a
Ο Χριστός και η Μάνα Του! Τί ήταν αυτό που όργωσε μόλις το σαλόνι μου; Δηλαδή τώρα, πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να γράψω πέντε αράδες για αυτό που άκουσα; Θα το κάνω ρε σεις, θα το κάνω, όχι γιατί περιμένετε από μένα να σας κάνω γνωστό αυτό το γκρουπ, αλλά γιατί ΟΦΕΙΛΩ στον Δημήτρη (σε μένα δηλαδή), να αναφερθώ από το βήμα που μου δίνει ο αρχισυντάκτης μου σε τέτοιες κυκλοφορίες. Μπάντα από το Calgary του Καναδά άλλωστε, συντοπίτες του Hitman Hart, τι να λέμε τώρα… ΠΡΕΠΕΙ να τους πλέξουμε το εγκώμιο!
Και πρέπει διότι το μουσικό περιεχόμενο που μετράει πάνω απ’ όλα, είναι ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ. Παίδες μου, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη NWOTHM σχήμα. Εδώ μιλάμε για την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ του όρου “Heavy Metal”. Γρήγορα, «ξυραφένια» riffs και σολίδια (τα οποία έχουν και μια essence speed metal να τα κάνει ακόμη πιο ελκυστικά, ακούστε το θεϊκό “Steel rider” και θα με καταλάβετε), υμνικά refrains και ένας τραγουδιστής να «λιώνει το σύμπαν» με μια φωνάρα που «προσκυνά» τον θεό Ripper Owens, τίγκα στις τσιρίδες! Είναι από τις λίγες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αντιδρά έτσι, αλλά στο άκουσμα του συγκεκριμένου ΕΠΟΥΣ που ονομάζεται “Burn the night”, αγρίεψα! Αντάριασα, πως το λένε! Δεν προτρέπω κανέναν οπαδό του κλασσικού, ατόφιου μετάλλου να το ακούσει. Τον προκαλώ! Τον προκαλώ να σταθεί όρθιος και να μην πέσει στα πατώματα βγάζοντας αφρούς από το στόμα και καπνούς από τα αυτιά στο άκουσμα του εναρκτήριου γρονθοκοπήματος από το “Warrior of time” και το “Burn the night”, από την ισοπεδωτική συνέχεια του “In the dark” (τι τσιρίδες είναι αυτές;!;) και από το «οι SUMERLANDS θέλουν να γίνουν JUDAS PRIEST» μεγαλείο του “The hunter”… Ή μήπως να αναφέρω το “Halloween at midnight” με το κιθαριστικό του ρεσιτάλ, για το οποίο οι RUNNING WILD θα ήταν περήφανοι;
Το “Burn the night” δεν θέλει να κερδίσει αυτούς που «την ψάχνουν» με «δήθεν» νεοτερισμούς και υποτιθέμενη «πρόοδο». Είναι φτιαγμένο για όλους εσάς που αναπολείτε περασμένα μεγαλεία και που τα διηγείστε κλαίγοντας και για όσους κλαίτε με την σειρά σας διότι δεν τα ζήσατε τότε. Είναι ένας δίσκος απαράμιλλης γοητείας, που θα σας μαγνητίσει και για τον οποίο δεν θα δεθείτε σε κανένα κατάρτι, και δεν θα βουλώσετε ποτέ τα αυτιά σας με κερί. Για κάποιους άλλους δε, μερικούς εξ αυτών της πρώτης κατηγορίας, θα είναι ο ένοχός τους πειρασμός. Ο βαθμός δεν έχει καμία απολύτως σημασία και είναι τυπικότατος, αφού στην ουσία μιλάμε για δεκάρι στην ψυχή και στην καρδιά. Ίσως ο δίσκος της χρονιάς στο είδος του. Ο Καναδάς έχει πάρει φωτιά, θα κάψει την οικουμένη όλη!
ΥΓ: Το priest-ικό εξώφυλλο μιλά από μόνο του.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
