Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μου να γράψω μερικά λόγια για το “The blackening” των MACHINE HEAD, που όταν με τόση προθυμία πήρα την ευκαιρία, δεν σκέφτηκα καν ότι πρόκειται γι’ αυτήν εδώ την στήλη, που αδυνατώ να συμπαθήσω. Αλήθεια, μπορεί να βάλει κανείς πραγματικά σε αξιολογική σειρά τα τραγούδια του, ίσως, πιο επιδραστικού άλμπουμ των 00s; (σ. Σάκη Φράγκου: Ναι, φυσικά μπορεί να το κάνει κάποιος, με οποιονδήποτε δίσκο)
Με το “Through the ashes of empires” οι MACHINE HEAD επέστρεψαν στις εξαιρετικές κυκλοφορίες σαν ένας οδοστρωτήρας. Στη πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας τους και όχι άδικα, πάτησαν το κουμπί της αλλαγής για να έρθει αυτό το άλμπουμ που μύριζε λύσσα από χιλιόμετρα αλλά και που έθεσα τα θεμέλια για το ΕΠΟΣ “The blackening”. Το “The blackening” λοιπόν είναι από αυτά τα άλμπουμ που μόλις ολοκληρώσεις την ακρόασή του νιώθεις ότι έχεις φάει ξύλο. Σκοτεινό, μανιασμένο με κανένα ίχνος για έλεος, με ορισμένες σημαντικές διαφοροποιήσεις όμως, σε σύγκριση με τον προκάτοχο του. Το άλμπουμ αυτό ήρθε με μεγάλες συνθέσεις σε διάρκεια, τέσσερεις εξ αυτών αγγίζουν τα εννέα και δέκα λεπτά, όλες τους όμως με τρομερή δομή, χωρίς να κουράζουν ούτε δευτερόλεπτο, δείγμα της ποιότητας που ξεχειλίζει στο “The blackening”.
Ειλικρινά, σε όποια σειρά και να βάλει κανείς αυτά τα τραγούδια, δεν παίζει απολύτως κανέναν ρόλο. Η σειρά που τα βάζω εγώ είναι αυτή που απλά τα έχω στο μυαλό μου σήμερα.
“The blackening” countdown:
- “Slanderous” (5:17)
Όποιο τραγούδι και να ήταν σε αυτή την θέση, για το συγκεκριμένο άλμπουμ θα ήταν άδικο. Το “Slanderous” πραγματικά είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι, με τρομερές κιθάρες και τους MACHINE HEAD για ακόμα μία φορά να groove-άρουν ξέφρενα. Η διάρκεια του από την άλλη είναι ιδανική για να μην κουράσει και έχει τόσες εναλλαγές όσες χρειάζεται, για να είναι στο ίδιο κλίμα με τα υπόλοιπα τραγούδια.
- “Wolves” (9:01)
Το “Wolves” λειτουργεί καλύτερα και από αναβολικό. Εννέα λεπτά απίστευτης τσίτας από ένα τραγούδι που το progressive thrash το πήγε σε άλλο επίπεδο. Έχοντας απίστευτες αλλαγές, με πολύ έντονο το thrash στοιχείο, το “Wolves” είναι η επιτομή της επιθετικότητας.
- “Now I lay thee down” (5:35)
Εδώ είναι ένας από τους λόγους που δεν συμπαθώ πολύ αυτή την στήλη. Το πόσες φορές έχω πάει το συγκεκριμένο τραγούδι, το “Wolves” και το “Slanderous” πιο πάνω ή πιο κάτω στην λίστα, είναι ανούσιο να το αναφέρω. Το ζήτημα είναι πως το “Now I lay thee down” είναι μία εξαιρετική σύνθεση, που κινείται σε πιο ήπια νερά από τα περισσότερα τραγούδια του “The blackening”, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι είναι αδύναμο τραγούδι. Αντιθέτως είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι, με ένα πολύ όμορφο groove-άτο riff και με το μπάσο πραγματικά να δίνει εκπληκτικό βάθος εδώ.
- “Beautiful mourning” (4:46)
Το τραγούδι που με έχει συντροφεύσει άπειρες στιγμές, με το εμβληματικό “Fuck you all” στην εισαγωγή να έχει τόσο λυτρωτικό χαρακτήρα. Το “Beautiful mourning” είναι το τραγούδι με την μικρότερη διάρκεια στο “The blackening”, χωρίς να χάνει ούτε κατά διάνοια το ενδιαφέρον του. Αντιθέτως μιλάμε για έναν δυναμίτη, που μέσα στη λύσσα και το χάος του, έχει τις ανατριχιαστικές μελωδικές στιγμές του που σε γονατίζουν κυριολεκτικά.
- “Farewell to arms” (10:37)
Μία από τις σπουδαιότερες νουβέλες του Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι το “A farewell to arms”, που αφηγείται την τραγωδία ενός νεαρού Αμερικανού υπολοχαγού που υπηρετούσε στο ιταλικό σώμα ασθενοφόρων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στα δέκα λεπτά του τραγουδιού οι MACHINE HEAD μεταφέρουν τη θεματολογία του Χέμινγουεϊ στη σύγχρονη εποχή μέσα από ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι, με ανατριχιαστικές στιγμές αντιπολεμικής θεματολογίας, που ξεκινάει από low tempo, σταδιακά ανεβάζει ταχύτητα για να εκραγεί λίγο πριν το τελικό φινάλε του υπέροχου αυτού άλμπουμ.
- “Clenching the fists of dissent” (10:37)
Το πρώτο τραγούδι που ακούμε σε έναν δίσκο είναι πάντα πολύ σημαντικό. Σκεφτείτε λοιπόν, τις φάτσες όλων αυτών που δεν είχαν ακούσει νότα από το “The blackening”, βάζουν το άλμπουμ να παίζει και σκάει πρώτο κομμάτι αυτό εδώ. Η φάση ήταν λιοντάρια – Χριστιανοί, 1-0. Κανένα έλεος. Η δυναμική, η αγριότητα, οι εναλλαγές στον ρυθμό, τα riff, τα solo, οι μελωδικές στιγμές, τα πάντα όλα του “Clenching the fists of dissent” έδωσαν την εικόνα και στον πιο ανυποψίαστο πως η συνέχεια του “The blackening” θα είχε τα τραγούδια που θα έχτιζαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της νεότερης ιστορίας στο metal.
- “Aesthetics of hate” (6:30)
Η ιστορία πίσω από το “Aesthetics of hate” είναι γνωστή, αλλά πρέπει να ειπωθεί ακόμα μία φορά. Καθώς αφορά έναν από τους αγαπημένους μου μουσικούς και πως έγινε έμπνευση για τον Flynn το άρθρο ενός σκουπιδιού. Την εποχή λοιπόν που δολοφονήθηκε ο Dimebag Darrell των PANTERA, η μουσική σκηνή, φίλοι μουσικοί και οπαδοί, όλοι ήταν συγκλονισμένοι από το τραγικό αυτό γεγονός. Βρήκε λοιπόν ευκαιρία το τίποτα ονόματι William Grim να γράψει στη σελίδα Iconoclast ένα άρθρο με τίτλο “Aesthetics Of Hate: R.I.P. Dimebag Abbott, & Good Riddance”, στο οποίο ανέφερε πως αφού ο Dimebag ήταν ένας ατάλαντος μουσικός και έπαιζε heavy metal, ήταν φυσιολογικό να δολοφονηθεί. Η απάντηση του εξαγριωμένου Flynn είναι αυτή η κομματάρα. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι πραγματικά ανατριχιαστικοί, χωρίς να σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. For the love of brother, I will say these fucking words, no silence against ignorance, iconoclast I hope you burn, burn in hell. Στα της μουσικής έχουμε ένα από τα πιο μπαρουτοκαπνισμένα τραγούδια των MACHINE HEAD που ξεχειλίζει μίσος και συνοδεύεται από τα πιο άρρωστα riff που έγραψαν ποτέ.
1.“Halo” (9:03)
Μια εξαιρετική σύνθεση εννέα λεπτών, που δεν θα μπορούσες να σκεφτείς ότι ένα κομμάτι τέτοιας διάρκειας θα γινόταν single. Είναι όμως τόσο εμβληματικό τραγούδι και η ερμηνεία του Flynn στο ρεφραίν το απογειώνει. Η μαγεία στο “Halo” όμως βρίσκεται στις απίστευτες εναλλαγές του. Από τα απίστευτα groove riffs που λύνουν κάθε αυχενικό πρόβλημα, με τις χαρακτηριστικές αρμονικές της κιθάρας, στο ρεφραίν που εμείς οι κοινοί θνητοί πάντα μένουμε από ανάσα όταν το τραγουδάμε και ξανά από τον όλεθρο πριν το εκπληκτικό solo της κιθάρας, που ακολουθείται από δισολία τύπου IRON MAIDEN, πίσω στο μαγικό ρεφραίν, το τραγούδι πλημυρίζει από συναισθήματα. Τι να λέμε ρε παιδιά, αναφέρουμε τόσα τραγούδια ως έπος, που η λέξη χάνει το νόημα της. Εδώ όμως το βρίσκει απόλυτα.
Δημήτρης Μπούκης
