Όσοι έχετε διαβάσει προηγούμενες κριτικές μου ξέρετε πως όχι απλώς θαυμάζω τον Marty Friedman, αλλά νιώθω δέος μόνο στο άκουσμα του ονόματός του. Αφού εδώ μιλάμε για τον μουσικό σύντροφο του Jason Becker και τον μοναδικό κιθαρίστα που αγγίζει το ταλέντο, την έμπνευση, δεξιοτεχνία και εξωπραγματική αίσθηση μελωδίας του Becker. Ο Friedman είναι σχολή από μόνος του, κιθαρίστας που παίζει περισσότερες νότες απ όσες βρίσκονται στη ταστιέρα και που βρίσκει τον τρόπο να κάνει ακόμα και μια εντελώς pop και χαζοχαρούμενη μελωδία να ακούγεται επική και πορωτική, όπως κάνει καλή ώρα με τον τρίτο δίσκο της σειράς “Tokyo jukebox” που ο ίδιος ξεκίνησε το 2009 με το “Tokyo jukebox” και “Tokyo jukebox 2” το 2011. Αποτελεί συγκεκριμένα μια απόπειρα του Friedman να μάθει στον υπόλοιπο (δυτικό) κόσμο τη μουσική της Ιαπωνίας και ιδιαίτερα της σύγχρονης pop σκηνής της απ την οποία φαίνεται πως εμπνέεται έντονα ο Friedman (μην ξεχνάτε πως είναι κάτοικος Ιαπωνίας εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια και είναι είδωλο στη χώρα, σταθερός καλεσμένος σε ένα σωρό τρελές και δημοφιλείς εκπομπές της Ιαπωνικής τηλεόρασης – γενικώς στην Ιαπωνία μόνο πρωθυπουργό δεν τον έχουν κάνει). Όντως έχει αφήσει έντονο το στίγμα του στην Ιαπωνική pop σκηνή και όταν λέμε pop εννοούμε τη μαζική κουλτούρα, αφού έχει παίξει με συναγωνιστές του Japanese idol (τα διάφορα idol σόου έχουν τεράστια δημοτικότητα στην Ανατολική Ασία και χτίζουν καριέρες) και έχει γράψει μουσική για Ιαπωνικά video games και σειρές anime (καταλαβαίνετε τέλος πάντων τι εννοώ όταν λέω πως η μισή Ιαπωνία πίνει σάκε στο όνομα του Marty Friedman).
Με το “Tokyo jukebox 3”, λοιπόν, ο αγαπημένος μου heavy metal guitar hero συνεχίζει το ταξίδι του στην Ιαπωνική μουσική και κουλτούρα διασκευάζοντας Ιαπωνικά είδωλα και τραγουδοποιούς εν γένει. Σας συνιστώ, πριν ή αφού ακούσετε το δίσκο, να ανατρέξετε στο YouTube όπως και έκανα, για να ακούσετε τις αυθεντικές εκτελέσεις των κομματιών που γενικά κυμαίνονται σ ένα εύπεπτο και pop ήχο και ύφος. Έτσι θα καταλάβετε πως ακριβώς τους άλλαξε τα φώτα, παίζοντας τα ρυθμικά, μελωδικά μέρη και τα φωνητικά όλα στη κιθάρα με το μοναδικό παίξιμο και στυλ που φωνάζει από μίλια μακριά Marty Friedman. Θυμάστε επίσης αυτό που είπα στην αρχή για χαζοχαρούμενες μελωδίες; Ακριβώς αυτό. Ήδη με το εναρκτήριο “Makenaide” είναι ξεκάθαρο πως ο Friedman έγραψε εκ νέου το τραγούδι έτσι ώστε να ταιριάζει στον trademark ήχο του και να ηχεί δυνατό, βαρύ, μελωδικό και επικό, συνάμα πιασάρικο και μεταδοτικό και, φυσικά, μουσικός ορυμαγδός για τους απανταχού κιθαρίστες που λιποθυμούν μόνο σε αναφορά του ονόματος του τεράστιου αυτού κιθαρίστα. Αυτό γενικά ισχύει για όλο τον υπόλοιπο δίσκο που σε φάσεις ηχεί σαν κλασσικός Friedman (τρομερά ριφ, επιθετικό παίξιμο, όγκος στη κιθάρα, εξωφρενικά σόλο και μελωδίες, δεξιοτεχνία και μελωδία που φέρνει δάκρυα) και άλλοτε σαν κάτι από το καλούπι των BABY METAL και της Ιαπωνικής (και Κορεάτικης) pop σκηνής.
Είπα κάτι για επικό και δάκρυα στα μάτια νωρίτερα; Πάρτε λοιπόν για κλείσιμο το βασικό θέμα για το πολιτιστικό πρόγραμμα Japan Heritage το οποίο έγραψε ο Friedman αφού βαπτίστηκε πρέσβης του προγράμματος για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2020 στο Τόκυο (που προφανώς αναβλήθηκαν). Γενικά, καταλάβετε πόσο μπροστά είναι στην Άπω Ανατολή απ τη στιγμή που δείχνουν τόση εκτίμηση και λατρεία σ έναν σύγχρονο heavy metal μουσικό. Και εννοείται φυσικά πως το εν λόγω κομμάτι είναι υπέροχο και αναβλύζει από μελωδία, συναίσθημα, κιθαριστική βιρτουοζιτέ και κινηματογραφικό εύρος στη χρωματική παλέτα (πολύ ωραίο είναι επίσης και το άλλο αυθεντικό κομμάτι, “The perfect world”, που είναι και το μοναδικό με στίχους). Για έναν δίσκο διασκευών, και δη σε pop τραγούδια μιας μουσικής σκηνής εντελώς ξένης για το Ευρωπαϊκό κοινό, το “Tokyo Jukebox 3” ηχεί σαν ένας ακόμη σόλο δίσκος του Marty Friedman όπως μας έμαθε και όπως τον αγαπήσαμε: τραχύς, μελωδικός, βιρτουόζος και καλλιτέχνης όπως σχεδόν κανένας στον υπαρκτό κόσμο.
Φίλιππος Φίλης
