Από την αρχή, αθέτησα το λόγο μου!!! Πέρασαν δύο εβδομάδες από το ντεμπούτο της στήλης, που υποτίθεται πως είναι εβδομαδιαία!!! Δεν πειράζει, όμως, αφού υπήρχαν πολλά και ωραία πράγματα στο Rock Hard από τους συναδέλφους μου, άλλωστε επανέρχομαι δριμύτερος με τέσσερις κυκλοφορίες από τον ευρύτερο χώρο της προοδευτικής μουσικής, ως επί το πλείστον από μικρότερες εταιρίες ή αυτοχρηματοδοτούμενες. Δεν δίνω hints, στρωθείτε στο διάβασμα, αφού έχουμε όλες τις πληροφορίες.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: ASTRAKHAN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “A slow ride towards death”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Melodic Passion Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 23/4
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alexander Lycke (lead φωνητικά)
Per Schelander (μπάσο, δεύτερα φωνητικά)
Johan Hallgren (κιθάρα, lead φωνητικά)
Martin Larsson (ντραμς)
Έξτρα μουσικοί:
Jörgen Schelander (Moog, Mellotron)
Karolina Karner (δεύτερα φωνητικά)
Δεν μπορώ να μην βλέπω με καλό μάτι, συγκρότημα που έχει στις τάξεις του τον Johan Hallgren των PAIN OF SALVATION, έναν πραγματικά πολύ ωραίο τύπο κι εξίσου καλό μουσικό. Οι ASTRAKHAN, σε καμία περίπτωση δεν με έκαναν να αναφωνήσω κατά τη διάρκεια των ακροάσεων του τρίτου στούντιο άλμπουμ τους, “A slow ride towards death”, την κλασική ατάκα της ελληνικής ταινίας… «Μουλάρι ο Αστραχάν»!!! Αντιθέτως, ο Αστραχάν, είναι άλογο κούρσας και μάλιστα καλό.
Το δυνατό σημείο των ASTRAKHAN, είναι ότι έχουν ένα πολύ ωραίο προσωπικό ύφος. Φυσικά κι έχει στοιχεία από PAIN OF SALVATION και να σας πω την αλήθεια, τα αποζητούσα κιόλας, αφού ο Hallgren όχι απλά παίζει κιθάρα, αλλά κάνει και lead φωνητικά μαζί με τον Alexander Lycke. Ο ήχος του moog που υπάρχει και των πλήκτρων γενικότερα, δίνουν μία πιο 70s ατμόσφαιρα στο εγχείρημα, χωρίς όμως να γίνονται ρετρό. Επειδή και τα φωνητικά μοιάζουν με αυτά του Tate, θα έλεγα ότι πέρα από τους DEEP PURPLE ή τους QUEEN (ακούστε τα “Innuendo” περάσματα στο “Take me with you”, για παράδειγμα), βρίσκω ότι ακούω ‘RYCHE από το “Empire” και μετά. Ναι, αλλά μετά το “Promised land” δεν είναι η «απαγορευμένη» περίοδός τους; Φυσικά, αλλά ο λόγος δεν ήταν το είδος μουσικής, αλλά το γεγονός ότι οι συνθέσεις ήταν κακές.
Στην παραγωγή, έχουν τον «πολύ» Marcus Jidell (AVATARIUM), που φροντίζει να αποδοθεί η ατμόσφαιρα με τον κατάλληλο τρόπο, κάνοντας τους ASTRAKHAN να μπορούν να συγκριθούν με τους OPETH των τελευταίων τριών δίσκων ή τους PAIN OF SALVATION των “Road salt”. Αν σας παίρνει ο χρόνος, βρείτε και ακούστε και τη ζωντανή εκτέλεση του “Jesus Christ Superstar” που έβγαλαν πέρυσι και θα μπορέσετε να καταλάβετε ακόμα περισσότερο τις επιρροές του σχήματος. Να σημειώσω ότι στον Johan πρέπει να άρεσε πολύ το photo session για το “Scarsick”, που επανέλαβε με τους ASTRAKHAN, στους αμμόλοφους… Ωραίο άκουσμα, με προσωπικότητα, βαδίζοντας σε δύσκολα μονοπάτια. (8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: SANCTION
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The overview effect”
ΕΤΑΙΡΙΑ: self-financed
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 23/4
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Shane Leadbeater (κιθάρες, μπάσο, δεύτερα φωνητικά)
Brendan Berkeley (ντραμς, δεύτερα φωνητικά)
Douglas Skene (φωνητικά)
Στο e-mail μου, κυριολεκτικά έρχονται περισσότερες από 10 καινούργιες κυκλοφορίες καθημερινά, οπότε, do the math για μία ολόκληρη χρονιά, όταν δηλαδή σ’ ένα μήνα έχεις γύρω στους 200-250 καινούργιους δίσκους. Χώρια πόσους αγοράζουμε, χώρια πόσοι δεν μας έρχονται. Τι θέλω να πω με αυτό; Πρακτικά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπεις σε διαδικασία να ακούσει έναν δίσκο «ασυνόδευτο», δηλαδή χωρίς δισκογραφική εταιρία.
Κι όμως, κάτι μ’ έκανε να ανοίξω το αρχείο με το “The overview effect” των SANCTION και να βάλω να το ακούσω. Θέλεις επειδή είδα ότι κατάγονται από την Αυστραλία (που έχουμε πει επανειλημμένως ότι βγάζει συγκροτήματα με προσωπικότητα και ξεχωριστό ύφος); Θέλεις από καθαρή τύχη; Βάζω να ακούσω το πρώτο τραγούδι, το “Monolith the ebon form” το οποίο με το που ξεκινά, σε πιάνει από το λαιμό και σε κολλάει στον τοίχο. Ούτε riff, ούτε τίποτα. Ξερά, brutal φωνητικά, μ’ ένα ανεβοκατέβασμα στην ταστιέρα σαν αυτά που έκανε πάλαι ποτέ ο Pat O’Brien στους CANNIBAL CORPSE, προτού «την ακούσει» και φορέσει τη φόρμα με τις ρίγες…
Για να μην πολυλογώ, οι SANCTION, είναι ένα γκρουπ που τιμά πρώτα απ’ όλα τους DEATH (θα τολμούσα να πω περιόδου “Individual…”), αλλά δεν τους αφήνουν αδιάφορους οι ATHEIST και οι CYNIC. Υπάρχει διακριτική χρήση πλήκτρων που δίνει και την προγκρεσιβίλα που έχει ανάγκη και η στήλη, το μπάσο έχει ευδιάκριτο ρόλο και ξεχωρίζει σε πολλά τραγούδια, με τη διάρκεια να ξεπερνά οριακά τα 33 λεπτά, όσο χρειάζεται δηλαδή ένα άλμπουμ progressive death metal, για να μην καταντήσει κουραστικό. Δεν είναι το καλύτερο που έχω ακούσει στο ύφος, αν όμως γουστάρετε αυτή τη φάση, δεν είναι σχήμα που πρέπει να περάσει απαρατήρητο. (7 / 10).
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: SOULS OF DIOTIMA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Janas”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Diotima Records/Rockshots Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Claudia Barsi (φωνητικά)
Giorgio Pinna (ντραμς)
Antonio Doro (μπάσο, screaming φωνητικά)
Fabio “The Black Mask” Puddu (κιθάρες)
Website
Facebook
Instagram
YouTube
Twitter
Spotify
Γενικότερα, πρέπει να πω ότι με ενοχλούν τα «περίπου». Δηλαδή οι SOULS OF DIOTIMA, από την Ιταλία, με το τέταρτο άλμπουμ τους, “Janas”, παίζουν κάτι περίπου σαν συμφωνικό metal, με «περίπου» progressive στοιχεία, που τελικά καταλήγει να είναι περισσότερο προς το τυπικό power metal, παρά σε οτιδήποτε άλλο…
Το εναρκτήριο τραγούδι τους, το “The black mask”, με ξεγέλασε, καθώς τους θεώρησα πολύ πιο ενδιαφέροντες απ’ ότι είναι τελικά, ακούγοντας και τον υπόλοιπο δίσκο τους. Ενδιαφέρουσες ιδέες, καλά γυναικεία φωνητικά, που όμως έχουν πολλές αδυναμίες στην προφορά, στο τελικό αποτέλεσμα, συνειδητοποίησα ότι έχω ακούσει αρκετές ελληνικές μπάντες του συμφωνικού prog/power metal, που είναι καλύτερες από τους SOULS OF DIOTIMA. Τσεκάρουμε και προσπερνάμε άφοβα (5 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: BENTHOS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “II”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Eclipse Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 23/4
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Gabriele Landillo (φωνητικά)
Gabriele Papagni (κιθάρες)
Enrico Tripodi (κιθάρες)
Alberto Fiorani (μπάσο)
Alessandro Tagliani (ντραμς)
Website
Facebook
Twitter
Instagram
Επιμένουμε ιταλικά και πάμε σ’ ένα συγκρότημα, νεότευκτο. Οι BENTHOS, είναι ένα σχήμα από το Μιλάνο, που δημιουργήθηκε μέσα στα ωδεία («του σεμιναρίου», δηλαδή, όπως θα έλεγε και η Καρέζη στη γνωστή ταινία). Σωστό μέρος για ένα prog rock/metal σχήμα, που όμως έχει και τις jazz fusion στιγμές της και το math στοιχείο.
Μουσικά, μιλάμε για απόλυτα καταρτισμένο σχήμα, με τραγούδια που έχουν διάρκεια «ανθρώπινη» και επιρροές ποικίλες. Δηλαδή, ακούς τους LEPROUS στα περισσότερα σημεία που τα φωνητικά είναι γαλήνια και ήρεμα, ακούς και τους HAKEN, στις πιο μοντέρνες στιγμές τους, ακούς τους COHEED AND CAMBRIA και όταν αγριεύουν τα φωνητικά είναι σαν τους NE OBLIVISCARIS, χωρίς όμως τον τόσο ακραίο προσανατολισμό. Όλα ωραία δεν ακούγονται; Δυστυχώς όμως, δεν είναι και τόσο. Οι BENTHOS δείχνουν δυνατότητες, αλλά χωλαίνουν στον τομέα της σύνθεσης, ενώ σε ατομικό επίπεδο είναι άψογοι. Το ξεκίνημα με το “Cartesio” είναι πολύ ελπιδοφόρο, στη συνέχεια όμως νομίζω ότι δίνεται περισσότερος χώρος στην τεχνική, παρά στη σύνθεση. Αυτό, συνδυαζόμενο με το γεγονός ότι θα προτιμούσα τα ακραία φωνητικά κάπως λιγότερα, κάνουν την τελική εικόνα κατώτερη από αυτήν που είχα ότι ξεκινούσα την ακρόαση. Όμως, δεν παραβλέπω ότι είναι νέο σχήμα, άπειρο προφανώς, άσχετα αν το ντεμπούτο τους ονομάζεται “II” (!!!), οπότε θα περιμένω και την επόμενη δουλειά τους για να δω τι ψάρια πιάνουν (6,5 / 10)
Σάκης Φράγκος
