Η όποια αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρξει για να κρίνουμε πολλάκις ένα δίσκο και ειδικά μία συναυλία, πάει περίπατο από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Είναι εκείνες οι στιγμές που ότι και να σκεφτείς, ότι και να θέλεις να πεις ή να γράψεις, οι εξελίξεις σε προλαβαίνουν και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι όσο το δυνατόν σώφρων και ακριβής περιγράφοντας το σοκ που είδες. Έτσι ακριβώς θα μπορούσα να πω ότι ένιωσα με τον τρίτο (και μάλλον καλύτερο) ερχομό των ΜΕΓΑΛΩΝ MORTUARY DRAPE στη χώρα μας. Η συγκεκριμένη εμφάνιση όμως είχε την ιδιαιτερότητα ότι θα παιζόταν ολόκληρο το απόλυτο αριστούργημά τους κι εκ των ακρογωνιαίων λίθων όλου του ακραίου ήχου, “All the witches dance”. Ο κόσμος που δεν τους είχε δει ποτέ (καλή ώρα σαν εμένα) δεν το σκέφτηκε πολύ και παρά το γεγονός ότι την ίδια μέρα έπαιζαν οι ξεχωριστοί ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΥΜΦΗ (κρίμα που πέσανε ίδια μέρα), έδωσε το παρόν στο καθιερωμένο πλέον Temple όπως συμβαίνει με τα τελευταία –αρκετά- live που διοργανώνει το Bowel Of Noise. Η συναυλία θα αρχίσει τελικά γύρω στις 10 και κάτι (δεν είμαστε και με ένα ρολόϊ πάνω από το κεφάλι μας, ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία) και εξ αρχής η βραδιά έγινε πολλά υποσχόμενη.
Οι SLAUGHTERED PRIEST ήταν, είναι και θα είναι πάντα εγγύηση όπου και να τους πετύχεις, είτε αν βρίσκονται μέσα στα ηχεία σου, είτε αν τους έχεις μπροστά σου στο συναυλιακό σανίδι. Κάθε φορά που τους βλέπω τολμώ να πω ότι είναι εντυπωσιακά καλύτεροι από την προηγούμενη, παίζουν με πάθος, βγάζουν τίμια ολντσκουλιά και τα δίνουν όλα στο 101% μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αυτή τη φορά παίξανε και σχεδόν μία ώρα, στην μακράν της δεύτερης χορταστικότερη εμφάνιση που τους έχω παρακολουθήσει (η οποία μπορεί και να ήταν και η δέκατη, ευτυχώς οι δρόμοι μου με τους δικούς τους ανταμώνονται συχνά). Ο ήχος με το γνωστό echo που έχουν οι περισσότερες βαβουριάρικες μπάντες στο Temple, οι κιθάρες δυνατές με ξυραφένιες thrash ριφφάρες και τα φωνητικά όσο μπροστά πρέπει. Το σουλούπι του Ungod σε μπάσο και φωνή πάντα θύμιζε μικροκαμωμένο Glen Benton και είναι ύψιστη μορφή όλης της σκηνής μας, στιβαρός και μπροστάρης της μπάντας, δίνει τον τόνο ώστε να τα διαλύσουν όλα όπως πρέπει. Και φυσικά το καθιερωμένο μου ραντεβού ανά 2-3 βδομάδες με τον Maelstrom στα τύμπανα, τον μέγιστο γυρολόγο-δολοφόνο του Ελληνικού ακραίου ήχου, που αυτή τη φορά βάρεσε τόσο δυνατά που αντιπαρήλθε και τον όχι ιδανικό ήχο που είχαν τα τύμπανα του, ο άνθρωπος δε μπορεί να παίξει ήρεμα, πετσοκόβει και συμφέρει. Άξια μέγιστης μνείας εμφάνιση, μακάρι να τους βλέπουμε όσο συχνά μπορούν να παίζουν.
Η συνέχεια θα μας φέρει με κάτι που δεν το περίμενε πιστεύω κανείς, ίσως μόνο όσοι τους είχαν δει παλιότερα. Παρένθεση εδώ, διότι και οι παλιοί θαμώνες συναυλιών τους έφευγαν στο τέλος από το Temple επιεικώς με το στόμα ανοιχτό, λέγοντας ότι ήταν 10 φορές καλύτεροι από παλιά. Για παλιά δεν ξέρω μια και δεν ήμουν παρών, αλλά αυτό που είδα και άκουσα ήταν σίγουρα 10 φορές καλύτερο από τον ήχο του αγαπημένου σε όλους μας όσους βρεθήκαμε εκεί “All the witches dance”. Η ώρα είναι ήδη προχωρημένη, 23:20 και ακούγονται οι ψαλμωδίες του “My soul”, η καρδιά χτυπάει δυνατά και οι Ιταλοί γείτονες μας βγαίνουν αρχοντικότεροι απ’ όσο μπορεί να περιγραφεί με τον κορυφαίο ήχο μπάντας που έχω ακούσει στο Temple σε όλες τις συναυλίες που έχω παρεβρεθεί. “Primordial” και γυρνάμε 25 χρόνια πίσω, οι κιθάρες φυσάνε, τα τύμπανα θυμίζουν Καραϊσκάκη, Καμπ Νου και Μπομπονέρα μαζί, ομοβροντίες που συνοδεύουν την απίστευτη για την εποχή που βγήκε ο δίσκος μουσικότητα και ένας Wilderness Perversion στα φωνητικά να καταπίνει πλανήτες και να φτύνει γαλαξίες με την απίστευτη, παντοδύναμη και πεντακάθαρη πωρωτική σε άρθρωση φωνάρα του.
Ηγέτης που έπιανε τη μισή σκηνή μόνος του (δεν είναι και δύσκολο μια και είναι σκέτος ογκόλιθος στο παρουσιαστικό ούτως ή άλλως), κάνει το απόλυτο κοντράστ με την ατραξιόν του συγκροτήματος, που δεν είναι άλλος από τον μπασίστα S.C. Ο τύπος είναι 1.60 με το ζόρι και το μπάσο του δείχνει πολύ μεγαλύτερο από αυτόν, αλλά μαγεύει το πράσινο εξάχορδο του και παίζει παπάδες, κοπανάει κεφάλι πρώτος προτρέποντας και το κοινό να κάνει το ίδιο, σχεδόν επιπλέει μέσα στην κουκούλα που φοράει, αλλά ντύνει την υπέροχη μουσική των Πιεμοντέζων με απίστευτη λυρικότητα και πατάει σε νότες που επιτρέπουν στους άλλους έγχορδους και τον ντράμερ να ζωγραφίσουν. Όλο το “All the witches dance” απλώνεται μπροστά μας, ταχυπαλμίες στα “Larve”, “Tregenda”, “Occult abyss”, ρίγη στο ομότιτλο του δίσκου, πως γίνεται ένα τέτοιο ΜΕΓΑΛΕΙΟ να αναπαράγεται τόσο υπέροχα και καλύτερα 25 χρόνια μετά; Αυτό είναι χάρισμα, όχι σύμπτωση. Και πως μπορείς να πάθεις μεγαλύτερη πλάκα απ’ όσο έχεις ήδη πάθει; Με διασκευάρα MERCYFUL FATE!!!!! Έχουν τελειώσει τα κομμάτια του δίσκου, ακούω ένα υποχθόνιο lead που κάτι μου θυμίζει, θα τζαμάρουν μέχρι το επόμενο λέω, κι αρχίζει να παίζεται το “Nightmare be thy name” σε εκπληκτική δικασάτη απόδοση που μοιράζει εύκολα υπογλώσσια στους 10 που το κατάλαβαν!
Κρίμα που για μία μπάντα που οι MF είναι η απόλυτη βάση του ήχου της, οι οπαδοί της να δείχνουν πλήρη άγνοια στη διασκευή, αλλά και μόνο για τη χαρά που ένιωσα το λήγω εδώ. Καπάκι λοιπόν πάρε άμοιρε οπαδέ και όλο το EP “Into the drape”, πάρε και ομότιτλο “Mortuary drape”, πάρε και “Abbot” για το τέλος, πάρε 85’ απύθμενης νοσηρής ατμόσφαιρας με το κοινό να τους ξαναζητάει και τη μπάντα με χαρά να ανταποκρίνεται και γενικά, πάρε μία ανάμνηση που δε θα ξεχάσεις ΠΟΤΕ. Αν βάλω σε οτιδήποτε δίπλα τον όρο black metal (που οι MD πάντα ήταν πολλά παραπάνω από αυτό), τότε ίσως και να είδαμε την κορυφαία συναυλία του είδους στη χώρα μας. Πάντα έστεκαν υπεράνω συγκρίσεων και τάσεων, πάντα τραβούσαν μοναχικό δρόμο, αλλά αυτό που έκαναν επί σκηνής, δεν θα το ξαναδούμε από κανέναν. Ο σεβασμός που είχαν και πάντα θα έχουν απέκτησε πλέον στα μάτια όσων έδωσαν το παρόν απόλυτη επιβεβαίωση και ο τρόπος με τον οποίο γέμισαν τη σκηνή, σεβάστηκαν την ιστορία τους και το εκστασιασμένο κοινό, ας είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις μπάντες που θα μας επισκεφτούν μελλοντικά, παλιές και καινούργιες. Κι επειδή μου δώσανε την αφορμή και πάντα ήθελα να το γράψω σε κείμενο ως πιστό σκυλί της Squadra Azzurra… FORZA ITALIA!
Υ.Γ.: Ακόμα και ο απόλυτος επαγγελματισμός μπορεί να πάει περίπατο μετά από τέτοια απόδοση. Ο Κώστας –εκ των διοργανωτών της συναυλίας- στο τέλος πέταξε τη μυθική ατάκα «Τα παρατάω όλα και πάω να κλειστώ σ’ ένα νεκροταφείο», μην πιστεύοντας κι ο ίδιος τι είδε κι αυτός και όλοι μας. Τα παιδιά του Bowel Of Noise προσπαθούν και φέρνουν ονόματα που δεν μπλέκονται σε μάζες και φασέϊκα ακούσματα, αλλά έχουν πολύ δύσκολο έργο στο να ξεπεράσουν μελλοντικά αυτό το υπερθέαμα των MORTUARY DRAPE. Τους εύχομαι δημόσια να φέρουν ονόματα που θα παίξουν έστω στο 50% αυτού που είδαμε και πάλι ευτυχισμένοι θα είμαστε, εκτός αν οι τίμιοι κάφροι SINISTER κάνουν το θαύμα τους. Η 9Η Μαρτίου είναι κοντά!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
