a
Οι Σουηδοί OCTOBER TIDE επιστρέφουν με νέο δίσκο, 4 χρόνια μετά το μέτριο θα έλεγα, “In splendor below”. Η νέα τους δισκογραφική δουλειά, η οποία κυκλοφόρησε στις αρχές Οκτωβρίου, φέρει τον τίτλο “The cancer pledge”.
Κατά τη προσωπική μου άποψη, η μπάντα δεν έχει καταφέρει από το 2009 που ξαναέγινε ενεργή, να κυκλοφορήσει δίσκους του μεγέθους των “Rain without end” (1997) και “Grey dawn” (1999). Κάνουν προσπάθειες, Ο Fredrik Norrman (ex-KATATONIA) προσπαθεί να «οδηγήσει», ωστόσο κάτι πάντα λείπει, που δεν είναι άλλο από τα αξιομνημόνευτα low tempo lead riffs.
To “The cancer pledge” θυμίζει τη προσπάθεια τους στο “Tunnel of no light” (2013), το οποίο είναι μέχρι στιγμής ότι καλύτερο έχουν να επιδείξουν μετά την επιστροφή τους. Έχοντας ανεβάσει λίγο τη ταχύτητα σε mid-tempo, ομολογώ ότι στα πρώτα κομμάτια του δίσκου και ιδίως στο εναρκτήριο “Peaceful, quiet, safe” και το “Tapestry of our end”, επιτέλους ακούω riffs τα οποία μένουν στο μυαλό και σε προκαλούν να τα σιγομουρμουρίσεις. Παρόλα αυτά, προοδευτικά, αυτό ψιλοχάνεται στο δίσκο. Ότι πάνω κάτω συνέβαινε στο παρελθόν. Θα έλεγε κανείς, ότι αν ήταν EP, δηλαδή αποτελούνταν από 4-5 τραγούδια, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Όπως καταλαβαίνετε, στην ολότητά του το βρίσκω φλύαρο. Στα θετικά του δίσκου, τα φωνητικά του Alexander Högbom, τα οποία στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο, προμοτάροντας περισσότερο την ακραία πλευρά της μπάντας. Για να είμαι ειλικρινής, έπιασα τον εαυτό μου σε αρκετά κομμάτια να λέω «να το, το έχουμε», για να καταλήξω στο… ανολοκλήρωτο! Με λίγα λόγια, αντί να γουστάρω με το δίσκο, καταντώ να κουράζομαι, περιμένοντας το χαρακτηριστικό riff που θα του δώσει ώθηση. Κρατώ λοιπόν τα τρία πρώτα τραγούδια και ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον.
Γλυκανάλατη η γεύση που μου άφησε το “The cancer pledge”. Οι OCTOBER TIDE απέχουν κατά πολύ ποιοτικά από τη μπάντα που αγάπησα στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Οι Αφοί Norrman προσπαθούν, μα το αποτέλεσμα δε τους κολακεύει ιδιαίτερα.
7 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
