a
Από που να το πιάσεις, που να το αφήσεις ό,τι έγινε το Σάββατο το βράδυ στο Κύτταρο. Σουηδικής υπεροχής το ανάγνωσμα, οι NECROPHOBIC μετά από 11 χρόνια στην Ελλάδα…για μια και μόνη συναυλία στον λατρεμένο συναυλιακό χώρο της οδού Ηπείρου. Ο γράφων, σας έχει αποτυπώσει τις σκέψεις του για το συγκρότημα στο εκτενές αφιέρωμα που προηγήθηκε, οπότε δε θα σας κουράσει περαιτέρω με αυτές. Απλά να δώσω εύσημα που το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα, αλλά και στο κόσμο που το στήριξε ικανοποιητικότατα (δεδομένου ότι γίνεται της κακομοίρας από συναυλίες – την ίδια μέρα έπαιζε ο τιτάνας της εξάχορδης Steve Vai στο Fuzz). Αρκετά όμως με αυτά τα γύρω γύρω, πάμε να τα δούμε ένα – ένα, τι λέτε;
Επί σκηνής οι παλαίμαχοι deathrashers PIRANHA. Από το έμπα με το “Human disease” καταλάβαμε ότι βγήκανε με μεγάλα κέφια. Παίζοντας υλικό τόσο από το “World’s grave” (1992) όσο και από το “Arise from the shadows” (2017) οι PIRANHA φρόντισαν να ζεστάνουν μπόλικους σβέρκους ενόψει NECROPHOBIC. Εντύπωση έκανε πως ήταν πρώτη σειρά πολλοί νεότερης ηλικίας που σίγουρα δεν είχαν γεννηθεί όταν εκείνοι πρωτοεμφανίστηκαν. Σημαντικό μια μπάντα να μην απευθύνεται μόνο σε παλαίμαχους, αλλά να ανανεώνει το κοινό της. Ένα κοινό που ζεσταινόταν όλο και περισσότερο, ακόμα και στις πιο πειραματικές στιγμές τους (βλέπε “Dead boat” από το “Arise from the shadows”).
Με κομμάτια όπως το “Cancer”, το “Unholy lie” και το μεγάλο “World’s grave” από το παρελθόν, θύμησαν σε παλιούς και έμαθαν στους νεότερους, ενώ το “Arise from the shadows” τιμήθηκε δεόντως, με αρκετές επιλογές ό και τον ήχο του σήμερα να κολακεύει το ύφος τους. Ο τραγουδιστής τους, δεν ξέχασε να μας ευχαριστήσει που τους στηρίζουμε και τους τιμάμε με τη παρουσία μας λέγοντας χαρακτηριστικά “κάποιοι μας κρατάνε εδώ πάνω στη σκηνή 52 χρονών και είστε εσείς”. Πάντα είναι χαρά μου να βλέπω αυτό το συγκρότημα και αναμένω την επόμενη δουλειά τους. Και εις άλλα με υγεία!
Κάπου εκεί στις 10:15 τα φώτα πέφτουν…μήπως είναι ένα σημάδι ότι θα γίνει μακελειό; Ανοίγουν πάλι, για να δούμε στη σκηνή, τους τιμώμενους Σουηδούς, το μέγιστο καμάρι του black metal της χώρας τους, σε μια από τις πιο εκρηκτικές εμφανίσεις που έχω δει στο είδος. Βαθιά rock ‘n’ roll ενέργεια, γκριμάτσες στο κοινό, χαμόγελα, λύσσα κακιά και αρχηγική απόδοση από τις πρώτες νότες του “Taste of black” από το “Bloodhymns” που έκανε τον κόσμο να λυσσάξει μαζί τους! Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και τους χαζεύω…”ρε τα τσογλάνια” σκέφτομαι…πως το κάνουν αυτό; Και πριν πάρουμε ανάσα…”SPAAAAAAAWNED….BY EVIIIIIL”. Οι δαίμονες στήσανε χορό σου λέω, άντε γεια! Τσίμπα και το “The call” για να τιμηθεί ξανά το “Darkside” στα καπάκια.
Πίσω στο παρόν και στο “The infernal depths of eternity”, ανατριχιαστικό κομμάτι επί σκηνής, ανείπωτη σύλληψη, τρομερή εκτέλεση. Άρπα και το “Into Armageddon” μην αφήσουμε και το “The third Antichrist” παραπονεμένο και δεν κάνει! Η μπάντα έχει τρελαθεί με την υποδοχή που τους επιφυλάξαμε, με το κοινό να φωνάζει διαρκώς ανάμεσα στα κομμάτια “NECROPHOBIC, NECROPHOBIC” και ο τραγουδιστής Anders απλά να το απολαμβάνει και να μας κάνει νόημα να το συνεχίσουμε. Μας χιλιοευχαρίστησε που τους τιμήσαμε με τη παρουσία μας, γυρίζοντας μας πίσω στο χρόνο…”Sacrificial rites”. Στου παιδιού μου τη χαρά, θυσίασα ένα κόκορα….ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Σφαγή στο ίσωμα…αμάν αμάν μανούλα μου! Το “Womb of Lilithu” τιμήθηκε με το “Splendour nigri solis”, δείχνοντας μας μια άλλη πτυχή της μπάντας.
Ακολουθεί το “Tsar bomba” (με τον Anders να μας αποκαλεί “the greatest of the great” προλογίζοντάς το), με το “Revelation 666” να σκάει καπάκια. Το κομμάτι με το οποίο τους έμαθα για πρώτη φορά…εκεί τα έχασα…έπαθα ζημιά, τους έβλεπα να το παίζουν καρφί και εκείνο το φινάλε, που πάντα με συγκινεί. Κάπως έτσι, τελείωσε το κύριο μέρος του set. Πρώτο encore “Blinded by light, enlightened by darkness” (ωχ ωχ ωχ), “The crossing” (πόνος) για να τιμηθεί και το “Hrimthursum”…και κερασάκι στη τούρτα το φερώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου “The nocturnal silence” (σοκ και δέος). Μια καλολαδωμένη μηχανή που σάρωσε ό,τι είχε το θράσος να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της. Βουτιές, ξεβίδωμα μέχρι αποκολλήσεως σβέρκου με τη νεότερη γενιά να τα δίνει όλα στις πρώτες σειρές.
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο ΔΕΥΤΕΡΟ encore, με το ομώνυμο κομμάτι του “Darkside”. Προσωπικά να πω ότι χάρηκα τόσο που εκπροσωπήθηκαν όλα τα άλμπουμ έστω με ένα κομμάτι έκαστο. Πολύ καλομοιρασμένο και δουλεμένο σετ. Και η απόδοση, τα είπαμε, σε αυτό ο Sebastian κατέβηκε στο κοινό και σόλαρε μπροστά μας…τι να πεις, τον βλέπεις. Παιχταράς που χαλάει το κόσμο το παιδί…ωραίος και μοιραίος με τη κόκκινη κιθάρα BC Rich λες και είναι ο Jonathan Steele από το σύμπαν του “The crimson idol”, με τον έτερο κιθαρίστα να είναι φτυστός ο Chris Holmes αν έπαιζε σε black metal μπάντα (σε σχετική ερώτηση μετά απάντησε γελώντας “μου το λένε συχνά!”). Εύσημα στον αρχηγό Joakim Sterner που πίσω από το kit κρατούσε τα μπόσικα μη χαμπαριάζοντας από τίποτα!
75 λεπτά μετά, οι NECROPHOBIC κατέβαιναν θριαμβευτές από το σανίδι του Κυττάρου, με εμάς να παραμιλάμε για το τι είδαμε, τι ζημιά μας έκαναν, αλλά κυρίως…πόσο μας λείπουν ήδη! Να σημειωθεί πως η μπάντα έκατσε υπομονετικότατα για φωτογραφίες, υπογραφές, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά αλλά και κάργα χαλαρή διάθεση. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει έναν έξτρα σεβασμό στους ανθρώπους που τους βλέπουν και τους κάνουν να ανεβαίνουν στο σανίδι και να τα δίνουν όλα. Κάτι τέτοια κάνουν τις μπάντες να ανεβαίνουν στα μάτια μου, πέραν του αμιγώς μουσικού. Εις το επανιδείν!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες Σοφία Θεοδώρου (Afternoiz)
