Κυριακή βράδυ, δεύτερη σερί μέρα που όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Gagarin205. Ο λόγος, πολύ σοβαρός. Οι Σουηδοί θρύλοι του μελωδικού death metal DARK TRANQUILLITY, οι Πορτογάλοι θρύλοι του gothic metal MOONSPELL και οι Γερμανοί νέοπες HIRAES, ενώνουν τις δυνάμεις τους και στα πλαίσια της περιοδείας των πρώτων για το “Endtime signals”, περνώντας από τη χώρα μας για δύο συναυλίες. Η συναυλία της Αθήνας, είχε γίνει sold out λίγες μέρες πριν, οπότε η ανυπομονησία ήταν πολύ μεγάλη. Άλλωστε, αμφότερες οι “κύριες” μπάντες της βραδιάς, έχουν μακρά σχέση αγάπης με την Ελλάδα που πάει πίσω 20 και βάλε χρόνια. Ως εκ τούτου το δημογραφικό ήταν μια μίξη παλαιών ακροατών και νεότερων προσώπων που ίσως να τους έβλεπαν για πρώτη φορά. Πάμε να δούμε τι και πως έγινε, γιατί έχουμε να πούμε πράγματα εδώ, με τη καλή και τη κακή έννοια.
Στο σανίδι, σε ένα πρόγραμμα που τηρήθηκε κατά γράμμα, ανεβαίνουν οι HIRAES. Τους Γερμανούς δεν τους σκάμπαζα να σας είμαι ειλικρινής. Βγήκαν ορεξάτοι ωστόσο, με μια πολύ ενεργητική frontwoman, άκρως ευγνώμονες για το κοινό που τους υποδέχτηκε από πλευράς όγκου. Επιδίδονται σε ένα μελωδικό death metal σχολής ARCH ENEMY θα έλεγα, στο πιο βαρύ ενίοτε και πιο τεχνικό. Ό,τι μπορούσα να ακούσω τουλάχιστον, γιατί ο ήχος στην αρχή ήταν βαβουριάρικος τελείως, με μπάσο και τύμπανα να καλύπτουν τις κιθάρες. Μετά κάπως καθάρισε και έστρωσε, μπόρεσα δηλαδή να καταλάβω τι παίζουν. Για την ιστορία, τίμησαν κυρίως το “Dormant” (“Through the storm”, “About lies”, “Undercurrent”, “We owe no one”) συν μια επιλογή από το “Solitary” (“Under fire”). Επαγγελματικότατοι και σοβαροί, παρά τα ζόρια, θέλω να τους δω με ήχο της προκοπής ωστόσο.
Στη συνέχεια, από τη Γερμανία, μεταφερόμαστε, στα “δικά” μας, πιο κοντά στη Μεσόγειο. Η σχέση με τους MOONSPELL πάει όπως είπα και στην εισαγωγή πολύ “πίσω” χρονικά. Τότε που έδωσαν όρκους αδελφικής φιλίας με τους ROTTING CHRIST (περίοδος “A dead poem” και πέρα), αλλά και με το ελληνικό κοινό με τις συνεχείς επισκέψεις τους. Ε λοιπόν αυτό δεν άλλαξε, με το μπάσιμο του “Opium” από το ΥΠΕΡΤΑΤΟ “Irreligious” να αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ένα κομμάτι που προλογίστηκε, πέρα από την εισαγωγή που είχαν ετοιμάσει, από το θέμα του Αλέξη Ζορμπά, ανεβάζοντας κι άλλο το κέφι! H σύνδεση με το ελληνικό στοιχείο δεν σταμάτησε εκεί, μια και προλογίζοντας το “Magdalene” από το “Sin / pecado” (πως το πες αυτό αντίχριστε;!), δεν παρέλειψε να εκφράσει την αγάπη του για το έργο του Νίκου Καζαντζάκη και συγκεκριμένα για το βιβλίο που ενέπνευσε το εν λόγω κομμάτι, το “Ο τελευταίος πειρασμός”.
Το set ήταν αρκούντως μερακλίδικο και κιμπάρικο, με το “The antidote” να έχει τη μερίδα του λέοντος (“From lowering skies”, “In and above men”, “Everything invaded” – από τα κομμάτια γνωριμίας του γράφοντα μαζί τους), μαζί με το “Irreligious” (“Awake!” και το παραδοσιακό κλείσιμο με ουρλιαχτά λύκων από το κοινό “Full moon madness”). Από τα υπόλοιπα, είχαμε επιλογές από “Hermitage” (“Common prayers”), “Extinct” (ομώνυμο και “Breathe (until we are no more)”), “Memorial” (“Finisterra” – τι ύμνος…) και “Night eternal” (το ομώνυμο – άλλο από εκεί!). Αναφέρθηκαν φυσικά, δια στόματος Ribeiro και στα “αδέρφια, σίγουρα από διαφορετικές μανάδες” στους DARK TRANQUILLITY που έπονταν. Βεβαίως, όντες στην Ελλάδα, έπρεπε να αναφερθούν στις μπάντες που λατρεύουν από τη χώρα μας όπως οι DEATH COURIER, οι ROTTING CHRIST (το αίμα, νερό δεν γίνεται!) και οι NIGHTFALL, με το σχόλιο του τύπου “απέδειξαν ότι το καλό metal δεν χρειάζεται να έρχεται από τη Σκανδιναβία, αλλά μπορεί να έρθει κι από τη Μεσόγειο”. Και με αυτό, τους αφιέρωσε το κλασσικό, λατρεμένο “Alma mater”. Μετά από περίπου 75 λεπτά, οι Πορτογάλοι κατέβηκαν θριαμβευτές από το σανίδι. Στα επόμενα κύριοι!
Και τώρα, η ώρα των DARK TRANQUILLITY. Ο Mikael Stanne, υποσχέθηκε και στα πλαίσια της συνέντευξης που κάναμε παρέα, ότι θα έχει διάφορα visuals και φώτα επί σκηνής η εμφάνιση τους. Αυτό που μάλλον δεν μπόρεσε να μου υποσχεθεί ο άνθρωπος (και πως θα μπορούσε στο κάτω κάτω της γραφής;!) είναι ότι ο ήχος θα ήταν της προκοπής! Γιατί μπαίνουν οι δόλιοι με το “Shivers and voids” από το “Endtime signals”, κάπου στο βάθος ακούμε κιθάρα, μπάσο και τον ίδιο τον Stanne, τύμπανα κανονικά και εμείς να μαντεύουμε τι παίζει ακριβώς. Το σύνθημα ήταν ένα και ήταν ενιαίο “FIX THE SOUND”. Γιατί ήταν πραγματικά ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ να χαντακώνεται ένα τόσο ωραίο setlist (δείτε παρακάτω τι εννοώ), μια τόσο σοβαρή και επαγγελματικότατη απόδοση από έναν ήχο που ειλικρινά, δεν είναι αντάξιος Σουηδικού σχήματος ειδικότερα (έχω δει πιο “βρώμικες” ηχητικά μπάντες της σκηνής με πιο ισορροπημένο και καθαρό ήχο), αλλά και οποιουδήποτε σχήματος γενικότερα.
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται γι’ αυτό που βιώσαμε ηχητικά επιεικώς (σ.Σάκη Φράγκου: Δυστυχώς, ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη του ηχολήπτη του σχήματος, που έκανε ήχο και στους MOONSPELL με αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα!!!) ως και τη στιγμή που μπήκε το “Terminus (where death is most alive)” (το σημείο που αρχίσανε τα πράγματα να παίρνουν μια τροπή προς το καλύτερο), αλλά είναι απαράδεκτο να φέρνεις έναν frontman στη δύσκολη θέση του να χρησιμοποιήσει το χιούμορ προκειμένου να κατευνάσει ένα εξοργισμένο κοινό. Παρεμπιπτόντως, πολλά μπράβο στον κύριο Stanne που το χειρίστηκε ΆΨΟΓΑ, με ένα χιουμοριστικό σχόλιο του τύπου “δεν είναι αρκετά δυνατά για εσάς ε;”. Τέλος πάντων, το set για την ιστορία ξεκίνησε χρονολογικά από το “Projector” (αυτό το “ThereIn”) και συνέχισε με επιλογές από “Haven” (“The wonders at your feet”), “Damage done”, (“Hours passed in exile”, “Cathode ray sunshine”, “Single part of two”, ομώνυμο, “Final resistance”), “Character” (“Lost to apathy” – πρώτο κομμάτι επαφής με τους κυρίους για τον γράφοντα!), “Fiction” (“Nothing to no one”, “Empty me”, “Misery’s crown” που έκλεισε εμφατικά το set τους), “Atoma” (ομώνυμο), “Moment” (“Phantom days”, “The dark unbroken”) και τέλος “Endtime signals” (“Unforgivable”, “The last imagination”, “Not nothing”).
Αυτό το setlist, έφερε μια κάποια ισορροπία στην βραδιά, δείχνοντας παράλληλα πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα. Πόσο αγαπάει ο κόσμος τους DARK TRANQUILLITY από τη στροφή του 2000 και πέρα, μια και πολλά πρόσωπα ήταν σε φάση “τι λες τώρα;” ακούγοντας κομμάτια από το “Damage done” φερ’ ειπείν. Προσωπικά, οι επιλογές από το “Fiction” ειδικότερα, μίλησαν στη καρδούλα μου, μια και με αυτό τους “έπιασα” σε πραγματικό χρόνο. Ναι, θα ήθελα έστω 2-3 κομμάτια από τα πριν το “Projector” άλμπουμ, για την έτι περαιτέρω πληρότητα του πράγματος, αλλά όταν ο κόσμος αγαπάει τόσο την ύστερη εποχή σου, σαν μπάντα πρέπει να τα ζυγίσεις και αυτά. Και ειλικρινά και τις δύο φορές που τους έχω δει πλέον, δεν ήταν καν παράπονο κάτι τέτοιο (περισσότερο ευσεβής πόθος ενός ρομαντικού ούγκανου), μια και με την απόδοση τους με έπεισαν, με κράτησαν και μου απέδειξαν ότι έχουν μια από τις πλέον συμπαγείς δισκογραφίες εκεί έξω. Αυτό κανένας κατώτερος των περιστάσεων ήχος δεν μπορεί να τους το πάρει και φάνηκε κυριολεκτικά στο χειροκρότημα από τον κόσμο, που τους έδωσε όση αγάπη είχε και δεν είχε.
Μετά από μια χορταστική εμφάνιση 90 λεπτών, οι DARK TRANQUILLITY έφυγαν οπωσδήποτε πλήρεις από το σανίδι του Gagarin, ενώ εμείς, κρατάμε τα πραγματικά καλά της βραδιάς και ανανεώνουμε το ραντεβού με τους Σουηδούς για την επόμενη φορά. Άλλωστε, πάντα τους αρέσει να επιστρέφουν όπως είπε και ο ίδιος ο Stanne (ενθυμούμενος τα πάντα – ακόμα και τις πρώτες εμφανίσεις με τους THE HAUNTED στις αρχές του 2000). Και εις άλλα με υγεία πάνω από όλα!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
