Κάποια άλμπουμ, είναι υπεράνω κριτικής.
Ένα τέτοιο άλμπουμ, είναι το “Youthanasia” των MEGADETH. Συνιστά μαζί με τους δύο μνημειώδεις προκατόχους του, την απόλυτα αγαπημένη τριάδα του γράφοντος. Εδώ, η ωρίμανση έρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ η εμπορική επιτυχία αυξάνεται γεωμετρικά με το συγκρότημα να γυρίζει όχι ένα όχι δύο αλλά τρία video clip με γερό budget από πίσω. O καλώς εννοούμενος ανταγωνισμός με τους METALLICA που τότε είχαν στα χέρια τους το “Black album” και έκαναν το κόσμο να παραμιλάει, οδήγησε τον MegaDave σε αυτή την οδό, βελτιώνοντας παράλληλα και τις μελωδικές του γραμμές, με ίσως τις καλύτερες που έχει γράψει στη καριέρα του. Ο δε ήχος που τους έκανε ο Max Norman, θεόρατος!
Αποτέλεσμα για πρώτη φορά, συλλογικής προσπάθειας δημιουργικά, με τον Mustaine να αφήνει ελευθερίες στους υπολοίπους. Πήραν όλα όσα έγιναν στο “Countdown to extinction”, τα έκαναν “ραδιοφωνικά” με τη καλή έννοια, αλλά και με πολλές γουστόζικες πινελιές εδώ κι εκεί. Το εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Hugh Syme, τρομακτικά συμβολικό, με την έμπνευση να έρχεται από το στίχο του ομώνυμου “We’ve been hung out to dry”. H έμπνευση γι’ αυτό κατ’ επέκταση, προέρχεται όχι μόνο από τον Jack Kevorkian καθώς και (κατά δήλωση Mustaine) από την κατάπτωση της νεολαίας λόγω ναρκωτικών, εγκληματικότητας, βίας και έλλειψης γονικής παρουσίας.
Θα έλεγε κάποιος πως θέτει το κλίμα για όλο το δίσκο, κάνοντας το ένα σκεπτόμενο μα και εύκολο να μπει σε κάθε σπίτι αριστούργημα.
Αριστούργημα που θα “κατατάξουμε”, με το άγρυπνο μάτι του αρχηγού να μας κοιτάει λοξά. Θα το καταφέρουμε και αυτό.
The “Youthanasia” countdown:
- “Victory” (4.27):
Το κομμάτι – γιορτή και δήλωση του Mustaine. Ένα υπέροχο κολάζ στίχων και τίτλων κομματιών από όλη τη πρότερη δισκογραφία τους, που λέει την ιστορία του ιδρυτή της μπάντας και φτάνει στο σημείο υπερβολικής δόσης και μια και δύο και όσες θέλετε φορές. Το πιο βολικό κομμάτι γι αυτή τη θέση κιόλας, παρά το φοβερό ρεφρέν του, γιατί όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι σαφέστατα ανώτερα.
Had fingers in my eyes, had needles in my veins
A knife right through my heart, I am a victory!
- “Blood of heroes” (3.58):
Άλλη μια στιγμή, όπου ο δίσκος αποκτά ας το πούμε ηρωικό περιεχόμενο. Μας ευλογεί κάποια ανώτερη οντότητα, πάμε να ριχτούμε στη μάχη αδέρφια και άλλα τέτοια….ή και όχι, γιατί δεν μιλάμε για τους MANOWAR αλλά για τους MEGADETH! Οι Dave Mustaine και σία, ακολουθούν μια άλλη στιχουργική οδό. Εδώ συνδυάζεται ο ηρωισμός τέτοιων περιγραφών με μια ατμόσφαιρα συμμορίας που θεωρούνται αθάνατοι και κάποιος θα έλεγε ότι κάνουν κουμάντο ως τέτοιοι. Οπότε αν έπρεπε να τους “δώσουμε” όπλα, αυτά θα ήταν μάλλον 45άρια και πολυβόλα. Ωραία πράγματα!
Walking stiff let me tell ya, better left for dead
And now we are on a mission, well it’s full speed ahead
My legion’s when we do the crime, let’s get one thing straight
To get there early is on time and showing up on time is late
- “Addicted to chaos” (5.27):
Τα τύμπανα οδηγούν ένα στακάτο κομμάτι, με μια υπέροχη γέφυρα (“Who will help me uuuup? Where’s the helping haaaand?”) και ένα ακόμα ωραιότερο ρεφρέν. Οι δε στίχοι, μιλούν για έναν άνθρωπο που έχασε κάποιον δικό του (χωρίς να τονίζει αν είναι συγγενής ή σύντροφος ή κάτι τέτοιο) ψάχνοντας την άκρη στη ζωή του (“One day, you’ll walk alone”), με μόνη λύση το χάος. Δε ξέρω αν και κατά πόσον είναι αυτοβιογραφικό για τον MegaDave της καρδιάς μας, πάντως σίγουρα έχει βρεθεί σε τέτοιες περιπτώσεις με όσα έχει ζήσει.
Who will help me up? Where’s the helping hand?
Will you turn on me? Is this my final stand? Oh
In a dream I cannot see, tangled abstract fallacy
Random turmoil builds in me, I’m addicted to chaos
- “Elysian fields” (4.04):
Mid-tempo κομματάρα, όπου εδώ ο Mustaine καταπιάνεται με τα Ηλύσια Πεδία. Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων. Από τις πιο όμορφα κρυμμένες στιγμές που μια Αμερικάνικη μπάντα ασχολήθηκε με κάτι ελληνικό, χωρίς να το βροντοφωνάζει, θα πω εγώ. Τα σέβη μου κύριοι! “Elysian fields – We ascend to our destiny, to the Elysian fields” τραγουδάει o Mustaine και τον ακολουθείς χωρίς δισταγμό. Αν ήθελες, ας έκανες κι αλλιώς!
- “Black curtains” (3.40): Η προσπάθεια των MEGADETH να γράψουν ένα ανάλογο “Sad but true”; Ένα κρυφό χαρτί του δίσκου, με μπόλικους ποιητικούς παραλληλισμούς που μιλάνε για τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου πριν πεθάνει.
Am I dreaming? My heart pounds my chest
Held for ransom in a spider’s web
Suffocating, no one hears my calls
Never ending till the black curtain falls
Λίγο ασαφές το τι τον οδήγησε εκεί, μια και μοιάζει κάτι ανάμεσα σε εφιάλτη και πραγματική ζωή με αναφορές και σε πυρηνικό όλεθρο. Πάντως, το κομμάτι παραμένει μαύρο και σπουδαίο, από αυτά που άλλοι θα σκότωναν να γράψουν, αλλά για τους MEGADETH είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι στον έκτο δίσκο τους. Και αυτό τα λέει όλα.
- “The killing road” (3.58):
Αυτοβιογραφικός ύμνος, καθαρά και ξάστερα. “I lost my mind, lost all my money, lost all my life to the killing road”. Νομίζω όποιος βρέθηκε σε περιοδεία, το νιώθει λίγο παραπάνω στιχουργικά. Αιχμηρό, mid-tempo αλλά και γκαζιάρικο κομμάτι, από αυτά που νιώθεις ότι η μπάντα τζαμάρει περισσότερο από ποτέ, διασκεδάζοντας το. Προσωπικά, πάντα πίστευα ότι έδενε με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ σαν αλυσίδα, λόγω αιχμηρότητας.
- “Youthanasia” (4.10):
Το λογοπαίγνιο, το εξώφυλλο, το θεόρατο αργόσυρτο άσμα και η γλαφυρότητα του Dave Mustaine όταν κάνει κοινωνικοπολιτική κριτική. Για τα καταραμένα παιδιά αυτού του κόσμου, που τα εκμεταλλεύτηκαν με διάφορους τρόπους, τα έστειλαν για δικό τους όφελος σε μάχες (“the wounded of the wars”), τους έκαναν κήρυγμα για το πως θα έπρεπε να ζουν τις ζωές τους, χωρίς να υπολογίζουν ούτε για μια στιγμή το πως νιώθουν εκείνα ή τι θα ήθελαν όντως να κάνουν σε αυτές. Από τα πλέον έξυπνα και προκλητικά για την κοινωνία τους εξώφυλλα, με τις αντιδράσεις να είναι τρομερές!
WE RUN FROM YOUTHANASIA
- “Family tree” (4.08):
Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου αλλά και της εν γένει καριέρας των MEGADETH. Είδαμε πόσο βαθύς στιχουργός μπορεί να γίνει ο Mustaine, αλλά εδώ πάει σε παιδικά τραύματα, με τη πένα του να είναι σαρκαστική, αρρωστημένα εύστοχη και σχεδόν αφηγηματική. Τι αφηγείται; Παιδική κακοποίηση παντός τύπου, με αντάλλαγμα τη σιωπή (“Let me show you, how I love you, it’s our secret, you and me”). Ό,τι ακριβώς σκεφτήκατε και ακόμα περισσότερα. Ένα άρρωστο οικογενειακό δέντρο όπου τα ενήλικα μέλη κακομεταχειρίζονται Με το μπάσο να πρωταγωνιστεί στα κουπλέ, χτίζοντας ένταση μέχρι το καταπληκτικά στοιχειωτικό ρεφρέν.
- “I thought I knew it all” (3.45):
Outsider επιλογή για πεντάδα, από αυτές που προσωπικά γουστάρω όσο τίποτα. Τούτο εδώ, είναι προσωπικά χαραγμένο στη καρδιά μου και δε φεύγει ποτέ! Ένα ακόμα κομμάτι ενδοσκόπησης για τον Mustaine, αλλά και γενικότερης για τον ακροατή. Τι συμβαίνει όταν εκεί που τα είχες σχεδιάσει όλα τόσο τέλεια (ή έτσι νόμιζες), η ζωή σου δίνει ένα γερό μάθημα και τα κάνει όλα σμπαράλια; Κάτι τέτοιες φράσεις βγαίνουν από το στόμα σου:
I thought I knew it all (I thought I knew it all)
I thought I had it made (I thought I had it made)
How could it end this way? (How could it end this way?)
I thought I knew it all (I thought I knew it all)
Δεν είναι εύκολο, αλλά πάντα προσπαθείς με κάθε μέρα να είναι ένα ξεχωριστό μάθημα. “Just like the change of seasons, just may not be my turn. But I know there’s a reason, the lesson’s mine to learn”. Καλά τα λέει ο MegaDave, καλά τα λέει.
- “A tout le monde” (4.14):
Η ιδέα της μπάντας να γράψει μια μπαλάντα, αλλά να έχει και Γαλλικά στο ρεφρέν! Γαλλικά, από το πουθενά! Δε ξέρω τι όνειρο είδε ο Mustaine με αυτή την ιδέα, πάντως είπε “αν είναι να το κάνω, θα το κάνω σωστά!”. Απόδειξη, το ότι έφερε δάσκαλο Γαλλικών στο studio, προκειμένου να του μάθει να το λέει σωστά το ρεφρέν! Υπέροχο νόημα πίσω από το video clip, σε ένα κομμάτι που θα έλεγε κανείς ότι είναι σίγουρα υπαρξιακής φύσεως, ενώ φυσικά έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πλέον χαρακτηριστικές και κορυφαίες στιγμές των MEGADETH. Στιγμή που οι ίδιοι επανηχογράφησαν με την Cristina Scabbia στο “United abominations” ξανακάνοντας και video clip. Μάλιστα, η κόρη του Mustaine, Electra, το τραγούδησε και ζωντανά σε εκπομπή. Να πέσουν τα video παρακαλώ!
A tout le monde, a tous mes amis
Je vous aime, je dois partir
These are the last words, I’ll ever speak
And they’ll set me free
- “Train of consequences” (3.41):
Το υπέροχα στακάτο δεύτερο κομμάτι και video clip του δίσκου (όπου φανερώνεται το εξώφυλλο σε όλη του την δόξα!), φτιαγμένο για να ξεβιδώνει σβέρκους. Το δε εισαγωγικό riff, εμπνευσμένο από έναν Mustaine που είχε κολλήσει σε ακραία κίνηση στο δρόμο για το studio και είχε τσαντιστεί τόσο μα τόσο πολύ σύμφωνα με δήλωση του χρόνια αργότερα. Μπήκε μέσα, έπιασε τη κιθάρα, το έγραψε και εμείς αναρωτιόμαστε το πως και τι. Θα μου πείτε, γι’ αυτό είναι αυτός που είναι. Μέγιστο κομμάτι με καταπληκτικό μεσαίο riff, που “κοιτάζει” στα δύο προηγούμενα αριστουργήματα σαν λογική. Στιχουργικά, περί συνεπειών ο λόγος…ηθελέστα και παθέστα δηλαδής! Αμ πως;
Set the mile a-rollin’, I’ll be clicking off the miles
My train of consequences, my box car life-o-style
My thinking is derailed, I’m tied up to the tracks
On the train of consequences, there ain’t no turning back
- “Reckoning day” (4.52):
Λατρεμένο κομμάτι “εκδίκησης”, από αυτά που μάλλον ταιριάζουν στην γενικότερη ιδιοσυγκρασία του Mustaine. Μοιάζει σαν να απολαμβάνει να γράφει κομμάτια για το πως θα βρει κάποιον ή κάποια και θα τους κάνει να πληρώσουν ακριβά για κάτι που έκαναν. Ακούστε την ερμηνεία του και πείτε μου δηλαδή αν κάνω λάθος! Επιπλέον, ιδανικός ΎΜΝΟΣ για να ανοίξεις τέτοιο διαμάντι με το άνοιγμα κλείσιμο να είναι λίγο το αντίστοιχο του “Enter sandman” (χτίσιμο – αποκλιμάκωση), τονίζοντας την καταπληκτική δουλειά που έχει πέσει στην παραγωγή. H δε ρεφρενάρα, προλογισμένη σε κάθε επανάληψη από τα καταπληκτικά leads του Marty Friedman, μνημειώδης! Το μεσαίο δε μέρος….σεμινάριο σύνθεσης. Ηλία, ρίχτο!
Don’t want no revenge
Ain’t no payback time
Ain’t called getting even
Here comes the reckoning…day!
Ο δίσκος εξερράγη εμπορικά. Νούμερο 4 στο Billboard, με το νούμερο ένα να ανήκει στους PANTERA και το “Far beyond driven” ενώ το ’95 έγινε πλατινένιος. Η συνέχεια για τους MEGADETH γνωστή, με το “Cryptic writings” (1997) να σηματοδοτεί, το τέλος της χρυσής τετράδας της μπάντας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…για άλλο κείμενο.
Γιάννης Σαββίδης
