Να ‘μαι πάλι εδώ να μιλήσω για τον Σουηδό μάγο της κιθάρας… Και μάλιστα για ένα άλμπουμ που ήταν το πρώτο που άκουσα από εκείνον τη χρονιά που κυκλοφόρησε. Ευτυχώς, δεν έδωσε μεγάλη σημασία στο εξώφυλλο (πραγματικά μία μικρή τραγωδία), αλλά μόνο στη μουσική και ακούγοντάς το πάλι, μπορούσα να θυμηθώ σε ποια σημεία κολλούσε η βελόνα από το βινύλιο από τις τόσες φορές που το είχα ακούσει (και φυσικά το είχα κακομεταχειριστεί όντας πιτσιρικάς).
Τρίτο άλμπουμ του Malmsteen, πρώτο με τον Αμερικάνο Mark Boals στα φωνητικά. Οι παλινωδίες με τους τραγουδιστές είχαν αρχίσει από νωρίς, αφού ο Jeff Scott Soto είχε αποχωρήσει πριν την περιοδεία για το “Marching out” και ο Boals κλήθηκε να τραγουδήσει στο video clip του “I’ll see the light tonight”, όπως όμως ο ίδιος λέει, τον κορόιδεψε το management κι απλά βρέθηκε να κάνει lip sync πάνω στη φωνή του Soto. Όχι και τόσο ωραίο θέαμα, να πω την αλήθεια… Ο Soto, ο οποίος τραγούδησε στην περιοδεία για τον δίσκο, αλλά στο “Odyssey” που ακολούθησε, στα φωνητικά ήταν ο Joe Lynn Turner. Πάντως ο Boals, βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας σε τρεις ακόμα περιόδους, είτε σε στούντιο κυκλοφορίες, είτε σε περιοδείες. Απλή καταγραφή για να καταλάβουμε το μπάχαλο που επικρατούσε!
ΟΜΩΣ, επειδή δεν ήρθαμε για τα κους κους, ούτε έχω κόρη να την παντρέψω με τον Malmsteen, ώστε να με ενδιαφέρουν τα καπρίτσια του, πάμε να δούμε το worst to best, του –ίσως- αγαπημένου μου δίσκου του.
The “Trilogy” countdown:
- “Queen in love” (4.02)
Είναι λίγες οι φορές που οι πιο «εμπορικές» προσπάθειες του Yngwie Malmsteen με συγκίνησαν. Το αυτό συμβαίνει και με το “Queen in love”, που μου θύμισε EUROPE λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Γλυκανάλατοι στίχοι (όχι και το φόρτε του), γλυκανάλατη μουσική (λέγε με και cheesy), όχι και το καλύτερό μου…
8. “Fury” (3.54)
Από εδώ και πέρα, ψάχνω να βρω δικαιολογίες για τη θέση που μπήκε το κάθε τραγούδι. Το “Fury”, είναι καρα-neoclassical μέχρι εκεί που δεν πάει, αρχέτυπο για πολλά τραγούδια του είδους, αλλά τα φωνητικά στο ρεφρέν νομίζω ότι γράφτηκαν πιο πολύ έχοντας την κιθάρα στο μυαλό πάρα τις μελωδικές γραμμές ενός τραγουδιστή. Όχι άσχημο, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να είχε καλύτερη ενορχήστρωση στο ρεφρέν.
7. “Fire” (4.09)
Ακούγοντάς το μετά από αρκετά χρόνια, μου θυμίζει το “Teaser”, ένα τραγούδι που πάντα με ενοχλούσε, με το πόσο «τσιχλόφουσκα» (που λέει και ο Σειρηνάκης) είναι. Όμως, το κουπλέ του είναι συγκλονιστικό, όπως και το σόλο. Ίσως ακριβώς επειδή μου αρέσει τόσο πολύ το κουπλέ, να περίμενα κάτι καλύτερο στο ρεφρέν που με απογοήτευσε ολίγον τι…
6. “Crying” (5.01)
Πολύ ωραίο instrumental, βασισμένο στην κλασική κιθάρα, ανυπέρβλητο δείγμα του ότι ο Malmsteen, παρά την απαράμιλλη τεχνική του, δεν στερείται και συναισθήματος στο παίξιμο και το “Crying”, έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Ορχηστρικό κομμάτι με σκοπό και στόχο, δίχως υπερβολές, απλά υποδειγματικό.
5. “Liar” (4.07)
Όπως στο αντίστοιχο τραγούδι των MEGADETH, έτσι και σ’ αυτό, είναι βέβαιο ότι δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση αυτού που στοχοποιεί στους στίχους ο Σουηδός.
“You came to me
You said you were my friend
I shared my art and my mind.
You found it easier
To steal than create.
Then call it yours, though it’s mine”
Κάπως σαν το “I am a Viking” που είχε στο μυαλό του τον Graham Bonnet, που ήταν ένας από τους πρώην συνεργάτες του που δεν θα ήθελε να ξαναδεί στη ζωή του. Και είναι και πολλοί. Κορυφαία ερμηνεία από τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο Boals, που έδωσε το στίγμα του (αφού τα αδέρφια Johansson τα γνωρίζαμε και από το παρελθόν), με δυναμική τσιρίδα στο κλείσιμο.
4. “Magic mirror” (3.52)
Ή αλλιώς «τούμπανο». Ασύλληπτο τραγούδι, σύνθεση uptempo που σίγουρα την έχουν μελετήσει πολύ συγκροτήματα όπως οι SYMPHONY X, για παράδειγμα. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, μου καρφώθηκε στο μυαλό, με τρομερό riff, κουπλέ, ρεφρέν, σόλο, φωνητική ερμηνεία… Ένα από τα απόλυτα neoclassical metal τραγούδια για εμένα.
3. “Dark ages” (3.54)
Κι εκεί που έχεις ακούσει το “Magic mirror” κι έχεις μείνει παγωτό, έρχεται μία εκ διαμέτρου αντίθετη σύνθεση. Αργόσυρτη, επική μέχρι το μεδούλι, κατά τι, όμως, πιο ανατριχιαστική. Η πιο RAINBOW σύνθεση του δίσκου, αν τραγουδούσε ο Ronnie James Dio, θα θεωρούνταν από τις κορυφαίες συνθέσεις στον χώρο. Μόνη μου ένσταση, ότι θα μπορούσε να έχει λίγο παραπάνω διάρκεια, έλα όμως που οι στίχοι ήταν όλες κι όλες 71 λέξεις…
2. “Trilogy Suite Op: 5” (7.17)
…ή αλλιώς The instrumental to end all instrumentals… Ναι, καλό το συναίσθημα του “Crying”, αλλά όταν μιλάμε για Malmsteen, μιλάμε για τεχνική και ταχύτητα αδιανόητη. Οι «μάχες» με τον Jens Johansson στα πλήκτρα, έχουν μείνει στην ιστορία, ενώ πρέπει να ακούσετε τι παίζει και στο μπάσο… Τα ύστερα του κόσμου… Στην πεντάδα των αγαπημένων μου instrumentals, άνετα.
1. “You don’t remember, I’ll never forget” (4.29)
Πολύ απλά, ο λόγος για τον οποίο αγόρασα το δίσκο τότε. Όταν η κρατική τηλεόραση είχε δείξει το video clip, ψάρωσα εντελώς από τη στιγμή που έβαλε ο Malmsteen το κλειδί στο αμάξι στο ξεκίνημα, με τα ρούχα, το εξωπραγματικό του παίξιμο και τις πόζες του… Από σύνθεση; Τι να λέμε τώρα; Ένα από τα πιο διαχρονικά τραγούδια στο metal, από τις κορυφαίες του συνθέσεις και μοναδικές ερμηνείες απ’ όλο το συγκρότημα και σόλο από άλλον πλανήτη. Υπερβολικός όσο χρειάζεται, πομπώδης, εμπορικός, τα πάντα. Άψογο τραγούδι. Ιστορία.
Σάκης Φράγκος
