Το εμβληματικό “Nightfall in Middle–Earth” των BLIND GUARDIAN, εμπνευσμένο από το “Silmarillion” του Tolkien, παραμένει ένα άλμπουμ-ορόσημο όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για το ευρύτερο power metal στερέωμα. Με παραγωγή-τέρας, επικά φωνητικά και κινηματογραφική ροή, δεν βρίσκεις αδύναμη στιγμή. Μία δουλειά των Γερμανών βάρδων, που ήρθε μετά το από ένα σερί θεϊκών άλμπουμ, αλλά που ακολούθησε ένα διαφορετικό μονοπάτι, αυτό της εξιστόρησης μίας επικής ιστορίας, με πολλά ιντερλούδια και με πιο περίπλοκες ενορχηστρώσεις. Δυστυχώς μιλάμε όμως και για το τελευταίο τεράστιο έπος στην δισκογραφία τους. Και ερχόμαστε τώρα να κάνουμε το ακατόρθωτο: να κατατάξουμε τα τραγούδια του άλμπουμ από το λιγότερο συγκλονιστικό μέχρι το απόλυτο έπος. Για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη, θα παραλείψω τα ιντερλούδια και θα επικεντρωθούμε στα βασικά τραγούδια του άλμπουμ. Βέβαια, το να κάνεις worst to best εδώ, είναι σαν να συγκρίνεις άστρα στον ουρανό του Βάλινορ — όλα λάμπουν, απλώς με διαφορετική ένταση.
The “Nightfall in Middle-Earth” countdown:
- “The eldar”
Ένα λυρικό κομμάτι με πιάνο και συγκινητική ερμηνεία. Μία μπαλάντα-σπαραγμός για την καταδίκη των Eldar να ζουν αιώνια και να παρακολουθούν τον κόσμο να καταρρέει γύρω τους.
10. “A dark passage”
Αυτό το τραγούδι είναι για την μάχη, Nirnaeth Arnoediad (Μάχη των αμέτρητων δακρύων). Ήταν μια καταστροφική μάχη στην οποία ο Μόργκοθ κέρδισε τα ξωτικά. Μπορούσε να το κάνει μόνο γιατί ανάμεσα στους Ανθρώπους υπήρχαν εκείνοι από τον Οίκο του Ulfang που πρόδωσαν τα ξωτικά και πολέμησαν στο πλευρό του Μόργκοθ. Από τις σκοτεινές αφηγήσεις μέχρι την κλιμάκωση που θυμίζει συμφωνικό αποχαιρετισμό, οι BLIND GUARDIAN σε τρομερή φόρμα, ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα σε θεατρικότητα, τεχνική και συναίσθημα.
9. “When sorrow sang”
Εδώ απλά έχουμε ένα από τα καλύτερα κεφάλαια του Silmarillion, την ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν. Ο Μπέρεν κερδίζει την αγάπη της Λούθιεν, ανακτά ένα Σίλμαριλ από τον Μόργκοθ αλλά το πληρώνει με τη ζωή του. Η Λούθιεν με το τραγούδι συγκινεί τον Μάντος και τους δίνεται η επιλογή να επιστρέψουν ως θνητοί στη Μέση-Γη. Όλα τα παραπάνω σε ένα up tempo τραγούδι, με τις κιθάρες να κεντούν σε κάθε δευτερόλεπτο.
8. “Thorn”
Ένα μικρό έπος από μόνο του. Μοναδική δομή, εξαιρετική μελωδία, και φωνητικά που σε κάνουν να νιώθεις την τραγωδία κάθε χαρακτήρα. Ίσως το πιο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι του δίσκου με ένα εξαιρετικό κιθαριστικό solo. Εδώ ο Μάεγκλιν, προδομένος από τη ζήλια του, αποκαλύπτει το μυστικό της Γκοντόλιν στον Μόργκοθ με αποτέλεσμα η πόλη-στολίδι των ξωτικών να καταστραφεί.
7. “Blood Tears”
Από την πρώτη φορά που το άκουσα, η εισαγωγή του “Blood tears” ήταν αυτό που με μαγνήτιζε σε αυτό το τραγούδι. Ένα mid-tempo κομμάτι με απίστευτη κλιμάκωση και ένα καθηλωτικό ρεφρέν γεμάτο απόγνωση. Στο “Blood tears” οι BLIND GUARDIAN αφηγούνται την προσπάθεια του Φίνγκον να ελευθερώσει τον Μάεδρος από τα δεσμά του στα βουνά Θανγκορόντριμ.
6. “Noldor (dead winter reigns)”
Σκοτεινό, επιβλητικό και μελωδικό, γεμάτο ενοχές. O λυρισμός έχει πάει σε άλλο επίπεδο σε μία πραγματική έκρηξη συναισθημάτων, με τρομερές ενορχηστρώσεις και ένα ερμηνευτικό μεγαλείο που εξιστορεί την φυγή των Νόλντορ από το Βάλινορ. Ο Μάντος, ο Βάλαρ των νεκρών, προφητεύει τη μοίρα τους: δάκρυα αμέτρητα και προδοσία από τον ίδιο τους τον όρκο.
5. “Into the storm”
Το άνοιγμα του άλμπουμ με πυρηνική ενέργεια και όλη τη βαρύτητα του Silmarillion πάνω του. Εναλλαγές ρυθμού, αρμονικά riffs και επικότητα σε κάθε στροφή. Το τέλειο καλωσόρισμα σε έναν κόσμο χαοτικό, βίαιο και μεγαλόπρεπο. Και σε αυτή την εισαγωγή έχουμε τον Μόργκοθ μαζί με την Ουνγκόλιαντ, να φεύγουν από τις Αθάνατες Χώρες αφού δηλητηριάζουν τα Δύο Δέντρα, κλέβουν τα Σίλμαριλ και σκοτώνουν τον Φίνγουε, τον Βασιλιά των Νόλντορ. Ο Φέανορ, γιος του Φίνγουε, είχε δημιουργήσει τα τρία Σίλμαριλ που περιείχαν το φως των Δύο Δέντρων — ήταν τα ομορφότερα πετράδια που δημιουργήθηκαν ποτέ αλλά που έφεραν και όλα τα δεινά που ακολούθησαν στη συνέχεια.
4. “The Curse of Feanor”
Και συνεχίζουμε με την ιστορία του Φέανορ που φτάνει στη Μέση-Γη και παραμένει αμετάπειστος στην τήρηση του Όρκου του, να πάρει πίσω τα Σίλμαριλ και να εκδικηθεί των Μόργκοθ, διαπράττοντας τρομερά εγκλήματα, όπως η πρώτη γενοκτονία εναντίον των Τελέρι για τα πλοία τους. Το “Curse of Feanor” είναι ένα ταχύτατο και τεχνικό έπος, χωρίς να χάνει καθόλου από συναίσθημα. Από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια.
3. “Mirror mirror”
Θα μπορούσε να είναι άνετα το νούμερο ένα καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με το πιο αναγνωρίσιμο riff του άλμπουμ και ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα των BLIND GUARDIAN. Συνδεδεμένο συναυλιακά με τα κλεισίματα των συναυλιών των βάρδων, εκεί που πλέον δεν έχει μείνει ίχνος φωνητικής χορδής για να συνεχίζουμε να τραγουδάμε. Το τραγούδι είναι το πιο εύθυμο του άλμπουμ και αναφέρεται στην Γκοντόλιν, κυρίως στο πως έφτιαξε αυτή την πόλη κόσμημα ο Τούργκον.
2. “Time stands still (at the Iron Hill)”
Και ερχόμαστε στην απόλυτη ανατριχίλα. Ρεφρέν έπος, σύνθεση από άλλο σύμπαν, οι κιθάρες και τα φωνητικά του Hansi δεν έχουν αντίπαλο, πραγματικά από όπου και να πιάσεις το τραγούδι είναι από τα κορυφαία του δίσκου. Για εμένα που είμαι και τρομερός νέρντουλας με τον κόσμο του Τόλκιν, παίζει και τρομερό ρόλο η ιστορία πίσω από το τραγούδι καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με την, κατά την άποψη μου, πιο επική στιγμή σε όλο αυτό το έπος, όταν ο Φινγκόλφιν, βλέποντας την καταστροφή, ιππεύει μόνος του στην Άνγκμπαντ και προκαλεί τον Μόργκοθ σε μία μονομαχία που αν την βλέπαμε ποτέ στην μεγάλη οθόνη θα άφηνε ιστορία.
1. “Nightfall”
Νούμερο ένα το αγαπημένο και χιλιοτραγουδισμένο “Nightfall”. Αγαπημένη στιγμή στις συναυλίες τους, με μία ατμόσφαιρα μελαγχολίας και απελπισίας, κολλητικό ρεφρέν και συναρπαστικό σε κάθε του στροφή. Για την ιστορία το τραγούδι μας πηγαίνει στη γη του Βάλινορ όταν τα δύο Δέντρα πεθαίνουν και σκοτάδι απλώνεται στον κόσμο. Η μόνη ελπίδα αναγέννησής τους είναι τα Σίλμαριλ, τα οποία έχει κλέψει ο Μόργκοθ. Έξαλλος από οργή, ο Φέανορ πείθει πολλούς Νόλντορ να τον ακολουθήσουν πίσω στη Μέση-Γη, καταριέται τους Βάλαρ και ορκίζεται μαζί με τους επτά γιους του να ανακτήσουν τα Σίλμαριλ με κάθε κόστος.
Δημήτρης Μπούκης
