Οι RESURRECTION KINGS, μετά τους NORDIC UNION είναι το έτερο πρόσφατο σχήμα, που βλέπει το φως της δημοσιότητας, σύμπραξης μουσικών που «δημιουργεί» ο πρόεδρος της Frontiers Records Serafino Perugino, θέλοντας να ενώνει μουσικούς και να κυκλοφορούν δίσκους. Και αν οι NORDIC UNION, αποτελούνται από δυο διάσημους μουσικούς, εκ των οποίων τον έναν (Erik Martensson-κιθάρα) γνωρίσαμε τα τελευταία 17 χρόνια, οι RESURRECTION KINGS αποτελούνται από μουσικούς που έχουν συνδέσει το όνομα τους με τους όρους «hard rock» και «heavy metal» σαν συμμετοχές. Οι Chas West (RED DRAGON CARTEL, TANGO DOWN) στα φωνητικά, ο κιθαρίστας Craig Goldy (DIO, GIUFFRIA, ROUGH CUTT), ο μπασίστας Sean McNabb (QUIET RIOT, GREAT WHITE, HOUSE OF LORDS) και ο drummer Vinny Appice (DIO, BLACK SABBATH, HEAVEN & HELL) αποτελούν ένα ονειρικό line up.
Εξαιρώντας τον πρώτο που έχει το πιο μικρό βιογραφικό, των άλλων οι καριέρες είναι αξιοπρόσεκτες. Έτσι στην είδηση και μόνο της ένωσης τέτοιων μουσικών έχεις απαιτήσεις να σου προσφέρουν κάτι καλό. Άλλωστε και ο Perugino, βάση δηλώσεων του Craig Goldy πρόσφατα στο site Blabbermouth, ήθελε να ενώσει διάσημους μουσικούς της δεκαετίας του 1980 και να κυκλοφορήσουν κάτι όσο γίνεται αντίστοιχο ηχητικά. Ζήτησε και την βοήθεια του Alessandro Del Vecchio (REVOLUTION SAINTS, HARDLINE, RATED X), ήδη διακεκριμένου μουσικού έτσι ώστε να συνθέσουν μαζί με τον Goldy τραγούδια που αξίζει να ακουστούν.
Μετά από αρκετές ακροάσεις δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί, για μένα, το βιογραφικό που έχουν τα 3 από τα 4 μέλη που απαρτίζουν το σχήμα αφού από τις συνθέσεις σε όλο το δίσκο σου «μένουν» μόνο οι μισές. Ηχητικά από το πρώτο δευτερόλεπτο σου φέρνουν στο μυαλό κυρίως τους πρόσφατους WHITESNAKE, τους BLUE MURDER αλλά και γενικότερα τέτοιου ήχου σχήματα. Κατά την διάρκεια του album θα βρεις και αρκετές μουσικές πινελιές που θα σου θυμίσουν τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του DIO, αλλά τα δυο προαναφερθέντα σχήματα μονοπωλούν το στυλ του δίσκου. Θεωρώ πως ο Coverdale αντί να κυκλοφορεί albums που τον διασύρουν, όπως το περσινό “The Purple Album”, μπορεί να ακούσει τον δίσκο των RESURRECTION KINGS για να καταλάβει πως ηχούσαν κάποτε τα τραγούδια που τον έκαναν διάσημο.
Από την άλλη βέβαια δεν ξέρω αν τιμάει τους μουσικούς των RESURRECTION KINGS ότι κατά την διάρκεια της ακρόασης του album, δεν υπάρχει μουσική ταυτότητα. Επίσης είναι κάπως λυπηρό για μένα τέτοιοι καλλιτέχνες να μην γράφουν καλά τραγούδια. Τέτοια που να τα ακούς συνεχώς και να περνάς καλά μαζί τους. Σαφώς οι Goldy/McNabb/Appice ξέρουν να παίζουν καλά, αλλά τουλάχιστον έμενα αυτό δεν «μου κάνει». Περιμένω να ακούσω συνθέσεις που θα με ξεσηκώσουν και να με συνεπάρουν τόσο πολύ που να μην κάνω κάτι άλλο, κάτι που δεν έλαβα από το τελικό αποτέλεσμα. Να διευκρινίσω ότι το album σαν μονάδες δεν είναι άσχημο, σε γενικότερο σύνολο αποτελέσματος χωλαίνει. Υπάρχουν τραγούδια που θα αρέσουν αφού τα ωραία riff και ρεφρέν αλλά και οι ευχάριστες μελωδίες δεν λείπουν. Είναι όμως λίγα σε αριθμό.
Ως επί το πλείστον ο ακροατής θα βρει συνθέσεις σε mid tempo ταχύτητες ενώ υπάρχουν και άλλες που είναι πιο «ανεβαστικές». Δεν θα βρει όμως αυτό το «κάτι» που θα δώσει στο album την ώθηση που του χρειάζεται. Αν οι μουσικοί που έπαιζαν ήταν άλλοι, περισσότερο ή λιγότερο άσημοι, θα αναφερόμασταν σε μια πολύ καλή δουλειά. Εδώ όμως, έχοντας απαιτήσεις, δεν μπορείς να ακούς «ρηχές» συνθέσεις που υπάρχουν απλά για να έχει ο δίσκος επαρκή αριθμό τραγουδιών για να κυκλοφορήσει. Δεν γίνεται αυτοί οι μουσικοί για μένα να μην σου βγάζουν συναίσθημα και τσαμπουκά με τα τραγούδια τους. Το album ανά στιγμές μου μοιάζει σαν να είναι στημένο, λες και έχουν υποχρέωση οι μουσικοί να κάνουν ένα album με αργά και κάπως πιο γρήγορα τραγούδια, με την ύπαρξη της απαραίτητης μπαλάντας, το bonus τραγούδι για την Ιαπωνική αγορά κλπ. Όπως είναι δηλαδή κάποια albums που υπάρχουν όταν ένα σχήμα θέλει να απαγκιστρωθεί από μια εταιρία και κάνει έναν δίσκο αγγαρείας.
Τα μέλη των RESURRECTION KINGS έχουν την εμπειρία και την γνώση να γράφουν τραγούδια που θα κάνουν έναν απλά καλό δίσκο, θα τους αποφέρουν κάποια έσοδα, ίσως να περιοδεύσουν για να τα αποδώσουν ζωντανά. Ένας κάλος δίσκος όμως για μένα πρέπει να έχει τραγούδια που να μένουν «ζωντανά» για πολλά χρόνια. Ότι εμπεριέχεται στο “Resurrection Kings”, σε βάθος χρόνου μάλλον θα ξεχαστεί. Αν αυτό σας κάνει, οκ καλώς, έμενα όμως αυτό δεν με ικανοποιεί. Θέλω δίσκους που να ακούω για μεγάλο διάστημα και όχι τέτοιους που να καταλαμβάνουν θέση στην αλφαβητική συλλογή μου και να μένουν εκεί για πάντα.
6 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
