Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του “Communion”. Ενός άλμπουμ, που σημαίνει πολλά για την ιστορία των μεγάλων SEPTICFLESH. Πάντα το συγκρότημα είχε συμφωνικές ανησυχίες και πινελιές στη μουσική του, σε αυτό το άλμπουμ όμως η κατεύθυνση αυτή γίνεται ξεκάθαρη και κυρίαρχη. Αν θα θέλαμε να χωρίσουμε την δισκογραφία τους σε δύο μέρη, αυτά θα ήταν η προ και μετά “Communion” εποχή των FLESH, των οποίων το όνομα από τούδε και στο εξής, παύει να χωρίζεται αλλά αναφέρεται στα εξώφυλλα τους ως μία, ενιαία λέξη. Άλλη μια σημαντική αλλαγή για την μπάντα λοιπόν. Οι σπουδές του Χρήστου Αντωνίου στην σύνθεση κλασικής μουσικής, πλουτίζει και αναδεικνύει την συνθετική δεινότητα του σχήματος, προσφέροντας στο reunion (μετά την διάλυσή του το 2003) άλμπουμ μια μοναδικότητα, μία ιδιαιτερότητα που δεν υπήρχε μέχρι τότε.
Παράλληλα, ίσως δίχασε και ως έναν βαθμό τους οπαδούς των SEPTICFLESH, μιας και οι μέχρι τότε κυκλοφορίες τους, συναυλιακά τουλάχιστον, δεν τιμώνται ιδιαίτερα από το συγκρότημα, αφήνοντας έξω από τα setlist κομμάτια – ύμνους από το παρελθόν της μπάντας. Άνοιξε όμως διάπλατα τις πόρτες για το σχήμα, σε μεγαλύτερα κοινά, μεγαλύτερες δισκογραφικές και τα άλμπουμ που ακολούθησαν το “Communion”, ουσιαστικά το χρησιμοποιούν ως βάση τους.
Το εξαιρετικό αυτό άλμπουμ, στις εννέα συνθέσεις του, συνδυάζει τη βαρύτητα και την ωμότητα του death metal, με την σκοτεινή ατμόσφαιρα του gothic metal, μαζί με κάποιες επιρροές από black metal. Στο δίσκο δε, συμμετέχει μία πλήρης ορχήστρα και χορωδία, με περισσότερους από εκατό μουσικούς, πράγματα απίστευτα για το ελληνικό γίγνεσθαι, ακόμα και σήμερα, με μόνο τους SEPTICFLESH να έχουν την δυνατότητα και την δυναμική να συνεχίζουν να το κάνουν.
Πώς να βάλει κανείς σε σειρά αξιολόγησης εννέα κομμάτια τόσο ισάξια μεταξύ τους, που μόνο λεπτομέρειες τα κάνουν να πηγαίνουν λίγο πιο κάτω ή λίγο πιο πάνω το ένα από το άλλο και αυτό ξεκάθαρα μόνο εξαιτίας της έκαστοτε διάθεσης του ακροατή, σε σχέση με το τι θέλει να ακούσει; Η σειρά που ακολουθεί λοιπόν, είναι ευμετάβλητη ανά πάσα ώρα και στιγμή, με μόνη ίσως σταθερά τα δύο πρώτα τραγούδια αυτής της λίστας. Για ευνόητους λόγους.
The “Communion” countdown:
9) “Narcissus” (03:59)
Συγγνώμη «Νάρκισσε», από κάπου έπρεπε να αρχίσει αυτή η λίστα. Σίγουρα πολλοί θα παρακαλούσαν να κοσμούσες τη δισκογραφία τους και όχι απλά ένα άλμπουμ, αλλά… είπαμε, δύσκολο countdown…
8) “Babel’s gate” (02:58)
Καταιγιστικό, γρήγορο, μπαίνει απότομα, κόβει ανάσες, ηρεμεί για τα συμφωνικά του μέρη, συνεχίζει κοπανώντας ότι βρει στην πορεία του. Γιατί όγδοο; Γιατί κάποιο έπρεπε να είναι όγδοο και γιατί είναι μικρό και δεν το χορταίνεις όσο θα ήθελες. (Εξαιρετικό ένα σχεδόν heavy metal σολάκι εκεί περίπου στα 2,5 λεπτά).
7) “We, the Gods” (03:50)
Ίσως το μικρό αδελφάκι του “Persepolis”. Τρομερά ατμοσφαιρικό κομμάτι, ειδικά εκεί προς τα μέσα του, οπότε και οι χορωδίες σε μεταφέρουν κάπου. Κάπου μακριά, άγνωστο το που. Άλλη μία απόδειξη του πόσο σπουδαίο άλμπουμ είναι το “Communion”, όταν σε αναγκάζει τέτοιο κομμάτι να το βάζεις στην έβδομη θέση.
6) “Lovecraft’s death” (04:08)
Αναρίθμητα τα συγκροτήματα που ασχολήθηκαν με τον εκ των πατέρων του λογοτεχνικού τρόμου H. P. Lovecraft. Γιατί όχι και οι SEPTICFLESH οι οποίοι αφιερώνουν στο μεγάλο συγγραφέα ένα κομμάτι για τον θάνατό του, ανοίγοντας με αυτό τον δίσκο τους. Ακόμα ένα κόσμημα του άλμπουμ.
5) “Sunlight Moonlight” (04:09)
Και τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Ίσως το πιο παραδοσιακό death metal κομμάτι του δίσκου (αν γίνεται να βρεις κάτι παραδοσιακό στους SEPTICFLESH). Η πολύ προσεγμένη εναλλαγή μεταξύ των καθαρών φωνητικών του Σωτήρη Βαγενά και των growl του Σπύρου Αντωνίου, στα πολύ συν αυτού του υπέροχου τραγουδιού.
4) “Sangreal” (05:17)
Είναι χαμηλή η τέταρτη θέση για το “Sangreal”; Ναι είναι. Η υπνωτιστική εισαγωγή του, τα τύμπανα που κλιμακώνουν την ένταση. Μία ένταση η οποία εντέλει αναπόφευκτα έρχεται χωρίς όμως ποτέ να φτάνει σε ακραία σημεία, από το ρεφρέν μέχρι την ολοκλήρωση του, αψεγάδιαστο.
3) “Communion” (03:25)
Το ομώνυμο του δίσκου αριστούργημα. Μπαίνει με συνδυασμό χορωδιακών «ψαλμών» και καταιγιστικών riff. Κάνει τις απαραίτητες παύσεις για να τονιστούν τα συμφωνικά μέρη, μελωδικά περάσματα, βρυχηθμοί και ψίθυροι. Μα πώς να το σχολιάσεις, όταν με το ζόρι αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο του;
2) “Anubis” (04:18)
Ο απόλυτος συναυλιακός ύμνος. Είχε πει ο Σωτήρης Βαγενάς, ότι το “Communion”, ο τίτλος του δίσκου, σημαίνει κάτι σαν μία απόπειρα επικοινωνίας με μη ανθρώπινες οντότητες. Δεν ξέρω αν αυτήν την «επικοινωνία» επιδίωκαν οι SEPTICFLESH, πάντως εδώ, την επιτυγχάνουν στο απόλυτο, καλώντας τον Ανούβη να επιβλέψει τον κόσμο που παραληρεί και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, όποτε οι FLESH ανακοινώνουν το κομμάτι στο κοινό τους.
1) “Persepolis” (06:09)
Η μόνη θέση στο άλμπουμ που δεν τίθεται για τον γράφοντα υπό αμφισβήτηση, ακόμα κι από τον ίδιο, είναι αυτή. Για κάποιους το “Hallowed be Thy Name” είναι το magnum opus των IRON MAIDEN. Μπορεί το “Persepolis” να είναι το αντίστοιχο magnum opus των SEPTICFLESH; Αναντίρρητα ναι. Η έμπνευση ξεχειλίζει από παντού σε αυτό το μοναδικής ομορφιάς κομμάτι. Οι ανατολίτικες μελωδίες, τα riff, οι χορωδίες, οι ορχήστρες, τα φωνητικά. Ότι κάνουν τους SEPTICFLESH μεγάλους και μοναδικούς, είναι σε αυτό το τραγούδι. Ένα απόσταγμα της ίδιας της ουσίας του πιθανώς μεγαλύτερου Ελληνικού συγκροτήματος που έχει γεννήσει ο τόπος μας. Και δεν είναι και λίγα.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
