a
Τώρα που συνήθισε το βουνό τα χιόνια (νταξ, υψωματάκι, λοφάκι, με το ζόρι 1,71 δε με λες και βουνό…), ξαναμπαίνουμε στη ψυχοφθόρο διαδικασία να βάλουμε κομματάρες σε ένα άτυπο countdown από το λιγότερο καλό προς το καλύτερο. Έχοντας ακόμα απόνερα από τη φουρτούνα που σηκώθηκε με την προηγούμενη απόπειρα για το “Dreaming neon black”, ακόμα έρχονται μηνύματα στο inbox μου για εκείνο το άρθρο, σήμερα ταξιδεύουμε στο 1990, πάλι στο Seattle των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου σαν σήμερα κυκλοφορεί από την Epic Records ο δεύτερος δίσκος των SANCTUARY.
“Into The Mirror Black” ο τίτλος αυτού.
Περίεργη εποχή τότε εκεί, με το grunge να μεγαλώνει και με τη μουσική βιομηχανία να προσπαθεί να πορευτεί ανάλογα, ωστόσο ο δίσκος πάει πολύ καλά άσχετα αν δεν υπήρξε συνέχεια, γιατί ο ίδιος ο Warrel δεν ήθελε παρεκκλίνει από αυτό που αγαπούσε. Οι SANCTUARY θα διαλυθούν μετά από αυτό μέχρι το 2010 που επανενώνονται. Ευτυχώς όμως για εμάς και για ολόκληρο το heavy metal το “Into The Mirror Black” είναι ένα γεγονός. Το Headbangers Ball του MTV έδωσε λίγο χρόνο στο video clip του “Future tense” που γυρίστηκε για την προώθηση του δίσκου.
Οι SANCTUARY είναι ένα συγκρότημα που όλοι πλέον αναφερόμαστε με νοσταλγία, όχι λόγω του θανάτου του Warrel, αλλά κυρίως επειδή η πορεία τους διακόπηκε τόσο σύντομα τότε, βγάζοντας μόνο 2 δίσκους-έπη (μιλάμε πάντα για πριν την επανένωση) και ένα από τα what if… που μας απασχολούν κατά καιρούς είναι τι θα γινόταν αν δεν είχαν σταματήσει εκεί. Βέβαια η συνέχεια είναι γνωστή, από εκεί γεννήθηκαν οι NEVERMORE και δίχως αμφιβολία η αρχή και ο πρώτος δίσκος μυρίζει πολύ έντονα SANCTUARY, πολύ πιθανό να ήταν ιδέες για εκεί και υπό το πρίσμα των Loomis και Williams να πήρε τη μορφή που πήρε εν τέλει.
Στα του δίσκου τώρα, συνθετικά και ηχητικά είναι σίγουρα ένα σκαλί πάνω από τον προκάτοχό του, το “Refuge denied”. Πολύ πιο ώριμη και όλη η μπάντα, με φοβερές ιδέες στις δομές και στο ξεδίπλωμα των τραγουδιών, με πολλά και καλά riff και solos από τους Lenny Rutledge και Sean Blosl και με τον Warrel σε τρομερή φόρμα σε φωνητικές ικανότητες, ερμηνεία και στίχους.
Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να ανακατατάξουμε το tracklist από το λιγότερο καλό στο καλύτερο. Τρώμε μπινελίκι μεταξύ σοβαρού και αστείου πάντα για την τίτλο της στήλης, τρώμε και για τη σειρά που τα βάζουμε, αλλά δεν πειράζει, χαλάλι τα όσα ακούμε και δεκτές όλες οι ενστάσεις.
Έτοιμοι;
“Into the mirror black” countdown
- Seasons of destruction
Ο άχαρος ρόλος του τελευταίου. Απλώς και μόνο επειδή κάπως έπρεπε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Το παρανοϊκό riff του Rutledge υποστηρίζει τους αντιπολεμικούς στίχους του Dane, μιλάει για την εποχή που η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται, ο Warrel με μια Sabbathική αναφορά τους αποκαλεί “war pigs”.
- Epitaph
Κι αυτό τώρα σε άχαρο ρόλο, μπαίνει εδώ χωρίς ιδιαίτερο ρόλο και ελαττώματα. Ο επιτάφιος του δίσκου παλατζάρει μεταξύ μπαλάντας και δύναμης, με ακουστικές κιθάρες στην αρχή και στη μέση, χτίζοντας όμορφη ατμόσφαιρα, αλλά και με δυνατά μέρη που ωθούν το τραγούδι στην εκτόνωση. Πολύ ωραίο riff του Rutledge στη γέφυρα σε κάνα δυο σημεία με δισολία ενώ οι στίχοι του Warrel είναι λες και απευθύνεται στον υποθετικό γιο του, καθοδηγώντας την πορεία του ως αιώνια ύπαρξη κατά κάποιο τρόπο. Ίσως ξενίζουν κάπως οι αμήχανες παύσεις στα τύμπανα του Dave Budbill σε επιφανειακή ακρόαση.
- Communion
Επιτέλους, ένα θρησκευτικό τραγούδι. Από αυτά που αγαπούσε ο Warrel. Εδώ έβαλαν το χεράκι τους όλοι κι από λίγο, εκτός του Sheppard. Πρακτικά δείχνει την αντίθεση του Warrel στη θρησκεία, όποια κι αν είναι αυτή, ήταν δυνητικά αντίθρησκος ο μακαρίτης και δεν έχανε ευκαιρία να το δηλώσει αυτό, λέγοντας πάντα πόσο κακό κάνει όλο αυτό το control που προσπαθούν οι θρησκείες να έχουν στον κόσμο, κάνοντας τους σκλάβους σε έναν κόσμο που πεθαίνει. Δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερο νόημα, αλλά εγώ προσωπικά ίσως δεν το έβαζα σαν φινάλε δίσκου.
- The mirror black
Αυτό μένει στη θέση του όπως και στο original track list, και ήδη έχω ξεκινήσει να ακούω τα μπινελίκια σου. Ξέρω ξέρω, άδικη θέση, έπρεπε πιο ψηλά, αλλά δυστυχώς έχασε το επόμενο σκαλοπάτι στις λεπτομέρειες. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι ακόμα μια εσωτερική αναζήτηση του Warrel, με θέμα αυτά που μπορείς να δεις κοιτάζοντας τον (εσωτερικό) εαυτό σου στον καθρέφτη και ότι ίσως πολλές φορές να μην σου αρέσει αυτό που θα δεις. Με την υπογραφή των Dane και Rutledge, αυτό είναι και ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά ρεφραίν των SANCTUARY.
- One more murder
Αν πάρεις σαν δεδομένο ότι οι φιναλίστ του final 4 εδώ ήταν ξεκάθαροι, αυτό παίρνει αυτή τη θέση λόγω προσωπικής αδυναμίας. Και αν είναι και απαραίτητο να δώσω ντε και καλά μια εξήγηση, θα πω ότι εκτός από τα riff που τα γουστάρω πολύ, για κάποιο περίεργο λόγο μου φέρνει πολύ στο μυαλό early SAVATAGE των πρώτων δίσκων. Και μια μικρή εσάνς από το ντεμπούτο των NEVERMORE. Αυτά και μόνο είναι αρκετά για έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Στιχουργικά ο Warrel καταπιάνεται με ένα άλλο θέμα που αγαπάει, αυτό της χειραγώγησης, είτε από μέσα ενημέρωσης, είτε από όπλα, είτε από ναρκωτικά, γενικά ο Dane είχε πρόβλημα με κάθε λογής χαλινάρι και πίστευε στην ελευθερία του ανθρώπου, είτε ψυχική είτε νοητική.
- Long since dark
Ο μικρός τελικός, αναγκαστικά αφήνει κάποιον χωρίς μετάλλιο… Στα σημεία και πάλι χάνεται η θέση. Επική εισαγωγή που δεν σε προετοιμάζει για τον χαμό που θα επακολουθήσει καθώς στην πορεία έρχονται μερικά από τα πιο γρήγορα σημεία των SANCTUARY. Το ρεφραίν είναι το πιο λυρικό σημείο του τραγουδιού ενώ σε όλα τα υπόλοιπα μέρη η μπάντα οργιάζει με τον Rutledge να ντύνει το κομμάτι με ωραία θέματα riff και solo.
- Eden lies obscured
“No one knows, where Eden lies…” 5μιση λεπτά μεγαλείου έχουμε εδώ. Πραγματικά δεν θα ήθελα να το ακούσω από κανέναν άλλον αυτό το τραγούδι. Από τις πιο δυνατές στιγμές της μπάντας αυτό, συγκλονιστικός Warrel Dane από την αρχή ως το τέλος, με άξιο συμπαραστάτη τον έτερο συνθέτη Sean Blosl, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε και το καλύτερο μαλλί στους SANCTUARY. Φοβερή ατμόσφαιρα από όλους κυρίως στην αρχή και στο ρεφραίν.
- Future tense
Έμειναν στο τέλος να παλέψουν ο Όλυμπος με τον Κίσσαβο. Πραγματικά τα 2 πρώτα τραγούδια του δίσκου θα εναλλάσσονταν στην πρώτη θέση όσες φορές κι αν δοκίμαζα να ξανακάνω κάτι παρόμοιο. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω γιατί δεν είναι νούμερο ένα εδώ σήμερα. Ξέρω σίγουρα ότι θα είναι για πάντα όμως σήμα κατατεθέν των SANCTUARY, με την βιντεοκλιπάρα του, τις riffάρες και με την ιστορικότητα που κουβαλάει. Είναι ανθεκτικό όμως και βαστάνε οι πλάτες του αφού αυτό οδήγησε το συγκρότημα στην τηλεόραση, στο MTV και κατ’ επέκταση στα σπίτια μας. Μουσικά περιέχει όλο το μεγαλείο των SANCTUARY, εδώ επίσης βάλανε όλοι το χεράκι τους κι από λίγο εκτός του ντράμερ Dave Budbill. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα heavy metal κομμάτια που θα ακούσεις στη ζωή σου. Ειδική μνεία οφείλουμε να κάνουμε στον Warrel εδώ, καθώς έχει γράψει μερικούς από τους καλύτερους στίχους της ζωής του (και πίστεψέ με, ήταν ΠΑΡΑ πολλοί αυτοί), περιγράφοντας μια κοινωνική κατάσταση με όλα αυτά που τον ενοχλούσαν, πολιτικούς, ιερείς, και κάθε λογής πλύση εγκεφάλου που θα έχει αντίκτυπο στο μέλλον.
“Past tense to future tense, let history unfold”!
- Taste revenge
“You take the first blow, I taste revenge”!
Αυτά, 0:50-0:58. Αυτά τα 8 δευτερόλεπτα είναι απλά η κορυφαία στιγμή όλου του δίσκου. Μα την αλήθεια, μόνο αυτό να άκουγε κανείς, ήταν αρκετό για να προσκυνήσει. Όλο το τραγούδι είναι πραγματικά επικίνδυνο, σε φέρνει σε κατάσταση αμόκ, να βγεις και να τα πάρεις όλα παραμάζωμα. Είναι κάποιες στιγμές στη μουσική μας που αισθανόμαστε υπερήφανοι που ακούμε heavy metal. Ε, λοιπόν, αυτό το κομμάτι είναι ξεκάθαρα μια τέτοια στιγμή. Μακάρι να γινόταν να νιώσετε όλοι τόσο χαρούμενοι και πωρωμένοι όπως εγώ κάθε φορά που το ακούω. Απίστευτη έμπνευση από Rutledge και λοιπούς αλλά και ηγεμονικός Warrel Dane εδώ. I rest my case.
“TASTE MY REVENGE,
I’LL
TAKE
YOU
DOWN! ”
Μίμης Καναβιτσάδος
