Αντί να κάτσω να γράψω ποσό καλό άλμπουμ είναι “Pampered Menial”, είναι ένα έργο τέχνης η αλήθεια να λέγεται αλλά αυτό το γνωρίζετε χρόνια τώρα, θα ήθελα απλά, να αραδιάσω τις σκέψεις μου γι’ αυτό, την μπάντα και το περιβάλλον της εν συντομία. Πάμε να κάνουμε μια βολτίτσα λοιπόν στο παρελθόν, να συναντήσουμε για λίγο τους PAVLOV’S DOG στο άλμπουμ τους “Pampered Menial” (1975) την μπάντα με το περίεργο όνομα που όλοι μάθαμε στα νιάτα μας από το τραγούδι “Julia”, μια από τις πιο διαχρονικές μπαλάντες της rock μουσικής. Εκείνα τα χρόνια οι Αμερικάνοι φίλοι μας, υπόγραψαν με την CBS ένα από τα ακριβότερα συμβόλαια που είχε δώσει η εταιρία σε πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα μέχρι τότε, ασχέτως αν ποτέ δεν το εξαργύρωσαν. Το ενδιαφέρον με τους PAVLOV’S DOG, ήταν πως αποτελούνταν από επτά καλλιτέχνες με τελείως διαφορετικούς προσανατολισμούς και με ανομοιόμορφο μουσικό υπόβαθρο ο καθένας από αυτούς, ένα στοιχείο το οποίο βοήθησε υπερβολικά στο να διαμορφώσουν έναν ασυνήθιστα ποικίλο rock ήχο, που ακόμα και σήμερα δυσκολευόμαστε να τους κατατάξουμε κάπου συγκεκριμένα. Για παράδειγμα οι Steve Scorfina (κιθάρες) και Mike Safron (drums) ήταν λάτρεις του αρχέγονου rock n’ roll και των blues (Muddy Waters, Chuck Berry, Ike Turner, Albert King οι ήρωες τους), και ο πρώτος μάλιστα είχε συμμετάσχει στην αρχική μορφή των REO SPEEDWAGON, ενώ ο δεύτερος είχε διατελέσει drummer του ίδιου του Chuck Berry! O Doug Rayburn (mellotron και φλαούτο), είχε εντελώς άλλες καταβολές πιο κοντά στην ορχηστρική μουσική, ο Dave Hamilton (πλήκτρα) είχε jazz παιδεία, ο Siegfried Carver (βιολί) είχε ήρωα τον Vivaldi και φυσικά κλασσική παιδεία. O μοναδικός David Surkamp (είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικά μπορεί να χρωματίσει και να αλλάξει το στυλ με το οποίο ερμηνεύει από τραγούδι σε τραγούδι, ο μοναδικός ίσως με τον οποίο να μπορεί κάπως να συγκριθεί η φωνή του να είναι ο Geddy Lee (RUSH) ή ο Rodger Hodson των SUPERTRAMP) ήταν ένας folk τραγουδιστής, ενώ τέλος ο μπασίστας Rick Stockton, ο Βενιαμίν της μπάντας, εκείνα μόλις τα χρόνια έχτιζε τον προσωπικό του ήχο.
Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι καλλιτέχνες, ξεκίνησαν να παίζουν μαζί, να γράφουν και να ενορχηστρώνουν πλέον τα τραγούδια τους, εφόσον κατάφεραν να συνδυάσουν τους δρόμους τους, στα Westminster και the Carriage House και κατόπιν μπήκαν στο στούντιο προκριμένου να ηχογραφήσουν σε παραγωγή των Sandy Pearlman και Murray Krugman (BLUE ÖYSTER CULT) το “Pampered Menial”. Εδώ έχουμε ένα θεματάκι θα έλεγα που θα ήταν ένα σοβαρότατο θέμα συζήτησης, υπό άλλες συνθήκες. Από την μία ο κιθαρίστας της μπάντας, Steve Scorfina, αλλά και ο Rick Stockton, αναφέρουν πως θα ήταν καλύτερα εάν οι παραγωγοί είχαν αφήσει την μπάντα και τα τραγούδια της όπως αρχικά ήταν. Από την άλλη όμως τόσο η παραγωγή όσο και το λαμπρό αποτέλεσμα του άλμπουμ, τους «διαψεύδουν» διότι στο τέλος όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Άρα που είναι το λάθος; Στον καλλιτέχνη που θέλει τη δική του έκφραση (και δικαίως τη θέλει), ή στον παραγωγό που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται το πόσο δίκιο είχε όταν καθώς καθοδηγεί την μπάντα, αυτή αποκτά φήμη, αναγνωρίζεται και αγαπιέται από το κοινό; Γιατί μη μου πείτε ότι σε περιπτώσεις όπως το συγκεκριμένο άλμπουμ, υπάρχει κάτι μεμπτό στο οτιδήποτε; Έχουμε ένα άλμπουμ, όχι μόνο διαμάντι από συνθετικής, εκτελεστικής απόψεως, αλλά και έναν μοναδικό ήχο, που όμοιό του δε νομίζω ότι έχει άλλο σχήμα στην ιστορία της μουσικής. Τροφή για σκέψη λοιπόν με αφορμή το “Pampered Menial”, αφού είμαι σίγουρος πως όσοι διαβάζετε αυτές τις λίγες αράδες και θέλετε να πάτε να τους δείτε live, δεν περιμένετε από εμένα να σας πω πόσο εξαιρετικά τραγούδια έχει.
Από την άλλη ρίχνοντας μια ματιά στην Wikipedia (ελάτε τώρα όλοι το κάνετε, ακόμα και για τους MAIDEN..) χαρακτηρίζεται η μπάντα ως “American progressive rock/AOR”, και ειλικρινά να έρθει ένας να μου πει τι σχέση έχουν με το AOR! Επιστροφή στα δισκογραφικά τα οποία δεν ήταν και η αγαπημένη ενασχόληση των PAVLOV’S DOG, αφού ο Scorfina αναφέρει πως “ We were Jay Lasker ‘s (Πρόεδρος της ABC Records) pet project”, αφού μεταφέρονται σε μια μικρότερη θυγατρική εταιρία την ABC Records η οποία δεν είναι και πολύ θετική απέναντί τους, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να κυκλοφορήσει, περιέργως, ταυτόχρονα από δυο διαφορετικές δισκογραφικές. Ένα άλμπουμ σαν το “Pampered Menial”, με τέτοια ποιότητα rock ήχου, γνώρισε εμπορική επιτυχία; Όχι. Ειδικά εάν βάλουμε στην ίδια ζυγαριά τους PAVLOV’S DOG με μπάντες όπως οι DEEP PURPLE, URIAH HEEP, LED ZEPPELIN ή πάμε στην άλλη τους μουσική διάσταση με συγκροτήματα όπως οι SUPERTRAMP ή ακόμα και αυτόν τον «υπερεπικό» MEATLOAF για παράδειγμα, τότε δεν μπορούμε καν να συγκρίνουμε μεγέθη πωλήσεων και εμπορικής επιτυχίας σε καμία περίπτωση. Αυτή η μοναδικότητα της μελωδίας, o μετριασμένος όγκος της μουσικής, με συνδυασμό σκληρών ριφ, βιολού, πιάνου και των φωνητικών του Surkamp ήταν ακόμα και τότε καλλιτεχνικά ένα επίτευγμα αλλά εμπορικά απέτυχε. Σήμερα αναφέρουμε το “Pampered Menial”, σαν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της δεκαετίας του ‘70, και μνημονεύεται ως τέτοιο από το σύνολο των μουσικοκριτικών που θέλουν να σέβονται την γραφή τους, για την μπάντα όμως ήταν μάλλον ένα μετέωρο βήμα, που παρά την προσπάθεια δε βρήκε στέρεο έδαφος να πατήσει. Η συνέχεια τους ήταν πολύ δύσκολη, αφού δεν βρήκαν την αποδοχή του κοινού, και παρά τις επόμενες προσπάθειες τους, χάθηκαν μέχρι και αυτοί να αναζητήσουν εκ νέου την αναγνώριση, όπως κάνανε σχεδόν στο σύνολο τους οι μπάντες των seventies. Μη κοιτάτε που στην Ελλάδα το “Julia” έγινε χιτάκι και το ξέρουν ακόμα και αυτοί που ακούνε Σταν και Μέλισσες, οι φτωχοί οι PAVLOV’S DOG δεν είχαν μια ευτυχισμένη μουσική ιστορία. Όμως το Ελληνικό rock κοινό, και οφείλουμε να το ομολογήσουμε στάθηκε δίπλα τους πιστά, πολύ περισσότερο από αυτό της πατρίδας τους, ή της Μ. Βρετανίας που θεωρούνται οι μεγάλες αγορές της μουσικής. Σε μερικά πράματα πραγματικά αντιδράμε περίεργα ε; Τελευταία σκέψη.. ΝΑΙ, ένα άλμπουμ που δεν έχει filler και είναι one of a kind. Ούτε οι ZEPPELIN, ούτε οι PURPLE ούτε οι HEEP ήταν ποτέ τόσο πολυδιάστατοι όσο και μοναδικοί όσο οι PAVLOV’S DOG, έστω και για ένα άλμπουμ Σκεφτείτε το!
Δημήτρης Σειρηνάκης
