a
Πέρασε λίγος καιρός από την τελευταία φορά που διαβάσαμε αυτή τη στήλη, αλλά σας έχω πράγμα που σαλεύει στο χώρο το προοδευτικό rock/metal. Ταξιδάκι στη Σκανδιναβία για να συναντήσουμε τους ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ VOLA και τους πιο «βετεράνους» LOCH VOSTOK, μετά πεταγόμαστε Αγγλία για τους FROST* και τέλος στον Καναδά για τους BEFORE & APACE. Prog για όλα τα γούστα, δέστε τις ζώνες σας και φύγαμε!
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: VOLA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Witness”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mascot Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Asger Mygind – φωνητικά/κιθάρα
Martin Werner – φωνητικά
Adam Janzi – ντραμς
Nicolai Mogensen – μπάσο
Δεν έχετε ακούσει τους VOLA; Ξαναρωτάω: ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟΥΣ VOLA; Ακριβώς από πάνω, σας έχω παραθέσει όλα τα link που χρειάζεται για να ακούσετε/κατεβάσετε/αγοράσετε ένα πολύ μεγάλο πουλέν του prog metal με Σκανδιναβική καταγωγή (τα μέλη τους κατάγονται από τη Δανία και τη Σουηδία).
Έχοντας ακούσει το ντεμπούτο τους, “Inmazes” και το “Applause of a distant crowd”, δεν ήμουν ανυποψίαστος. Και οι δύο προαναφερθέντες δίσκοι, ήταν πολύ καλοί, οπότε μπορώ να πω ότι ανέμενα και το άλμπουμ, αφού ψάχνουμε να βρούμε ποιο γκρουπ είναι σε θέση να κάνει το ξεπέταγμα που έκαναν οι LEPROUS, για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια και να γίνει τόσο μεγάλο ή και ακόμα μεγαλύτερο.
Τούτοι εδώ οι τύποι, έχουν «μελετήσει» πολύ καλά τους LEPROUS, τους PAIN OF SALVATION αλλά και τους PORCUPINE TREE. Μπορούν και ανακατεύουν με μαεστρία στα τραγούδια τους το djent με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τις pop μελωδίες. Τα ρεφρέν τους είναι μεγάλα. Λάθος. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Ο τραγουδιστής, Asger Mygind, δεν κάνει τους ακροβατισμούς του Einar Solberg, αλλά οι μελωδίες του είναι το ίδιο σπουδαίες και μάλιστα καταφέρνει να φτιάχνει prog συνθέσεις, σε compact μορφή, δηλαδή μέσα σε μάξιμουμ πέντε λεπτά!
Με λίγα λόγια, το “Witness” είναι ένα άλμπουμ – έρωτας με την πρώτη… αυτιά! Ξεκινά μ’ ένα από τα καλύτερα τραγούδια που θα ακούσουμε φέτος, το “Straight lines” και δύο τραγούδια μετά, ακούς τον απόλυτο ύμνο “24 light-years” (εντελώς LEPROUS, αλλά ποιος νοιάζεται όταν μιλάμε για τέτοιο έπος;). Δεν κωλώνουν να χρησιμοποιήσουμε τους rapper Shahmen στο “These black claws”, που όταν ξεκινά, νομίζεις ότι ακούς καλούς KORN, το riff είναι βαρύ σαν μπετονιέρα, το ρεφρέν σκοτώνει και στο δεύτερο κουπλέ, βάζουν rap φωνητικά, επειδή μπορούν. Και μάλιστα το κάνουν τόσο ταιριαστά που δεν προξενεί καμία εντύπωση.
Ο δίσκος δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους prog δίσκους που έχω ακούσει φέτος, αλλά είναι ένας από τους καλύτερους των τελευταίων ετών. Με στιγμές που είναι πραγματικά πολύ βαριές, όπως το “Stone leader falling down”, με το “Head mounted sideways” που συνδυάζει το djent με τις φοβερές –σχεδόν pop- μελωδικές γραμμές, το “Napalm” με την ατμόσφαιρα αλά Devin Townsend. Τόσες και τόσες ωραίες στιγμές, σ’ ένα άλμπουμ διάρκειας 44 λεπτών, που η φυσιολογική κίνηση που κάνεις όταν τελειώσει, είναι να το βάλεις στο repeat για να το απολαύσεις ξανά.
Μιλάμε για ένα από τα άλμπουμ που οφείλεις να ακούσεις αν θέλεις να ονομάζεσαι σοβαρός progster. Το αν θα σου αρέσει, είναι θέμα υποκειμενικό (όπως όλα). Προσοχή όμως, γιατί είναι φοβερά εθιστικός δίσκος! (9 / 10)
(photo by Nikolai Linares)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: FROST*
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Day and age”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out Music
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jem Godfrey – πλήκτρα, φωνητικά
Nathan King – μπάσο, φωνητικά
John Mitchell – κιθάρα, μπάσο, φωνητικά
Guest μουσικοί:
Kaz Rodriguez – ντραμς
Darby Todd – ντραμς
Pat Mastelotto – ντραμς
Κάποια περίοδο, είχα φάει γερή πετριά με αυτό που λέμε βρετανικό neo prog. Άκουγα ότι έβγαινε, δίχως να μου καίγεται καρφί αν ήταν καλό ή κακό. Είχα εθιστεί στον ήχο αυτό. Ώσπου κάποια στιγμή, απλά διαπίστωσα ότι υπάρχουν 6-7 μουσικοί, που έχουν δημιουργήσει 15 σχήματα και παίζουν –χοντρικά- τα ίδια πράγματα, χωρίς αξιοσημείωτες αλλαγές, μονάχα με άλλο τίτλο, άλλη ρεκλάμα. Κι εκεί το ξέκοψα εντελώς. Ήταν ακριβώς η εποχή που είχε βγει μ’ ένα μήνα διαφορά, περίπου θυμάμαι, το “The tall ships” των IT BITES και το “Experiments in mass appeal” των FROST*, το χειμώνα του 2008, όπου κοινός παρονομαστής ήταν ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και βασικός συνθέτης, John Mitchell. Από τότε με είχε πιάσει μία αρνητική προδιάθεση σε οτιδήποτε είχε να κάνει με αυτό το ύφος, αφού είχα βεβαιότητα σχετικά με το τι θα ακούσω κι αυτό αφαιρούσε τη μαγεία. Αφαιρούσε το στοιχείο της προόδου.
Πάμε τώρα στο 2021 και στο τέταρτο άλμπουμ των FROST*. Ακούγοντας το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το δωδεκάλεπτο “Day and age” διέκρινα πολλές ομοιότητες με το υπεραγαπημένο μου “Picture” των KINO, ενός δίσκου που βασικό του μέλος υπήρξε ο Mitchell. Μιλάμε για εξαιρετικό τραγούδι, ικανό να μου δώσει το έναυσμα να ακούσω και τον υπόλοιπο δίσκο. Πολύ σημαντικό αυτό, για 12λεπτο, εναρκτήριο τραγούδι.
Ποια χαρακτηριστικά έχει ο δίσκος; Παίζουν τρεις ντράμερ!!! Οι Kaz Rodriguez (Chaka Khan, Josh Groban), Darby Todd (THE DARKNESS, Martin Barre) and Pat Mastelotto (MISTER MISTER, KING CRIMSON) και σε γενικές γραμμές ακούς υψηλής ποιότητας παιξίματα, χωρίς κάποιες τρομερές διαφορές του ενός με τον άλλο, διατηρώντας μία συνοχή στο δίσκο. Το επόμενο που παρατήρησα; Έχει από καθόλου έως ελάχιστα κιθαριστικά σόλο!!! Ο Godfrey με τον Mitchell, προτιμούν να φτιάξουν ατμόσφαιρα με τα πλήκτρα ή να αφήσουν αέρα στα τύμπανα, παρά να φλυαρούν με την κιθάρα, κάτι που ως concept, μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρον και …αφαιρετικό.
Από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, ξεχώρισα το “The boy who stood still”, μάλλον επειδή έχει μία ατμόσφαιρα σαν αυτή των RUSH στα άλμπουμ μετά το “Signals” στα 80s και το πιο «single-άδικης» νοοτροπίας, “Terrestrial”. Συνολικά πολύ ενδιαφέρον δίσκος, δεν ακούγεται παλιακός, δεν ακούγεται regressive, θα με κάνει να ξαναγυρίσω να ακούσω το “Falling satellites”, που έχω αφήσει να σκονίζεται σε κάποιο ράφι του γραφείου, λόγω παντελούς έλλειψης διάθεσης να του δώσω την ευκαιρία του… (8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: BEFORE & APACE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The denisovan”
ΕΤΑΙΡΙΑ: self-released
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: κυκλοφορεί
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Devin Martyniuk (κιθάρα, φωνητικά)
Επιπλέον μουσικοί:
Kaylon Disiewich (μπάσο)
Bryce Holcomb (φωνητικά, κιθάρα)
Arlan Kopp (ντραμς)
Συνήθως, όταν βλέπεις ότι ένα συγκρότημα προέρχεται από τον Καναδά, σπεύδεις να το ακούσεις, αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων, μιλάμε για γκρουπ με προσωπικό ήχο και ενδιαφέροντα, ανεξάρτητα με το αν σου αρέσουν ή όχι. Οι BEFORE & APACE, είναι το συγκρότημα που έφτιαξε ο κιθαρίστας, multi-instrumentalist και γενικός mastermind/δερβέναγας, Devin Martyniuk.
Ο Martyniuk, βρήκε άλλους τρεις πολύ καλούς μουσικούς και κυκλοφόρησε το “The denisovan”, το ντεμπούτο του σχήματος. Τέσσερα τραγούδια, 52 λεπτά διάρκεια. Το μικρότερο τραγούδι, “Limbics”, φτάνει τα δέκα λεπτά, το δε “Simultanagnosia” που κλείνει το άλμπουμ, πλησιάζει τα είκοσι!!! Έτσι και μπείτε δε, στη διαδικασία κατανόησης των στίχων, θα σας πιάσει πονοκέφαλος.
Όπως και να έχει, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εμάς, μας απασχολεί να παίζουν καλή μουσική κι εδώ, παραδόξως για Καναδικό σχήμα, κάπου χωλαίνουμε. Σχήματα όπως οι TOOL, THE MARS VOLTA, DEVIN TOWNSEND, MESHUGGAH, νομίζω ότι είναι από τα αγαπημένα του Martyniuk, κι αυτό φαίνεται σ’ όλα τα τραγούδια. Το μεγάλο πρόβλημα, πέρα από τις «ξεχειλωμένες» σε διάρκεια συνθέσεις, είναι τα φωνητικά, που ακούγονται αρκούντως αδύναμα για το είδος της μουσικής που πρεσβεύουν και αυτόματα ρίχνουν το τελικό αποτέλεσμα αρκετά.
Ούτως ή άλλως, είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις υπερδεκάλεπτες συνθέσεις, νομίζω όμως ότι οι BEFORE & APACE το χάνουν και από τα φωνητικά. Επιπλέον, ο συγκεντρωτισμός του Martyniuk, που έκανε και την παραγωγή, τους πάει κι ένα κλικ πίσω από τα μεγάλα συγκροτήματα του χώρου. Καλοπαιγμένος δίσκος, με ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν με κέρδισε περαιτέρω για να το ακούσω περισσότερες από τις απαιτούμενες 2-3 φορές… (5 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: LOCH VOSTOK
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “OPUS FEROX – The great escape”
ΕΤΑΙΡΙΑ: Vicisolum Records
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 25/6
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jonas Radehorn (φωνητικά)
Teddy Möller (κιθάρες, φωνητικά)
Niklas Kupper (κιθάρες)
Patrik Janson (μπάσο)
Lawrence Dinamarca (ντραμς)
Οι LOCH VOSTOK είναι παλιές καραβάνες στο χώρο, αφού υπάρχουν από το 2000 και το “OPUS FEROX – The great escape”, είναι ο όγδοος δίσκος τους. Σ’ αυτήν την προσπάθεια, έκαναν μία κίνηση ματ και ο Teddy Möller, περιορίστηκε στον κιθαριστικό του ρόλο και στα brutal φωνητικά. Πίσω από το μικρόφωνο πήραν τον Jonas Radehorn, ο οποίος ήταν, εκτός των άλλων, τραγουδιστής σε tribute μπάντα στους JUDAS PRIEST.
Το αποτέλεσμα είναι ένας πολύ πιο στρωτός δίσκος, με πραγματικά σπουδαία φωνητικά (όχι δεν θυμίζουν Halford, δεν θα κόλλαγαν με τη μουσική των LOCH VOSTOK άλλωστε) και οι συνθέσεις δεν έχουν αυτή τη δαιδαλώδη χροιά που κάπου τις έχανες… Το συγκρότημα που πλέον μοιάζουν πιο πολύ οι Σουηδοί progsters, είναι οι συμπατριώτες τους EVERGREY και στην ατμόσφαιρα και στην τεχνοτροπία. Φυσικά, δεν λείπουν οι ακραίες πινελιές, που ιδιαίτερα στο “When the wolves have eaten everything” είναι εξαιρετικές, αλλά αυτό που ακούω, μου θυμίζει από BRAINSTORM (ο Radehorn, φέρνει πολύ στον αγαπημένο μου Andy Franck) και EVERGREY όπως προείπα, ενώ μέσα στα τραγούδια μπορεί να ακούσει κανείς από DISTURBED και DREAM THEATER, μέχρι black metal, ακόμα και πιο «χορευτικούς» ρυθμούς.
Οι LOCH VOSTOK, μπορεί να ακούγονται πιο άμεσοι, πιο «συγκρότημα» θα έλεγα, αλλά δεν χάνουν την ταυτότητά τους και αποτελούν ένα must hear για τους οπαδούς της προοδευτικής μουσικής, μόνο που αυτή τη φορά, έχω την εντύπωση ότι μπορούν να προσελκύσουν ακόμα περισσότερους.
Η τριάδα των “The glorious clusterfuck”, “Disillusion” και “Galacticide”, είναι ένα σερί που σε καθηλώνει, με το “When the wolves have eaten everything” να ακολουθεί κατά πόδας. Ακόμα και να είχατε ακούσει παλιότερα τους LOCH VOSTOK, είτε σας άρεσαν είτε όχι, οφείλετε να δώσετε την ευκαιρία σας στο “OPUS FEROX – The great escape”. Εμένα με κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση. (8 / 10)
Σάκης Φράγκος
