Υπάρχουν άλμπουμ που δρουν σαν καταλύτες σε μια πορεία δεκαετιών — σημεία στροφής, επιστροφής ή επανεπιβεβαίωσης. Το “In Requiem”, που κυκλοφόρησε το 2007 από τους άρχοντες της μελαγχολίας PARADISE LOST, είναι ένα τέτοιο άλμπουμ. Μετά από μια μακρά περίοδο πειραματισμού με ηλεκτρονικά στοιχεία και πιο ήπιες gothic rock φόρμες, το συγκρότημα επιστρέφει εδώ με μια πιο σκληρή, δραματική και βαριά προσέγγιση, δίνοντας στον ακροατή ένα έργο που συνδυάζει το παρελθόν με το παρόν του. Πρόκειται για έναν δίσκο που ανακτά το χαμένο συναίσθημα της μελαγχολίας και του πένθους, χωρίς όμως να θυσιάζει την ωριμότητα που απέκτησε η μπάντα με το χρόνο.
Η ηχητική κατεύθυνση του “In Requiem” φανερώνει από την αρχή τη συνειδητή επιλογή για μια πιο metal επιστροφή. Ο Nick Holmes ξαναβρίσκει τον σπαρακτικό του τόνο, όχι απαραίτητα μέσα από growls, αλλά με μια πιο σφιγμένη, δραματική και απογυμνωμένη ερμηνεία. Οι κιθάρες των Greg Mackintosh και Aaron Aedy δημιουργούν στρώσεις από θλίψη, βαναυσότητα και ηχητική θύελλα — δομικά στοιχεία που φέρνουν στο μυαλό τη μαγεία των “Icon” και “Draconian times”, χωρίς όμως να ανακυκλώνουν παρελθοντικές συνταγές. Η παραγωγή του Rhys Fulber είναι ευκρινής αλλά όχι γυαλισμένη, διατηρώντας το σκοτάδι που απαιτεί το υλικό.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Never for the damned”, μια επιθετική δήλωση που λειτουργεί σαν εναρκτήριο πυρ για το ύφος που θα ακολουθήσει. Το “Ash & Debris” και το “Praise lamented shade” συνεχίζουν με μια σχεδόν μπαροκική μελαγχολία, παντρεύοντας τον λυρισμό με το metal. Το “The enemy” λειτουργεί σαν μικρός ύμνος, με ρυθμική δύναμη και κολλητικό ρεφρέν, ενώ το “Requiem” δίνει το όνομά του στο άλμπουμ σαν ένας θρηνητικός ύμνος στο κέντρο του έργου. Το “In Requiem” διατηρεί υψηλό επίπεδο συνοχής, με κάθε κομμάτι να συμμετέχει οργανικά στην ατμόσφαιρα του πένθους και της εσωτερικής αναμέτρησης.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το εξώφυλλο το οποίο φιλοτεχνήθηκε από τον Έλληνα καλλιτέχνη Seth Siro Anton των δικών μας SEPTICFLESH. Η επιλογή του εξωφύλλου δεν είναι διακοσμητική, αλλά λειτουργεί σαν προοίμιο στο περιεχόμενο του δίσκου και εναρμονίζεται με τους λυρικούς θεματικούς άξονες των PARADISE LOST, που σχεδόν πάντοτε περιστρέφονται γύρω από την υπαρξιακή απώλεια, τη συνείδηση του τέλους και τη μάταιη ελπίδα.
Με το “In Requiem”, οι PARADISE LOST πέτυχαν να ισορροπήσουν την ανάγκη για ανανέωση με τη νοσταλγία των παλιών ακροατών τους. Πρόκειται για έναν δίσκο που αποδεικνύει πως μια μπάντα με τόση ιστορία μπορεί να επανασυνδεθεί με τις ρίζες της χωρίς να καταντήσει αναπαραγωγική ή αποστεωμένη. Το “In Requiem” δεν είναι απλώς ένας καλός δίσκος. Είναι ένα αληθινό requiem για όλα εκείνα που χάνονται — τόσο στον ήχο όσο και στην ψυχή.
The “In requiem” countdown:
- “Your own reality” (04:02)
Ως το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το “Your own reality” λειτουργεί ως επίλογος, συνοψίζοντας τα θέματα και τις μουσικές κατευθύνσεις του “In Requiem”. Με μελωδικές γραμμές και στοχαστικούς στίχους, το τραγούδι αυτό προσφέρει μια αίσθηση ολοκλήρωσης και αποχαιρετισμού, κλείνοντας το άλμπουμ με μια νότα εσωτερικής αναζήτησης.
- “Sedative God” (03:59)
Το “Sedative God” παρουσιάζει μια πιο πειραματική προσέγγιση, με ασυνήθιστες ρυθμικές δομές και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η θεματολογία του ασχολείται με την απάθεια και την αποξένωση, ενώ η μουσική του σύνθεση προσφέρει μια διαφορετική ακουστική εμπειρία μέσα στο άλμπουμ.
- “Prelude to descent” (04:11)
Το “Prelude to descent” είναι ένα κομμάτι που συνδυάζει ατμοσφαιρικά στοιχεία με βαριά riffs, δημιουργώντας μια αίσθηση έντασης και προσμονής. Η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από την πτώση και την απώλεια, ενώ η μουσική του δομή προσφέρει μια σταδιακή κλιμάκωση που οδηγεί σε μια συναισθηματική κορύφωση.
- “Fallen children” (03:38)
Με γρήγορο ρυθμό και δυναμική ενορχήστρωση, το “Fallen children” αναδεικνύει την ενεργητική πλευρά των PARADISE LOST. Η θεματολογία του ασχολείται με την απώλεια της αθωότητας και την πτώση, ενώ η μουσική του δομή συνδυάζει το gothic metal με πιο μοντέρνες επιρροές. Το κομμάτι αυτό προσφέρει μια αναζωογονητική αλλαγή ρυθμού μέσα στο άλμπουμ.
- “Unreachable” (03:38)
Το “Unreachable” παρουσιάζει μια πιο μελωδική και συναισθηματική πλευρά των PARADISE LOST. Με απαλές κιθαριστικές γραμμές και στοχαστικούς στίχους, το κομμάτι αυτό εξερευνά θέματα απώλειας και αποξένωσης. Η ερμηνεία του Holmes προσδίδει βάθος και συναίσθημα, καθιστώντας το ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια του άλμπουμ.
- “Beneath black skies” (04:12)
Το “Beneath black skies” ξεχωρίζει για την επιθετική του προσέγγιση και τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα. Με βαριά riffs και έντονα φωνητικά, το κομμάτι αυτό αναδεικνύει την πιο σκληρή πλευρά του άλμπουμ. Η θεματολογία του ασχολείται με την απελπισία και την εσωτερική πάλη, καθιστώντας το ένα από τα πιο δυναμικά τραγούδια του δίσκου.
- “Ash & Debris” (04:16)
Με έντονα κιθαριστικά riffs, μία εξαιρετική εισαγωγή και επιβλητική ενορχήστρωση, το “Ash & Debris” αναδεικνύει τη δυναμική πλευρά των PARADISE LOST. Το τραγούδι περιστρέφεται γύρω από την καταστροφή και την αναγέννηση, με τους στίχους να αποτυπώνουν μια αίσθηση απελπισίας και ελπίδας ταυτόχρονα. Η μουσική του δομή συνδυάζει το doom metal με gothic στοιχεία, προσφέροντας μια πλούσια ακουστική εμπειρία.
- “Requiem” (04:25)
Το (σχεδόν) ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, “Requiem”, αποτελεί μια σκοτεινή και συναισθηματική σύνθεση που εξερευνά θέματα απώλειας και θλίψης. Η αργή του ρυθμική δομή και οι μελωδικές γραμμές των κιθαρών δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πένθους, ενώ τα φωνητικά του Holmes προσδίδουν βάθος και ένταση. Το τραγούδι αυτό ενσαρκώνει τον τίτλο του άλμπουμ, λειτουργώντας ως μουσικό μνημόσυνο.
- “The enemy” (03:39)
Ως το πρώτο single του άλμπουμ, το “The enemy” παρουσιάζει μια πιο προσβάσιμη πλευρά των PARADISE LOST, χωρίς να χάνει τη σκοτεινή του χροιά. Με πιασάρικο ρεφρέν και δυναμική ενορχήστρωση, το κομμάτι αυτό καταφέρνει να συνδυάσει το gothic metal ύφος με πιο μοντέρνες rock επιρροές. Το κομμάτι ασχολείται με την προδοσία και την εσωτερική πάλη, καθιστώντας το ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του δίσκου.
- “Praise lamented shade” (04:02)
Εμπνευσμένο από το ποίημα “An essay on criticism” του Alexander Pope, το “Praise lamented shade” είναι ένα κομμάτι που ξεχωρίζει για τη λυρικότητά του και την ατμοσφαιρική του προσέγγιση. Οι μελωδίες των κιθαρών δημιουργούν ένα μελαγχολικό τοπίο, ενώ τα φωνητικά του Holmes προσδίδουν μια αίσθηση θλίψης και στοχασμού. Η σύνθεση αυτή αναδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να συνδυάζει λογοτεχνικές επιρροές με μουσική έκφραση.
- “Never for the damned” (05:02)
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, “Never for the damned”, λειτουργεί ως δήλωση επιστροφής των Paradise Lost στις ρίζες τους. Με βαριά riffs, σκοτεινή ατμόσφαιρα και έντονα φωνητικά από τον Nick Holmes, το τραγούδι ασχολείται με μία θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από την απώλεια και την αποξένωση, ενώ η μουσική δομή συνδυάζει doom και gothic στοιχεία, προσφέροντας μια δυναμική εισαγωγή στο άλμπουμ. Είναι από αυτές τις συνθέσεις – εισαγωγές που με το που αρχίζουν να ακούγονται από τα ηχεία, σε προδιαθέτουν για την συνέχεια. Το “Never for the damned”, είναι η πραγματοποίηση ενός ονείρου για τους οπαδούς των Βρετανών, οι οποίοι ποτέ δεν απογοητεύουν μεν, όλοι ήθελαν από το αγαπημένο σχήμα κάτι που να θυμίζει την αίγλη του παρελθόντος. Και η αίγλη αυτή, είναι παρούσα. Από την αρχή.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
