Πίσω στο 2010 κι έχοντας ζήσει προηγουμένως την RAMMSTEIN concert experience στο 100%, θυμάμαι τον εαυτό μου να γκρινιάζει στην έντυπη μορφή του Rock Hard για το ότι είχε κοπεί μεγάλο μέρος της παραγωγής, ειδικά στα ζητήματα φωτιάς, σε εκείνη την αξέχαστη βραδιά στη Μαλακάσα. Στο μεσοδιάστημα οι RAMMSTEIN μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο και ηλικιακά και συναυλιακά και εννοείται ότι πολύ δύσκολα θα περνούσαν ξανά από τα μέρη μας. Χρειάστηκαν δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια για να επαναληφθεί αυτή η βόλτα και εμείς ως χώρα έπρεπε να δώσουμε τις εξετάσεις μας.
Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη συναυλία τράβηξε αρκετή ταλαιπωρία, κυρίως στο διοργανωτικό κομμάτι, καθώς με τα ζητήματα καταλληλότητας του μεγαλύτερου ελληνικού σταδίου, τα πάντα θα κρινόντουσαν στις λεπτομέρειες. Ως δια μαγείας, τα θέματα λύθηκαν, το ΟΑΚΑ ήταν πλέον έτοιμο με την πλήρη παραγωγή των Βερολινέζων και όλα πλέον ήταν θέμα ημερών, ωρών και λεπτών. Και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν τα πάντα ήταν στην εντέλεια.
Η οργάνωση στα της εκτός συναυλίας ήταν στα ίδια επίπεδα με κάθε σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος. Χώροι αποθήκευσης για τις τσάντες μεγάλου όγκου, πάρα πολλά bars που μπορούσες πολύ γρήγορα να πάρεις την υγρή και ξηρή τροφή σου, merch stands σχεδόν σε κάθε θύρα και μια σούπερ γρήγορη διαδικασία για να εισέλθεις στο στάδιο. Τι άλλο να ζητήσεις για να απολαύσεις μια τόσο μεγάλη συναυλία;
Χωρίς καμία παρέκκλιση από το timetable και όσο έδυε ο ήλιος, στη μικρή σκηνή αριστερά ανέβηκε το γαλλικό ντουέτο των ABÉLARD. Οι Héloïse Hervouët και Yolande Kouznetsov είναι πλέον το μόνιμο support act των RAMMSTEIN την τελευταία πενταετία και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Στα τρία τέταρτα που είχαν στη διάθεσή τους, ερμήνευσαν στα δύο πιάνα τους μια σειρά από RAMM covers, που λειτούργησαν συνοδευτικά στη sold out arena και στις μισογεμάτες κερκίδες, ώστε οι παρευρισκόμενοι να πάρουν τα εφόδιά τους και να παρακολουθήσουν απερίσπαστοι σε αυτό που θα ακολουθούσε, αλλά και να ζεστάνουν τις φωνητικές χορδές τους.
Μεγάλη ακρίβεια υπήρξε και στην έναρξη της εμφάνισης των RAMMSTEIΝ, οι οποίοι σύσσωμοι κατέβηκαν με ένα ειδικό ασανσέρ από την κορυφή του stage μέχρι το σανίδι, όπου έδωσαν το σύνθημα για την εκκίνηση του πάρτι με το “RAMM 4”, το ακυκλοφόρητο που τους στίχους απαρτίζουν τίτλοι τραγουδιών από όλη τη δισκογραφία τους. Από τις κερκίδες που βρισκόμουν ο ήχος ήταν πάρα πολύ καθαρός για τα δεδομένα του χώρου διεξαγωγής, ενώ υπήρχε και στα πλάγια μια κρυφή γιγαντοοθόνη, η οποία έδειχνε τα τεκταινόμενα στη σκηνή σε μεγέθυνση. Το “Links 2-3-4” που ακολούθησε έδωσε τη σκυτάλη σε μια σειρά από αναγνωρίσιμα τραγούδια, που νομίζω είναι περιττό να τα αναφέρω ένα προς ένα.
Όλα τα τραγούδια του main set συνοδεύονταν από το ανάλογο light show, μπόλικη φωτιά και πυροτεχνήματα. Με εξαίρεση τη μικρή κοιλιά που έγινε στο δίπτυχο “Weiner blut” και “Zeit”, η οποία φάνηκε και στην παγωμάρα του κοινού, όλα τα υπόλοιπα κινήθηκαν σε υψηλούς ρυθμούς, με μεγάλο interaction και πολλά malaka να εκστομίζονται από το στόμα του Till. Εκείνα που ξεχώρισαν κατ’ εμέ ήταν το “Puppe” με το γιγαντιαίο καροτσάκι του βασανισμένου μωρού, το remix του Richard Kruspe στο “Deutschland”, όπου στη σκηνή βρίσκονταν οι τέσσερεις φωτεινοί χορευτές να αποτελούν καρφί παραπομπή στους KRAFTWERK και να κάνουν μέχρι και ένα μίνι συρτάκι και βεβαίως το “Mein teil”, όπου μέσα στο καζάνι βρίσκονταν ο Flake και τα πλήκτρα του και ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε γράψει μερικά χιλιόμετρα στον κυλιόμενο διάδρομό του.
Τα “Du hast” και “Sonne” που έγραψαν τον επίλογο στο κύριο μέρος προκάλεσαν ντελίριο και πραγματικά αμέτρητες φωτιές, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον δείκτη της ευχαρίστησης, όπως και τη θερμοκρασία εδάφους στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Το διάλειμμα δεν κράτησε πολύ και στη μικρή, αριστερή σκηνή, ανέβηκαν όλα τα μέλη, παρέα με τις ABÉLARD, όπου μετά από μια ακουστική, singalong version του “Engel”, άπαντες επιβιβάστηκαν στις φουσκωτές βάρκες, η λαοθάλασσα ξέβρασε τους RAMMSTEIN στη σκηνή και εντελώς συμβολικά ακολούθησε το πάντα επίκαιρο “Auslander”.
Όλο το encore ήταν στα ίδια υψηλά επίπεδα με το κυρίως πιάτο, είχε και το αναμενόμενο υπερθέαμα, ειδικά στο “Pussy” με το γιγαντιαίο πέος, αλλά και στο ομώνυμο “Rammstein”, το τραγούδι δηλαδή με το οποίο συστήθηκαν στην παγκόσμια μουσική κοινότητα. Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός με το “Adieu”, μετά από σχεδόν δυόμιση ώρες εμφάνισης και πλήρη αποθέωση, ήταν ο πλέον κατάλληλος, πριν η εξάδα από το Βερολίνο επιβιβαστεί πάλι στο ασανσέρ που την έφερε μπροστά μας και στο μέγιστο ύψος του, μία (ακόμη) φωτιά την εξαφανίσει από το οπτικό μας πεδίο.
Πριν κλείσω, να τονίσω μερικές “γκρίνιες”. Το setlist σε συγκροτήματα τέτοιου βεληνεκούς είναι το ίδιο παντού και εξαιρέσεις δε γίνονται, οπότε προχωράμε παρακάτω. Στα ζητήματα του ήχου, στις κερκίδες που βρισκόμουν εγώ ήταν τα πάντα ευκρινή, αλλά λόγω της μορφολογίας του χώρου, μπορώ να δεχτώ τις όποιες ενστάσεις όσων παρακολουθούσαν από την arena. Για συναυλίες μίνιμουμ προσέλευσης 30.000 ατόμων, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άλλος, αντίστοιχος χώρος στην Ελλάδα. Σε ότι αφορά δε τη λαίλαπα με τα κινητά τηλέφωνα, αυτό είναι σημάδι των συναυλιακών καιρών μας και χρειάζεται μια πολύ μεγάλη, φιλοσοφική ανάλυση, που δεν είναι της παρούσης.
Η συναυλία των RAMMSTEIN ήταν κατά τη γνώμη μου ιστορική. Παραβλέποντας κάποια σποραδικά, εκτελεστικά λαθάκια εδώ και εκεί και την (σε στιγμές) κουρασμένη φωνή του Till, αυτό το υπερθέαμα ήχου και εικόνας ήταν πιθανότατα η τελευταία μας ευκαιρία να δούμε αυτό το σπουδαίο συγκρότημα λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόρτα του σπιτιού μας, έχοντας και ως δεδομένο ότι (μάλλον) δεν θα υπάρξει κάποιο επόμενο studio album. Και το γεγονός ότι ούτε αυτή τη φορά δεν έγινε sold out to OAKA, είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε και να μην έχουμε μεγάλες απαιτήσεις στις μελλοντικές μετακλήσεις από το εξωτερικό.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Olaf Heine, Jens Koch
