Από τα πλέον πανέμορφα ανεξήγητα φαινόμενα στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Από τα μεγαλύτερα παράδοξα αν θέλετε. Είσαι εσύ τώρα, μια μπάντα, που βαραίνεις από δίσκο σε δίσκο (“Cowboys from hell”, “Vulgar display of power”, “Far beyond driven”) και παράλληλα καταλήγεις όλο και πιο ψηλά στη κορυφή των εμπορικών προτιμήσεων. Το δε “Far beyond driven”, χτύπησε no 1! Λίγες μπάντες μπορούν να κοκορευτούν γι’ αυτό. Μια από αυτές είχε έδρα το Texas, με μπασίστα / κιθαρίστα / drummer από εκεί και έναν τραγουδιστή από τη Νέα Ορλεάνη. Οι τύποι αυτοί ονομάστηκαν PANTERA και άλλαξαν στη βραχύβια πορεία τους το κόσμο της μουσικής. Οι άνθρωποι που επηρέασαν μαζί με δύο τρεις ακόμα μπάντες τον ήχο των 90’s αλλά και των επόμενων δεκαετιών, γεννώντας ένα στρατό εκατομμυρίων μπαντών που ήθελαν να παίξουν έτσι. Γυρίζουμε το ρολόι στα 1995, όπου οι σχέσεις μεταξύ τους, είναι τόσο τεταμένες όπου αναγκάζονται να ηχογραφήσουν ο Anselmo μόνος του (στα Nothing studios του Trent Reznor των NINE INCH NAILS) και οι υπόλοιποι (Brown και αφοί Abbott) μαζί στα Chasin Jason Studios σε μια περιοχή που λέγεται Dalworthington Gardens στο Texas. Ο Anselmo με τις καταχρήσεις του καθώς και με τον όλο του χαρακτήρα (όχι απαραίτητα εξαιτίας αυτών), θα δημιουργούσε τεράστια απόσταση μεταξύ εκείνου και της υπόλοιπης μπάντας, με αποτέλεσμα το μίσος και η τσαντίλα του υλικού εν γένει, να είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Οι ηχογραφήσεις του 4ου (ή 8ου αν βάλουμε και το προ – “Cowboys from hell” υλικό) δίσκου της μπάντα, λαμβάνουν χώρα μεταξύ Οκτωβρίου 1995 – Φεβρουαρίου 1996. Παραγωγός ΚΑΙ ΠΑΛΙ ο Terry Date (δόξα και τιμή), γιατί ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Έτσι, στις 7 του Μαΐου του 1996, θα κυκλοφορήσει το προσωπικό αγαπημένο του γράφοντα από τους PANTERA. “The great southern trendkill”. Το εμβληματικό φίδι στο εξώφυλλο, σύμβολο του “αν δε μας γουστάρετε, μαύρο φίδι που σας έφαγε!” φαντάζομαι, αποτελεί προσωπική αδυναμία από όλα τα εξώφυλλα PANTERA. Επίσης, θεωρώ, πως αν στο “Far beyond driven” γεννήθηκε η “ρεμπέτικη” πλευρά του Anselmo (λέγε με DOWN – εύσημα στον Παναγιώτη τον Παπαγεωργίου που το διατύπωσε εύστοχα έτσι), το “The great southern trendkill” την εδραίωσε στον ήχο των PANTERA. Βουτηγμένα στην αισθητική της Νέας Ορλεάνης, από άλλες μουσικές παρμένα, τα φωνητικά του εδώ ξεχωρίζουν, αντικατοπτρίζοντας και την ψυχολογική κατάσταση του αγαπημένου μας εκρηκτικού frontman. Για την ιστορία, το άλμπουμ έφτασε στο νο 4 του Billboard 200 και έμεινε εκεί για 16 (ολογράφως δεκαέξι) εβδομάδες. Είπατε κάτι; Α, είπα κι εγώ. Έτσι μπράβο. Και τώρα που είπαμε όλα αυτά τα υπέροχα και ευχάριστα, πάμε στην άχαρη διαδικασία του να κατατάξουμε αυτό το υλικό από “χειρότερο” σε “καλύτερο”. Τα αδέρφια Abbott να μας συγχωρέσουν – έτσι άπλες που ήταν και στη πραγματική ζωή, πολύ πιθανό το βλέπω.
The “the great southern trendkill” countdown:
11) “(Reprise) sandblasted skin” (5.39)
Ξεκινάμε παράδοξα με το “φινάλε” του δίσκου. Ο λόγος, είναι ότι το υπόλοιπο υλικό, είναι σαφώς καλύτερο, αλλά και το ότι στην ουσία, μιλάμε για το εκτεταμένο φινάλε του “The underground in america” θεματικά, και άρα σαν αυτόνομο κομμάτι υστερεί. Οπότε, θα του δώσω την άχαρη αυτή θέση. Παρότι, έχει την ακόλουθη στιχάρα από τον Anselmo: “THE TREND IS OVER AND GONE FOREVER. YOU WON’T NEED THAT ANYMORE, IT’S ON SALE AT THE DOLLAR STORE”. Πως τους σφάζεις έτσι;
10) “13 steps to nowhere” (3.37)
Εδώ ο Phil, γίνεται πραγματικά αλληγορικός. Δεν θα έλεγα ότι μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι λέει. Ίσως, να είναι και εσκεμμένα έτσι, για να δείξει τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται ένα άτομο υπό την επήρεια ναρκωτικών (που είναι το θέμα του κομματιού σίγουρα). Ο τίτλος, σίγουρα αναφέρεται στα 12 βήματα απεξάρτησης ενός ναρκομανή, με το 13ο να είναι όταν ξανακυλάει. Εξ ου και το ότι καταλήγει πάλι στο πουθενά. Φεύγουν σπόντες προς τα media και πως τους χρησιμοποιούν σαν “πειραματόζωα”, που σηκώνουν πολλή κουβέντα από μόνες τους! Στα του κομματιού, μιλάμε για ένα υπέροχα γκρουβάτο και επιθετικό ύμνο, με τον Anselmo να μη χαρίζει κάστανα. Αποτελεί επίσης, ένα από τα κομμάτια, μαζί με το ομώνυμο, το “Suicide note pt.2” και το “War nerve” όπου συμμετέχει ο Seth Putnam των ANAL CUNT.
9) “Living through me (hell’s wrath)” (4.50)
Άλλο ένα κομμάτι για τις προσωπικές καταστάσεις που βίωσε ο Anselmo, ένα γκρουβάτο μακελειό από αυτά που συνήθιζαν να γράφουν οι PANTERA, με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Mid-tempo mosh ύμνος, για να πηγαίνει γύρω γύρω και τα κεφάλια πάνω κάτω! Η κολασμένη πλευρά του με την πιο southern αισθητική έρχονται και δένουν με τη μπάντα να στήνει πάρτι από πίσω του! Ειδικά το drum break μετά τον μεσαίο μονόλογο του Anselmo, πάντα θα μου κόβει το αίμα. “So now I’ve seen it all! Hells’ wrath! Hells’ wrath!No man has greater glory, glory! Cause now, now, now, now you’re living through me!”.
8) “10’s” (4.49)
Στοιχειωμένη εισαγωγή, ακόμα πιο ατμοσφαιρική ανάπτυξη για δεδομένα PANTERA, με ένα ασήκωτο riff να οδηγεί το ρυθμό. Συν τοις άλλοις, αποτελεί το ιδανικό background για την εσωτερική ερμηνειάρα του Anselmo, που γίνεται θα λέγαμε αρκετά ποιητικός, περιγράφοντας το πως έχει καταλήξει σε μια ημιθανή κατάσταση…το λες και το soundtrack της αυτοκαταστροφής του (θα δούμε παρακάτω και άλλο παράδειγμα αυτού). Το δε γλυκά μελωδικό solo του Darrell, αποτελεί την ηλιαχτίδα στο σκοτεινό δωμάτιο που έχει φτιάξει αυτό το κομμάτι στο μυαλό του ακροατή. Φοβερή σύνθεση, και λάμπει δια της διαφορετικότητας του.
7) “The underground in America” (4.33)
Αδυναμία λόγω του γκρουβάτου αλλά επιθετικού riff (είμαι σίγουρος ότι έχω ακούσει σε SUFFOCATION ανάλογο riff – με αυτά ακριβώς τα τύμπανα) στο ρεφρέν. Η γλαφυρή περιγραφή του τι συμβαίνει ΌΝΤΩΣ στο Αμερικάνικο underground από μια μπάντα που έφερνε στο κοινό της punk-άδες, μεταλλάδες και κάθε μουσική “φυλή”, ενώνοντας τους κάτω από τον μέγιστο τσαμπουκά που έβγαζαν σε περίσσευμα στο υλικό τους. Ο οποίος τσαμπουκάς, παρά την επιτυχία, παρά τις περιοδείες, δεν έφευγε, γιατί οι ίδιοι το θεωρούσαν χρέος τους να παραμείνουν σωστοί, πιστοί στο underground attitude. “We thrive on what’s stronger than most of the world”. Απορίες;
6) “Drag the waters” (4.55)
“In everyday life, there’s more than meets the eye, to reach the depths of truth, we must drag the waters”. Έτσι ξεκινάει το θρυλικό video του κομματιού αυτού. Ένας υπόκοσμος, που δε ξέρεις ποιος είναι τι, ποιος κάνει κουμάντο που. Αυτό μας δείχνει στην επιφάνεια. Ωστόσο ο Anselmo μας μιλάει για τους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά και τα κίνητρά τους. Αυτούς που έχουν συμφέρον να στη φέρουν, χωρίς να είναι μπλεγμένοι αλλού απαραίτητα, έτσι επειδή μπορούν. Το δε κομμάτι, χαρακτηρίζεται από το μαγκιόρικο riff του Darrell με υπέροχα κοψίματα, με έξυπνη παρουσία του μπάσου, προσθέτωντας γουστόζικα στη βαρύτητα του.
5) “War nerve” (4.53)
Στακάτο βρωμόξυλο, φτιαγμένο για να διαλύσει σβέρκους από γρανίτη, με τα τύμπανα του Vinnie Paul να κάνουν ό,τι θέλουν στο ρυθμό. Και το μήνυμα ένα: “FUCK THE WORLD”. Μισούν το κόσμο, μισούν τη διαφθορά του, την απληστία ανθρώπων εντός της βιομηχανίας, και όχι απλά το λένε και το γράφουν, το βροντοφωνάζουν με όλη τους τη ψυχή, λες και η ζωή τους εξαρτάται από αυτές τις λέξεις! “For every fucking second the pathetic media pisses on me and judges what I am in one paragraph: Look here, bluh, fuck you all!”. Το να τα χώνεις έτσι, και να καταλήγεις στη κορυφή του κόσμου αποτελεί απτή απόδειξη πως η μπάντα δεν αγγιζόταν από κανέναν.
4) “The great southern trendkill” (3.47)
“FUCK YOUR MAGAZINES, FUCK YOUR LONG DEAD PLASTIC SCENE, PIERCE A NEW HOLE, IF HELL WAS IN YOU’D SELL YOUR SOUL”. Κόλαφος ο Phil εδώ, με το καλημέρα, τους στήνει όλους στο απόσπασμα, ειδικά τις “μόδες” και τους “δήθεν” ήρωες των περιοδικών. Οι Νότιοι έρχονται και σκοτώνουν τη μόδα σας. Ουαί και αλίμονο σας. Καταπληκτικά τσαμπουκαλεμένο κομμάτι, 1000% κλασσικό PANTERA, με γκάζια που κοιτάζουν στα μάτια τα κολλητάρια τους από το Huntington Park της California, επ’ ονόματι SLAYER. Τιτάνιο κόλπο του ύμνου εδώ, είναι το απίστευτο, από το πουθενά κόψιμο με αυτή την southern riff-άρα από τον Darrell που απλά μερακλώνει και το πάει μέχρι τέλους!
3) “Suicide note pt.1” (4.44)
Περί ρεμπέτη Anselmo ο λόγος που λέγαμε και παραπάνω. Εδώ έχουμε ένα σκοτεινό, εσωτερικό μπαλαντοειδές αλλά και με πολλή ένταση άσμα. Πανέμορφο μέσα στην μαυρίλα του, τη μουσική μα και τη στιχουργική. Δεν νομίζω ότι χρειάζεστε εξήγηση ως προς το τι αφορά αυτό το κομμάτι βάσει τίτλου. Ας σας ξηγήσει το όνειρο ο Φίλιππας: “Would you look at me now? Can you tell I’m a man? When the scars on my wrists say I’m gonna try again?”. Πόσα σοβαρά ζητήματα έθιξε ο τύπος από την Νέα Ορλεάνη που είναι βουτηγμένος στις καταχρήσεις, και πιο βαθιά στα προβλήματα από όλους στη μπάντα. Μέγιστος ύμνος και είναι μόνο το πρώτο μέρος…
2) “Suicide note pt.2” (4.12)
…με το δεύτερο ο Phil διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του. Απεικονίζει ιδανικά πιστεύω, τον αυτοκτονικό που ξεσπάει όταν τον ρωτάνε την φαινομενικά απλή ερώτηση του τύπου “γιατί πας να το κάνεις;”. Εκεί ξεδιπλώνεται όλος ο διαλυμένος ψυχισμός του, οι μπερδεμένες του σκέψεις, και οι φωνές στο κεφάλι του που δε του αφήνουν άλλη επιλογή από το να τελειώσει το “πρόβλημα”, δηλαδή τον εαυτό του (“It’s not worth the time to try, to replenish a rotting life, I’ll end the problem, facing nothing, fuck you off, fuck you all!!”). Ίσως η πιο ωμή έκθεση του συγκεκριμένου θέματος στο ευρύ κοινό. Η πλειοψηφία, τείνει να το θίγει γύρω-γύρω, και ο Anselmo το αντιμετωπίζει κατάματα. Τα σέβη μου.
1) “Floods” (6.59)
Φτάσαμε στο αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, και των PANTERA γενικά. Μαύρο, απελπισμένο, βαθιά βουτηγμένο στα blues του Νότου της Αμερικής. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Πίσω στη ρίζα όλων, όπου ακόμα και τα ακουστικά θέματα του Darrell ακούγονται βαριά σαν τσιμεντόλιθοι, χώρια τα πιο “παραμορφωμένα”. Ένα ταξίδι μέσα από συναισθήματα, αρνητικά κυρίως, και την επιθυμία μια πλημμύρα να τα πάρει όλα και να τα στείλει στο διάολο. Κάτι τόσο κατεστραμμένο, τόσο άσχημο, τόσο οδυνηρό για τον άνθρωπο που το περιγράφει, που δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες, δεν έχει συγγνώμες, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ. “WASH AWAY US ALL, TAKE US WITH THE FLOOD”. Κάνει και την κοινωνικοπολιτική του νύξη “Then throughout the day…mankind played with grenades….COOOOLD HEARTEEEED WOOOOORLD”. Το solo του Darrell μνημειώδες όσο λίγα στη καριέρα του, με το φινάλε του, να αποτελεί προσωπική αδυναμία όλων. Μετά από το βαρίδι riff που συνοδεύεται από τον ήχο της βροχής….σκάει μια γλυκιά μπαλαντοειδής μελωδία. Όχι φτηνά γλυκανάλατη, μα αυθεντικά γλυκιά και νοσταλγική. Τόσο πολύ, που μια σοβαρή hard’n’heavy μπάντα θα έφτιαχνε χρυσές μπαλάντες από αυτή για χαμένους έρωτες. Αλλά όχι, ο “Dimebag” Darrell, βουτώντας στις επιρροές του, όπως οι τιτάνες KISS, το έβαλε φινάλε του 7λεπτου σκοτεινού και αργόσυρτου έπους που λέγεται “Floods”. Γι’ αυτό εκείνος ήταν εκείνος, και οι υπόλοιποι ήταν οι υπόλοιποι. Τελεία.
Αυτά τα όμορφα και ετούτη τη φορά. Απολαύστε ξανά το μεγαλείο των Νότιων θεών που λέγονται PANTERA, γυρίστε το δίσκο άλλη μια “βόλτα” και διαλύστε το σπίτι υπό τους ήχους του. Την αγάπη μου.
Γιάννης Σαββίδης
