Οι MDXX είναι άλλη μια μυστηριώδης μπάντα, με μουσικούς που χρησιμοποιούν περίεργα ονόματα, αντί για τα κανονικά τους. Αυτό είναι κάτι που εκνευρίζει τον αρχισυντάκτη μου και διασκεδάζει εμένα (γιατί τον εκνευρίζει), οπότε ήδη τους βλέπω με καλό μάτι (sorry Σάκη, χαχα). Πρόκειται για τους V, T, C και Α (γελώ ήδη σκεπτόμενος την έκφραση του Φράγκου καθώς διαβάζει αυτές τις γραμμές), για τους οποίους δε γνωρίζουμε κάτι, πέραν του ότι ο πρώτος είναι και ο βασικός συνθέτης/στιχουργός. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχουν τέσσερεις μουσικοί με αυτά τα…ονόματα και δεν έχουμε έναν ιδιόρρυθμο τύπο πίσω απ’όλα αυτά, που νομίζει πως είμαστε μικρά παιδάκια και θα «ψαρώσουμε» λέγοντας «wow, εκπληκτικό, βάλε με το νου σου ποιοι μπορεί να είναι αυτοί τώρα, θα είναι σαν τους GHOST η φάση, κάτσε να ψάξουμε να τους βρούμε!». Όχι, δε θα ψάξω, θα φανερωθείτε από μόνοι σας. Συνεχίζουμε.
MDXX είναι η λατινική γραφή για τον αριθμό 1520. Στο info δεν υπάρχουν πληροφορίες, οπότε μάλλον πρόκειται για χρονολογία. Προ Χριστού δύσκολο, εκτός αν ο V θέλει να μας πει για το τέλος της 15ης Φαραωνικής Δυναστείας ή την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, που έγινε κάπου εκεί γύρω. Άρα, μετά Χριστόν. Το έτος 1520 λοιπόν, είχαμε τη μάχη μεταξύ των Δανο-Νορβηγών του βασιλέα Χριστιανού Β’ και των Σουηδών του βασιλέα Sten Sture στη λίμνη Åsunden και τα μετά αυτής γεγονότα. Θα μπορούσε, γιατί έχει να κάνει με Σουηδία, αλλά όχι.
Είχαμε επίσης την Εξέγερση των Κομμουνάρων στο Toledo, μάχες και γενικό χαμό μεταξύ Ισπανών και Αζτέκων στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τον Μαγγελάνο να ανακαλύπτει τον ομώνυμο πορθμό και να ονομάζει τον Ειρηνικό Ωκεανό, την άνοδο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς στον θρόνο… Όχι, δε μου κάνει κάτι από αυτά. Μου κάνει όμως αυτό: Ο Πάπας Λέων Ι΄ εκδίδει τη βούλα “Exsurge Domine”, απειλώντας τον Μαρτίνο Λούθηρο με αφορισμό, αν δεν ανακαλέσει τις θέσεις του σχετικά με τα συγχωροχάρτια και άλλα καθολικά δόγματα. Το δικό του αντίγραφο, αυτό που του έστειλε ο Πάπας, ο Λούθηρος το έκαψε δημόσια στη Βιτεμβέργη (άλλη η Βυρτεμβέργη). Κάτι πάμε να κάνουμε εδώ, λόγω θεματολογίας που θα σου πω παρακάτω ποια είναι…
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει πως «οι MDXX δημιουργήθηκαν από το ‘πυροβολημένο’ μυαλό του V στον κρύο, σκοτεινό βορρά που είναι γνωστός ως Σουηδία». Άκου τώρα και το concept: Ο κόσμος είναι εντελώς «σάπιος», ο Άνθρωπος εντελώς «βρώμικος» και ο Θεός, εντελώς (όλα εντελώς) απογοητευμένος από την εξέλιξη αυτή, θρηνεί, κάνοντας τη μέρα, νύχτα. Αλλά αντί να κάνει κάτι και να «καθαρίσει» όλη αυτήν την κόπρο, παρασύρεται και αυτός από μια περίεργη, μοχθηρή δύναμη, η οποία τον οδηγεί σε ένα μικρό σπίτι. Εκεί που καθόταν στην στέγη του, έχοντας βγάλει διαβολικά φτερά στην πλάτη και από το τζάκι αναδυόταν μια περίεργη μυρωδιά από κάτουρο και έντερα (έτσι λέει το info, μη γελάς), ξαφνικά οι ομιλίες μέσα από το σπιτάκι εξελίχθηκαν σε μια θανατερή μουσική, που τον καλούσε μέσα. Ο Θεός λοιπόν μπαίνει στο σπίτι και εκεί πλαγιάζει με μια γυναίκα, η οποία και θα γεννήσει τον Αναπνευστήρα Αερίων (τον “Gasbreather”, έτσι ονομάζεται ο ήρωας της ιστορίας και το πρώτο τραγούδι του δίσκου), που θα καθαρίσει αυτόν τον κόσμο από τα «παράσιτα της ανθρωπότητας» και θα τον κυβερνήσει.
Μάλιστα. Ρε τι τραβάμε…
Αποστασιοποιημένος από τα περί concept, μυστικοπάθειας και του σατανικού Αναπνευστήρα, ακούγοντας μόνο τα τραγούδια του “MDXX”, το album κρίνεται ως παραπάνω από απλά «αξιόλογο». Οι MDXX παίζουν heavy metal με ολίγη από doom, με σκοτεινό, occult και ταυτόχρονα επικό πρόσημο, φανερά επηρεασμένοι από τα 80s όσο και από τα 70s τεκταινόμενα. Ωραίες τόσο η riff-ολογία όσο και οι αρμονίες, στακάτοι οι ρυθμοί, καλό το υπόλοιπο «πακέτο» (μπάσο-τύμπανα, αν και θα προτιμούσα πιο «μπροστά» το πρώτο) και τα πλήκτρα κινηματογραφικά και διακριτικά, στοχεύοντας στη δημιουργία της occult/horror ατμόσφαιρας. Αυτή είναι η «θανατερή μουσική» που αναφέρθηκε πιο πάνω, αν δεν έκανες την σύνδεση, μαζί με τη μυρωδιά από κάτουρο και έντερα (δε μ’αφήνουν σε ησυχία…). Και οι στίχοι είναι οι διαβολικές ιστορίες που θα συντροφεύσουν τον Αναπνευστήρα (αλήθεια τώρα…) από την στιγμή που θα γεννηθεί μέχρι την ώρα που θα βασιλέψει.
Έχουν και τραγούδι με τίτλο “Blåkulla” («Μπλε Λόφος»). Σύμφωνα με έναν λαϊκό θρύλο λοιπόν, το Blockula (όπως λεγόταν αρχικά) ήταν το μέρος όπου ο Διάβολος κατοικούσε όταν ερχόταν στη Γη, κατά τη διάρκεια ενός Σαββάτου Μαγισσών. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το πού βρίσκεται το Blåkulla, με τις δύο πιο γνωστές να θέλουν να είναι το νησί Blå Jungfrun στο Kalmarsund, κοντά στο Öland ή το βουνό Blåkulla, στο Marsstrand. Όσοι υποστηρίζουν την εκδοχή του νησιού, λένε πως εκεί υπήρχε ένα τεράστιο λιβάδι που νόμιζες πως δεν τελειώνει ποτέ και ένα μεγάλο σπίτι (λες να είναι αυτό που μυρίζει κάτουρο;), όπου έμενε ο Διάβολος, ντυμένος με γκρίζο παλτό, κόκκινες και μπλε κάλτσες, ένα ψηλό καπέλο με λινάρι διαφόρων χρωμάτων τυλιγμένο γύρω του και ζαρτιέρες (μερακλής ο Βελζεβούλης).
Το μέρος αυτό περιγράφεται στο έργο του Joseph Glanvill “Sadducismus Triumphatus” του 1682. Σύμφωνα με την ίδια λαϊκή παράδοση, οι μάγισσες ταξίδευαν στο Blåkulla με τα σκουπόξυλά τους, κάθε χρόνο τη Μεγάλη Πέμπτη. Αν δεν είχαν, έκλεβαν ένα. Για να αποτρέψουν το ενδεχόμενο να τους πάρει μια μάγισσα το σκουπόξυλο, οι άνθρωποι το έκρυβαν μέσα στο σπίτι. Συνήθιζαν επίσης να ανάβουν φωτιές, να κλείνουν τις καμινάδες τους και μερικές φορές να πυροβολούν με όπλα στον αέρα για να τρομάξουν τις μάγισσες. Συνήθεια που υπάρχει ως σήμερα μόνο που έχει αντικατασταθεί με πυροτεχνήματα. Εκτός αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που βγαίνουν έξω με το δίκαννο και ρίχνουν μπαταριές.
Η βασική ιδιαιτερότητα των MDXX είναι τα φωνητικά. Το συγκρότημα ανήκει στο κλειστό club των “love or hate” φωνητικών ερμηνειών. Ένας από τους V, T, C και Α, όποιος είναι τέλος πάντων (αν δεν είναι ο ίδιος, το είπαμε), έχει μια ένρινη, φαινομενικά αδύναμη, ψιθυριστή φωνή, η οποία δίδει στη μπάντα έναν περίπου τελετουργικό χαρακτήρα, δημιουργεί ωραίες «εικόνες» και όμορφους συνειρμούς αλλά από την άλλη, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να εγείρει αντιδράσεις και να μην «κάτσει καλά» στο αυτί του μέσου ακροατή. Βέβαια, ξεκάθαρα οι MDXX δεν απευθύνονται στον μέσο metalhead, εσύ για να διαβάζεις αυτό το κείμενο μάλλον δε θεωρείς εαυτόν ως τέτοιον, οπότε αυτό το σχόλιο μπορείς να το εκλάβεις ως μη γραφόμενο.
Πότε πατώντας στην occult μεριά του NWOBHM, πότε σαν πολύ μεταλλικοί GHOST του πρώτου album (αυτό που δεν αρέσει στον Φράγκο και στον Σαμοΐλη αλλά αρέσει σε μένα και επειδή το κείμενο το γράφω εγώ, κερδίζω), πότε και τα δυο μαζί, οι MDXX έχουν τα φόντα να αφήσουν γερό «αχνάρι» στον χώρο τους, αρκεί να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. Να αφήσουν τα χαζά concepts, να δουλέψουν πάνω στα φωνητικά τους και πάνω σε σοβαρές, σκοτεινές θεματικές, να προσέξουν λίγο να μην είναι σε σημεία επαναλαμβανόμενοι και να λανσάρουν σωστά το μυστήριο που τους περιβάλει. Πάντως, το ότι το album ξεκίνησε από το 6,5 / 10 και κατόπιν πολλών ακροάσεων, τερμάτισε στον βαθμό που βλέπεις, δείχνει πως η περίπτωση MDXX είναι “grower”. Για μένα, αυτό είναι καλό αυτό. Για άλλους, όχι. Προχωράμε.
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
