που απέτυχε να απομακρύνει, αντιθέτως ώθησε τη κοινωνία στη παρακμή, είτε αυτή λέγεται ναρκωτικά, είτε αυτή λέγεται μόλυνση του περιβάλλοντος, είτε αυτή λέγεται βία μεταξύ διαφορετικών φυλών, είτε αυτό λέγεται διεφθαρμένα media και τα λοιπά. Και όπως λέει και ο ίδιος ο Flynn “The more intense the sense of ignorance. The more intense then is the pain”. To κομμάτι παρά την γκρουβάτη φύση του, μετά το δεύτερο ρεφρέν, γκαζώνει ελαφρώς σε ένα από τα αγαπημένα live σημεία μοιράζοντας pits σε όλους τους συναυλιακούς χώρους (δείτε την εκτέλεση στο “Elegies” DVD και θα καταλάβετε!). Και όπως προείπαμε, συναυλιακά, προλογίζεται πολλάκις με το τίτλο του ρεφρέν του: “FUCK IT ALL!”
8) “None but my own”: Φαινομενικά, ο ρυθμός πέφτει, το κομμάτι ξεκινάει με ένα σκοτεινό άρπισμα κι έρχεται ένα ισοπεδωτικό riff, να σου θυμίσει τι μπάντα ακούς. Το ρεφρέν, ήρεμο με το μπάσο να κρατάει τα μπόσικα από πίσω, αλλά με λόγια που χτίζουν οργή και ανεξέλεγκτο θυμό. Όταν έχεις εισπράξει άραγε μίσος, τι δίνεις πίσω; Τι μπορείς να κάνεις όταν η καρδιά σου έχει ματώσει τόσο πολύ εξαιτίας κάποιου, που το μόνο που σου μένει είναι να συνθλίψεις τα κόκκαλα του. Το δε γρήγορο μέρος του, έχει βγάλει πολλούς αφρούς από το στόμα του γράφοντα….”years of pain I will take and hone, manifest with your broken bones, my heart bleeds for none but my own…my own!”
7) “The rage to overcome”: “This world does not want me. This world does not care. And I’m a product of this world. Confused, I’d say “that’s fair”. This pain will never leave me, It’s scarred upon my brain Destroying everything that brought this, just to keep me, just to keep me sane”. Ένα κουπλέ, που έχει ξεχωριστή σημασία για τον γράφοντα, για λόγους προσωπικών βιωμάτων. Όταν ένας κόσμος δε σε θέλει, και σε σπρώχνει μακριά, και εσύ κάπως πρέπει να αντιδράσεις. Και δε θα αντιδράσεις ευγενικά, το μόνο σίγουρο! Ένα δολοφονικό, ισοπεδωτικό όσο λίγα κομμάτι, χωρίς να επιταχύνει ούτε για μια στιγμή. Πρωταγωνιστής, ο Chris Kontos με τα φανταστικά του τύμπανα. Η εισαγωγή είναι ένα μεγάλο σχολείο δυναμικών για κάθε drummer που σέβεται τον εαυτό του, και φυσικά το μεσαίο riff, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να σπάσεις το σβέρκο σου σε κομματάκια! THE RAGE TO OVERCOME IT ALL, AN OPEN MIND WITH A CLOSED FIST!
6) “I’m your God now”: Εισαγωγή μπάσου για δεύτερη φορά στο δίσκο, μετά το “Old”, ένα πολύ “λυρικό” για δεδομένα MACHINE HEAD, κομμάτι, μια και χτίζεται ως μπαλάντα. Εδώ η φωνή του Flynn γίνεται γλυκιά και μελωδική, για μοναδική φορά στο δίσκο. Άλλο ένα υπέροχο χτίσιμο σε ένα κομμάτι που μιλάει για τα ναρκωτικά, και πως αυτά γίνονται εν τέλει ο Θεός σου. Όχι από τη μεριά του χρήστη, αλλά από τη μεριά της ουσίας αυτής καθεαυτής. Που σιγά – σιγά σαγηνεύει τον άνθρωπο, πατώντας στις αδυναμίες του, και την ανάγκη του να σταματήσει τον ψυχικό και σωματικό πόνο. Τρομακτικό κομμάτι και γλαφυρό όσο λίγα! “So now I’m in your system, and I’m what helps you numb your pain. With time you will confide in me. So lonely my friend, I’ve made you lose control. You’ll use me more and more with time. Our friendship grows with each mainline. So glad that you could be so blind!”. Και το κομμάτι αποκλιμακώνεται, σαν τον ναρκομανή που έχει έξαρση θυμού, και μετά αποδυναμωμένος πεθαίνει ή λιποθυμά. Μικρή σημείωση: εδώ υπάρχει και αναφορά στο “Harvester of sorrow” των METALLICA (“So drink up, so shoot in”) που τόσο επηρέασαν τους MACHINE HEAD από το ξεκίνημά τους.
5) “A nation on fire”: Ατμοσφαιρική θα έλεγε κανείς εισαγωγή, με τους MACHINE HEAD να παραδίδουν σεμινάρια ανάπτυξης και αποκλιμάκωσης κομματιού στα 90s. Το ογκώδες παίξιμο του Adam Duce χτίζει το υπέροχα βαρύ κουπλέ του κομματιού, φτάνοντας στο ρεφρέν που γκρεμίζει πολυκατοικίες! Μιλώντας για γκρεμίσματα, δε γίνεται να μη μιλήσουμε για το γρήγορο, τίγκα Αμερικάνικο hardcore riff που παίζεται μετά το δεύτερο ρεφρέν… Πιο ταιριαστό riff για αυτούς τους αστικούς στίχους, δε μπορούσε να γραφτεί! “You tell me peace, well I hear gunshots all night. The scars I have, I’ve earned ’cause I’ve had to fight. An endless pain, and it won’t change. We just sat by, and watched this world die…A NATION ON FIRE!”
4) “A thousand lies”: Ψέματα, φτώχεια, αστική δυστυχία στους δρόμους μιας κοινωνίας και ενός συστήματος που οδηγεί στα χειρότερα τους οικονομικά ασθενέστερους. Όταν θολώνεις, γιατί όλα όσα πίστεψες, είναι ψέματα. Όταν θυμώνεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να αντιδράσεις βίαια. Ακούγεται γράφικο, το ξέρω, αλλά για μια μερίδα ωστόσο της κοινωνίας, είναι μια μεγάλη πραγματικότητα. Και σε αυτή στέκεται στιχουργικά δίπλα ο Flynn. Σε ένα από τα πιο πλήρη κομμάτια του δίσκου, από το χτίσιμο της εισαγωγής, στο γκάζι στο solo στο στακάτο “χοροπηδηχτό” riff του κουπλέ, μιλάμε για σεμιναριακού χαρακτήρα σύνθεση. What is a man that stays true to the game, but can’t believe some of the things he sees; Anger’s a gift and I won’t be kept down, in poverty there is no democracy…
3) “Old”: “1994, corruption, racism, hate, the church has failed, if Jesus came down, he’d be shot”. Και εκεί που προσπαθείς, και δε μπορείς να συνέλθεις από το σφυροκόπημα του “Davidian”, έρχεται το “Old” και σε αποτελειώνει στιχουργικά και μουσικά! Καλωσήρθατε στην Αμερική του 1994! Ο Flynn στέλνει και την θρησκεία στο εκτελεστικό απόσπασμα με ένα δριμύ κατηγορώ (το πρώτο στη σειρά από τα δύο στο δίσκο) κατά της. Το δε video clip που δείχνει τον Ιησού να συλλαμβάνεται ως κοινός κλέφτης, να τρώει ξύλο και να σταυρώνεται στο τσιμέντο, είναι από τους πιο δυνατούς συμβολισμούς που έχω δει. Επίσης, άτυπα έδωσε και το τίτλο στο διαμάντι αυτό. “So burn my eyes and try to blind, bury me so they won’t find, try to suck my power dry, you got no crown of thorns on me!”
2) “Davidian”: Το καλημέρα σας των MACHINE HEAD στον μουσικό κόσμο. Ένα από τα πιο εμβληματικά κομμάτια της καριέρας τους, σχεδόν συνώνυμο του ισοπεδωτικού groove riffing τους. Ένα riff που ζυγίζει όσο μια μπάλα κατεδάφισης περίπου, προτού τα τύμπανα του τιτάνα Chris Kontos το μετατρέψουν σε ένα tank που ισοπεδώνει ό,τι βρίσκεται στο πέρασμα του. Αποτελεί παραδοσιακά φινάλε των συναυλιών της μπάντας. Στιχουργικά, αναφέρεται στους Δαβιδιανούς, μια χριστιανική αίρεση που ιδρύθηκε το 1955 από τον Benjamin Roden στη πολιτεία του Texas, και στο γνωστό Waco Siege που έγινε από τις αστυνομικές αρχές το διάστημα 28 Φεβρουαρίου ως και 19 Απριλίου 1993 στο μέρος όπου έδρευαν για παράνομη κατοχή όπλων. Μια πολύ κοντινή κατάσταση στα περίφημα γεγονότα της Jonestown και του Jim Jones, μια και οι αρχές, φοβόντουσαν μήπως οι Δαβιδιανοί προχωρούσαν σε μαζική αυτοκτονία. ”THE BULLET CONNECTS AT LAST, LET FREEDOM RING WITH A SHOTGUN BLAST!”
1) “Blood for blood”: Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ. Κώδικας τιμής, στάση ζωής και πάει λέγοντας. Εδώ δεν έχει κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό, εδώ έχει το νόμο του δρόμου. Εάν πας να με φας ή να με εκμεταλλευτείς με τον οιοδήποτε τρόπο, να ξέρεις ότι δε θα τελειώσει καλά αυτό. Μανούρας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν δηλαδή. Ο Flynn, έχει μεγαλώσει ζόρικα και δε σηκώνει πολλά. Σκέψου καλά πριν πας να του παίξεις λαδιά. Το πιο γρήγορο με διαφορά κομμάτι του δίσκου, και αυτό που ο γράφων νιώθει πιο κοντά στη καρδιά του, μια και ο σεβασμός δοκιμάστηκε πολλές φορές στην ως τώρα ζωή του. Αυτά. “I bite the hand ’cause this hand feeds off me. Devoid of emotion, it lives to cheat. Ignorance is bliss, and respect I gave you. Friend you did claim this. Too bad you can’t speak the truth. GIVE-RE-SPECT! CAUSE THE RULE IS BLOOD FOR BLOOD!”
Ο δίσκος εξερράγη, ήταν ένα από τα πιο μοσχοπουλημένα ντεμπούτα της Roadrunner την εποχή εκείνη (μόνο το ομώνυμο των SLIPKNOT το πλησίασε), τους έβγαλε στο δρόμο με SLAYER και BIOHAZARD μοιράζοντας κεφάλια δεξιά και αριστερά. Ιστορική η σύμπραξη τους με τους SLAYER στο “Witching hour” των VENOM όπως αυτή αποτυπώθηκε στο “Live intrusion” των SLAYER!
Επίσης ιστορική ήταν η φονική εμφάνιση τους στο Dynamo του 1995, όπου ανεβαίνει ο τραγουδιστής των CRO-MAGS για μια υπέροχη εκτέλεση του “Hard times” από το θρυλικό “The age of quarrel” (1986), δείχνοντας έτσι τις βαθιές hardcore ρίζες των MACHINE HEAD! Φυσικά, δε θα ήταν η πρώτη φορά, μια και έχουν διασκευάσει μπάντες όπως οι BAD BRAINS, οι θρυλικοί προπάτορες DISCHARGE, και άλλοι πολλοί.
Η πορεία των MACHINE HEAD στη συνέχεια θα περάσει από πολλά. Από αποχωρήσεις μελών, από στυλιστικές αλλαγές (ωχ μανούλα μου… ας το ξεχάσουμε καλύτερα αυτό!), από μέτριους και κακούς δίσκους, από επανόδους στα πράγματα με αξιώσεις. Αλλά τίποτα δε τους παίρνει ό,τι πέτυχε το “Burn my eyes” καθώς και ότι πέτυχαν τόσο ο διάδοχος του όσο και εκλεκτά άλμπουμ της ύστερης ιστορίας τους. Κάπως έτσι, ένα ακόμα κείμενο, ολοκληρώνεται. Ελπίζω να μπήκατε στη διαδικασία να ξανακούσετε το δίσκο αυτό και να θυμηθήκατε εκ νέου πόσο πραγματικά διαχρονικός, φρέσκος και εν γένει τέλειος είναι.
Γιάννης Σαββίδης
