Υπάρχει ένα τρελό hype το τελευταίο καιρό, γύρω από τους Αμερικανούς metallers OCEANS OF SLUMBER, ιδιαίτερα από τότε που κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό EP “Blue” τον περασμένο Αύγουστο. Όχι ότι το ντεμπούτο τους “Aetherial” (2013) υστερούσε σε τίποτα, αλλά η προσθήκη της Cammie Gilbert, έδωσε μια άλλη διάσταση, στην ήδη πολυδιάστατη μουσική τους. Σίγουρα έδωσε ώθηση και η διασκευή στο υπερκλασικό “Solitude” των CANDLEMASS. Αν μη τι άλλο, προωθούνται αρκετά, ιδίως μετά την συνεργασία τους με τη Century Media. Πριν λίγες εβδομάδες, κυκλοφόρησαν το δεύτερο full length δίσκο τους, με τίτλο “Winter”, για τον οποίο γίνεται ένας μικρός χαμός στα social media. Γιατί όμως;
Η απάντηση είναι εύκολη! Γιατί οι Αμερικανοί έχουν γράψει έναν από τους καλύτερους της δεκαετίας που διανύουμε! Καλύτερο ως προς τι; Ως προς τα πάντα! Η μπάντα είναι τρομερά δεμένη και ο καθένας συνεισφέρει με το δικό του τρόπο σε όλα τα τραγούδια. Δεν υπάρχουν όρια, rhythm ή lead περιορισμοί, ή μουσικά στερεότυπα/ταμπέλες. Αν σου έβαζαν ένα teaser για να ακούσεις αποσπάσματα του δίσκου, θα άκουγες black, prog, death, avant-garde, doom, rock και γω δε ξέρω τι άλλο. Μη το ψάξετε, all-around metal παίζουν. Οι εναλλαγές από τραγούδι σε τραγούδι, από riff σε riff, είναι άπειρες. Εκεί που σε μαγεύει η Cammie με τη μοναδικότατη χροιά της, σε πωρώνουν οι.. κύριοι της παρέας με τα black/death φωνητικά τους. Από πλήκτρα και μπαλαντοειδή περάσματα, σε blast-beats και δικασίδια, με black metal riffs. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διασκευή στο κλασικό “Nights in white satin” των MOODY BLUES (το οποίο έχουν κάνει και οι CEMETERY OF SCREAM μεταξύ άλλων, αλλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν). Έστω και σε διασκευή, ακούγεται ότι περιέγραψα παραπάνω (το ‘χουν τρελά με τις διασκευές, αφού έχουν κάνει και το “The wanderer” των EMPEROR στο EP). Εκεί που ακούς τη μπάντα, μέσω της αιθέριας φωνής της Cammie, να απογειώνει τα συναισθήματα, οι υπόλοιποι γκαζώνουν, με ένα καθολικό ξέσπασμα όλων των οργάνων. Απίστευτη έμπνευση και θάρρος ή και θράσος μπορεί να πει κανείς.
Από το εναρκτήριο “Winter” φαίνεται ότι η μπάντα δε θα βαδίσει επ’ ουδενί την πεπατημένη, αφού μέσα στο τραγούδι, θα ακούσετε σχεδόν ότι είδος υπάρχει στη ροκ και metal σκηνή. Τα ίδια και στο “Devout”, στο οποίο μετά από ένα black metal ξέσπασμα, που θα ζήλευε και το πιο kvlt black συγκρότημα, γυρνά σε πιο melodic rock φόρμες, για να συνεχίζει με ένα classic heavy solo. Για την διασκευάρα στο “Nights in white satin” τα προείπαμε. Το “Lullaby” είναι ουσιαστικά ένα ακουστικό ιντερλούδιο, με τη φωνάρα της Cammie να δείχνει τις δυνατότητες της, σε ένα μαγευτικό… νανούρισμα. Έπειτα, το instrumental “Laid to rest”, ιντερλούδιο και πάλι, φέρνοντας το μυαλό παλιές εποχές. Ακολουθεί το πιο «απλό» τραγούδι και εμπορικό συνάμα “Suffer the last bridge”, αλλά εξίσου μαγευτικό. Ιντερλούδιο Νο3 με το “Good life”, άλλο ένα… ethnic όμως instrumental με τη φλογέρα (δε παίρνω και όρκο) να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το “Sunlight” που ακολουθεί, είναι μια μπαλάντα, η οποία και πάλι αναδεικνύει τις δυνατότητες της Cammie, της οποίας η απόδοση σε συνεπαίρνει θέλοντας και μη. Στο ίδιο ύφος και το “Turpentine” (του οποίου μια πιο ακουστική εκδοχή είχαμε ακούσει στο “Blue”), με πολλά στοιχεία jazz (σας είπα δεν έχουν όρια). Και επειδή πολύ μπαλάντα έπεσε, με το “Apologue” έρχονται να μας «ξυπνήσουν», με τον Dobber να τερματίζει το blast-beat και τα έγχορδα, να έχουν βγει από δίσκο των EMPEROR των 90’s. Σίγουρα ότι πιο ακραίο έχει συνθέσει η μπάντα έως σήμερα. Τέταρτο ιντερλούδιο ακολούθως, με τίτλο “How tall the trees”, instrumental και αυτό. Προτελευταίο τραγούδι, το “…This road”, στο οποίο υπάρχει έντονη συναισθηματική φόρτιση, μέσω φωνητικών, πιάνου και λοιπών οργάνων. Το “Grace” το οποίο λειτουργεί σαν outro, με ένα πιάνο solo (από τον Dobber παρακαλώ), είναι ότι καλύτερο, για να κλείσει ένα τόσο πολυδιάστατο δίσκο.
Πολυσχιδείς προσωπικότητες, κορυφαίου επιπέδου μουσικοί, μα πάνω απ’ όλα υπερταλαντούχοι συνθέτες οι OCEANS OF SLUMBER. Με τη προσθήκη της Cammie, η οποία με την απόδοση της απογειώνει τα τραγούδια, έβγαλαν έναν άψογο από όλες τις απόψεις δίσκο, που θα αφήσει εποχή για τη μοναδικότητα του. Και είναι μόλις ο δεύτερος τους. Δε μπορώ να φανταστώ που μπορούν να φτάσουν. Πάει πιο πάνω; Είναι αυτό το ταβάνι τους; Ο καιρός θα δείξει. Οι OCEANS OF SLUMBER με το “Winter” μπήκαν στις ζωές μας για να μείνουν.
10 / 10
Υ.Γ. Πρώτο δεκαράκι στα πέντε χρόνια που γράφω για το Rock Hard… και δεν είναι ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ! Για να μη λέτε!
Γιώργος Δρογγίτης
