Το τρίτο full length άλμπουμ των ROTTING CHRIST ήταν χωρίς να το ξέρει κανείς και το τελευταίο μιας ολόκληρης εποχής για τους ίδιους. Με το “Non serviam” κατάφεραν να κερδίσουν την καθολική αποδοχή από τους Έλληνες οπαδούς, αλλά λόγω της ανεπαρκούς διανομής της Unisound χάθηκαν από το προσκήνιο στο εξωτερικό. Με μια κασέτα στα χέρια τους όργωσαν οδικώς την Ευρώπη, ψάχνοντας δισκογραφική στέγη που βρήκαν στην Century Media. Έτσι ηχογράφησαν το δίσκο στη Γερμανία την άνοιξη του 1996, αφαιρώντας από τον ήχο τους την τραχύτητα και βάζοντας τις κιθαριστικές μελωδίες να πρωταγωνιστούν. Προσωπικά θεωρώ τον δίσκο άνισο, μιας και έχει κομμάτια που δεν φτάνουν εκείνα που επιλέγουν διαχρονικά στα setlist των συναυλιών τους. Σε καμία περίπτωση δεν τα θεωρώ fillers, αλλά το “Triarchy of the lost lovers” δεν είναι σαν το “Thy mighty contract” από το οποίο δεν είναι ποτέ έκπληξη ποιο θα επιλέξουν, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ισάξια όλα τα κομμάτια τους.
Κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι οι μελωδίες, που όπως μας έχει πει ο Σάκης Τόλης σε ραδιοφωνική συνέντευξη χαριτολογώντας: «Είχα ιλαρά όταν τον ηχογραφούσαμε οπότε για μελωδίες προτείνω μόνο ιλαρά»! Τα ξεσπάσματα είναι ελεγχόμενα και η γενικότερη ηχητική τους έφερε σε πλήρη ισορροπία το heavy metal στοιχείο με το αντίστοιχο δικό τους black metal. Ο Mutilator που έγραψε για τελευταία φορά όλους τους στίχους τους, αφιέρωσε το δίσκο στον Euronymous των MAYHEM, που δολοφονήθηκε τρία χρόνια πριν την κυκλοφορία του “Triarchy of the lost lovers”.
Είναι ο τελευταίος δίσκος με το παλιό λογότυπο, με τον Mutilator στις τάξεις τους, πρώτος χωρίς τον The Magus και με ελάχιστα ατμοσφαιρικά σημεία. Καταληκτικά είναι ο τελευταίος δίσκος που οι, μέχρι τότε, οπαδοί τους αποδέχονται πριν την μεγάλη κρυάδα που τους περίμενε την επόμενη χρονιά με το “A dead poem”. Η ιεράρχηση πέρα από προσωπική, στηρίζεται και στις επιλογές τους από τα setlists των συναυλιών τους έκτοτε.
The “Triarchy of the lost lovers” countdown:
- “The opposite bank” (5:56)
Ίσως το πιο τυπικό κομμάτι του δίσκου, έχοντας mid tempo μελωδικό μέρος στην κιθάρα και με συνεχόμενα ελεγχόμενα ξεσπάσματα. Η δομή του είναι καθ’όλα προβλέψιμη.
- “One with the forest” (4:34)
Μάλλον το πιο heavy metal κομμάτι του δίσκου με τη mid tempo ρυθμική κιθάρα να οδηγεί τη σύνθεση. Οι lead κιθάρες δεν μπορούν να θεωρηθούν σπουδαίες. Το ανέβασμα της ταχύτητας ακολουθεί την νοοτροπία που διαπνέει όλο τον δίσκο.
- “Diastric alchemy” (4:59)
Η επαναλαμβανόμενη εθιστική μελωδία από την αρχή του κομματιού οδηγείται σε ένα ενδιαφέρουσες lead κιθάρες. Το μέρος με τα πλήκτρα, η απαγγελία και η ρυθμική κιθάρα είναι μια φυσική συνέχεια του προηγούμενου δίσκου τους, “Non serviam”.
- “The first field of the battle” (5:37)
Το κλείσιμο του δίσκου με αυτό το κομμάτι που συνοψίζει ουσιαστικά όλο το δίσκο. Φοβερές μελωδίες και εναλλαγές ρυθμών που ακολουθούν τη λογική που είχαν οι ROTTING CHRIST σε αυτό το δίσκο.
- “A dynasty from the ice” (4:29)
Στις κιθάρες του οι δυναμικές της ρυθμικής ενώνονται αριστοτεχνικά με τις μελωδικές lead διαμορφώνοντας ένα κομμάτι που είναι το πιο μελαγχολικό του δίσκου. Σε όλη τη διάρκεια του ο mid tempo ρυθμός του είναι εθιστικός.
- “Snowing still” (5:44)
Κομμάτι που ακούστηκε πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος και αποτελούσε ένα από τα κομμάτια του “Promo tape 1995”. Αργόσυρτο με εκτεταμένες κιθαριστικές μελωδίες και lead περάσματα μέχρι τα ελεγχόμενα ξεσπάσματα. Πολλοί προτίμησαν τον πιο ακατέργαστο ήχο της demo ηχογράφησης λόγω της τραχύτητας που είχε. Θεωρείται το κρυμμένο διαμάντι του άλμπουμ.
- “Archon” (4:09)
Το μόνο κομμάτι του δίσκου που οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί στην αρχή του και μεταμορφώνονται από τη μέση και μετά με τη κιθαριστική μελωδία να το οδηγεί στο φρενήρες ξέσπασμα στο τέλος. Μοναδικό σαν σύνθεση σε όλη τη δισκογραφία τους και όχι μόνο για το δίσκο. Όποτε επιλέγουν να το παίξουν γίνεται πραγματικός χαμός!
- “Shadows follow” (4:37)
Αγαπημένο των οπαδών τους για τις φοβερές μελωδίες του και το ρεφραίν που τραγουδάνε στις συναυλίες τους όταν συχνά μπαίνει στο setlist τους. Όταν οι ρυθμοί γίνονται φρενήρεις κυριαρχεί η lead κιθάρα που έχει μια προσέγγιση που δεν έχουν ξανακάνει στη δισκογραφία τους. Οι φωνητικές γραμμές του είναι υποδειγματικές, καθιστώντας το ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τους τραγούδια εκείνης της περιόδου.
- “King of a stellar war” (6:17)
Ό καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει ο δίσκος. Κομμάτι – ύμνος για τους οπαδούς και με συνεχή παρουσία στα setlist τους όποτε επιλέγουν να παίξουν έστω ένα τραγούδι από το άλμπουμ αυτό. Η σύνδεση των mid tempo ρυθμών με τις μελωδίες και το ρεφραίν είναι υποδειγματική σαν δομή με τα ξεσπάσματα να δένουν ιδανικά. Είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι τους στα mid 90s.
Λευτέρης Τσουρέας
