Το να έχεις να διαδεχθείς ένα άλμπουμ σαν το “Once” και την τιτάνια επιτυχία που σου έδωσε, είναι δύσκολο. Το να έχεις να διαδεχθείς όμως το “Once”, αλλά ταυτόχρονα να έχεις χάσει τη φωνή σου (και δεύτερη πιο γνωστή περσόνα της μπάντας, μετά τον Tuomas) και όχι μόνο αυτό, με όλα τα μελοδραματικά που έγιναν, με τα ανοιχτά γράμματα κλπ κλπ, ε, κάνει τη δουλειά ακόμα δυσκολότερη, στα όρια του ψυχοβγαλτικού ίσως, ειδικά για έναν τύπο όπως ο Tuomas, που κάνει τα πάντα όλα στο σχήμα.
Θυμάμαι τότε, μου το είχε δώσει ο Φράγκος (έντυπο Rock Hard ακόμα), αλλά εγώ ήμουν στα στρατά που λέμε και τελικά έκανε εκείνος την κριτική, αφού είχε ταξιδέψει και στα Abbey Road Studios για να ακούσει το άλμπουμ αποκλειστικά για την Ελλάδα. Και θυμάμαι όλη την περιρέουσα ατμόσφαιρα της κυκλοφορίας, πολύ καλά.
Το “Dark passion play”, ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα στην πορεία των NIGHTWISH. Προχωράνε χωρίς την Tarja, τη φωνή που μετά τη μουσική της μπάντας, ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας της επιτυχίας τους ως τότε, με τον Tuomas «άδειο» συναισθηματικά (για πολλούς και διάφορους λόγους), με τους οπαδούς τους «παγωμένους», αφού η Tarja ήταν τρελά αγαπητή στις τάξεις τους και με την προσμονή της αντικαταστάτριάς της. Ήδη το όνομα της Floor υπήρχε από τότε στα χείλη των οπαδών (ή και στα πληκτρολόγια), αλλά ο Tuomas αποφασίζει να δείξει ότι οι NIGHTWISH δεν είναι κανείς άλλος πέραν από τον ίδιο και αποφασίζει να προσλάβει την συμπαθέστατη Anette Olzon, μία Σουηδή rock κυρίως και όχι metal τραγουδίστρια, η οποία δεν είχε ούτε τα «χιλιόμετρα», ούτε το «βάρος» άλλων θεωρητικών υποψηφίων. Κίνηση που έδειξε πίστη στις δικές του δυνάμεις και δήλωση πως μπορεί να έφυγε μία (καλώς εννοούμενη) ντίβα από τη μπάντα, αλλά μπορώ να τα καταφέρω και με μία πολύ λιγότερο διάσημη. Το βασικότερο όμως, ήταν η φωνή. Παντελώς άλλη φωνή από αυτήν της Tarja. Και μπορεί και η Tarja να είχε αφήσει την opera στο “Once” σε πολύ μεγάλο βαθμό και η βάση των φωνητικών να ήταν πλέον πιο «γήινα», όμως και πάλι, η διαφορά τόσο στη χροιά, όσο και στην γκάμα των ικανοτήτων, ήταν μεγάλη.
Στουντιακά, η Anette ήταν μια χαρά στο δίσκο. Και live ήταν μια χαρά στα δικά της τραγούδια. Εκεί που της ήταν πολύ δύσκολο (και λογικό και όχι δική της ευθύνη, αφού άλλος την επέλεξε) ήταν στα παλαιότερα κομμάτια του σχήματος. Η Anette έφυγε αργότερα, έγινε το «αυτό είναι σωστό», ήρθε η Floor και η γενικότερη πορεία των NW μέχρι και σήμερα, έχει δικαιώσει στο γενικότερο ταμείο τον Tuomas.
Το άλμπουμ είναι πολύ καλό. Δεν είναι “Once”, αλλά δεν γίνεται κάθε μέρα κάτι τέτοιο. Όμως είναι ένας πολύ καλός δίσκος και αυτός, ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΣ παραγωγικά (κάπου στις 700-750.000 ευρώ… τεράστια νούμερα τώρα, τι να λέμε) και κατάφερε να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το όνομα των NIGHTWISH, που τελικά, πέρασαν με επιτυχία αυτήν την τόσο «μαύρη» περίοδο της ιστορίας τους.
Αρκετά με αυτά όμως, πάμε να βάλουμε λίγο τα κομμάτια σε μία σειρά από το λιγότερο καλό προς το καλύτερο. Να θυμάστε ότι πάντα αυτή η στήλη είναι προσωπικά γούστα, επομένως κρατήστε τα καντήλια σας.. χεχε
The “Dark passion play” countdown:
13. “Meadows of heaven” (7:10)
Ξεκαθαρίζω ότι όλα τα κομμάτια του άλμπουμ είναι καλά. Επομένως δεν υπάρχει αυτό το κάποιο που να μην μου αρέσει καθόλου. Απλά κάποια λιγότερο από άλλα. Και το “Meadows of heaven” θα αναλάβει να «ανοίξει το χορό» για αυτόν το δίσκο. Μου αρέσει υπερβολικά η εξέλιξη που έχει στο τελείωμά του. Υπερβολικά. Στο σύνολο όμως, αυτό το ατμοσφαιρικό τραγούδι που «κλείνει» το άλμπουμ, προσωπικά υστερεί σε σχέση με τα άλλα.
- “Whoever brings the night” (4:16)
Με συγχωρείς Emppu, (μιας και είναι δικό σου το κομμάτι), αλλά θα μπει εδώ. Προς Θεού, μια χαρά είναι και αυτό. Ειδικά σε ένα δίσκο με τόσο μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια και πολλές φορές με δαιδαλώδεις συνθέσεις, τα πιο «άμεσα», δίνουν μία άλλη χροιά. Και αυτό εδώ, up tempo, riff-άτο (για NIGHTWISH πάντα), heavy, όλα καλά. Απλά είναι άλλα που θεωρώ ακόμα καλύτερα από αυτό. Να ‘σαι καλά ρε άνθρωπε και ευχαριστώ που καταλαβαίνεις!
- “Last of the wilds” (5:41)
Επίσης ένα πολύ ωραίο κομμάτι. Το μοναδικό instrumental του δίσκου και μάλιστα πολύ ωραίο, με αυτήν την Irish folk μελωδία του. Δεν έχω κάποιο τρελό λόγο που είναι εδώ, πέραν του ότι σε ένα δίσκο με πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά, αυτό δεν έχει καμία όντας Instrumental και με κάποιες εξαιρέσεις, τα τραγούδια με φωνητικά, μένουν περισσότερο από εκείνα χωρίς στη μουσική μας.
- “Eva” (4:26)
Σαν να τα ακούω. Ξεκίνησαν ήδη. Αλλά τι να κάνω, που το “Eva”, από τότε που βγήκε ως single, ήταν ένα κομμάτι που δεν με ακούμπησε ποτέ. Ωραίο κομμάτι είναι, άλλωστε δεν έχει κάποιο «κακό» ο δίσκος, αλλά αντίστοιχες μπαλάντες έχουν γενικότερα πολύ πολύ καλύτερες οι NIGHTWISH και ακόμα και στο “Dark passion play. Στο μυαλό μου, επειδή ήταν κομμάτι πολύ βατό για τα φωνητικά της Anette, βόλεψε και λίγο σαν κυκλοφορία single τότε. Όχι σαν «από τα κορυφαία του άλμπουμ», αλλά σαν πολύ έξυπνη εμπορικά κίνηση.
- “7 days to the wolves” (7:03)
Πολύ ωραίο ρεφρέν. Ο Marco Hietala έχει βάλει το χεράκι του και στη σύνθεση και γενικά ένα ωραίο τραγούδι με ενδιαφέρουσες εναλλαγές στο δεύτερο μισό του ας πούμε. Πολύ δουλεμένο, προσεγμένο, απλά, το κλασικό, έχει και καλύτερα ο δίσκος. Αλλά ήδη έχει ανέβει ο πήχης και μάλιστα αρκετά.
- “Cadence of her last breath” (4:15)
Ένα λίγο EVANESCENCE κομμάτι από τους NIGHTWISH. Διάρκεια τόσο όσο, που μπορεί να το πίστευε ακόμα περισσότερο ο Tuomas θεωρώ, με πολύ ωραίο ρεφρέν και μελωδικές γενικότερα, groove-άτο, φτιαγμένο νομίζω για περισσότερα από ότι τελικά «κέρδισε» στη δισκογραφία της μπάντας. Ωραίο και αυτό το heavy part μετά τη μέση. Μια χαρά.
- “Master passion greed” (5:58)
Μακράν του δεύτερου, το πιο heavy και σκοτεινό τραγούδι του δίσκου. Μου θυμίζει πολύ τη νοοτροπία κομματιών όπως το (αγαπημένο) “The pharaoh sails to orion” από το “Oceanborn”, με τον Hietala να το απογειώνει όποτε ανοίγει το στόμα του. Θα μπορούσε να είναι και παραπάνω για να είμαι ειλικρινής, γιατί συνθετικά, είναι κάτι άλλο μέσα στο δίσκο. Απλά είναι κάτι μελωδιάρες στα επόμενα κομμάτια, που ο ανταγωνισμός είναι δύσκολος. Πολύ ωραίο άσμα!
- “Bye bye beautiful” (4:15)
Ε, να μην έκανε και μία αφιέρωση στην Tarja ο άνθρωπος; Χιτ τραγούδι. Δεν το συζητάμε. Ένα “Wish I had angel” με περισσότερο θυμό. Αρκετά περισσότερο βασικά. Στίχοι καρφί για την πρώην αγαπημένη του συνεργάτιδα (το λιγότερο) και ένα up tempo κομμάτι που το ακούς και γουστάρεις. Τόσο απλά, όσο άμεσο και χωρίς πολλά πολλά είναι και το τραγούδι.
- “For the heart I once had” (3:56)
Μόνο και μόνο για τη ρεφρενάρα που έχει αυτό το τραγούδι μπαίνει εδώ. Cheesy άσμα, μελωδικό και ατμοσφαιρικό, με αυτήν τη ρεφρενάρα όμως, που είναι εύκολα στις κορυφαίες του δίσκου και αν έμενα καθαρά εκεί, θα ήταν ακόμα ψηλότερα. Σαν σύνολο δεν είναι αντίστοιχο κάποιων άλλων, αλλά ρε παιδί μου, είναι ρεφρενάρα αυτή που έχει. Πώς να το κάνουμε. Καρφώνεται στο μυαλό.
- “The islander” (5:06)
Marco Hietala το ανάγνωσμα. Μέγιστη μορφή και σπουδαίος μουσικός. Και τραγούδια όπως το “The islander” είναι απόδειξη της σπουδαίας του μουσικότητας. Θα είναι τεράστια απώλεια για τους NIGHTWISH παρεπιπτόντως, αλλά δεν είμαστε εδώ για αυτό. Ένα κομμάτι που όταν το πρωτάκουσα, το κουπλέ μου έφερε στο μυαλό το “Alone” από τους GREEN CARNATION. Και επειδή έχω που έχω μία μούρλα με το “Alone” (και γενικότερα τους GREEN CARNATION), ε, βοήθησε να γουστάρω ακόμα περισσότερο και αυτό το κομμάτι. Όχι ότι είχε αυτήν την «ανάγκη» βέβαια, αφού μιλάμε για ένα υπέροχο τραγούδι.
- “Sahara” (5:47)
Αυτό το κομμάτι το θεωρώ αδικημένο. Ίσως το πιο αδικημένο του δίσκου. Εξαιρετική ενορχήστρωση (καλά, θα μου πεις, σιγά το περίεργο σε κομμάτι του Tuomas, απλά το αναφέρω επειδή εδώ μου δένουν όλα όπως πρέπει), ωραίες μελωδίες, πολύ ωραίες εναλλαγές σε tempo και ύφος, ωραία ατμόσφαιρα, όλα είναι πολύ πολύ καλά. Ναι, δεν είναι γραμμένο για να είναι από αυτά που λέμε hit, αλλά είναι από εκείνα τα τραγούδια που η μουσικότητά τους ξεπερνάει την εμπορικότητά τους. Το γούσταρα και το γουστάρω πολύ.
- “The poet and the Pendulum” (13:55)
Είχε πάρει φόρα με τεράστια τραγούδια ο άνθρωπος με τον ύμνο “Ghost love score” και είπε να γράψει άλλο ένα, ακόμα μεγαλύτερο (κατά 4 λεπτά μάλιστα) και να το βάλει μάλιστα πρώτο στον πιο κρίσιμο δίσκο της καριέρας της μπάντας. Τόσο πίστευε σε αυτό το κομμάτι και πολύ καλά έκανε. Μιλάγαμε πριν για μουσικότητα, ε εδώ, η μουσικότητα τερματίζει για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Εξαιρετικό τραγούδι. Εξαιρετικό. Και μαγκιά (και πίστη μαζί) να ξεκινάει έναν τέτοιο δίσκο. Όταν έχει έμπνευση αυτός ο τύπος, του δίνει και καταλαβαίνει.
- “Amaranth” (3:51)
Cheesy; Ναι. Αλλά ρε παιδί μου τεράστια χιτάρα! Πώς να γίνει; Αρκεί να πας σε ένα live NIGHTWISH ή έστω να δεις βίντεο στο YouTube και να καταλάβεις το πόσο το αγαπάει ο κόσμος της μπάντας. Μελωδιάρες καθ’ όλη τη διάρκειά του, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πρώτο single του δίσκου (έξυπνη κίνηση) και βασικά το πιο πολυπαιγμένο (επίσημα) κομμάτι της μπάντας. Ε, τυχαία, δεν γίνεται να είναι. Μουσικά καθαρά, δεν θα ήταν στην πρώτη θέση, αλλά συμψηφίζοντας μουσική και εμπορικότητα, δεν μπορεί κάποιο άλλο να πάρει αυτή τη θέση σε αυτόν το δίσκο.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
