NEED – “Norchestrion” (Ikaros Music)

Για τους NEED έχετε διαβάσει πολλάκις στο Rock Hard, διότι πολύ απλά αξίζουν την προσοχή μας. Ένα συγκρότημα που αγωνίζεται να καταξιωθεί και να αναγνωριστεί, μέσα από σκληρή δουλειά και σταθερά βήματα. Η πρόοδος της πεντάδας, είναι πέραν από αισθητή στις πέντε δισκογραφικές δουλειές που μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα και η ποιότητα που ξεπηδά από την μουσική τους, είναι αξιοσημείωτη.

Είχα εξάρει τόσο την βελτίωσή τους, όσο και την αρτιότητα του “Hegaiamas: a song for freedom”, του 2017 το οποίο με είχε κερδίσει από το πρώτο άκουσμα, οπότε από την μια η προσμονή για τον διάδοχό του ήταν μεγάλη και από την άλλη, επιτρέψτε μου να μην είμαι απόλυτα αντικειμενικός. Βλέπετε, οι NEED παίζουν ακριβώς το είδος της μουσικής που με εξιτάρει, σκληρό progressive metal με σκοτεινή ατμόσφαιρα, τεχνικά μέρη και μαγευτικές μελωδίες.

Τόσο το groove-άτο ριφ του “Avia”, όσο και η funk προσέγγιση του μπάσου κερδίζουν την προσοχή μου από την αρχή και οι έντονες  Ray Alder στιγμές στην απόδοση του τραγουδιστή, ταιριάζουν υπέροχα, σε ένα τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ και προσδιορίζει αυτό που θα ακούσουμε. Είναι τόσο η αποδοχή των επιρροών τους (PAIN OF SALVATION, SOEN, DREAM THEATER, HAKEN, FATES WARNING), όσο και η αθώα περιέργειά τους, για να ανακαλύψουν νέους κόσμους, που διαμορφώνουν το μουσικό τους καμβά. Αναζητώντας ψεγάδια, θα έλεγα πως θα ήθελα περισσότερη καινοτομία από μια prog μπάντα, όμως το άλμπουμ ακούγεται τόσο ευχάριστα, που με κάνει να το ξεπερνώ εύκολα.

Επίσης υπάρχει μια θεατρικότητα στα τραγούδια των NEED που φανερώνεται μέσα από διάφορες πτυχές τους. Εύκολα αναγνωρίζουμε το πάθος και τον χαρακτήρα του Jon Voyager στο μικρόφωνο, όπως και στους στίχους. Επιπλέον, η εναλλαγή μοτίβων και διάθεσης (ακόμα και μέσα στο ίδιο τραγούδι) προσθέτει στην θεατρικότητα, αλλά πολύ περισσότερο οι αφηγήσεις και οι διάλογοι που υπάρχουν και πάλι στο άλμπουμ. Έτσι κομμάτια όπως το “V.A.D.I.S.” – ένα παιχνίδι λέξεων και εκφράσεων – σε ταρακουνάει και σε σπρώχνει σε υπαρξιακές αναζητήσεις και περιβαλλοντικές ανησυχίες στο μέσο του δίσκου. Ενώ στο τέλος, στο “Kinwind” υπάρχει ένας μελοποιημένος μονόλογος, βγαλμένος λες, μέσα από μια από τις καλλιτεχνικές παραστάσεις του George Ravaya, τόσο μελαγχολικός και παράλληλα τόσο σκληρός συναισθηματικά.

Πρέπει να εκθειάσουμε την συμβολή του Anthony Hadjee στα πλήκτρα, τα οποία βρήκα πιο κυρίαρχα από το παρελθόν, να ζωγραφίζουν πραγματικά, τόσο στο “Beckethead” όσο και στο “Bloodlux” (που νεύει στους DT). Οι NEED είναι τόσο προσιτοί και παράλληλα περίπλοκοι, με τρόπο που το έκαναν και οι COHEED AND CAMBRIA (καλά αυτό το μέρος στο μέσο του “Ananke” θα το ζήλευε και ο Claudio Sanchez). Στο δεύτερο σκέλος παίζει μεγάλο ρόλο το ρυθμικό τους μέρος, που όχι μόνο μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά τόσο το μπάσο του Viktor, όσο και τα τύμπανα του Stelios είναι εκπληκτικά! Το καλύτερο ρεφραίν του δίσκου, θα το βρείτε στο “Circadian” το οποίο έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά σε ανύποπτες στιγμές. Βέβαια, εξίσου κολλητικό είναι και το κοφτό “I’ve become so dark and sinister” του “Nemmortal”, ένα τραγούδι με εναλλασσόμενες διαθέσεις και φοβερή ενορχήστρωση.

Δυο κουβέντες στο τέλος, για το έπος του “Ananke” (αναγραμματισμός του ΚΑΝΕΝΑ, υποθέτω) το 19άλεπτο μελοδραματικό τραγούδι, που εσωκλείει όλες τις αρετές της μπάντας. Έχει μέρη που εύκολα θα δημιουργούσαν τρία διαφορετικά κομμάτια, αλλά έχουν δέσει αρμονικά εδώ. Εισαγωγή, με τον Jon να ψιθυρίζει και να ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα πριν ξεκινήσει ο καταιγισμός από τα (a la Petrucci) riff του Ravaya. Εδώ περιέχονται οι λέξεις που κοσμούν το “Norchestrion” κι επαναλαμβάνονται: “A song for the end”. Οι ερμηνείες όλων είναι εντυπωσιακές και θα βρείτε στοιχεία που πατάνε στους προηγούμενους δίσκους τους, αλλά και σε όλες τις μεγάλες τους επιρροές. Οι NEED είναι μπάντα από το πάνω ράφι και το μόνο που τους λείπει για να γιγαντωθούν σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι μια από τις πολυεθνικές, να τους πιστέψει και να τους προωθήσει ανάλογα.  Το “Norchestrion” είναι το φυσικό βήμα μετά το “Hegaiamas” και το “Orvam” χτίζοντας την ταυτότητα και την φήμη τους. Μπορεί να μην σπρώχνει όρια του prog παραπέρα, όμως συμβαδίζει με όλους τους σύγχρονους γίγαντες του είδους.

8,5 / 10

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης