Το δίλημμα μεγάλο, Ολυμπιακός –Παναθηναϊκός στον πρώτο αγώνα των play off μπάσκετ ή MONSTER MAGNET; Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές φορές τους Αμερικανούς πρωτεργάτες του ψυχεδελικού metal και καμία εκτός τηλεόρασης το δίδυμο των δύο ομάδων των ακριβοπληρωμένων παικτών, άκουσα την ταξική μου συνείδηση και βρέθηκα στο 117 της οδού Πειραιώς.
Στην αίθουσα θα ήμασταν γύρω στα 250 άτομα όσο οι VOID DROID με το μοντέρνο metal τους με στοιχεία από stoner/ μοντέρνο Αμερικάνικο heavy με ακραία φωνητικά ζέσταναν τον λιγοστό κόσμο, που ανταποκρίθηκε στον ήχο και την προσεγμένη εμφάνιση τους, επί σκηνής.
Η οθόνη πίσω από τη σκηνή, παίζει αποσπάσματα από ταινίες των 70’s και θα συνεχίσει για όλο το βράδυ. Είμαστε πια γύρω στους 450 σε αναμονή. Λίγο μετά τις 21.30 το σχήμα που μίλησε με τους εξωγήινους όταν οι υπόλοιποι έπιναν μπίρες και θαύμαζαν τα riff των METALLICA, ανέβηκε στη σκηνή. Τελευταίος ο σαμάνος του stoner/psychedelic metal Dave Wyndorf σε φανερά καλή διάθεση και αδυνατισμένος, γεμάτος ενεργητικότητα. Από εκεί και πέρα το πάρτι ήταν δεδομένο. Το 117 έχει γεμίσει από τη μυρωδιά τσιγάρων, «τσιγάρων», πούρων και λιγοστό κόσμο που έχει έρθει με σκοπό να διασκεδάσει, ό,τι και αν γίνει. Τραγούδια που θα ικανοποιούσαν τον φίλο του σχήματος, από το εναρκτήριο “Dopes to infinity” στο “Radiation day” και το 117, ήδη δονούνταν από έναν Wyndorf αποφασισμένο να προσφέρει θυσία στον θεό του rock n’ roll. Μόλις τρίτο στη σειρά το “Powertrip” και το οξύμωρο του να βλέπεις 20αρηδες να τραγουδούν “I ain’t gonna work another day in my life” δημιούργησε τρόμο στα γραφεία του ΕΦΚΑ, που βλέπει τις ασφαλιστικές εισφορές να μειώνονται πριν καν εμφανιστούν. Οι διαστάσεις που έχει πάρει αυτό το τραγούδι στην rock μυθολογία και στη χώρα μας είναι αντίστοιχες της απόκρουσης του Γκόρντον Μπανκς στο σουτ του Πελέ, στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1970.
Οι MONSTER MAGNET για ακόμη ένα βράδυ δικαίωσαν την φήμη του αλλά και την αγάπη τους σ’ αυτό, αποδίδοντάς το με κέφι, ζωντάνια και δυναμισμό. Για τη συνέχεια ένα τραγούδι από την επερχόμενη δουλειά τους με τίτλο “Mind fucker” αν άκουσα τον τίτλο καλά. Ρυθμικό, σκληρό, συνεχίζει στην πορεία του συνδυασμού metal με ολίγη από ψυχεδέλεια. Ακολούθησαν τα “Medicine”, “Look to your orb for the warning”, “Twin earth”, το ρυθμικό “I want more” με τα λογύδρια του Wyndorf για τις επιθυμίες, το ψυχεδελικό τζαμάρισμα του “Dinosaur vacuum” με τις προφανείς επιρροές από HAWKWIND. Για το τέλος του κυρίως σετ έμεινε ο πυρήνας της ουσίας της μουσικής των ΜONSTER ΜAGNET, το “Spine of God”. Η εικόνα πίσω από το σχήμα στην οθόνη, αλλάζει και από ταινίες 70ς, όλα γίνονται ψυχεδελικά σχέδια. Η απόδοση του τραγουδιού επί σκηνής είναι μια ωδή στο διάστημα, στον Θεό, στον αρχέγονο άνθρωπο, στον υπερβατικό ήχο που ξεκινά από την δημιουργία του πρώτου μορίου, της πρώτης ταλάντωσης της πρώτης χορδής, του πρώτου κύματος που διέσχισε το χώρο και το χρόνο, για να μετουσιωθεί στην ηλεκτρική προσευχή του Wyndorf που γονάτισε κάποια στιγμή στη σκηνή για να προσευχηθεί στον συμπαντικό Θεό.
Αποχώρηση από τη σκηνή μετά από μια ώρα παρουσίας και επιστροφή μετά από περίπου πέντε λεπτά, για το encore. Ο κόσμος διψά για περισσότερη μουσική, η οθόνη πίσω από το σχήμα, γεμίζει με εικόνες από την επίθεση των ελικοπτέρων στο Βιετναμέζικο χωριό, από το «Αποκάλυψη τώρα» και το “Negasonic teenage warhead” γεμίζει με το “I won’t deny you babe” την Αθηναϊκή νύχτα, κάνοντας την Πειραιώς να ταλανίζεται από τους πιστούς που συντονίζονται με τον αρχιερέα Wyndorf και το γειτονικό Γκάζι να παραξενεύεται γιατί υπάρχει ζωή πέρα από το δήθεν. Το “Tractor” ισοπεδώνει το κοινό και όλοι ξέρουμε ότι έχει μείνει ακόμη μια σφαίρα στο όπλο των MONSTER MAGNET. “Space Lord” και όλοι χορεύουν, τραγουδάνε, κλαίνε, πετάνε, χάνονται, σε ένα κλείσιμο αντίστοιχο του Woodstock, σε ένα κλείσιμο αντίστοιχο μιας συναυλίας μικρής σε διάρκεια, αλλά μεγάλης σε συναισθηματική φόρτιση και με το σχήμα σε φόρμα, καλοκουρδισμένο και επικοινωνιακό.
Αποχωρούμε χαρούμενοι αν και διψασμένοι για λίγο παραπάνω. Οι MONSTER MAGNET σε μια περιοδεία που δεν υποστήριζε κανένα νέο άλμπουμ, καμία επέτειο, ήρθαν ,έπαιξαν, μας ισοπέδωσαν και έφυγαν αφήνοντας μας να παραμιλάμε και να ζητάμε κάτι παραπάνω, μέχρι την επόμενη φορά.
Ίσως αν αντί του Singleton έπαιζε ο Wyndorf, ο ΠΑΟ να μην έκανε κοιλιά από το 38’ και να έπαιρνε τον αγώνα. Τελικά τα πάντα είναι ψυχολογία και ο Πασκουάλ, χρειάζεται μαθήματα από τον Wyndorf.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Christina Alossi
