Ο αγαπημένος «θείος Peter» επιστρέφει δισκογραφικά με το δεύτερο «παιδί» του, τους industrial metallers PAIN. Και η αλήθεια είναι ότι παρόλη τη χαρά των όσων λίγων ασχολούμαστε με αυτή τη μπάντα στην Ελλάδα, οι απαιτήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει αισθητά, κυρίως λόγω της φθίνουσας δισκογραφικής πορείας του σόλο κυρίως (πλέον) σχήματος.
Τα δύο τελευταία άλμπουμ του Tagtgren μέσω PAIN, τα “Cynic paradise” και “You only live twice”, δε στέκονται με τίποτα δίπλα στα 5 προηγούμενα και ειδικά το τελευταίο, που με ελάχιστες εξαιρέσεις τραγουδιών ήτανε απογοήτευση. Η σύμπραξή του δε με τον Till Lindemann των RAMMSTEIN στους LINDEMANN, επίσης δεν ήτανε αντάξια των προσδοκιών. Τι θα μπορούσε να δώσει λοιπόν στο νέο, όγδοο κατά σειρά άλμπουμ των PAIN;
Το πρώτο δείγμα με το “Black knight satellite” ήτανε πάρα πολύ θετικό. Και δημιουργούσε μία καλύτερη προδιάθεση για την ακρόαση ολόκληρου του δίσκου. Ενός δίσκου που όταν ξεκίνησε, για λίγο νόμιζα πως άκουγα καινούργιο τραγούδι VOLBEAT στην πιο industrial-ική μορφή του, με το “Designed to piss you off”. Ένα τραγούδι που κάνει καλά τη δουλειά του στο να «ανοίγει» το δίσκο και τίποτα περισσότερο. Από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, είναι το δεύτερο, το “Call me”, με τη συμμετοχή του Joakim Broden των SABATON στα φωνητικά. Intro αλα “Monkey business”, ωραίο groove, up tempo τραγούδι και ωραίο ρεφραίν. Τα καλά του θείου Peter. Το “Wannabe” που ακολουθεί (έγινε και βίντεο), ρίχνει τις ταχύτητες, έχει ένα ατμοσφαιρικό κουπλέ, ένα ζωντανό και ωραίο ρεφραίν και αποτελεί ένα επίσης καλό τραγούδι στο σύνολό του, όχι όμως κάτι φοβερό. Από την άλλη, το “Pain in the ass” είναι στα επίπεδα του “Call me” και στην πρώτη γραμμή των τραγουδιών του δίσκου. Up tempo, με μία Rob Zombie αισθητική εδώ κι εκεί και φέρνει στο μυαλό τους PAIN της μεσαίας περίοδου τους. Το “Black night satellite” είναι επίσης τραγούδι πρώτης γραμμής του δίσκου. Groove-άτο και με πολύ ωραίες μελωδίες. Από εκεί και πέρα όμως, αρχίζει το άλμπουμ να χάνει το ενδιαφέρον του. Γιατί ναι μεν το “Coming home” είναι ωραίο τραγούδι, με υπέροχα πλήκτρα στο ρεφραίν, όμως τα επόμενα τρία τραγούδια περνάνε και δεν ακουμπάνε, μέχρι να φτάσουμε στο “Starseed” που «κλείνει» το δίσκο με ένα ωραίο ρεφραίν και ατμόσφαιρα.
Μία διαφοροποίηση σε αυτό το δίσκο, είναι ότι τα ορχηστρικά μέρη δεν τα έχει κάνει μόνος του ο Tagtgren, αλλά είχε και τη βοήθεια του Clemens “Ardek” Wijers των CARACH ANGREN. Επίσης, σε διάσπαρτα σημεία πειραματίζεται λίγο περισσότερο με πιο alternative rock και metal φόρμες, διατηρώντας πάντα τον industrial χαρακτήρα της μπάντας, απλά εμπλουτίζοντάς τον και γράφοντας και μερικά πιο cheesy σημεία, όχι όμως επιπέδου “You only live twice”. Εκτός του Broden, στο άλμπουμ συμμετέχει και ο 17-χρονος γιός του Peter, Sebastian Tagtgren, που έχει αναλάβει τα τύμπανα (εύγε νέε μου).
Στιχουργικά, για ακόμη μια φορά τα πράγματα είναι ωραία. Τα θέματα του Tagtgren λίγο πολύ είναι γνωστά, οπότε αξίζει όσοι κάτσετε και ακούσετε το δίσκο να διαβάσετε και τους στίχους, που είναι πάλι γραμμένοι με τον ιδιαίτερο τρόπο του.
Εν κατακλείδι, το “Coming home” είναι ένα άλμπουμ σίγουρα καλύτερο του προκατόχου του, όμως και αυτό δεν καταφέρνει να πλησιάσει τις ένδοξες μέρες των PAIN. Καλός δίσκος, με κάποια πολύ καλά κομμάτια, όμως μέχρι εκεί, καθώς και εδώ υπάρχουν κάποια που σε κάνουν να χάσεις το ενδιαφέρον σου. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν περιμένω από PAIN ή από HYPOCRISY να ξαναβγάλουν έπη όπως κάποτε. Μου αρκεί που βγάζουν καλή μουσική. Ίσως ένα «ρεπό» του Peter από τα industrial, αφού και οι δύο προσπάθειες (PAIN, LINDEMANN) δεν ήτανε κάτι ιδιαίτερο, να του έκανε καλό, γιατί λίγο μοιάζει παγιδευμένος συνθετικά. Όλα αυτά βέβαια, για όσους ασχολούμαστε με αυτή τη μπάντα που παίζει να είμαστε λίγο περισσότεροι από τους 150 που είχαμε πάει το Μάιο του 2008 στο Gagarin για να τους δούμε. Στηρίζουμε θείο όπως και να έχει!
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
