a
Βραδιά-ορόσημο για την, μέχρι τώρα, πορεία των Αθηναίων PROJECT RENEGADE. Ήταν η headline συναυλία τους στη χώρα μας και οι οπαδοί τους την περίμεναν πως και πως για να ακούσουν ολόκληρο το περσινό δεύτερο άλμπουμ τους, “Ultra terra”. Το αποτέλεσμα της βραδιάς ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του πιο απαιτητικού οπαδού τους σε όλα τα επίπεδα, καθιστώντας την εμφάνισή τους ως ένα statement του τί είναι ικανοί να κάνουν επί σκηνής.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι DRAMA PRINCESS, έχοντας το drum kit τους στην αριστερή πλευρά της σκηνής του club. Στα 30 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους ξεδίπλωσαν το alternative rock τους με τρόπο πειστικό, έχοντας πολύ καλό ήχο. Είναι σίγουρα ενδιαφέροντες και είναι στα πρώτα τους βήματα ως μπάντα και με την ενέργειά τους κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού που είχε έρθει από νωρίς.
Οι OATHSWAN που ακολούθησαν ήταν ακριβώς το ιδανικό σχήμα για να μας προετοιμάσει για τους headliners της βραδιάς. Είναι καινούρια μπάντα με μέλη των MASK OF PROSPERO και GENTIHAA και προσεχώς θα κυκλοφορήσουν το “For those who breathe from darkness” EP. Ο ήχος τους κινείται γύρω από το metalcore με πολύ groove και αρκετά ενδιαφέροντα συμφωνικά στοιχεία, έχοντας συνεχή εναλλαγή ακραίων και καθαρών φωνητικών. Στο ημίωρο set τους απέδωσαν με ένταση και ενέργεια, έχοντας πολύ καλό ήχο τα “Glass heart”, “Death comes home”, “The lovers”, “Bloodline”, “Horn and ivory” και “Swansong”.
Με ολιγόλεπτη καθυστέρηση ανεβαίνει όλη η μπάντα εκτός της τραγουδίστριάς τους στη σκηνή του Temple. Ήταν αφιονισμένοι ξεσηκώνοντας το κοινό πριν καν παίξουν νότα! Η έναρξη με το “Timewave” αποκάλυψε το πόσο σοβαρά είχαν πάρει αυτή τη headline εμφάνιση τους. Κυριολεκτικά έκαναν απόβαση στη σκηνή του Temple, έχοντας προσθέσει και δικά τους φωτιστικά συστήματα και σύστημα εκρηκτικών και καπνού στο μπροστινό μέρος της σκηνής. Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός και πεντακάθαρος με τη Μαριάννα να μπαίνει στη σκηνή έτοιμη να δώσει όπως και το υπόλοιπο group όλο της το είναι. Κυριολεκτικά ακούγονταν τα πάντα πεντακάθαρα και σε τέτοια ένταση που ήταν σαν ηχητικό ωστικό κύμα που διαπερνούσε το κοινό, καθηλώνοντάς το.
Όπως ήταν αναμενόμενο τα βλέμματα ήταν επικεντρωμένα στη Μαριάννα Φλώρου, η οποία έκανε κυριολεκτικά τα πάντα σαν frontwoman. H κινησιολογία της είναι πολύπλευρη και απόλυτα ιδιότυπη, χωρίς να θυμίζει καμία από τις συναδέλφους της σε ηχητικά ανάλογα group. Και όχι μόνο αυτό αλλά δεν θύμισε ούτε και κάποια από τις αγαπημένες της frontwomen όταν κλήθηκε από το περιοδικό μας να γράψει γι’ αυτές.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της σκηνικής της παρουσίας είναι το φοβερό και συνεχόμενο headbanging που κάνει τραγουδώντας, χωρίς να ακούγεται η ανάσα της. Το πως το καταφέρνει είναι άξιο θαυμασμού κάτι που συζητήθηκε και στη συνέντευξη που έκανε μαζί της και ο Σάκης Φράγκος. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί ποτέ γυναίκα να τραγουδάει και όχι να κάνει ακραία φωνητικά και να δίνει τέτοιο performance. Ειλικρινά απορώ πως έχουν όνομα άλλες frontwomen. Και εκείνη τη βραδιά είχε αυτοπεποίθηση και την ένταση που σε καθήλωνε πέρα από την εκπληκτική φωνή της.
Κι επειδή καλό το performance, αλλά μουσική ακούμε με τα αυτιά, γεγονός που κάποια στιγμή πρέπει να το αντιληφθούμε όταν ασχολούμαστε με την ταμπέλα female fronted groups. Ναι η Μαριάννα δεν μας καθήλωσε μόνο με τα μάτια, αλλά μας πήρε τα μυαλά με την εκπληκτική ερμηνεία της. Έχει κυριολεκτικά όλο το εύρος να τραγουδήσει και όχι να καταφύγει στην ευκολία των ακραίων φωνητικών όπως κάνουν οι περισσότερες. Οι κραυγές της είναι απειροελάχιστες όπως στο “Token” και πραγματικά βγήκαν τόσο αβίαστα που έδεναν σαν ένταση της στιγμής στα, γεμάτα ενέργεια, σημεία του τραγουδιού.
Κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής τους είναι οι φοβερές φωνητικές γραμμές που λειτουργούν σαν οδηγός και επιπλέον όργανο πάνω στο κοφτό ρυθμικό παίξιμο της κιθάρας. Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο στο “Ultra terra” και τολμώ να πω ότι εκείνη τη βραδιά με έκαναν να ξεχάσω την studio ηχογράφηση. Και το λέω αυτό γιατί στο studio χρησιμοποιούν πολλές ηχητικές επιλογές στον τρόπο ηχογράφησης της φωνής της, ενώ στο live αποδίδει όλα τα φωνητικά όπως της βγαίνουν. Η φωνή της έχει χρώμα, έχει ένταση μοναδική και καταφέρνει να διαπερνά αριστοτεχνικά μέσα από το ηχητικό τείχος από τις κιθάρες και το rhythm section. Κυριολεκτικά ένιωθα ότι ξανακούω τον δίσκο από την αρχή, έχοντας την ενέργεια και την απόδοση που έχουν οι μεγάλες μπάντες του είδους.
Η επιλογή τους να βάλουν το “Νο country for white flags“ ως τελευταίο κομμάτι στο δίσκο ήταν στρατηγική, μιας και εκεί αποκαλύπτονται όλες οι αρετές της φωνής της. H παρουσίαση του “Ultra terra” ολοκληρώθηκε με όλους να αποχωρούν, αφήνοντας τη Μαριάννα να μας το τραγουδάει με προηχογραφημένο το μουσικό μέρος. Αν στο studio η φωνή της έχει όλα τα χαρακτηριστικά που προανέφερα, στο live η φωνή της είναι πιο απελευθερωμένη, έχοντας γυρίσματα και αλλαγές στην ερμηνεία που μας άφησε άφωνους. Της αξίζει να δοκιμάσει τη φωνή της και εκτός PROJECT RENEGADE, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περιορίζεται. Θαρρώ ότι αν τολμήσει να το κάνει, η επιλογή της θα έχει μεγάλο αντίκτυπο.
Δεν αρκούσε όμως η Μαριάννα για το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το κιθαριστικό δίδυμο του Νίκου και του Φίλιππου απέδωσε τέλεια τα μέρη του, με τέλειο δέσιμο και ήχο που ειλικρινά δεν έχω ξανακούσει στο Temple. Αντίστοιχα το rhythm section έδινε τον όγκο και τον καταιγιστικό ρυθμό με τον καθηλωτικό Ody να γδέρνει κυριολεκτικά όλα τα μέρη του drum kit του και τον Ιάσονα να δίνει όγκο στον ήχο τους με το μπάσο του. Με τη μάσκα του όπως πάντα και ενέργεια που συναντάμε σπάνια, ο Ody είναι ο δεύτερος που μαγνητίζει τα βλέμματα τόσο με το – γεμάτο πάθος και ένταση – παίξιμο του, όσο και με την πώρωση που φαίνεται στις κινήσεις του κεφαλιού του.
Και ήταν τόσο μελετημένη η εμφάνιση τους που έβαλαν το κοινό στο παιχνίδι της παρουσίασης του “Ultra terra”. Αρχικά η Μαριάννα χώρισε το κοινό για να τραγουδήσει σαν χορωδία την μελωδία του “The millennial march” πριν το παίξουν. Μετά μας έβαλαν να καθίσουμε κάτω όπως το κάνουν και οι SLIPKNOT στις συναυλίες τους, δίνοντας το σύνθημα με τη Μαριάννα και να γίνεται πανικός! Από εκείνο το σημείο και μετά το κοινό συμμετείχε πολύ ενεργά σε ο,τιδήποτε του έβαζε να κάνει η Μαριάννα. Ζήτησε να ανοίξουμε στα άκρα του Temple, προτείνοντας να διαλέξουμε αν θα κάνουμε wall of death ή wall of love – μια δική τους παραλλαγή που αγκαλιάζονται όσοι συγκρούονται αντί να κάνουν moshing. Προς το τέλος ξεκίνησε από τα ηχεία ένα άκρως χιουμοριστικό ηχητικό μήνυμα από την “Ultra terra” για να σηκώσουν το ισχυρό μήνυμα “Oh our lives goes on” – και πραγματικά έτσι είναι για όλους μας! Με όλους αυτούς τους τρόπους κέρδισαν και τον πλέον ανυποψίαστο, κάτι που φάνηκε στην επιδρομή που έγινε στο merchandise μετά το τέλος της εμφάνισης τους.
Ανακατεύοντας τη σειρά των κομματιών, η παρουσίαση του “Ultra terra” άγγιξε μυθικές διαστάσεις σε κομμάτια όπως το αγαπημένο μου “Civil unrest”. H cyber punk προσέγγιση τους, δίνει ένα ακόμα ιδιότυπο στοιχείο στην εικόνα τους, που εμένα με αγγίζει ολοκληρωτικά. Στο τέλος το “The new joker” από το ντεμπούτο τους, “Order of the minus”, έδειξε πόσο διαφορετική κατεύθυνση πήραν στο “Ultra terra” και κανείς μα κανείς δεν ξέρει που θα φτάσουν στο επόμενο τους βήμα.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν ήταν Αμερικανοί και είχαν παρουσιάσει αυτά τα άλμπουμ στα early 00s, θα ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής της, τότε, αναδυόμενης σκηνής με frontwoman. Αν υπάρχει δικαιοσύνη στη μουσική βιομηχανία τότε θα γίνουν πραγματικά μεγάλο όνομα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και το γεγονός ότι δεν έπαιξαν τον ύμνο τους “Liber8”, δείχνει ότι δεν έχουν ανάγκη κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι για να στηριχθούν σε αυτό για να ξεσηκώσουν το κοινό που θα τους δει. Κάθε τραγούδι τους ξεχωριστά είναι ένας ξεχωριστός ηχητικός μικρόκοσμος που λειτουργεί χωρίς να γίνει απαραίτητα video clip η lyric video. Μετά το τέλος της συναυλίας ένιωσα μια έκρηξη αδρεναλίνης που καμία άλλη νέα εγχώρια μπάντα δεν μου έχει προκαλέσει. Όσο υποψιασμένος κι αν ήμουν μετά την εμφάνιση τους ως support στους NIGHTFALL στο Gagarin to 2021 και την παρουσία τους στο Rockwave festival πέρσι, ειλικρινά με αποστόμωσαν. Όσοι είμασταν εκεί βιώσαμε κάτι μοναδικό. Το μέλλον τους ανήκει! Ανυπομονώ ήδη για την επόμενη φορά!
Κείμενο/φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
