Συνήθως, οι καθημερινές δεν είναι «καλές» ημέρες για συναυλίες. Τώρα θα μου πεις, ούτε η Κυριακή είναι, αυτή ίσως είναι η «χειρότερη» όλων. Δεκτόν! Τι να κάνουμε, άλλαξαν τα πλάνα των συγκροτημάτων, άλλαξαν των διοργανωτών, αλλάζουν και τα δικά μας… «αλυσίδα» πάει αυτό! Είναι όμως κάποιες καθημερινές ή Κυριακές, που την κάνεις την υπέρβαση. Το σέρνεις το σαρκίο σου για να δεις έναν αγαπημένο σου καλλιτέχνη… Και το βράδυ της Τρίτης, το έσυραν πολλοί, το Κύτταρο ίσως να έκανε και θριαμβευτικό sold out! Βλέπεις, ήθελε πολύς λαός να βρίσκεται στην αποχαιρετιστήρια συναυλία των θρύλων του αμερικανικού (και όχι μόνο) doom, PENTAGRAM, έστω κι αν αυτή μάλλον δεν ήταν τελικά η αποχαιρετιστήρια!
Πριν όμως από αυτούς, οι δικοί μας ACID MAMMOTH είχαν αναλάβει να φτιάξουν ατμόσφαιρα. Τα παιδιά δεν τα είχα δει ποτέ «ζωντανά», απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, γνωρίζω όμως την δισκογραφία τους, οπότε είχα απλά την περιέργεια να δω πως θα ανταποκρίνονταν στον ρόλο του support. Το πρόσφατο “Supersonic Megafauna collision” μαζί με τα “Acid mammoth”, “Under acid hoof” και “Caravan” την αποτελούν και οι τέσσερεις doom rockers, έδειξαν πως μπορούσαν να τη μεταφέρουν αυτούσια επί σκηνής. Τη δισκογραφία ρε φίλε, ναι. Είχαν που λες πολύ λιτό στήσιμο, ήταν εντελώς χαλαροί και είχαν επίσης ύφος και στυλ «βγήκαμε να σας δείξουμε πως προβάρουμε στο studio, ανάψτε ένα τσιγάρο, ανοίξτε και μια μπύρα και πάμε». Κάπως έτσι τους περίμενα!
Και όντως, άναψαν πολλά τσιγάρα, με μυρωδιές κάθε λογής (πρέπει να μύρισα όλα τα… βοτάνια των βουνών, μπέσα), ανοίχτηκαν πολλές μπύρες και ο κόσμος έδειχνε όχι απλά να γουστάρει, αλλά να ξέρει εκ των προτέρων το υλικό της μπάντας και να το περιμένει. Μπράβο στα Μαμούθ, δείχνουν πως έχουν δικό τους κοινό και δεν ελπίζουν να παίξουν τον ρόλο της γλάστρας, που ποτίζεται μαζί με τον βασιλικό σε τέτοιες περιστάσεις. Πέντε τραγούδια μετά, είχαμε όλοι καταλάβει πως τούτοι δω οι τύποι έχουν κάνει κτήμα τους και έχουν βάλει στο πετσί τους ολόκληρη την κληρονομιά του Iommi, η οποία έτσι κι αλλιώς είχε την τιμητική της όλο το βράδυ. Αν είσαι (εννοείται) οπαδός των πρώιμων BLACK SABBATH και νιώθεις υπέροχα όταν το doom/heavy rock κάνει λασπόλουτρα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρεις τους ACID MAMMOTH. Ψιλοκ@λ#μετράνε, που λέει κι ο λαός.
Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, με τον κόσμο να στριμώχνεται, τσαμπουκάδες να γίνονται στα πίσω-πίσω και την ανυπομονησία να χτυπά κόκκινο, οι PENTAGRAM βγαίνουν ένας – ένας στην σκηνή. Πρώτοι «σκάνε μύτη» ο Scooter Haslip στο μπάσο, ο Tony Reed στην κιθάρα και ο Henry Vasquez στα τύμπανα, όλοι τους με μπόλικα παράσημα στο πέτο από συμμετοχές σε πολλές doom metal και heavy rock μπάντες και εμφάνιση που δήλωνε πόσο ταιριαστοί είναι στο όλο concept. Ακριβώς δηλαδή ό,τι μα ό,τι επιζητούσε ο αρχηγός Bobby Leibling από τους συνεργάτες του, ο οποίος με την σειρά του εμφανίστηκε τελευταίος, ως είθισται, μέσα σε πραγματική αποθέωση, μια αποθέωση που δεν σταμάτησε παρά μόνο με το πέρας της συναυλίας.
Με φωνή από τα 50s-60s, ντύσιμο από τα 70s και όψη απέθαντη, ο Bobby είναι ένα μοναδικό, ειλικρινά, τοτέμ στον χώρο του ευρύτερου rock. Και οι PENTAGRAM, ένας εξίσου μοναδικός θρύλος, οποιοδήποτε και αν είναι το line up τους. Εκκίνηση με το “Bloodlust”, συνέχεια με το “Starlady” και το “The Ghoul” και έβλεπες ένα Κύτταρο να πηγαίνει πάνω-κάτω και πέρα δώθε! Ο ήχος ήταν τέλειος, ακριβώς αυτός που έπρεπε για ένα τέτοιο σχήμα που παίζει ΕΤΣΙ. Νιώσαμε τη γκρούβα μέχρι το τελευταίο μας κοκκαλάκι, γεμίσαμε Ioomi-κές riff-άρες και μπήκαμε σε μια χρονοκάψουλα και πήγαμε πίσω, στις αρχές των 70s, όταν το proto metal έδινε μπαντάρες και δισκάρες που έχουν μείνει κλασσικές ως τα τώρα και δε χάνουν ποτέ τη μάχη με τον Χρόνο!
Αν οι BLACK SABBATH είναι το proto metal-heavy rock του βιομηχανικού Birmingham αλλά και της βρετανικής υπαίθρου, οι PENTAGRAM είναι το αντίστοιχο του δρόμου και των μικρών, υγρών, ίσως και κακόφημων αμερικανικών bars, όπου για να παίξεις πρέπει να έχεις κι άλλου είδους κότσια, παράλληλα με ικανότητες μουσικές. Κάπως έτσι το έχω συνδέσει στο μυαλό μου, πες και συ τη γνώμη σου, αφού τα βάλεις κάτω και τα μετρήσεις καλά. Πάμε στο live όμως αυτό καθ’ αυτό, όπου οι PENTAGRAM δε «μάσησαν» καθόλου και ενέταξαν στην setlist αρκετά νέα τραγούδια από το επερχόμενο άλμπουμ τους, που το περιμένουμε μέσω της Heavy Psych Sounds. Κρίνοντας δε από το αποτέλεσμα, έκαναν πολύ καλά, μιας και όλοι, ανεξαιρέτως, δείξαμε να τα εκτιμούμε δεόντως! Λες να πάμε για δισκάρα…;
Έτσι κύλησαν 65 λεπτά, με τον Bobby ευδιάθετο όσο δεν πάει, τους υπολοίπους να δείχνουν τρισευτυχισμένοι (ειδικά ο Reed) και τον κόσμο ενθουσιασμένο. Highlights; Πολλά. Τα «ταυράκια» που κελαηδούσαν με την υπέροχη εβδομηντάρικη λαλιά τους, οι πόζες και οι γκριμάτσες του Bobby, τα t-shirts των οπαδών που κάλυπταν όλη την έννοια του vintage (από RUSH μέχρι MESSA) με ελάχιστες εξαιρέσεις (κυριότερη αυτή του καλού συναδέλφου Κώστα Αλατά ο οποίος ήρθε σε συναυλία PENTAGRAM με μπλουζάκι WATCHTOWER – άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου), το χρυσό σακάκι με τις βάτες που φορούσε η κυρία με το a la Jamie Lee Curtis μαλλί (θεά!) και το καπέλο – βατράχι που φορούσε ένας άλλος κύριος (είδωλο!), το “Sign of the Wolf (Pentagram)”, το “Forever my queen”, το “20 Buck Spin”…
Αν ακούσεις παράπονα για τη χρονική διάρκεια του set, άσε να λένε. Δεδομένης της καταστάσεως, μια χαρά έπαιξαν οι PENTAGRAM, τόσο όσο. Ήταν μάλιστα η καλύτερή τους εμφάνιση στη χώρα μας, όσο μπορώ να θυμηθώ. Οπότε, ας αφήσουμε τη γκρίνια για άλλη φορά, να πιάσει τόπο. Τελικά, θα μας ξανάρθουν; Έτσι είπε ο ημίθεος Bobby Leibling από μικροφώνου, καθώς μας συμβούλευσε να προσέχουμε τους εαυτούς μας, «για να τα ξαναπούμε από κοντά πολύ σύντομα». Τι “farewell tours” και τρίχες κατσαρές… κωλώνει το εργαλείο στον ανήφορο; Ο Bobby πάντως, όχι!
Αν τους ξανάβλεπα; Την άλλη βδομάδα, άνετα. Αν πρέπει να τους δεις κι εσύ, εφόσον δεν το έχεις κάνει; Με τα χίλια, ακόμη και από περιέργεια. Συναυλία που σε κάνει να μπαίνεις και να βγαίνεις με χαμόγελο “ear to ear”, κάθε πότε βλέπεις; Και δεν ήταν από τα βοτάνια, πίστεψέ με!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
