Μάλιστα. Ε, αυτό δεν το περίμενα. Ή μπορεί και να το περίμενα! «Vintage occult rock Μήτσο, σου κάνω πάσα», ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Φράγκου, από το όχι τόσο μακρινό τελικά υπερπέραν. Υποδοχή της μπάλας, control, ντρίμπλα και «κατεβασιά». Σώμα όρθιο, κεφάλι ψηλά, μάτια στο γήπεδο και ας «μοιράσουμε παιχνίδι». Εταιρία γνώριμη, εγγύηση για τα γούστα μου. Είδος αγαπημένο, από αυτά που ευχαριστήθηκα περισσότερο την αναβίωσή τους τα τελευταία χρόνια. Μπάντα όμως άγνωστη παντελώς σε εμένα, οπότε το χαρτί λευκό για να γράψω τις εντυπώσεις μου.
Rock ‘n’ roll τελικά. Έτσι, να συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Όνομα περίεργο, που δε σε προδιαθέτει για κάτι συγκεκριμένο. Διαβάζεις δηλαδή “Medieval Steel”, ξέρεις τι θα παίζουν πριν ακούσεις νότα. Εδώ, κινείσαι σε αχαρτογράφητα νερά. Εξώφυλλο «ζωγραφιστό», ψυχεδελικό, μυστηριακό. Μου αρέσουν αυτά, πάρτε ένα credit. Άσε που είναι και σε πορτοκαλοκόκκινη απόχρωση και να ξέρετε πως όταν βλέπετε εξώφυλλο σε αυτά τα χρώματα, ο δίσκος είναι καλός. Πατάω το play. Ένα πραγματικό puzzle ήχων, που έχει τόσα κομμάτια, που μοιάζει με μωσαϊκό. Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Είναι rock ‘n’ roll; Είναι, με τον τρόπο των MOTORHEAD και των AC/DC. Έχει στοιχεία από τα πρώτα rock «θεμέλια»; Έχει, με τον τρόπο των THE STOOGES, THE DOORS, THE BEATLES, CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL και THE GRAND FUNK RAILROAD. Διακατέχεται από ψυχεδέλεια; Εννοείται, αφού το έχει κυριέψει το πνεύμα των JEFFERSON AIRPLANE και αν ακούσεις και λίγο πιο προσεκτικά, θα πιάσει το radar σου και κάτι πτήσεις του αστροσκάφους HAWKWIND. Έχει bluesy «υφή»; Έχει και από αυτή. Νομίζω πως ο Tom Keiffer των CINDERELLA τρύπωσε στο studio καθώς το συγκρότημα ηχογραφούσε. Metal θα ακούσουμε σαν το βάλουμε να παίζει; Φυσικά, γεμάτο από την proto-metal μουσική των BLACK SABBATH είναι. Τι θυμίζει από την σύγχρονή του σκηνή, θα ρωτήσετε τώρα, αυτό έχει σειρά, σωστά; Η απάντηση είναι JEX THOTH, THE DEVIL’S BLOOD, RUBY THE HATCHET. Και από φωνή φωνάρα η Imperial Priestess Screaming Loz Sutch (βοήθειά μας).
Δεν είναι εύκολος δίσκος, απαιτεί ακούσματα. Έχει σεβαστή ποιότητα, ευφάνταστες συνθέσεις, τα καλύτερα στοιχεία από θρυλικούς καλλιτέχνες και ομοτράπεζες μπάντες που όλοι λατρεύουμε, «μοσχοβολάει» 70s, «ροκάρει α λα 60s». Είναι γοητευτικά «πεπαλαιωμένο», αθεράπευτα ρομαντικό και καθόλου επιτηδευμένο. Αλλά και να είναι, ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα! Για αυτούς που αγαπούν το είδος αυτό, είναι πολύ καλό δισκάκι. Βαθμολογία; Μόνο για όσους ηλεκτρίζονται από τα κεφαλαία γράμματα του κειμένου! Οι υπόλοιποι μην ασχοληθείτε καν.
7.5/10
Δημήτρης Τσέλλος
