MARTY FRIEDMAN interview

“Big in Japan”

Η αφορμή ήταν η κυκλοφορία του “Tokyo jukebox 3”. Ο πραγματικός λόγος; Ο Marty Friedman είναι ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες όλων των εποχών και ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω μαζί του για όλη του την καριέρα. Από την εποχή των DEUCE και των HAWAII, τη φιλία του με τον Jason Becker, μέχρι την σπουδαία καριέρα που κάνει τώρα στην Ιαπωνία. Η συνέντευξη πέρασε από αρκετές δυσκολίες και τελικά όταν μιλήσαμε, δεν είχαμε τη δυνατότητα video. Δεν πειράζει, όπως και να έχει, ήταν μία πρώτης τάξης ευκαιρία, έστω και στη μισή ώρα που μπορέσαμε να συζητήσουμε, να καλύψουμε πολλά θέματα. Όχι όμως τόσο πολύ από την περίοδο των MEGADETH. Ο λόγος; Θα τον διαβάσετε παρακάτω. Μην κάνω spoil…

Ξεκίνησες να παίζεις κιθάρα στην ηλικία των 14 ετών. Υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα όταν ξεκινάς να παίζεις ένα μουσικό όργανο σε σχετικά μεγάλη ηλικία;
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν μειονεκτήματα. Πιστεύω ότι μπορείς να ξεκινήσεις να παίζεις ένα μουσικό όργανο οποιαδήποτε στιγμή.

Πιστεύεις για παράδειγμα, ότι όταν ξεκινήσεις να παίζεις ένα όργανο πιο μεγάλος, μαθαίνεις κάποια πράγματα πιο εύκολα και πιο γρήγορα;
Δεν θα το έλεγα. Όταν είσαι μικρό παιδί, δεν έχεις και πολλά πράγματα που να σε απασχολούν και είναι πιο εύκολο να απορροφήσεις νέες πληροφορίες. Γενικώς, ποτέ δεν πίστευα ότι η ηλικία παίζει κάποιο ρόλο για να μάθεις κάποιο όργανο. Ο καθένας μαθαίνει αυτά που θέλει και μπορεί, με τον δικό του ρυθμό. Υπάρχουν παιδιά που κάνουν απίστευτα πράγματα σε πολύ μικρή ηλικία και άνθρωποι που τα κάνουν αυτά σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία.

Ξεκίνησες να παίζει κιθάρα στους DEUCE και τους HAWAII. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια με μεγαλύτερη ευχαρίστηση;
Με τους DEUCE πέρασα ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Κυριολεκτικά λατρεύω αυτό το συγκρότημα και είμαι πολύ καλός φίλος με τα παιδιά αυτά ακόμα και σήμερα. Ήμασταν rock stars παρότι ήμασταν και 15 χρονών! Έχω τρομερές αναμνήσεις. Φαντάσου ότι παίζαμε σ’ έναν αχυρώνα, στη μέση ενός δάσους, που ήταν σαν σπίτι και είχε μία σκηνή. Παίζαμε τόσο δυνατά, που κάθε φορά ερχόταν ο κόσμος από την πόλη για να μας δει! Παίζαμε κάθε μέρα και κάθε μέρα υπήρχε κοινό να μας παρακολουθήσει. Συνηθίσαμε να παίζουμε μπροστά σε κοινό κάθε μέρα, όταν ήμασταν από 14 έως 16 ετών και μπορώ να σου πω ότι εκείνη την περίοδο ένιωθα πιο rock star απ’ όταν έγινα επαγγελματίας μουσικός. Φορούσαμε εντελώς περίεργα ρούχα, φορούσαμε make-up, ήμασταν στη φάση του sex, drugs & rock n’ roll και όλα αυτά. Όλα αυτά που περάσαμε ήταν υπέροχες εμπειρίες και χαίρομαι που τις πέρασα σ’ αυτήν την ηλικία διότι νομίζω ότι αργότερα έγινα πιο υπεύθυνος. Εκτός αυτών, όμως, γράψαμε και καλή μουσική, επίσης.

Με τους HAWAII τι θυμάσαι;
Ήμασταν σε πάρα πολύ κακό μέρος για να ξεκινήσουμε ένα heavy metal συγκρότημα. Θέλαμε να παίξουμε NWOBHM, αλλά με πιο μοντέρνο ήχο στις κιθάρες. Νομίζω πως αυτό που παίζαμε, το παίζαμε καλά, αλλά βρισκόμασταν κυριολεκτικά στη μέση του ωκεανού!!! Ήταν πολύ δύσκολοι καιροί…

Στη συνέχεια γνώρισες τον Jason Becker και σχηματίσατε τους CACOPHONY. Ποιο πιστεύεις ότι ήταν το στοιχείο που έκανε αυτό το κιθαριστικό δίδυμο να λάμψει;
Είναι εύκολο. Αγαπούσα τον Jason και τον τρόπο που καταλάβαινε τη μουσική μου. Η μουσική μου είναι πολύ ανορθόδοξη, ακόμα από τότε. Δεν σκόπευα καν να κάνω συγκρότημα, αλλά αν ήταν ένας άνθρωπος να μπορεί να καταλάβει και να παίξει αυτές τις κιθαριστικές αρμονίες ζωντανά, αυτός θα ήταν ο Jason. Έτσι αποφάσισα να κάνουμε το συγκρότημα.

Και ξεκίνησες μία φιλία με τον Jason που είναι πολύ δυνατή, παρά το σοβαρότατο πρόβλημα υγείας που τον βασανίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Προσωπικά τον βλέπω να λάμπει σαν διαμάντι και θεωρώ ότι πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας να γίνουν σαν τον Jason Becker. Πως αισθάνεσαι για όλες τις προσπάθειες που καταβάλλει τα τελευταία χρόνια, ενώ κυκλοφόρησε πρόσφατα και δίσκο;
Αρχικά να σου πω ότι συμφωνώ 100% με αυτό που είπες για τον Jason. Ήταν πάρα πολύ όμορφο. Ο Jason σίγουρα είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Όλοι περνάμε δύσκολα στις ζωές μας, ιδιαίτερα τώρα, αλλά είναι επιλογή μας το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται να έχουμε θετική σκέψη, δεδομένων των συνθηκών και να συνεχίζουμε τη ζωή μας. Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο, που να βρίσκεται σε πιο δύσκολη κατάσταση από τον Jason κι εκείνος συνεχίζει να δημιουργεί φοβερή μουσική και να δίνει χαρά σε όλον τον κόσμο, οπότε αυτό είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης που μπορώ να έχω.

Όταν λέμε ότι περνάμε άσχημα, ας σκεφτούμε τον Jason και αμέσως θα δούμε τη ζωή μας κάτω από άλλη οπτική γωνία.
Αυτό που λες, λειτουργεί για μένα.

Είχες ήδη υπογράψει με τη Shrapnel του Mike Varney προτού κυκλοφορήσεις το πρώτο instrumental άλμπουμ σου, το “Dragon’s kiss”. Δεν θυμάμαι αν είχα αγοράσει εκείνα τα χρόνια, πρώτα το “Go off” των CACOPHONY ή το “Dragon’s kiss”, αυτό που θυμάμαι όμως σίγουρα, είναι πως όταν σε είδα στο εξώφυλλο με αυτά τα μαλλιά και τον τρόπο που κρατούσες την κιθάρα, είπα «ώπα, εδώ έχουμε έναν rock star”!!!
Χαχαχαχαχαχα!

Πιστεύεις ότι πέρα από το εκπληκτικό παίξιμό σου, σε βοήθησε το look που είχες;
Ξεκινώντας από τις μέρες των DEUCE, ήξερα τι χρειαζόταν για να γίνεις rock star. Αυτό το image εξελίσσεται όσο μεγαλώνεις. Οι καλλιτέχνες που έγιναν rock μουσικοί, επειδή εμπνεύστηκαν από άλλους rock stars, έχουν μία συγκεκριμένη ιδέα του πώς πρέπει να είναι ο rock star και προσπαθούν να διαμορφώσουν για τον εαυτό τους αυτό ακριβώς το image. Αυτό του κάνουμε πολλοί από εμάς, έστω και υποσυνείδητα. Εγώ, από την εφηβική μου ηλικία, έπαιρνα ρούχα που πίστευα ότι ταίριαζαν με το στυλ μου και σίγουρα δεν ήταν polo shirts, αλλά ρούχα που ταίριαζαν σ’ έναν rock star.

Πόσο σημαντικό ήταν το “Dragon’s kiss” για την καριέρα σου;
Ήταν μία καλή αρχή για να κάνω τον κόσμο να μάθει τη μουσική μου. Για να σου πω την αλήθεια, το πρώτο άλμπουμ των CACOPHONY, προοριζόταν να γίνει ο πρώτος σόλο μου δίσκος, αλλά γνώρισα τον Jason και αποφάσισα να κάνουμε συγκρότημα μαζί. Το “Dragon’s kiss”, λοιπόν, ήταν μία σημαντική, πρώτη εντύπωση και η πρώτη εντύπωση πάντα είναι πολύ μεγάλης σημασίας. Εκείνη την περίοδο, αισθανόμουν πολύ καλά για όλη τη μουσική σ’ αυτόν το δίσκο. Κοιτάζοντας πίσω, θα μπορούσα να είχα κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά, αλλά δεν θα μπορούσα να τα αλλάξω τότε, διότι δεν είχα τις ικανότητες που απέκτησα τα επόμενα χρόνια, δεν είχα το budget, δεν είχα την τεχνογνωσία, οπότε αυτό που θα πω, είναι πως αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να δώσω εκείνη τη στιγμή. Και ακόμα μου αρέσει.

Όντας οπαδός της σόλο καριέρας σου, πρέπει να πω ότι οι αγαπημένοι μου δίσκοι σου, είναι αυτοί που ακολούθησαν. Το “Scenes” και το “Introduction”. Μάλιστα, η συνεργασία σου με τον Kitaro, μ’ έκανε να πάω να αγοράσω μερικούς δίσκους του (σ.σ. έπεσε γέλιο). Εκείνη την περίοδο, έπαιζες στους MEGADETH και ξάφνιασες πολύ κόσμο που δεν περίμενε το μουσικό σου ύφος… Ένιωσες την ανάγκη να παίξεις κάτι διαφορετικό από το metal που έπαιζες με τους MEGADETH;
Ναι, ακριβώς αυτό. Το μεγαλύτερο μέρος του “Scenes”, είχε γραφτεί πριν καν μπω στους MEGADETH. Εκείνη την περίοδο, όμως, ήταν hard rock. Ετοιμαζόμουν να κάνω τη συνέχεια του “Dragon’s kiss”, οπότε η μουσική που έγραφα ήταν αρκετά heavy. Μπήκα όμως στους MEGADETH, όπου παίζαμε πραγματικά heavy και τρελή μουσική και περνούσαμε πολύ ωραία, οπότε κοιτάζοντας πάλι τα κομμάτια, ήθελα να «μεταφράσω» αυτές τις μελωδίες με διαφορετικό τρόπο και να τους δώσω ένα διαφορετικό υπόβαθρο, όχι τόσο heavy. Πήρα τις μελωδίες, λοιπόν, και τις έπαιξα με πιο μελωδικό, μελαγχολικό και «ειρηνικό» τρόπο. Αυτό ακούστηκε σαν μία τεράστια αλλαγή από τον ήχο που με ήξερε ο κόσμος και αυτό μου άρεσε, διότι ως καλλιτέχνης, πρέπει να δείχνεις διαφορετικά συναισθήματα. Ο κόσμος τα αγκάλιασε, επειδή ήταν διαφορετικά από το πρώτο σόλο άλμπουμ μου.

Για ποιον λόγο έβαλες φωνητικά στο “True obsessions”;
Αυτό ήταν κάτι στο οποίο επέμεινε η δισκογραφική μου εταιρία. Ήταν το πρώτο μου σόλο άλμπουμ σε μεγάλη δισκογραφική, την EMI και πραγματικά ήθελαν πάρα πολύ να έχει φωνητικά. Ήθελα φωνητικά, μου άρεσαν τα φωνητικά, αλλά το συγκεκριμένο είναι το λιγότερο αγαπημένο σόλο άλμπουμ μου. Δεν ήμουν αρκετά συγκεντρωμένος ώστε να γράψω μουσική που να έχει φωνητικά, δεν ήμουν πολύ καλός συνθέτης για τραγούδια με φωνητικά και δεν είχα κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση σ’ αυτό. Είχα γράψει κάποια τραγούδια που μου άρεσαν την εποχή των DEUCE, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Επίσης, γράφω πολύ κακούς στίχους, οπότε είχα κάποιους άλλους να γράψουν για εμένα. Δεν είχα και την απαραίτητη έμπνευση από τα φωνητικά… Είναι τόσο περίεργο φίλε μου… Τα επόμενα χρόνια, συνεργάστηκα με πολλούς τραγουδιστές που με ενέπνευσαν να γράψω ένα τραγούδι για τη φωνή τους, εκείνη την περίοδο όμως, δεν ήμουν αρκετά καλός. Τότε, μου άρεσε πολύ αυτός ο δίσκος. Ήμουν πολύ περήφανος και νόμιζα ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος μου. Με τα χρόνια όμως, αυτή μου η άποψη, άρχιζε να αλλάζει.

Πως προέκυψε η δουλειά με τους MEGADETH;
Ένας φίλος μου πρότεινε να πάω στην audition και με πήραν. Τόσο απλά. Δεν συνέβη κάτι τρομερό.

Δεν είχες σκεφτεί να πας κάπου αλλού νωρίτερα ή δεν είχε τύχει;
Εκείνη την περίοδο έγραφα τραγούδια για το δεύτερο σόλο άλμπουμ μου, αλλά αν είχε προκύψει και κάτι άλλο, θα είχα πάει. Θα ήθελα όμως να σου ζητήσω μία χάρη. Δεν είναι ότι πέρασα άσχημα στους MEGADETH, κάθε άλλο, αλλά θα εκτιμούσα αν μου έκανες μία ερώτηση μόνο γι’ αυτήν την περίοδο. Μία ερώτηση που θα σου έλυνε απορίες και θα στην απαντήσω με μεγάλη μου χαρά.

Δεν είχα σκοπό ούτως ή άλλως, να σε βάλω να πεις κάτι κακό για τον Dave Mustaine και να ξεκινήσει ίντριγκα…
Μα, ούτως ή άλλως, δεν έχω κάτι κακό να πω για τον Dave και τους MEGADETH. Απλά, νομίζω πως οτιδήποτε ήταν να ειπωθεί γι’ αυτήν την περίοδο, έχει ήδη ειπωθεί και μάλιστα πολλές φορές…

Δεν θα σου χαλάσω το χατίρι. Ούτως ή άλλως, η λογική της συνέντευξής μου ήταν να καλύψουμε όλες τις περιόδους της καριέρας σου… Δεν θα πάω λοιπόν στην ιντριγκαδόρικη ερώτηση για τον λόγο που τελικά έφυγες την περίοδο του “Risk”, αν κι έχω βρει τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικούς λόγους…
Ναι. Το εκτιμώ!

Πάμε σε κάτι μουσικής φύσης. Ποιο πιστεύεις ότι ήταν το πιο σημαντικό συστατικό που έκανε τους MEGADETH να βγάλουν τουλάχιστον τρία συνεχόμενα άλμπουμ που έγραψαν ιστορία, αγγίζοντας ή και ξεπερνώντας το τέλειο;
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Είχαμε πάρα πολύ καλή χημεία. Όταν κάνεις κάτι, δεν καταλαβαίνεις τόσο πολύ τη χημεία, επειδή το …κάνεις. Όταν σου λέει ο κόσμος ότι έχεις πολύ καλή χημεία, του λες ευχαριστώ και συνεχίζεις. Όταν σου λέει πολλά χρόνια αργότερα όμως, το ίδιο πράγμα, θαρρώ πως υπήρχε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Γουστάραμε πολύ να παίζουμε ο ένας μαζί με τον άλλο, να γράφουμε τα τραγούδια που γράφαμε, να δίνουμε όλη μας την ενέργεια. Είμαστε πολύ τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλο και γράψαμε μουσική με την οποία ο κόσμος διασκεδάζει ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Η χημεία δεν είναι κάτι που μπορείς να σχεδιάσεις ή να τη δουλέψεις. Είναι καθαρή τύχη. Για πολλά χρόνια, προσπαθώ να βγάλω δίπλα από το όνομά μου την ταμπέλα “ex-MEGADETH”, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί και είναι ένα ατελείωτο, κολασμένο μαρτύριο. Την ίδια στιγμή όμως, σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνούσαν και περνούν πολύ ωραία με αυτή τη μουσική και τους αγαπώ γι’ αυτό. Αγαπώ όσα έκανα τότε και δεν μετανιώνω για τίποτα απολύτως από εκείνη την περίοδο.

Πως άλλαξε η οπτική σου γωνία για τη μουσική μετά από τόσα χρόνια που είχες επιτυχία; Είδες τη μουσική με άλλο μάτι;
Πάντα προσπαθούσα να ακούσω τον εσωτερικό μου εαυτό. Χωρίς να θέλω να ακουστώ γλυκανάλατος, προσπαθώ να κάνω αυτό που θέλω να ακούσω, από μουσικής άποψης, και αφήνω αυτή τη φωνή να με οδηγήσει. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Τις λίγες φορές που προσπάθησα να ακολουθήσω αυτό που είναι η μόδα και να γίνω δημοφιλής για άλλους λόγους, στην πορεία της καριέρας μου, το έχω μετανιώσει. Για όλες τις φορές που το έκανα. Φυσικά, αν κάτι από αυτά που έκανε, γινόταν πάρα πολύ δημοφιλές, θα κάναμε διαφορετική συζήτηση. Νιώθω, όμως, πως οι φορές που έχω μεγαλύτερη επιτυχία, είναι αυτές που κάνω ότι πιστεύω πως είναι σωστό κι όχι αυτό που ακολουθεί τις μόδες ή μπορεί να με κάνει πιο δημοφιλή. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις τις μόδες, αν δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Εγώ δεν είμαι καθόλου καλός σ’ αυτό, ενώ υπάρχουν κάποιοι που είναι πάρα πολύ καλοί και μάλιστα, μπορούν να προβλέψουν τις μόδες αλλά και να κάνουν επιτυχία ακλουθώντας τες. Αυτό είναι αξιοθαύμαστο, αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος τύπος. Εγώ πηγαίνω με τη μουσικότητα και αυτό που πιστεύω ότι κολλά στη συγκεκριμένη μουσική περίπτωση. Αν σου πει μία δισκογραφική εταιρία, για παράδειγμα, να παίξεις τραγούδια που να μπορούν να παιχτούν στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, όσο πιο πολύ ακούσεις αυτούς τους ανθρώπους, τόσο πιο αδύναμος θα είναι ο στόχος της μουσικής σου. Ανακάλυψα ότι μου δίνει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση ένα μεγάλο “fuck you” σε όλους αυτούς. Ακόμα και κανείς να μην αγοράσει το δίσκο, εγώ τουλάχιστον τον λατρεύω. Και αυτό μου έδωσε και μεγαλύτερη επιτυχία με τα χρόνια.

Αφότου έφυγες από τους MEGADETH, μετακόμισες στην Ιαπωνία. Πως σ’ έχει βοηθήσει η Ιαπωνία και η γιαπωνέζικη κουλτούρα να γίνεις καλύτερος μουσικός και καλύτερος άνθρωπος;
Σε ότι αφορά το να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, είναι εύκολο. Όταν εκτίθεσαι σε οποιαδήποτε άλλη κουλτούρα, παίρνεις κάτι καλό απ’ αυτό. Δεν χρειάζεται να μένεις εκεί. Όσες φορές ήρθα στην Ελλάδα, για παράδειγμα, κράτησα μερικά υπέροχα συναισθήματα, μνήμες, ανθρώπινες σχέσεις και εμπειρίες και νομίζω ότι απλά κάνοντας κάτι τέτοιο, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Αν δεν έχεις συναναστροφές με ανθρώπους, δεν μπορείς να ξέρεις κάτι για ένα συγκεκριμένο μέρος. Στην Ελλάδα, έχω μπει στο σπίτι ενός ανθρώπου, με τους γονείς του, την οικογένειά του κτλ. Έχοντας κάνει αυτό, νομίζω ότι είναι ένα βήμα πιο πάνω από το αν είχα επισκεφθεί απλά τη χώρα σου. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω βρεθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου κι έχω γνωρίσει όλες τις κουλτούρες, Μένοντας στην Ιαπωνία και μιλώντας τη γλώσσα, έχω ακόμα πιο βαθιά εκτίμηση για τον πολιτισμό και τους ανθρώπους που μένουν εδώ και παρότι μένω εδώ 17 χρόνια πλέον, τα πιο επιτυχημένα χρόνια της καριέρας μου, νιώθω ότι δεν είναι η πατρίδα μου, νιώθω ότι είμαι ακόμα Αμερικάνος, ένας ξένος. Δεν σκοπεύω ποτέ να νιώσω ότι ανήκω ολοκληρωτικά στην Ιαπωνία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Αν πας κάποια στιγμή σε μία άλλη χώρα και θέλεις να πιστέψεις ότι θα ανήκεις σε κάποια άλλη κουλτούρα, το πιο πιθανό είναι ότι θα απογοητευτείς επειδή είναι πολύ δύσκολο να σε αποδεχθούν σε μία χώρα ότι είσαι το ίδιο με εκείνους. Μην προσπαθείς να γίνεις ίδιος, να προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου, οπουδήποτε κι αν είσαι. Η συμβουλή μου, μετά από τόσα χρόνια που ζω στο εξωτερικό, είναι όταν είσαι ο εαυτός σου, ζώντας σε μία ξένη χώρα, τόσο πιο εύκολα σε αποδέχονται. Αρκεί να είσαι ένας outsider που να δείχνει σεβασμό στη χώρα και τους ανθρώπους και θα σε αποδεχθούν πολύ καλύτερα.

Το ανέφερες κι εσύ, να το επισημάνω κι εγώ. Ο «δυτικός κόσμος», δεν γνωρίζει ότι η καριέρα σου είναι απίστευτα επιτυχημένη στην Ιαπωνία, με συνεχείς εμφανίσεις στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ίδρυσες δισκογραφική εταιρία και γενικά ακούγεται το όνομά σου παντού. Το επιδίωξες αυτό όταν πρωτοπήγες στη χώρα αυτή; Το περίμενες; Πως προέκυψαν όλα αυτά;
Δεν το περίμενα. Δεν επιδίωξα τίποτα. Το μόνο πράγμα που ήθελα, ήταν να παίξω τοπική, γιαπωνέζικη μουσική και ήμουν πολύ τυχερός που μπόρεσα και το έκανα από τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ. Αυτό που διαπιστώνεις μετά από λίγο, είναι ότι η Ιαπωνία είναι μία μικρή χώρα και οι ντόπιοι μουσικοί δεν περιοδεύουν έξω από τη χώρα τους, πάρα πολύ. Σχεδόν καθόλου. Κάνουν όμως άλλα πράγματα. Βγαίνουν πολύ στην τηλεόραση. Υπάρχουν πάρα πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές. Αν είσαι διεθνής καλλιτέχνης, στην Ιαπωνία υπάρχουν πάρα πολλά μέρη για να πας να παίξεις. Αν είσαι ντόπιος, τα πράγματα είναι δύσκολα και πρέπει να κάνεις διαφορετικά πράγματα για να συνεχίσεις να έχεις επιτυχία. Ευτυχώς το management μου, κατάφερε με διάφορους τρόπους να με διατηρήσει στην επιφάνεια, κάνοντας θετικά πράγματα, επιτυχημένες δουλειές, πολύ σωστές επαγγελματικές αποφάσεις. Όλα έχουν να κάνουν με τη μουσική και πάντα βάζω τη μουσική πριν και πάνω απ’ όλα.

Τι σ’ έκανε να κυκλοφορήσεις άλμπουμ όπως τα “Tokyo Jukebox”, το τρίτο μέρος του οποίου, βγήκε πριν λίγες εβδομάδες;
Η σειρά “Tokyo Jukebox”, ξεκίνησε το 2009. Ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά στην Ιαπωνία, το “Nikkei Entertainment”, όπου ο κόσμος μου ζητούσε να παίξω αυτά τα γιαπωνέζικα τραγούδια. Ήταν πολύς κόσμος και πολλά τραγούδια, πρέπει να σου πω. Τα άκουσα, διάλεξα αυτά που μου άρεσαν περισσότερο και αυτό ήταν ένα πολύ κομβικό σημείο για εμένα. Το “Tokyo Jukebox”, είναι ένα πόνημα αγάπης. Είχα παίξει πριν από αυτό, πολλά τρελά κιθαριστικά κομμάτια. Με το “Tokyo Jukebox”, όμως, το πήγα στο επόμενο στάδιο. Η κιθάρα ήταν ακόμα πιο τρελή. Έψαξα πολύ βαθιά για να κάνω μεγάλες βελτιώσεις στο παίξιμό μου και αλλαγές. Το άλμπουμ αυτό μ’ έκανε πιο γνωστό στην Ιαπωνία και μ’ έβγαλε σε παγκόσμια περιοδεία. Το δεύτερο πήγε εξίσου καλά και το τρίτο “Tokyo Jukebox”, κυκλοφόρησε παγκοσμίως, κάτι που ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για μένα. Το αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω σ’ αυτές τις σειρές δίσκων. Δεν είναι μόνο ότι οι ενορχηστρώσεις είναι πραγματικά παλαβές, αλλά και ότι εισάγω τον κόσμο στη μουσική αγαπημένων μου καλλιτεχνών, παρότι οι δικές μου εκδοχές δεν μοιάζουν καθόλου με τις αυθεντικές. Συνήθως παίρνω ένα πιο pop κομμάτι ή μία μπαλάντα, ή ακόμα και dance μουσική και παραδοσιακή γιαπωνέζικη μουσική και το κάνω σαν το “Dragon’s kiss”!!! Είναι πολύ άρρωστο, πραγματικά! (γέλια) Πολύς κόσμος που το ακούει, νομίζει ότι είναι νέος μου δίσκος. Όσο το ψάχνουν όμως, βρίσκουν ότι είναι διασκευές γιαπωνέζικων κομματιών κι ελπίζω να ευχαριστηθούν και τις αυθεντικές εκτελέσεις όσο κι εγώ.

Κιθαριστικές ερωτήσεις τώρα: Για ποιον λόγο δεν χρησιμοποιείς καθόλου το τρέμολο για πως έτυχε να υιοθετήσεις αυτόν τον περίεργο τρόπο που κρατάς την πένα σου;
Δεν χρησιμοποιώ το τρέμολο, επειδή ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το χρησιμοποιήσω! Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω για ποιον λόγο βρίσκεται εκεί (γέλια). Δεν λέω όμως ποτέ, διότι για πρώτη φορά χρησιμοποίησα το τρέμολο σ’ ένα σημείο του τραγουδιού “Makenaide”, που μπορείς να δεις και στο YouTube. Ξέρεις κάτι όμως; Είμαι άθλιος στο να παίζω με τρέμολο. Πάρα πάρα πολύ κακός! Απλά λοιπόν, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να το χρησιμοποιήσω.
Την πένα την κρατάω μ’ αυτόν τον περίεργο τρόπο, επειδή δεν μου αρέσει ο ήχος των μελωδιών που είναι σιγανές (σ.σ. muted sound είπε συγκεκριμένα). Οι σιγανοί ρυθμοί είναι ΟΚ. Φυσικά και πρέπει να το κάνεις κάποιες φορές στα ρυθμικά μέρη, αλλά όταν παίζω μελωδίες, το χέρι μου αυτόματα, πάει σ’ αυτή τη στάση, με την οποία μπορείς να ακούσεις όλες τις νότες πάρα πολύ καθαρά και χωρίς σίγαση.

Είσαι στη μουσική τόσα χρόνια. Είναι κάτι που θα ήθελες να είχες κάνει διαφορετικά; Θα μπορούσε να είναι ένα σόλο, μία φωτογράφηση, ένας παραγωγός, οτιδήποτε.
Δεν θα άλλαζα κάτι, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα στο “True obsessions” τα οποία δεν μου αρέσουν. Για παράδειγμα, το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το “Rock box”, ήταν ένα λάθος βήμα για μένα. Δεν θέλω να πω ότι δεν μου αρέσει, ακριβώς, ούτε να κάνω τον κόσμο να μην του αρέσει. Απλά, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ακολούθησα την ψυχή μου, αλλά τη μόδα. Εκείνη την εποχή, ακόμα και τώρα βέβαια, ο Joe Satriani και ο Steve Vai ήταν τα δύο τεράστια ονόματα του χώρου και πίστεψα ότι ξεκινώντας το δίσκο μου, μ’ ένα κομμάτι που μοιάζει με τα δικά τους, θα με βοηθούσε να ανέβω πιο γρήγορα τα σκαλοπάτια της μουσικής βιομηχανίας. Ποτέ δεν είναι καλό να προσπαθείς να μιμηθείς έναν άλλο μουσικό, δεν μπορείς να τον φτάσεις. Στα αυτιά μου, το “Rock box”, είναι ένα τραγούδι, που αν το είχε γράψει ο Joe Satriani, το πιο πιθανό ήταν να το είχε πετάξει στα σκουπίδια (γέλια). Μπορώ να κάνω ένα αρκετά καλό κομμάτι Marty Friedman, αλλά όχι ένα καλό κομμάτι Joe Satriani. Κατά κάποιο τρόπο, έχω μετανιώσει γι’ αυτό το κομμάτι. Δεν είναι απαίσιο, αλλά έτσι είναι η μουσική βιομηχανία. Ζεις και μαθαίνεις. Και ο Michael Jordan είχε κάνει airball κι αυτό ήταν το δικό μου!

Τελευταία ερώτηση, αφού έχουμε υπερβεί το χρόνο κατά πολύ. Αν ήταν να μπεις σ’ ένα σχήμα ή να δημιουργήσεις εσύ ένα σχήμα, με ποιους μουσικούς θα το έκανες;
Η απάντηση σ’ αυτό, θα μπορούσε να είναι εύκολα, «με οποιονδήποτε μουσικό κάνει κάτι νέο, φρέσκο και συναρπαστικό». Δεν ξέρω με ποιον θα ήθελα να παίξει και με ποιον θα ήθελα να σχηματίσω ένα γκρουπ, διότι εκεί έξω είναι πάρα πολλοί μουσικοί που κάνουν φανταστικά πράγματα, συναρπαστικά και καινοτόμα. Θα ήθελα να είμαι σ’ ένα συγκρότημα με τέτοιους ανθρώπους. Δεν είμαι απαραίτητα αντίθετος με κάτι τέτοιο, παρότι βγάζω σόλο δίσκους, κάνω σόλο περιοδείες και γενικά ακολουθώ σόλο καριέρα εδώ και πολλά χρόνια. Αν προκύψει μία πιθανότητα για ένα καινούργιο, σπουδαίο σχήμα, με τις προϋποθέσεις που σου είπα προηγουμένως, θα είμαι εκεί.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου. Το εκτιμώ πάρα πολύ.
Εγώ ευχαριστώ πολύ κι ελπίζω να ξαναέρθω σύντομα στην όμορφη χώρα σου. Αν μιλήσεις με τον Gus G, δώστου πολλά χαιρετίσματα από εμένα.

Σάκης Φράγκος

Photo credit: Susumu Miyawaki