Πόσες φορές έχει τύχει να τραβάς «2» από «19» για να κάνεις Blackjack, όταν έχει «20» στο χέρι η «μάνα»; Πόσες φορές έχει συμβεί ο άλλος να έχει Κέντα Χρώμα (Straight Flush) και εσύ κάνεις Φλος Ρουαγιάλ (Royal Flush); Τόσες είναι και οι φορές που «γύρισε» τόσο θεαματικά το φύλλο για μια μπάντα στο μαγικό «τραπέζι» του heavy metal, όσο «γύρισε» για τους RIOT με το έπος που ονομάζεται “Thundersteel”. Δηλαδή, αν δεν κατάλαβες ή αν δεν παίζεις χαρτιά, ελάχιστες.
Το 1984, οι RIOT δεν υπήρχαν πιά. Με χρονιά εκκίνησης το 1975, έζησαν τα εννιά πρώτα τους έτη δημιουργώντας σπουδαίους δίσκους, χωρίς όμως να καταφέρουν την πολυπόθητη εμπορική επιτυχία. Έτσι, ο αρχηγός Mark Reale, απογοητευμένος, μετακομίζει στο Τέξας και ιδρύει μια νέα μπάντα με το όνομα NARITA, μαζί με τους Dave McClain (τύμπανα), Steve Cooper (φωνητικά) και Don Van Stavern (μπάσο), δηλαδή τους S.A SLAYER του “Prepare to die” EP (1983). Οι NARITA δεν έκαναν και πολλά, πέραν του να ηχογραφήσουν το γνωστό (;) demo του 1985…
… γιατί το 1986, ο πρώην drummer των RIOT, Sandy Slavin, πείθει τον Reale πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και πως θα πρέπει να κάνουν μια ακόμη προσπάθεια. Ο αρχηγός επιστρέφει λοιπόν στη Νέα Υόρκη, όχι όμως μόνος. Μαζί του έχει και τον Van Stavern. Ξανασμίγουν και με τον Rhett Forrester και σαν τετράδα, χωρίς δεύτερη κιθάρα, βάζουν ξανά «μπροστά τις μηχανές». Θα δώσουν κάποια live, το πράγμα δείχνει πως κινείται, αλλά αι βουλαί του αρχηγού είναι διαφορετικές από αυτές των Slavin και Forrester. Οι δυο τους αποχωρούν, ο Mark μένει με τον Donnie και τότε, κάνει την κίνηση που του σώζει την καριέρα. Την κίνηση που του αλλάζει τη ζωή.
Βρίσκει από το «πουθενά» έναν μπασίστα τοπικών ερασιτεχνικών συγκροτημάτων που… τραγουδά καταπληκτικά, τον Tony Moore, «τσιμπά» και τον drummer-μηχανή Bobby Jarzombek των tech thrashers JUGGERNAUT (έστω κι αν τα τύμπανα στο studio τα μοιράζεται με τον Mark Edwards των STEELER/LION) και δημιουργεί τον για πολλούς καλύτερο δίσκο της καριέρας του και έναν από τους καλύτερους δίσκους του USPM ιδιώματος, το “Thundersteel”.
TO THUNDERSTEEL!
«Θρυλικό», «μυθικό», «μνημειώδες», «αψεγάδιαστο», «συντριπτικό» και ένα μάτσο ακόμη άκρως επαινετικά είναι τα επίθετα που το ακολουθούν. Ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην παγκόσμια metal σκηνή, αθάνατα, αειθαλή τα τραγούδια του. Και πρέπει τώρα εγώ, να τα βάλω σε αξιολογική σειρά; ΧΑ! Σου την έφερα. ΦΥΣΙΚΑ και θα το κάνω, αφενός διότι δεν υπάρχει album εκεί έξω που να «τρομάζει», αφετέρου όλοι οι δίσκοι έχουν “worst to best” γιατί πολύ απλά, αναγνώστη μου, ακόμη και τα αριστουργήματα μας αρέσουν άλλο περισσότερο, άλλο λιγότερο. Προσδέσου λοιπόν, γιατί θα τρέξουμε και φύγαμε για το…
The “Thundersteel” countdown
- Run for your life (Moore, Reale, Van Stavern)
“Who’s sorry now? You made the choice, but you should‘ve known…”
Για να καταλάβουμε πόσο καλό είναι το “Thundersteel”, η εχμ… «χειρότερη» στιγμή του, έχει riff που άλλοι αν το έπαιρναν, θα έκτιζαν καριέρες πάνω του. Το παράδοξο; Αν και πρόκειται για το μοναδικό τραγούδι του που θυμίζει τόσο έντονα τα πρώτα χρόνια του group (άλλαξε την παραγωγή, βάλε Speranza στη φωνή και το ’χεις), το “Run for your life” δεν έχει καμία άλλους είδους σχέση με την ομώνυμη σύνθεση του “Fire down under”. Είναι άλλο τραγούδι, εντελώς, ούτε καν sequel.
- On wings of eagles (Moore, Reale, Van Stavern)
“I hear the call when the sirens scream, into the night where an angel waits for me…”
Και εδώ έχουμε μέσω της κιθάρας μια γρήγορη ματιά στο παρελθόν, συγκεκριμένα όποτε παίζεται το βασικό riff, ωστόσο τούτη η γρήγορη, power-άδικη σύνθεση, με το λυρικό, μελωδικό refrain, είναι ενδεικτική-χαρακτηριστική όχι μόνο του δίσκου, μα και της πορείας που θα διάλεγε η μπάντα από την στιγμή της επανασύνδεσης του 2009, μέχρι σήμερα. Υπέροχο κομμάτι!
- Buried alive (Tell-tale heart) (Moore, Reale, Van Stavern, Jarzombek, Bob Held, Steve Loeb)
“Ashes to ashes… Is that what he said?”
Το “Thundersteel” δεν έχει υποτιμημένες συνθέσεις. Ακούγεται μονορούφι, μονοκόμματα, χωρίς παύσεις. Ωστόσο, αν πρέπει να διαλέξω μια περίπτωση που πιστεύω πως αξίζει πολύ μεγαλύτερης προβολής, είναι τούτη δω. Με τον τρόπο που κύλησε ως τώρα το album, δε νομίζω να περίμενε κανείς να ακούσει στο τέλος αυτό το σχεδόν 9λεπτο (!), κλιμακωτό έπος, με την έντονη θεατρικότητα. Από τον τίτλο συμπεραίνουμε πως υπάρχει συσχέτιση με το “The Premature Burial” και το “Tell-tale heart” του Edgar Allan Poe, αν και το θέμα του τραγουδιού θα μπορούσε απλά να έχει αντλήσει έμπνευση από την Βικτωριανή Εποχή και τον μεγάλο φόβο που είχαν τότε οι άνθρωποι, μην τυχόν και θαφτούν ζωντανοί. Βλέπεις, δεν ήταν και λίγα τα περιστατικά που όντως αυτό συνέβη!
- The sign of the crimson storm (Reale)
“On your knees and pray for mercy, let God hear us on this day!”
Η παλαιότερη χρονολογικά σύνθεση του “Thundersteel”, μετά το ομώνυμο. Αντιπολεμικό κομμάτι, με αναφορές-προβληματισμούς στο τι θα γίνει αν πατηθεί το κουμπί και γεμίσει ο κόσμος με πυρηνικές κεφαλές να πετούν στον αέρα. Στο διαδίκτυο, αν ψάξεις, θα ακούσεις την πρώτη εκδοχή, παιγμένη live στο Los Angeles, στις 18 Απριλίου 1986. Ήταν η σύντομη περίοδος που στη μπάντα συνυπήρχαν οι Reale, Slavin, Van Stavern και Forrester. Δεν το συζητάμε, καταπληκτική και η version του “Thundersteel”, ο Τony Moore λάμπει στο μικρόφωνο, αν όμως ακούσεις το live bootleg που σου λέω, θα νιώσεις ΑΛΛΗ μαγεία. Γιατί; Γιατί η hard rock-ιά του πάει «γάντι» και γιατί… RHETT FORRESTER, μα τον Δία!
- Johnny’s back (Moore, Reale, Van Stavern)
“Tell the boys to step aside, tell the girls to form a line
The king is back, to claim the land again!”
Πως κατάντησαν όλα έτσι ρε συ Johnny; Έφυγες, τα άφησες πίσω σου και τίποτα δε θυμίζει τις παλιές καλές μέρες. Γι’ αυτό, μάλλον ήρθε η ώρα να επιστρέψεις, να μαζέψεις τα αλάνια και τους παλιόφιλους και να δείξεις στα τσουτσέκια που νομίζουν πως κάποιοι είναι, ποιος είναι το αφεντικό. Από τα πιο χαρακτηριστικά, κλασσικά, όπως θες πες το τραγούδια του “Thundersteel” line up, αυτοβιογραφικό και αυτοπεριγραφικό, αναπόσπαστο μέρος των συναυλιών της μπάντας και ως RIOT V, με διαστημικά ρεφραίν και κουπλέ, που μόνο συνθέτες σαν τον Reale και τον Van Stavern μπορούσαν να σκεφτούν. Ποιος είναι ο Johnny; Μα φυσικά η πιο badass φώκια του γαλαξία.
- Fight or fall (Van Stavern)
“Ride out! The king he proclaimed ‘cross the land
Tonight we strike against the enemy to capture their flag!”
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ back to back! Μετά το ομότιτλο έπος του δίσκου, που σε κάνει να νιώθεις σαν τον Rocky ύστερα από τους πρώτους 2-3 γύρους με αντίπαλο τον Apollo Creed (R.I.P Carl Weathers), έρχεται το “Fight or fall” να γίνει ο Clubber Lang του πρώτου αγώνα και να σου ξηλώσει τη μούρη με συνοπτικές διαδικασίες. Για το πόσο είναι ικανό να αρπάξει τον ακροατή και να τον κάνει ό,τι θέλει, μιλά από μόνο του το γεγονός πως κατά την περιοδεία της προώθησης του album, οι RIOT ξεκινούσαν όλα τους τα live με αυτό κι όχι με το “Thundersteel”, όπως θα όριζε η λογική. Το drumming δε του Mark Edwards, είναι τόσο “in your face”, που προς στιγμήν, ξεχνάς τον Bobby Jarzombek!
- Thundersteel (Reale, Van Stavern)
“And now at last we know he’s real, the power of his word we feel… Thundersteel!”
«Δημήτρη, διάλεξε το καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι στην ιστορία του αμερικανικού power και του US metal», προστάζει μια βαριά, επιβλητική φωνή από το Υπερπέραν. Προς στιγμή, δυσκολεύομαι. Είναι σχεδόν αδύνατο να διαλέξεις ελαφρά τη καρδία, οι μνηστήρες είναι πολλοί. Ωστόσο, ξέρω καλά πως τα πρώτα ονόματα που έρχονται αυθόρμητα στο νου, είναι πολλές φορές και αυτά που διαλέγεις στο τέλος. Οπότε, ας με συγχωρήσουν τόσοι και τόσοι ύμνοι, αλλά… Ατσαλοκέραυνο! Ένα τραγούδι που περιγράφεται ΑΠΟΛΥΤΑ, από τον τίτλο του και μόνο. Δίχως περισσότερα λόγια.
- Flight of the warrior (Moore, Reale, Van Stavern)
“Thundering down from the mountain you ride, clutching a sword made of steel
The ones you call friends they have left you for dead, alone on the battlefield…”
Δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί κάπου, δεν το έχω δει, δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικό, οπότε το παρακάτω συμπέρασμα είναι τόσο ασφαλές, όσο μπορεί να είναι από την στιγμή που πηγάζει από κάποιον που έχει τους RIOT στην τριάδα των αγαπημένων του συγκροτημάτων: Αυτό είναι ο διάδοχος του “Warrior”. Ο πρίγκηπας πολεμιστής που κάποτε έστεκε απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό παντοδύναμος (οι RIOT), έζησε την προδοσία στο πεδίο της μάχης (εμπορική αποτυχία, «άδειασμα» της μουσικής βιομηχανίας) μα κατάφερε προς πείσμα και έκπληξη όλων να επιβιώσει, επιστρέφοντας ακόμη πιο δυνατός, για να πάρει εκδίκηση (“Thundersteel”). Άλλο ένα κλασσικότερο των κλασσικών κομμάτι, το έβρισκες στις εκάστοτε setlists ακόμη και τα χρόνια του Mike DiMeo, με την τόσο «κόντρα», blues-hard rock φωνή. Ο λυρισμός και το βελούδο στη φωνή του Tony Moore κάνουν υπέροχη αντίθεση με την ταχυδύναμη της μουσικής, οι «φράσεις» της κιθάρας του Reale στην τελευταία «γέφυρα» σου «γεμίζουν» τα μάτια, ενώ το drumming του τιτάνα Jarzombek έχει περιγραφεί τέλεια από τον ίδιο τον τραγουδιστή, στον πρόλογό του από το live στο Kobe της Ιαπωνίας, το 1990… “FIRE IT UP, BOBBY – SAN!”
- Bloodstreets (Moore, Reale)
“What’s become of us friend, we were one till the end
Now I’m alone in the streetlight gleam…”
Ο ύμνος, του ύμνου, τον ύμνο, ω ύμνε! Εισαγωγή, ανάπτυξη, ερμηνεία, leads, outro… όλα με άριστα το 10, παίρνουν 100! Ένα ακόμη απίστευτο έπος του δρόμου, της αλάνας, του λιμανιού, οποιασδήποτε γενικά τοποθεσίας είναι γεμάτη μάγκες και ανθρώπους που «στύβουν την πέτρα». Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου στα live του group (θα μπορούσε να παίζει η μπάντα και να αναλάβουμε εμείς πλήρως τα φωνητικά, για τέτοιο sing along μιλάμε) και σε συζητήσεις δια ζώσης ή στο διαδίκτυο με άλλους οπαδούς, μιλάμε για ένα από τα πέντε – δέκα πιο αγαπημένα τραγούδια της RIOT δισκογραφίας και όχι άδικα. Μην παρασυρθείς όταν δεις το video clip, ο Edwards παίζει τύμπανα εδώ, όχι ο Bobby.
Δημήτρης Τσέλλος
