Τέταρτος δίσκος από τους MEGADETH. Διάδοχος του “So far, so good… so what”. Το όνομα του είναι “Rust in peace”. Και κάπου εδώ, θα μπορούσε να κλείσει αυτό το κείμενο. Πόσα παραπάνω πράγματα χρειάζεται να γράψει άλλωστε κανείς, για ένα δίσκο – μνημείο του thrash metal, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ ολόκληρου αυτού του ιδιώματος του σκληρού ήχου. Επειδή όμως οι αναμνήσεις που γεννά είναι πολλές, ας δούμε αρχικά μερικά πράγματα από την ιστορία του. Μην ξεχνάμε, άλλωστε και τη συνέντευξη που είχαμε κάνει με όλες τις ιστορίες πίσω από αυτόν το δίσκο.
Είναι το πρώτο άλμπουμ των Αμερικανών, στο οποίο εμφανίζεται ο εμβληματικός κιθαρίστας τους Marty Friedman, καθώς και ο εξίσου εμβληματικός drummer τους, Nick Menza. Με τον David Ellefson να παραμένει στο μπάσο, ο μεγάλος Dave Mustaine, είχε δημιουργήσει μια dream team, που στο μυαλό των περισσότερων, αποτελεί το καλύτερο lineup των MEGADETH. Σημαντικό μάλιστα το γεγονός, ότι ο Menza λαμβάνει credits και για την σύνθεση των κομματιών.
Τον τίτλο του άλμπουμ, εμπνεύστηκε ο Mustaine από ένα αυτοκόλλητο που είδε στο πίσω μέρος ενός οχήματος ενώ οδηγούσε. Το αυτοκόλλητο έγραφε: «Μακάρι όλα τα πυρηνικά σας όπλα να σκουριάσουν εν ειρήνη». Στον Mustaine άρεσε σαν σύνθημα και αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει ως τίτλο για το επερχόμενο άλμπουμ των MEGADETH. Το άλμπουμ, ηχογραφήθηκε στο Rumbo Recorders με παραγωγό τον Mike Clink, ενώ η μίξη έγινε από τον Max Norman.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη Ed Repka, που στο παρελθόν είχε δημιουργήσει και το εξώφυλλο για το “Peace sells… but who’s buying”. Οι άνδρες που εμφανίζονται στο εξώφυλλο είναι, από αριστερά προς τα δεξιά: ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας, John Major, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Toshiki Kaifu, ο Γερμανός Πρόεδρος Richard von Weizsäcker, ο Σοβιετικός Πρόεδρος Mikhail Gorbachev και ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών George H. W. Bush.
Στιχουργικά, το άλμπουμ περιλαμβάνει ποικιλία θεμάτων, από εξωγήινους και πυρηνικά όπλα, μέχρι πολιτικά αλλά και προσωπικά θέματα που απασχολούσαν τότε τον Mustaine, όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και η μάχη του μαζί τους. Εννέα τραγούδια αποτελούν αυτόν τον μοναδικό δίσκο, οκτώ, αν το “Dawn patrol” το μετρήσουμε ως ένα με το “Rust in peace… Polaris”, και για την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, η σειρά τους (πάντα υποκειμενικά), είναι η εξής.
The “Rust in peace” countdown”
- “Poison was the cure” (2:58)
Είναι το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου (εντάξει, δεύτερο μικρότερο μετά το “Dawn patrol”, αλλά είπαμε ήδη), προφανώς και δεν είναι κακό, δεν υπάρχει κακό κομμάτι εδώ μέσα άλλωστε. Αυτή τη στιγμή, είναι το λιγότερο καλό απλά για τον γράφοντα. Μια πολύ καλή εισαγωγή με μπάσο, η οποία κρατάει περίπου όσο το μισό κομμάτι, το οποίο γίνεται στην συνέχεια γρήγορο και κοφτό. Πολύ καλό.
- “Five magics” (5:43)
Το κομμάτι ξεκινάει με ένα κρεσέντο στα τύμπανα, τα οποία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε ολόκληρο το πολύ όμορφο αυτό κομμάτι. Το τελευταίο σόλο του Dave, είναι τουλάχιστον υποδειγματικό της κιθαριστικής του μεγαλοφυΐας. Τα δε παραμορφωμένα σε σημεία φωνητικά, χαρίζουν ακόμα περισσότερο σε αυτήν την σύνθεση, που κακώς είναι τόσο χαμηλά, αλλά έχει ισχυρούς «αντιπάλους» να συναγωνιστεί.
- “Take no prisoners” (3:29)
Με ένα απίστευτο riffing από έναν δάσκαλο του είδους ξεκινάει αυτό το κομμάτι-κεραυνός. Καθ’ όλη τη διάρκεια του, η μαεστρία του Mustaine είναι κάτι παραπάνω από καταιγιστική. Ο τρόπος που προφέρονται τα φωνητικά με εναλλαγές μεταξύ του Dave και ενός “χορού” ο οποίος φαίνεται σαν να απαντάει, είναι τουλάχιστον πανέξυπνος. Πολλά “Kill ’em all” στοιχεία σε αυτό το πανέμορφο κομμάτι. Ναι, έτσι γίνεται παιδιά, έτσι ακριβώς.
- “Lucretia” (3:58)
Ίσως ήταν για πιο κάτω στη λίστα μας, ίσως και όχι. Ο λόγος που βρίσκεται εδώ, είναι γιατί δείχνει ξεκάθαρα την διαφορετικότητα στο παίξιμο μεταξύ Mustaine και Friedman και το πόσο υπέροχα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Στα plus, ένα εξαιρετικό σόλο, ίσως από τα καλύτερα του άλμπουμ και ένα σεμιναριακό rhythm section εκεί περίπου στο δεύτερο λεπτό του τραγουδιού.
- “Tornado of souls” (5:23)
Στίχοι; Με τον τρόπο που μόνο ο Mustaine ξέρει να γράφει. Ρυθμός; Όχι ταχύτατος, ακριβώς εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Ένα σόλο, το οποίο είναι λες και διαλέγεται η κιθάρα με τους στίχους και τα υπόλοιπα όργανα. Ένα συνθετικό αριστούργημα, να ντρέπεσαι να το βάλεις σε αυτήν την θέση. Ανατριχιαστικό, σε όλη τη διάρκεια του.
- “Dawn patrol” – 01:51 / “Rust in peace… Polaris” (5:37)
Το “Dawn patrol”, θεματικά, θα το πάρουμε ως εισαγωγή, για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Είναι ένα τραγούδι χωρίς ταχύτητα, ψιθυριστά φωνητικά, σχεδόν προετοιμαστικό για την συνέχεια. Το “Rust in peace… Polaris”, πραγματεύεται το θέμα του πυρηνικού πολέμου, με το «Polaris» να αναφέρεται στον διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο Lockheed UGM-27 Polaris της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Ο Mustaine αποκάλυψε ότι το τραγούδι, με τον αρχικό τίτλο “Child saint”, ήταν μια από τις παλιότερες συνθέσεις του, που είχε γραφτεί πριν από τη θητεία του στους METALLICA. Κομμάτι φωτιά, γεμάτο νόημα, γεμάτο ανησυχία για το μέλλον. Οι προβληματισμοί και τα μηνύματα των MEGADETH ενάντια σε πολέμους και καταπίεση, είναι όλοι εδώ.
- “Holy wars… The punishment due” (6:36)
“Upon my podium, as the
Know it all scholar
Down in my seat of judgment
Gavel’s bang, uphold the law
Up on my soapbox, a leader
Out to change the world
Down in my pulpit as the holier
Than-thou-could-be-messenger of God”
Πολιτική. Πολιτική, υποκρισία, ψέματα, λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις ή απλά εγκάθετοι. Ανδρείκελα που αποφασίζουν για τις μοίρες των λαών. Λάθη επί λαθών. Τυχαία; Ένα μανιφέστο από τον Dave Mustaine, ένα τραγούδι – έμβλημα, ένα τραγούδι κίνημα. Με τρομερές εναλλαγές, με ακουστικά σημεία, με ταχύτητα, με σημασία.
- “Hangar 18” (5:15)
Στην πρώτη θέση, ένα τραγούδι που οφείλει την έμπνευση του στον Menza, ο οποίος πρότεινε την ιδέα για το “Hangar 18”, ένα τραγούδι για τις συνωμοσίες, τα UFO και την περίφημη «Περιοχή 51». Ένα τραγούδι, το οποίο δύσκολα βγαίνει από τα συναυλιακά setlist της μπάντας, σκορπώντας κάθε μα κάθε φορά τα ίδια συναισθήματα στο κοινό. Πληρέστατο, μάθημα σύνθεσης, δημιουργικότητας, έμπνευσης. Χωρίς υπερβολή, από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας των MEGADETH. Όχι;
Φανούρης Εξηνταβελόνης
