Αν ρωτήσεις τον μέσο MEGADETH οπαδό, θα σου πει μάλλον πως το χειρότερο άλμπουμ της μπάντας είναι το “Risk” αφού πρόκειται ξεκάθαρα για ένα alternative rock άλμπουμ, με ότι και όσα αυτό συνεπάγεται. Ωστόσο, αν κάτσουμε να σκεφτούμε λίγο πιο προσεχτικά το όλο θέμα, μπορεί εν τέλει να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως, γι’ αυτό που είναι, το “Risk” δεν είναι καθόλου άσχημο, ειδικά αφού έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα και έναν ξεκάθαρο στόχο που, μουσικά τουλάχιστον, πιστεύω πως επετεύχθη.
Το άλμπουμ που ακολούθησε ωστόσο, “The world needs a hero”, που κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου 2001, είναι ένα μουσικά μπερδεμένο άλμπουμ που θέλει τη μπάντα του Dave Mustaine να επιστρέφει στις thrash ρίζες του, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, ενώ προφανώς διατηρεί τις pop/AOR/alternative τάσεις του “Risk”. Επιπλέον, το “The world needs a hero” γράφτηκε στον απόηχο μεγάλων αλλαγών στο –ομολογουμένως πιο αγαπητό- επιτελείο της μπάντας, καθώς έφυγε ο Marty Friedman και, πριν το “Risk”, είδαμε την αποχώρηση του ντράμερ Nick Menza. Στη θέση του τελευταίου, ο Jimmy DeGrasso δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και ο τρομερός Al Pitreli στη θέση του κιθαρίστα που δημιούργησε σχολή στους MEGADETH, δεν πρόλαβε καν να αφήσει το στίγμα του, παρόλο που πρόκειται για σπουδαίο μουσικό.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: σημαντικές ανακατατάξεις στο line-up, ένα άλμπουμ που πρέπει να κερδίσει πίσω τον κόσμο που προσπαθούσε να ξεχάσει το σοκ του “Risk” και έναν Dave Mustaine σε ένα, μάλλον, καλλιτεχνικό αδιέξοδο αφού το ένατο άλμπουμ υπό την επωνυμία των MEGADETH δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Αυτό φαίνεται και από το ότι η υποτιθέμενη επιστροφή στις ρίζες είναι κάπως αμήχανη αφού βασίζεται σε ένα συνεχές κλείσιμο του ματιού στο “Rust in peace” που ενίοτε πετυχαίνει και άλλοτε μένει στη θεωρία. Άσε που η παραγωγή και η μίξη δεν προσφέρουν τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα. Και το εξώφυλλο… αυτό το εξώφυλλο και μάλιστα από τον Hugh Syme! Α ναι, και η διάρκεια του κλείνει στα 57 λεπτά. Μιλάμε δηλαδή για το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ των MEGADETH μέχρι τότε. Σχεδόν μία ώρα με κομμάτια που είμαι σίγουρος ο Mega Dave θα ήθελε να ξεχάσει. Αυτό πάντως που δεν ξεχνάω είναι πως η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τους MEGADETH ήταν στην αντίστοιχη περιοδεία που πέρασε από την Αθήνα στο Rockwave festival.
“The world needs a hero” countdown
- “When” (9.14)
Απαράδεκτο τραγούδι. Ναι ναι. Σχεδόν δέκα λεπτά (μα γιατί;), με μια μεγάλη ακουστική εισαγωγή και τον Mustaine να απαγγέλει με τον γνωστό του στόμφο στίχους γεμάτους απωθημένη οργή που κατευθύνονται σε κάποια πρώην που τον πλήγωσε… πρώην σύντροφο ή πρώην μπάντα; Το κακό βέβαια δεν είναι αυτό, αλλά που το πρώτο μέρος του κομματιού τραβάει για 3.44 λεπτά μέχρι να πάρει μπρος. Και όταν αυτό συμβαίνει, έχουμε μια αντιγραφή και επικόλληση του “Am I evil” σε σημείο που αναρωτιέμαι αν κάτι θέλει να μας πει ο ποιητής γιατί αποκλείεται ο Dave Mustaine να μην αναγνωρίζει πως το ριφ, τα κουπλέ και η μελωδία είναι από αλλού. Και αυτό τραβάει για άλλα τρία λεπτά μέχρι να μπει το εντελώς άνευρο, εκτελεστικά και ηχητικά, σόλο. Και στο τέλος περιμένεις κάπου να απογειωθεί το κομμάτι αλλά μένει στάσιμο.
- “Moto psycho” (3.06)
Το πρώτο single του δίσκου δεν είναι κακό. Έχει ένα σχετικά ωραίο κουπλέ, πιο ωραία γέφυρα και ένα riff που κάπως περνάει. ΟΚ. Το ρεφραίν όμως δείχνει τεμπελιά, είναι απλοϊκό και εκνευρίζει με την επανάληψη. Το κομμάτι κλείνει με fade out, κάτι που δεν συνήθιζε ο Mustaine, και μένουμε με την αίσθηση πως ακούσαμε για τρία λεπτά ένα άνευρο και βαρετό ρεφραίν.
- “Promises” (4.28)
Γλυκανάλατη μπαλάντα με τη συνδρομή εγχόρδων που μιλάει για ένα ζευγάρι που μπορεί να είναι μαζί και χαρούμενο μόνο στη ζωή μετά; Όχι ευχαριστώ Dave.
- “Losing my senses” (4.40)
Από το εναρκτήριο riff, ο εκπαιδευμένος ακροατής θα πρέπει να αναφωνήσει πως το “Losing my senses” ξέμεινε από τις ηχογραφήσεις του “Risk”. Γι’ αυτό που είναι πάντως, δεν είναι καθόλου άσχημο. Αλλά δεν έχει θέση στο άλμπουμ που τάχα μου επαναφέρει τους MEGADETH στις thrash ρίζες του.
- “Silent scorn” (1.42)
Πολύ μου αρέσουν τα διάφορα σύντομα intro/outro που έχει γράψει στα 00s ο Mustaine. Το “Silent scorn” είναι ένα από αυτά, με όμορφη μελωδία, σκοτεινή ατμόσφαιρα και την έκπληξη της τρομπέτας. Αλλά στα 1.42, δεν μπορεί να ανέβει πολύ ψηλά αν και ήδη στη θέση οχτώ από τα δώδεκα.
- “1.000 times goodbye” (6.25)
Εδώ κάπως αρχίζει κάτι να γίνεται. Ωραίο το εναρκτήριο riff αλλά γιατί τραβάει για τόση ώρα; και γιατί το τραγούδι ολάκερο ξεπερνά τα έξι λεπτά με ένα βασικό ρεφραίν να επαναλαμβάνεται σε σημείο κουραστικό; Παρόλα αυτά, τα διάσπαρτα σόλο του Pitreli θυμίζουν λίγο παλιές εποχές και το κομμάτι έχει μια ορμητικότητα, ένα thrash groove και γενικότερη προσέγγιση με τη στακάτη κιθάρα και το μπάσο. Αλλά τραβάει για πολλή ώρα και στο τέλος κάπου κουράζει ειδικά με τους διαλόγους στο τηλέφωνο με άλλη μια κακιά γυναίκα που πλήγωσε τον Dave τον οποίο πρέπει να ακούμε να κράζει και να φτύνει χολή για πολλοστή φορά. Το καταλάβαμε πως έχει απωθημένα, αλλά μήπως το παρακάνει πια;
- “Disconnect” (5.20)
Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο δεν λέει με το καλημέρα πως οι MEGADETH άφησαν πίσω τους alternative πειραματισμούς αφού και το “Disconnect” αναμφίβολα ανήκει, αν όχι στο “Risk”, τότε στο “Cryptic writings”. Αν και το riff είναι απίστευτα απλοϊκό, έχει κάτι το πιασάρικο. Το ρεφραίν είναι επίσης πιασάρικο και το κομμάτι έχει έναν δυναμισμό και μια ατμόσφαιρα που το ανεβάζουν πιο ψηλά από τα μισά κομμάτια του δίσκου. Αλλά μέχρι εκεί.
- “The world needs a hero” (3.52)
Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου δεν είναι άσχημο. Το ρεφραίν και πάλι με πάει πίσω στο “Risk” αλλά το υπόλοιπο έχει μια ορμητικότητα, κοφτά riff και κουπλέ, έναν Mustaine ευτυχώς σε πολιτική θεματολογία και να φτύνει σαρκαστικούς στίχους με το γνωστό του ύφος. Και κάπου εκεί ο νους πάει στο “Peace sells…” αλλά όχι για πολύ. Το μπάσιμο στη μέση βοηθά το κομμάτι να απογειωθεί και κάπου εκεί ο νους μου πήγε στο “Countdown to extinction” αλλά και πάλι για πολύ λίγο.
- “Burning bridges” (5.20)
Εδώ ο Mustaine φαίνεται να έχει έμπνευση και να συνδυάζει όμορφα την τεχνοτροπία του “Rust in peace” με κείνη του “Countdown to extinction”. Όχι ότι κάνει κάτι ρηξικέλευθο αλλά ξεχωρίζει οπωσδήποτε από τον σωρό και σε κάνει να θες να το ακούς σε επανάληψη. Το ρεφραίν πάλι θυμίζει “Risk” αλλά ανάθεμα με αν το σόλο σκέλος δεν σε τραβάει από τα μαλλιά και σε στέλνει για headbanging.
- “Recipe for hate…warhorse” (5.18)
Ένα από τα πρώτα πολύ δυνατά κομμάτια του δίσκου που όντως σε πάει στις thrash ρίζες του γκρουπ. Σκοτεινό, με έναν μειλίχιο Mustaine στο μικρόφωνο, σόλο που φυσικά φωνάζουν “Holy wars…The punishment due”, αφού και ο τίτλος είναι παρόμοιος (το πιάσατε το νόημα;). Έχουμε επίσης έναν σαρωτικό Pitrelli και τον DeGrasso να δείχνει πως το κατέχει με τη δίκαση ειδικά (τόση ώρα έπρεπε να περιμένουμε ρε Dave για να ακούσουμε δίκαση;). Α, και το lead μπάσο στα σκοτεινά κουπλέ έχει αυτό το κάτι που μόνο οι MEGADETH ήξεραν να κάνουν. Και ύστερα από αυτόν τον οδοστρωτήρα ακολουθεί το “Losing my senses”. Μα τι γίνεται με την σειρά των κομματιών εδώ; Και δεν θα έπρεπε να ακολουθά το “Burning bridges” κανονικά αφού κάποια θέματα επαναλαμβάνονται;
- “Return to Hangar” (3.59)
Πώς να μην ψαρώσεις μόνο με τον τίτλο; Και όμως, το κομμάτι, ένα τετράλεπτο δυναμιτάκι, κλείνει πολύ όμορφα το μάτι στο “Hangar 18” και σου λέει πως το thrash όπως το συλλαμβάνει ο νους του Dave Mustaine δεν έχει πεθάνει. Οι κιθάρες, τα riff, τα διάσπαρτα σόλο και φυσικά οι στίχοι σε πάνω πίσω στο Hangar όπως λέει και ο τίτλος αλλά το sequel δεν είναι καθόλου κακό. Το κομμάτι παίχτηκε στην Αθήνα σε κείνη τη συναυλία του Rockwave και ομολογώ πως το ευχαριστήθηκα.
1.“Dread and the fugitive mind” (4.25)
Αυτό που οι Αμερικάνοι λένε “no brainer”. Ε ναι, δεν θέλει και πολλή σκέψη. Τεράστιο χιτ με σταθερή παρουσία στα setlist μέχρι και πολύ πρόσφατα και κομμάτι που με το καλημέρα σε ξεσηκώνει και στέλνει στη στρατόσφαιρα με τον συνδυασμό τραχύτητας και μελωδίας. Θυμάμαι το 2001 να το ακούω στο repeat σε σημείο που έλεγα πως όλο το άλμπουμ είναι κορυφαίο αλλά μάλλον γιατί περιέχει το “Dread and the fugitive mind”. Το μόνο κομμάτι του δίσκου που είναι ένα δέκα στα δέκα.
Φίλιππος Φίλης
