Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι στην πορεία ενός συγκροτήματος, που ασχέτως αν είναι οι αγαπημένοι κάποιου ή όχι, μιλώντας οπαδικά και υποκειμενικά, είναι αυτοί που αποτελούν το αντικειμενικό σημείο αναφοράς. Εκείνος Ο ΔΙΣΚΟΣ, εκείνη Η ΜΙΑ στιγμή της μπάντας, εκείνο το άλμπουμ που άλλαξε για τα καλά το status και την πορεία τους, είτε για καλό, είτε και για κακό μερικές στιγμές. Στην προκειμένη, μιλάμε για τον δίσκο που εκτόξευσε τους NIGHTWISH στην εμπορική στρατόσφαιρα, που τους έβαλε στο Champions League, όχι απλά με συμμετοχή, αλλά με δυνατή παρουσία. Που τους έκανε να έρχονται ακόμα και στη χώρα μας και σε billing με JUDAS PRIEST, QUEENSRYCHE (όπου έπαιζαν το “Operation: mindcrime” μαζί με την Pamela Moore… τι ζήσαμε εκείνη την ημέρα!) και τους δικούς μας NIGHTFALL, ήταν πάνω από ‘RYCHE και αυτό γιατί η εμπορικότητά τους τότε ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από τους λατρεμένους. Δίκαιο ή άδικο οπαδικά για κάποιους, απολύτως φυσιολογικό εμπορικά.
Για να φτάσουν βέβαια σε αυτό το σημείο, έπρεπε να γίνουν μερικά πραγματάκια. Να πάει ο Tuomas πριν το “Century child” ένα ταξιδάκι με τον κολλητό του Tony Kakko (SONATA ARCTICA), όπου εκείνος τον μεταπείθει ουσιαστικά να μην διαλύσει τη μπάντα, κάτι που ήθελε ο Tuomas τότε. Να πάρουν επιτέλους μόνιμο και ουσιαστικό μπασίστα, το θηρίο Marko Hietala, να επενδύσουν πολύ περισσότερο στο συμφωνικό στοιχείο, να δώσουν χώρο περισσότερο και στα “γήινα” φωνητικά και όχι μόνο τα οπερατικά, να διώξουν τις τίγκα STRATOVARIUS επιρροές και να αποκτήσουν ολοένα και περισσότερο δικό τους χαρακτήρα, υιοθετώντας τη χρήση πραγματικής ορχήστρας (από το “Century child”) και φυσικά να πεισθούν οι Spinefarm/Nuclear Blast, βλέποντας και την επιτυχία του “Century” και να δώσουν πολλά λεφτά για το επόμενο άλμπουμ. Αλλά πολλά!
Μιλάμε άλλωστε για την μέχρι τότε ακριβότερη παραγωγή Φινλανδικής μπάντας και ειλικρινά, ακόμα θυμάμαι τις ατελείωτες κουβέντες σχετικά με το κόστος του δίσκου και πόσο εντύπωση μας είχε κάνει. 250.000 ευρώ δεν τα λες και λίγα άλλωστε, στα κραταιά, τότε, Finnvox Studios κυρίως. Και να βάλουμε μέσα και τα βίντεο; Ένα μύριο. Έλα μωρέ. Πιάσε ένα ουζάκι ακόμα, μία καλαμαράκια και μία πατάτες σέντρα για σβήσιμο και εντάξει είμαστε, κράτα και τα ρέστα. Το έβλεπες; Το έπαιξες; Και το είδαν και το έπαιξαν και τους έφερε πίσω τα πολλαπλάσια! Μέχρι και στην Ελλάδα, ο δίσκος ανέβηκε στο Νο 1 των charts, την εποχή που ακόμα οι πωλήσεις πήγαιναν τρένο, ανακηρύχτηκε πλατινένιος και χρυσός σε διάφορες χώρες, μπήκε για πρώτη φορά στα Αμερικάνικα charts, μπήκε σε πολλά Ευρωπαϊκά, το “Nemo” έγινε και παραμένει το πλέον εμπορικό single τους (είχε βγει και η εκπληκτική ταινία της Disney τότε… τι ωραία που περάσαμε με τόσες παρομοιώσεις που κάναμε), ενώ οι πωλήσεις του δίσκου είναι σήμερα κάπου στα 2.5 εκατομμύρια κόπιες. Να βάλουμε και την περιοδεία που ακολούθησε; Φέρε και λίγο σιμιγδαλένιο χαλβά τώρα και λογαριασμό αν θες.
Είναι φυσικά και το τελευταίο άλμπουμ της Tarja Turunen με το σχήμα. Και όλα αυτά τα υπέροχα που συνέβησαν με την κυκλοφορία του για το συγκρότημα, αυτή η εκτόξευση, έκανε ακόμα πιο απότομη και κεραυνοβόλα την αποχώρησή της. Άλλες ιστορίες από εκεί. Αναλύσεις επί αναλύσεων κλπ. Απ’ όπου και να το πιάσεις, αυτός ο δίσκος είναι το απόλυτο ορόσημο στη δισκογραφία της μπάντας. Έχει άλλωστε και το απόλυτο κομμάτι που συνδέει το τότε με το σήμερα του σχήματος: μα φυσικά το “Ghost love score”, που έγινε το highlight και της Floor Jansen με τον γνωστό “floorgasm” προς το τέλος. Αρκετά όμως με αυτά. Πάμε στην κατάταξη λοιπόν. Περιττό να πω ότι μου αρέσουν όλα τα κομμάτια του δίσκου, απλά κάποια είναι, πως να το κάνουμε ένα κλικ πάνω και για αυτό απογειώθηκε αυτό το άλμπουμ…
The “Once” countdown
- “Kuolema tekee taiteilijan”
Ναι, εντάξει, είναι το τρίτο single του δίσκου. Και πάλι, συγκριτικά με τα υπόλοιπα πάντα, είναι κάπως πίσω. Άλλωστε είναι αρκετά φτιαγμένο τραγούδι για συγκεκριμένες περισσότερο αγορές και αυτές ήταν εκείνη της πατρίδας τους, αλλά και της Ιαπωνίας (φυσικά, αφού μιλάμε για 2004), απόδειξη του οποίου είναι ότι κυκλοφόρησε και μόνο σε αυτές τις χώρες σαν single. Στίχοι στα Φινλανδικά (η Αγγλική μετάφραση είναι “Death makes an artist”), ορχήστρα με Tarja μόνο και μία ωραία ατμόσφαιρα.
- “The siren”
Πολύ ωραίο groove, ωραίες χορωδίες, ωραία τα Ανατολίτικα στοιχεία, ωραίο λυρικό ρεφρέν με τον Marco να προσθέτει σε αυτό το αλατοπίπερο, ωραία ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκειά του, 4ο (και τελευταίο) single άλλωστε του δίσκου, μια χαρά όλα. Όμως χάνει θέσεις δικαιωματικά από τα επόμενα.
9.“Higher than hope”
Το τραγούδι αυτό, είναι έντονα φορτισμένο συναισθηματικά για τον Tuomas κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη μπάντα, καθώς είναι αφιερωμένο σε έναν αδικοχαμένα από καρκίνο στο συκώτι DJ και φίλο τους, τον Marc Brueland, ο οποίος ήταν μόλις 30 ετών όταν έχασε τη μάχη. Τους αγάπησε όταν άκουσε τη διασκευή τους στο “Walkin’ in the air”, ανέβηκε το 2003 και στη σκηνή μαζί τους και η μπάντα του αφιέρωσε μία ωραία μπαλάντα. Δεν έχει σημασία κάτι άλλο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το νόημα είναι πάνω από όλα.
- “Romanticide”
Up tempo, groove-άτο, με heavy κιθάρες, ωραίες μελωδίες, ωραίο κομμάτι ρε παιδί μου. Αλλά overall, που λέμε και στο Γουδή, υπάρχουν καλύτερα τραγούδια στο άλμπουμ και ειδικά για αυτήν τη στήλη. Ίσως ο λιγότερος σχολιασμός, γιατί μου αρέσει… πολύ, αλλά όχι όσο τα επόμενα.
- “Creek Mary‘s Blood”
Φινλανδία και Ινδιάνοι, σε έναν πολύ ωραίο συνδυασμό, σε κομμάτι-προπομπό ως ένα βαθμό του “Ghost love score”. 8:30 λεπτά διάρκεια, ουσιώδη 8:30 λεπτά, ωραίες εναλλαγές, ωραίες πινελιές με τους Ινδιάνικους ψαλμούς και το πάντα αγαπημένο μεσαίο σημείο που οδηγεί στο δίκασο ξέσπασμα και την κλιμάκωση ως το πολύ ωραίο native τελείωμα. Αύριο-μεθαύριο μπορεί να το έχω και παραπάνω το συγκεκριμένο πάντως. Βασικά σίγουρα.
- “Wish I had an angel”
Χιτάρα. Δεν λέω. Αν και πάντα τα έχω σαν διδυμάκια με το “Bye bye beautiful” και μάλλον το δεύτερο μου αρέσει λίγο περισσότερο. Δεύτερο single του δίσκου, βίντεο, το τραγούδι με την υψηλότερη θέση στα UK singles charts για το συγκρότημα, από τα πλέον γνωστά τραγούδια τους, μέρος του soundtrack του “Alone in the dark”, ο Marko να αφήνει λαρύγγι, όλα καλά και όμορφα. Αλλά είπαμε. Είναι η φύση αυτής της στήλης τέτοια, που αμάρτησα, αμάρτησα…
- “Nemo”
Σταυρώστε με, σταυρώστε με, που έλεγε και το άσμα (το λες και ανώμαλη σύνδεση Ελλάδας-Φινλανδίας με αυτά τα δύο τραγούδια στη σειρά). Τι να κάνουμε. Είναι λίστα με προσωπική σειρά προτίμησης, όχι εμπορικής απήχησης. Ναι, είναι το κομμάτι που τους έκανε τιτάνιους. Άλλωστε ήταν και το 1ο single του δίσκου. Είναι αυτό, που το έπαιζε τότε το Mad και στα καπάκια έπαιζε Σάκη (όχι των CHRIST, τον άλλο) ή το ανάποδο. Τρού! Και να σκεφτείς, το βίντεο το είχε κάνει ο Antti Jokinen, άνθρωπος που είχε δουλέψει με Celine Dion, Eminem και και και. Κάτι λέγαμε για το budget πριν. Τον λογαριασμό θα τον πληρώσει ο επόμενος. Ναι είναι πολύ ωραίο. Αλλά μου αρέσουν ακόμη περισσότερο άλλα κομμάτια από αυτό το άλμπουμ. Ε τι α κανς; Α κατς α μαλώις; Μιλάω φαλαινέζικα…
- “Dead gardens”
Πάντα γούσταρα πολύ αυτό το κομμάτι. Πάρα πολύ όμως. Το στακάτο riffing και drumming στην αρχή, το ρεφρέν που δείχνει τον δρόμο για μερικά ρεφρέν επόμενων δίσκων σε κομμάτια που έγιναν χιτάρες της μπάντας. Όλα. Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση. Απλά το γούσταρα και το γουστάρω πολύ. Σο σιμπλ!
- “Dark chest of wonders”
“Once I had a dream… and this is it”. Μόνο που μπαίνει με αυτό ο δίσκος, σου δείχνει με το “καλημέρα” τόσο την αλλαγή στο ύφος, αλλά και στον ήχο του σχήματος και σε βάζει σε mood να περιμένεις δισκάρα. Ρεφρενάρα, μελωδίες, ενορχήστρωση, τα πάντα όλα όπως πρέπει. Ωραίες εναλλαγές, ακούς ένα πιο “τσαμπουκαλεμένο” στυλ στους NIGHTWISH (ειδικά όταν ακούς πρώτη φορά το δίσκο, άρα και το κομμάτι) σε στιγμές… μια ομορφιά. Πάντα θα παίζει μεταξύ τρίτης και δεύτερης θέσης, η οποία ανήκει φυσικά στο κομμάτι που αγαπάμε τον Marco και θα λείπει σε βαθμό που κάτι θα πρέπει να κάνουν από εδώ και στο εξής.
- “Planet hell”
Νταξ. Θα είμαι ειλικρινής και 9 στις 10 φορές κερδίζει τη δεύτερη θέση από το “Dark chest of wonders”. Απλά το αγαπάω και το άλλο, τι να κάνω… είμαι μακαρονάς. Το καλύτερο intro τραγουδιού του δίσκου (μπορεί και γενικότερα των NIGHTWISH, αλλά πολύ σκέψη για αυτό και δεν είναι η ώρα), επιβλητικό, συμφωνικό και επικό μαζί, μπάσιμο τσαμπουκαλεμένο, Marco οδοστρωτήρας, ωραίο groove από κάτω, χαρά του δίκασου γενικότερα το άσμα (για NIGHTWISH μιλάμε πάντα), ομορφιά ρεφρέν, το σόλο του Tuomas, το σημείο μετά από αυτό και πριν το τελευταίο ρεφρέν. Κόμματος.
- “Ghost love score”
Πρέπει να ήταν στην κατηγορία “no bet” στο στοίχημα. Και πως να μην ήταν άλλωστε. Μιλάμε για το ΕΠΟΣ του συγκροτήματος. Το δεκάλεπτο αριστούργημα του Tuomas Holopainen, που ξαναπήρε τα πάνω του και με το παραπάνω με την είσοδο της Floor στο σχήμα, αφού είναι το κομμάτι που όχι απλά έκανε δικό της, αλλά το πήγε σε ένα άλλο επίπεδο, σε μία άλλη στρατόσφαιρα με τη φωνή της. Όχι βέβαια, ότι με την Tarja δεν ήταν και παραμένει έπος. Κάθε άλλο. Τρομακτική σύνθεση, με επιβλητικό ρεφρέν και εξαιρετική κορύφωση. Νομίζω πολλοί οπαδοί της μπάντας το έχουν στο top-3 γενικότερα, όχι απλά σαν κορυφή του συγκεκριμένου δίσκου. Λατρεμένο τραγούδι από τότε, δύο φορές πλέον. Δεν σηκώνει και δεν χρειάζεται άλλα λόγια.
Αυτάαα. Πάει και αυτό το worst to best, μία ακόμη ευκαιρία να ακούσω 2-3 φορές σερί ακόμη έναν αγαπημένο δίσκο, που ειδικά την εποχή της κυκλοφορίας του, που είχα και τρελό κόλλημα με τη μπάντα, είχε κάνει κατάληψη στο πικάπ ή το CD player (ανάλογα τα κέφια). Είχε κολλήσει και το “o Nightwish-άκιας” όταν μπήκα στο Rock Hard από τους αγαπητούς συν-συντάκτες! Τρομάρα σας!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
